Μιρέλλα Παπαοικονόμου: «Το Λόγω Τιμής δεν είναι σαν τις άλλες σειρές μου»

Το όνομα της Mιρέλλας Παπαοικονόμου είναι συνδεδεμένο με κάποιες από τις πιο ωραίες τηλεοπτικές μας αναμνήσεις. Η σεναριογράφος που τώρα ετοιμάζεται, είκοσι χρόνια μετά, για τη συνέχεια του «Λόγω Τιμής», ξετυλίγει μια ζωή γεμάτη εμπειρίες και ταξίδια, πραγματικά και του μυαλού.

«Είμαστε στις υπογραφές με τον Σκάι για το “Λόγω τιμής”. Θα γυρίσουμε έναν πρώτο κύκλο δώδεκα επεισοδίων κι αν πάνε όλα καλά θα υπάρξει κι ένας δεύτερος, με άλλα δώδεκα. Την παραγωγή την ξεκινάμε εμείς με συνεργάτες χορηγούς και δίνουμε στο κανάλι δύο προβολές, μετά επιστρέφει σ΄εμάς η σειρά. Για την σειρά συζητούσαμε με 3-4 κανάλια, αλλά όταν ήρθε η πρόταση από τον Σκάι και τον Λοϊζο Ξενόπουλο, ήταν η καλύτερη κι έτσι προχωράμε. Με τα παιδιά το συζητάμε από πέρυσι. Όταν βγήκε το teaser και είδαμε την ανταπόκριση από το κοινό, το πήραμε πια πολύ σοβαρά.

Το “Λόγω τιμής” δεν είναι σαν τις άλλες, τις δικές μου σειρές, με αρχή, μέση και τέλος. Εδώ μιλάμε για την ιστορία μιας παρέας συμμαθητών από την Πάτρα που έρχονται στην Αθήνα για σπουδές. Παρακολουθούμε τις ζωές και τις σχέσεις τους. Οπότε όλο αυτό μπορεί να κρατήσει ένα, δύο, όσα χρόνια θέλουμε. Σαν κομμάτια ζωής. Αυτά τα παιδιά είχαν δώσει ένα “λόγω τιμής” πως θα παραμείνουν φίλοι για πάντα.

Ειλικρινά δεν θυμάμαι πως ήρθε η ιδέα για την συνέχεια της σειράς, είκοσι χρόνια μετά. Από μένα, από τον Λάμπη τον Ζαρουτιάδη, από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη; Όταν έγραφα το πρώτο ”Λόγω Τιμής” είχα επηρεαστεί αρκετά από τους χαρακτήρες των ίδιων των παιδιών. Τώρα ακολουθώ τους χαρακτήρες των ηρώων».

«Όλοι τους ήταν ηθοποιοί με ταλέντο, μεράκι και πάθος γι΄ αυτή την δουλειά. Μπορεί στην πορεία τους να έπαιξε ρόλο το “Λόγω Τιμής”, αλλά ό, τι έχει γίνει σήμερα ο καθένας τους το χρωστάει στον εαυτό του.

Πως γίνεται να άφησαν έναν τέτοιο κανάλι, με αυτή την περιουσία, να κλείσει; Είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσαν να το σώσουν και δεν το έκαναν

Πιστεύω πως ο σεναριογράφος που γράφει μια σειρά και περιγράφει τους ήρωες, ξέρει να κάνει πιο σωστή επιλογή ηθοποιών για τους ρόλους γιατί γνωρίζει καλύτερα τους ήρωες που «γέννησε». Από την άλλη πρέπει και να το ψάχνει πολύ. Στην δική μου περίπτωση, ως μανιώδης του θεάτρου και του κινηματογράφου, παρακολουθώ από πάρα πολύ κοντά τα νέα παιδιά που βγαίνουν κι έτσι έχω την δυνατότητα να εντοπίζω και τα νέα ταλέντα. Διαίσθηση, γνώση και ενημέρωση.

