Ελένη Δήμου: «Την ηλικία μου την λέω, τα κιλά μου όχι»

Με σήμα κατατεθέν την φωνή της, με αυτή τη χροιά που την έκανε να ξεχωρίσει, η Ελένη Δήμου πορεύεται με τον δικό της, «προσωπικό» τρόπο στην ελληνική μουσική σκηνή. Συναισθηματική και δυναμική, επιλέγει «την αγάπη από το χρήμα» και δηλώνει «ευτυχισμένη». Δεν είναι και λίγο αυτό....

«Ο κόσμος αγαπάει τα τραγούδια που έχω ερμηνεύσει, τους δημιουργούς, την αλήθεια μου. Είμαι ό,τι υποστήριζα πάντα. Δεν έκανα συμβιβασμούς προκειμένου να είμαι στην επικαιρότητα ούτε είπα τραγούδια που δεν με εκφράζουν. Νομίζω ότι όλα αυτά είναι η αλήθεια η δική μου, την οποία ο κόσμος εισπράττει, με σύμμαχο τον χρόνο. Γιατί αν δεν τραγουδούσα καλά, δεν θα το έκανα. Αν η φωνή μου είχε το παραμικρό πρόβλημα δεν θα το έκανα. Η φωνή μου είναι σύμμαχός μου.

Σήμερα υπάρχει υπερπληθώρα τραγουδιστών γι΄αυτό και βλέπουμε πολλούς, όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, με μικρή διάρκεια. Είναι και θέμα εποχής. Σήμερα ισχύει λίγο το “ρίχνομαι στην αγορά, κι αν πιάσει έχει καλώς, αν δεν πιάσει πάμε παρακάτω”. Είναι σαν το φαγητό: Τρώμε γρήγορα, πίνουμε γρήγορα, ακούμε γρήγορα, ξεχνάμε γρήγορα...»

«Εχουν παίξει ρολο και οι μουσικοί τηλεοπτικοί διαγωνισμοί. Εγώ είμαι κατά αυτών των reality. Κερδισμένοι είναι οι κριτές -και τα κανάλια, φυσικά. Ο κόσμος μπορεί να περνάει καλά, αλλά εγώ είμαι εναντίον γιατί δημιουργούνται προσδοκίες που δεν ενσαρκώνονται. Ενώ η δημοσιότητα κάνει καλό στα μέλη των κριτικών επιτροπών, τα διατηρεί πάντα στην επικαιρότητα.
Εγώ δεν την χρειάζομαι αυτή την επικαιρότητα. Εχω βρει έναν τρόπο επιβίωσης και συνύπαρξης με το κοινό μου, που είναι τελείως ξεχωριστός. Εγώ δεν προσδοκώ μεγάλες πίστες, μεγαλύτερες αμοιβές. Εμένα με ενδιαφέρει να εμφανίζομαι σε μικρούς χώρους, όπου το κοινό έρχεται να ακούσει εμένα και, ό,τι έχουμε, να του καταθέσουμε μαζί με τους συνεργάτες μου. Γι΄αυτό δεν χρειάζεται να κάνεις πράγματα για να είσαι στην επικαιρότητα. Τα ίδια τα τραγούδια παραμένουν. Ο,τι έχεις καταθέσει εδώ και χρόνια, αν ήταν αληθινό και καλό, αντέχει.

«Προσωπικά», έτσι θέλω να γίνονται τα πράγματα και είναι αλήθεια ότι ο τίτλος του δίσκου μου αυτού με εκφράζει. Αισθάνομαι βαθειά συγκίνηση που το κοινό έρχεται και μου ζητάει τραγούδια από τον πρώτο, τον δεύτερο, τον πέμπτο δίσκο μου, από όλη μου τη δισκογραφία. Χαίρομαι τόσο πολύ και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Ευχαριστώ το κοινό που δεν με ξέχασε, που με αγάπησε πραγματικά και με ακολουθεί. Και δεν μιλάω για το κοινό της γενιάς μου, αλλά για παιδιά είκοσι και είκοσι πέντε χρόνων. Αυτές οι ηλικίες είναι το κοινό μου».