Είμαι πολύ απογοητευμένη από αυτό που παρουσιάζει η τηλεόραση σήμερα και δυστυχώς πιστεύω ότι είναι και ο καθρέφτης μιας κοινωνίας. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι χάνω την ελπίδα μου. Ίσως αφορμή να στάθηκε η δική μας η σειρά. Γιατί ένα κανάλι τόλμησε να δώσει περισσότερα χρήματα, να πάρει τα ρίσκα του για να γίνει μια παραγωγή όπως την θέλουμε. Αν πετύχει όλο αυτό θα είναι ένα πολύ καλό ξεκίνημα και θα πάρουν θάρρος κι άλλοι. Πολλά πράγματα είναι φτωχά σήμερα στην τηλεόραση.

Βλέπω συναδέλφους μου σεναριογράφους, τους οποίους και εκτιμώ, να απέχουν από την τηλεόραση, είτε γιατί δεν τους κάλεσε κανείς με το σκεπτικό ότι θα είναι ακριβοί, είτε γιατί οι ίδιοι δεν τολμούν να ρισκάρουν την καριέρα τους κάνοντας κάτι που δεν θα τους ικανοποιεί. Κι εγώ φοβάμαι πάρα πολύ. Θέλω όλος αυτός ο κόπος να βγει σε καλό και για εμάς και για το κανάλι που μας εμπιστεύθηκε. Και πρέπει να πω ότι όταν αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, συμφωνήσαμε, όλοι μαζί, μηδενός εξαιρουμένου, να μειώσουμε τις αμοιβές μας για το καλό της παραγωγής. Πιστεύω ότι τα παιδιά το κάνουν πιο πολύ γιατί το αγαπούν, παρά για τα λεφτά».

«Έχω κάνει δέκα πέντε σειρές. Οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς που δουλέψαμε μαζί έγιναν φίλοι μου, μέσα στο διάστημα των έξι μηνών που διαρκούσαν τα γυρίσματα. Κι όταν εννοώ φίλοι μου, δεν εννοώ ότι απλώς τηλεφωνιόμαστε. Βγαίνουμε, βλεπόμαστε, κάποιοι έρχονται το καλοκαίρι στο σπίτι στα Κύθηρα, πάω στις πρεμιέρες τους. Τους αγαπώ πολύ, τους νοιάζομαι, και το ξέρουν. Κι εγώ εισπράττω το αντίστοιχο.

Είχα μια απόλυτη ταύτιση με το Mega. Λυπήθηκα πάρα πολύ και ομολογώ ότι κάποια στιγμή θύμωσα κιόλας, θύμωσα πολύ. Πως γίνεται να άφησαν έναν τέτοιο κανάλι, με αυτή την περιουσία, να κλείσει; Είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσαν να το σώσουν και δεν το έκαναν.

Το «Νησί» ήταν η τελευταία μου σειρά, και η μοναδική χωρίς δικό μου σενάριο. Ξεκίνησε μαζί με την αρχή της κρίσης. Είχαν την τόλμη ο Πέτρος ο Μπούτος και ο Λοίζος Ξενόπουλος να πουν το “ναι” για μια παραγωγή ιδιαίτερα ακριβή. Τους βγήκε σε καλό. Μπορεί να μην έβγαλαν τα λεφτά που έδωσαν, αλλά άξιζε τον κόπο.

Ναι, είναι επάγγελμα το σεναριογράφος. Αυτό ξέρω εγώ από την δική μου εμπειρία».

«Πολύ πριν καν διανοηθώ να γίνω σεναριογράφος έγραφα και τα έβαζα στο συρτάρι μου: Επιστολές προς άγνωστη κατεύθυνση, παράπονα, γράμματα στους γονείς μου, στους αγαπημένους μου, στα φλέρτ μου, γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον παραλήπτη. Ήμουν πάντα καλή μαθήτρια στην έκθεση.

Ποτέ δεν σταμάτησε η αγωνία μου για τις σειρές, αλλά καμία αγωνία δεν συγκρίνεται με αυτή που έχω τώρα

Πώς ξεκίνησα; Από τα σενάρια της σειράς «Μικροί Μεγάλοι» που θα έπαιζε ο Θανάσης Παπαγεωργίου. Μου ζήτησε να τους ρίξω μια ματιά, μια που μου άρεσε να γράφω. Αυτό ήταν. Πήρα ένα εγχειρίδιο για το πώς γράφονται τα τηλεοπτικά σενάρια και άρχισα. Έγραψα το πρώτο και το πήγα στον παραγωγό, Σάββατο ήταν. “Μέχρι την Δευτέρα θέλω τρία, γιατί αρχίζω γυρίσματα”, μου είπε. Έγραψα 99.

Οι “Γυναίκες” ήταν η πρώτη μου δουλειά στην ιδιωτική τηλεόραση. Από τότε κάθε χρόνο έκανα μία, υπήρχε χρονιά και με δύο. Κάθε φορά αφορμή ήταν ένα γεγονός, ένα συμβάν, μια πληροφορία.
Στον “Απόντα”, θυμάμαι, είχε πεθάνει ξαφνικά ο άντρας της ξαδέλφης μου. Ήταν ένα ζευγάρι λατρεμένο κι εκείνη έχασε τον κόσμο της. Τότε σκέφτηκα “φαντάσου να μην πέθαινε αλλά την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της αυτός ο άνθρωπος να εξαφανιστεί”. Κι έτσι άρχισα να γράφω».

«Από ένα σημείο και μετά με οδηγούν οι ήρωες. Δεν ήξερα πάντα πως θα τελειώσει η σειρά. Στην “Ζωή που δεν έζησα”, τελευταία στιγμή αποφάσισα να μην μείνει η Κουλίεβα με τον Χειλάκη, γιατί θύμωσα μαζί του. Της είπε “Καλόμαθε η γριά στα σύκα”, την ταπείνωσε. Γι΄ αυτό τον παράτησε. Επίσης δεν μου αρέσει να τελειώνω σε αδιέξοδο, θέλω φως. Στην “Αναστασία” σκεφτόμουν ότι αυτό το κορίτσι δεν θα μπορούσε να μείνει με έναν από τους δύο. Και γι΄ αυτό έφυγε...

Ποτέ δεν σταμάτησε η αγωνία μου για τις σειρές, αλλά καμία αγωνία δεν συγκρίνεται με αυτή που έχω τώρα. Η εμπειρία και η επιτυχία εμένα δεν μου δημιούργησαν ασφάλεια. Κάθε φορά νοιώθω ότι ξεκινάω από την αρχή.

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι το να είμαι σεναριογράφος έγινε τρόπος ζωής μου. Είπα στον εαυτό μου ότι μόνον έτσι μπορώ να ζω και να είμαι ευτυχής, με αυτά τα ταξίδια. Η δουλειά μου έχει να κάνει και με την τάση φυγής που έχω. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια, τα πραγματικά και του μυαλού. Μου αρέσει πολύ να φεύγω από την κανονικότητα. Έτσι ήμουν από μικρή, έτοιμη να φύγω ανά πάσα στιγμή. Και το ταξίδι του μυαλού μπορείς να το κάνεις χωρίς να φύγεις.

Είμαι πολύ στενά συνδεδεμένη με την οικογένειά μου. Αν και είμαι πολλά χρόνια χωρισμένη, δεν νοιώθω μοναξιά. Δεν έχω νοιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα. Έχω δύο παιδιά κι έναν πρώην σύζυγο που είναι ο καλύτερός μου φίλος. Ο ένας μου γιος είναι 42, παντρεμένος και ζει στην Αμερική και ο άλλος είναι 45 και ζει στην Αθήνα. Έχω μια αδελφή την οποία λατρεύω. Είμαστε πολύ συνδεδεμένες αν και διαφέρουμε σχεδόν σε όλα -μένει στον κάτω όροφο. Προς το παρόν δεν έχω δικά μου εγγόνια, έχω όμως τα εγγόνια της αδελφής μου».