«Στην πορεία μου προτίμησα να τα πηγαίνω καλά με τον εαυτό μου. Ο,τι άλλο κι αν έκανα, νομίζω ότι δεν θα τα πήγαινα καλά, δεν θα κοιμόμουν ήσυχα. Ούτε τα πράγματα θα ήταν ίδια. Τα χρήματα μπορεί να σου εξασφαλίζουν κάποια πράγματα αλλά δεν βρίσκεται εκεί η ευτυχία. Η ευτυχία βρίσκεται στις αληθινές σχέσεις των ανθρώπων. Στην αγάπη. Νομίζω ότι η αγάπη μετράει πάνω απ΄όλα. Βάλαμε έναν δέκατο τρίτο θεό, ή έναν δεύτερο, αν πιστεύουμε στους δώδεκα ή στον έναν, το χρήμα. Εγώ δεν τον προσκυνώ....

Μέχρι ξύλο έφαγα από το σπίτι μου για να μην βγω στο τραγούδι

Πιθανόν κάποτε που μπορούσα να παίρνω περισσότερα χρήματα να τα αποταμίευα καλύτερα. Εχω δώσει πολλά στη δουλειά μου. Πρόσεχα τις εμφανίσεις μου, έδινα πολλά χρήματα για να εμφανίζομαι με πολύ ωραία ρούχα. Μου άρεσε αυτή η κόντρα το να τραγουδάω μοντέρνα, ερωτικά και ρέγγε τραγούδια με τουαλέτες.

Ναι, είναι αλήθεια, ότι η φωνή μου είναι αναγνωρίσιμη. Σήμερα πιστεύω ότι μας λείπει η ταυτότητα στις φωνές των νέων παιδιών. Να τους ακούσεις και να καταλάβεις ποιος είναι. Σε μένα ισχύει αυτό, η φωνή μου είναι ιδιαίτερη.

Γεννήθηκα με αυτή την χροιά φωνής. Την καλλιέργησα πηγαίνοντας σε ένα ωδείο για να μάθω λίγο τοποθέτηση, αναπνοές. Και την χροιά που έχει ο καθένας την κουβαλά μέχρι να πεθάνει. Εγώ δεν την επέλεξα -ο καλός θεούλης μου την έδωσε».

«Νομίζω ότι από την κοιλιά της μάνας μου ήθελα να γίνω τραγουδίστρια, από πολύ μικρή. Η μητέρα είχε υπέροχη φωνή και μ΄αυτή τη φωνή με νανούριζε, κι ίσως να με επηρέασε. Γεννήθηκα στην Αθήνα. Προέρχομαι από μια οικογένεια που είχε πάρα πολύ καλή φωνή. Ο μπαμπάς ήταν ολόσωστος, ο αδελφός μου, η μαμά μου επίσης.

Οχι, δεν αντιμετώπισαν θετικά την επιλογή μου να ακολουθήσω το τραγούδι. Μόνον η μαμά μου ήταν σύμμαχός μου. Ο μπαμπάς και ο αδελφός μου, καθόλου. Μέχρι ξύλο έφαγα από το σπίτι μου για να μην βγω στο τραγούδι. Πάντα η τραγουδίστρια κουβαλούσε κι άλλα πράγματα, μια φήμη. Οι κατοχικοί γονείς είναι φυσικό να είχαν ανασφάλειες και φόβους. Μεγάλωσα με το “πρόσεξε που θα πας, να μην καπνίσεις τσιγάρο ούτε να πιεις ποτό που θα σου προσφέρουν”. Ετσι μεγάλωσα.

Ξεκίνησα με το Ωδείο. Μετά, με τη συνοδεία της μαμάς ή του μπαμπά, πήγα σε κάποια επαρχιακά μαγαζιά. Ηταν της μόδας τότε η κονσομασιόν, οπότε, μικρό κοριτσάκι εγώ, φεύγαμε κακήν κακώς.
Ο Δημήτρης Χορν που ήταν οικογενειακός φίλος με σύστησε στον Μάνο Χατζιδάκι. Κάναμε μια εκδήλωση του Τρίτου Προγράμματος στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά και από εκεί άρχισαν όλα. Τι να πω εγώ για τον Χορν και τον Χατζιδάκι, γι΄αυτά τα δύο ιερά βουνά, με κορφές τις απάτητες...

Νομίζω πως πίστευα στον εαυτό μου, είχα μια θέληση και μια σιγουριά. Την αξία της φωνής μου την ανακάλυψα πολύ αργότερα, αυτό το ξεχωριστό που μου λένε ότι έχω. Ηξερα απλώς ότι είμαι μια καλή τραγουδίστρια. Επίσης επειδή ήμουν πολύ αδύνατη, με ρωτούσαν από που βγαίνει αυτή η φωνή... Πολύ αργότερα, ίσως την τελευταία δεκαετία, κατάλαβα πραγματικά ότι κάτι ξεχωριστό υπάρχει, αυτή η αναγνωρίσιμη χροιά. Κι όπως και να το κάνουμε, παίζει ρόλο και η εμφάνιση».

«Χρωστάω ένα ευχαριστώ στους δημιουργούς που μου εμπιστεύθηκαν τις δουλειές τους. Χρωστάω ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που με πίστεψαν και μου έδωσαν πολύ ωραία τραγούδια. Ως εκεί.

Δεν ασχολήθηκα ποτέ με κόντρες και άλλα παρόμοια. Είναι ένας χώρος ανταγωνιστικός, οπότε και πιθανώς να συνέβαιναν πράγματα, αλλά δεν με ενδιέφεραν ούτε τότε ούτε τώρα. Οπως δεν με ενδιέφεραν τα κουτσομπολιά. Παλιότερα το έθετα ως βασική προϋπόθεση στους συνεργάτες μου, να μην μου μεταφέρουν το τι έκανε ο ένας κι ο άλλος. Αυτό που ήθελα είναι να ακούω ωραία τραγούδια.

Ολοι οι δυνατοί άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι που έχουν πάρει τη ζωή στα χέρια τους από νωρίς είναι βαθύτατα ευαίσθητοι και συγχρόνως δυναμικοί -έτσι κι εγώ, δεν διαφέρω από τους άλλους ανθρώπους. Είμαι βαθύτατα συναισθηματική και πολύ σκληρή.

Είναι αρκετά δύσκολο να συνδυάσεις την καριέρα σου με μια υγιή οικογενειακή ζωή. Πολλά πράγματα παίζουν ρόλο, αλλά τον πρωτεύοντα ρόλο τον παίζει ο σύντροφος.

Ο έρωτας καθόρισε και τα τραγούδια μου και την ζωή μου. Δεν ξέρω αν ο γιος μου με θαυμάζει. Ο γιος μου είναι σαν τον μπαμπά του, δεν λέει μπράβο, αλλά είναι εκεί και μάλλον θαυμάζει, αλλά δεν λέει πολλά, δεν έχει σιρόπια και μέλια. Ούτε ο σύζυγός μου».

«Σίγουρα υπάρχει σεξουαλική παρενόχληση. Το θέμα είναι πώς το διαχειρίζεται κανείς, ποια είναι η εικόνα του. Τείνουμε προς τις εποχές που όλα τα κορίτσια θα είναι ίδια, ολόιδια όμως, με ίδια μάτια, μαλλιά, χείλια, στήθος, πωπό... Είναι λυπηρό που ειδικά τα νέα κορίτσια έχουν πρότυπο μια γυναίκα που ξεκίνησε την καριέρα της από ένα βίντεο πορνό και έγινε εκατομμυριούχος. Αλλά ξέρετε, από το σπίτι ξεκινάει αυτό. Οι μαμάδες πρέπει να σταματήσουν να λένε στα κορίτσια τους “βρες έναν πλούσιο, βρες έναν πλούσιο”. Είναι τραγικό. Δεν τους λένε “βρες την αγάπη”. Νομίζω πως υπάρχει σήμερα μια πλευρά ξεπουλήματος, και ξεκινάει από το σπίτι. Κι οι μπαμπάδες τα ίδια λένε, όχι μόνον οι μαμάδες. Να βρουν οι κόρες τους έναν εκατομμυριούχο εφοπλιστή, είτε είναι τριάντα είτε πενήντα... Ολοι επιθυμούμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, αλλά...