«Είμαι ανεξάρτητη γυναίκα. Έχω όμως ανάγκη από την αγάπη των δικών μου, του κόσμου. Είμαι πιο ευαίσθητη από ό,τι φαίνεται. Μεγάλωσα σε μια αγαπημένη οικογένεια. Έχω περάσει πολύ καλή παιδική ηλικία, νιάτα. Ήμουν καλομαθημένη ή κακομαθημένη από τους γονείς μου. Είχα ό,τι ήθελα. Άρχισα όμως να δουλεύω από τα 18 μου και δεν ξαναπήρα χρήματα από τους γονείς μου. Όχι γιατί ήμουν καλό παιδί, αλλά γιατί έτσι με έμαθαν οι γονείς μου. Έζησα καλά, δεν στερήθηκα τίποτα, ούτε όμως έγινα το κακομαθημένο κωλόπαιδο. Σπούδασα, δούλεψα, έβγαλα τα λεφτά μου. Όλα τα έχω κάνει μόνη μου, εκτός από το σπίτι που μένω, που το είχε κτίσει ο πατέρας μου -ήταν πολιτικός μηχανικός. Το σπίτι στα Κύθηρα το αγόρασα από την δουλειά μου στην τηλεόραση.

Όσες φορές ερωτεύθηκα στην ζωή μου και είναι λίγες, ερωτεύθηκα πραγματικά, δόθηκα 100%. Είμαι χορτασμένη, δεν έχω παράπονο

Τέσσερα χρόνια εργάστηκα στην διαφήμιση, μετά πήγα στις δημόσιες σχέσεις της Polygram. Δούλεψα λίγο σ΄ αυτό που είχα σπουδάσει, σκηνικά και κοστούμια. Θυμάμαι όταν είπα στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω σκηνογράφος, δεν τους άρεσε αλλά δεν με εμπόδισαν. Μετά μπήκα στα σενάρια.

Δεν ένοιωσα ποτέ υποτιμημένη λόγω του φύλου μου. Αυτό που διεκδίκησα το πήρα. Ο,τι κατέθεσα μου ανταποδόθηκε, και οικονομικά και συναισθηματικά, κυρίως από τον κόσμο».

«Όταν έκανα τα παιδιά μου, στην αρχή, δεν δούλευα. Ήμουν μικρή και όλα μου φαίνονταν εύκολα. Βλέπω τώρα τις γυναίκες, που κάνουν παιδιά μεγαλύτερες, να τους φαίνεται βουνό η μητρότητα. Εγώ έπαιρνα το ένα παιδί από το ένα χέρι και το άλλο αγκαλιά και πήγαινα στις θάλασσες, έπαιζα μαζί τους με τα κουβαδάκια. Έμαθα πολλά από τους γονείς μου και μετά τα ίδια έκανα και με την δική μου οικογένεια. Το πατρικό μου ήταν ένα σπίτι ανοιχτό, το ίδιο και το δικό μου.

Όσες φορές ερωτεύθηκα στην ζωή μου και είναι λίγες, ερωτεύθηκα πραγματικά, δόθηκα 100%. Είμαι χορτασμένη, δεν έχω παράπονο, δεν στερήθηκα. Δεν νοιώθω ότι τέλειωσε η ζωή μου αλλά ούτε είμαι σε αναζήτηση. Έχω την καλή διάθεση να μου συμβούν πράγματα, είμαι ανοιχτή -δεν αποζητώ κάτι. Τα ωραία πράγματα στην ζωή έρχονται μόνα τους. Όπως όταν περιμένεις να κάνεις παιδί, και παιδί δεν κάνεις. Θυμάμαι ότι ήθελα να κάνω το δεύτερο παιδί μου αμέσως μετά το πρώτο. Και δεν ερχόταν. Μόλις πια είπα ότι θα μείνω με το ένα, έμεινα έγκυος τον επόμενο μήνα.

Πριν από πολλά χρόνια είχαμε πάει ένα ταξίδι στα Κύθηρα, για λίγες μέρες. Είχαμε μείνει στο βόρειο μέρος του νησιού και όταν φεύγαμε, κατεβήκαμε στο νότιο, που μου άρεσε πολύ, αλλά δεν προλαβαίναμε να μείνουμε. Μου έμεινε απωθημένο να γυρίσω πίσω. Όταν έγραφα το “Μην φοβάσαι την φωτιά”, σκέφτηκα τα Κύθηρα. Αυτό ήταν. Ερωτεύθηκα το νησί, αγόρασα ένα οικόπεδο και σιγά-σγά άρχισα να φτιάχνω το σπίτι μου, εκεί πάνω σ ένα λόφο να βλέπει θάλασσα».