Ανασφάλεια δεν αισθάνομαι. Είμαι σε μια ηλικία που μόνο να παρατηρώ μπορώ και όχι να αλλάξω πράγματα στη ζωή μου. Ομως για τα νέα παιδιά φοβάμαι ότι γίνεται μια κοινωνία άσχημη. Γίνονται ακραία πράγματα από τα νέα παιδιά. Η κοινωνία έχει ανισότητες κι αυτό οδηγεί σε κακά μονοπάτια. Πάντα υπήρχε ο πολύ πλούσιος και ο πολύ φτωχός, αλλά δεν υπήρχε τόση βία στη ζωή, γιατί η ζωή είχε αξία. Ενας θάνατος ήταν θέμα μηνών. Τώρα η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη θανατικά, άγρια θανατικά. Δεν κάναμε τον κόσμο καλύτερο, χειρότερον τον κάναμε. Και φταίμε όλοι γι΄αυτό.
Ποτέ δεν έκρυψα τα χρόνια μου. Πάντα έλεγα την ηλικία μου. Κάποτε μου είχε πει μια φίλη από δισκογραφική εταιρεία να μην λέω τα λέω, γιατί θα έρθει η εποχή που θα θέλω να τα κρύψω. Κι όμως δεν θέλησα ποτέ να τα κρύψω. Δεν ξέρω γιατί. Αναρωτιέμαι. Ισως γιατί η εικόνα μου επί σειρά ετών παραμένει ίδια, όπως παραμένουν ίδια τα μαλλιά μου... Μόνο τα κιλά μου δεν λέω, την ηλικία μου την λέω -έχω παχύνει τα τελευταία πέντε χρόνια. Νομίζω ότι αν η εικόνα μου ήταν κάκιστη μπορεί και να μην έλεγα την ηλικία μου. Η γυναικεία φιλαρέσκειά μου υπάρχει....»

«Το μετά; Οσο τραγουδάω, όσο κάνω δημόσιες εμφανίσεις, θέλω η εικόνα μου να μην είναι της κακομοίρας. Δεν θέλω να πούνε για μένα «η κακομοίρα, πως έγινε έτσι». Αυτό δεν το θέλω με τίποτα. Είμαι υπέρμετρα εγωίστρια σ΄αυτό. Εκείνο που με τρομάζει είναι οι αρρώστιες κι ο θάνατος.

Οταν κάνουμε σχέδια εμείς, ο θεός γελάει. Από την άλλη, όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις. Μεγαλεπίβολα σχέδια δεν είχα ποτέ. Είμαι από τους τυχερούς αυτής της ζωής, θα ήταν άδικο να μην το αναγνωρίσω. Γι΄αυτό τ’αφήνω όπως τα φέρει η ζωή, και δεν εννοώ η μοίρα, γιατί εμείς φτιάχνουμε τη μοίρα μας. Είμαι ανοιχτή στη ζωή, αυτό εννοώ. Οσο ο χρόνος το επιτρέπει.

Ναι, έχω κάνει τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο και, ναι, είμαι ικανοποιημένη. Για άλλους μπορεί να έπρεπε να είχα καταφέρει κι άλλα. Για μένα, είμαι καλά. Αυτό που εισπράττω από τον κόσμο είναι πολύ σημαντικό. Αν με βάλετε να διαλέξω ανάμεσα σε έναν χώρο με οχτακόσια άτομα (όχι πως δεν θα το ήθελα, αλλά δεν συμβαίνει) κι έναν άλλον με διακόσια, τον δεύτερο θα προτιμούσα. Ναι, αισθάνομαι πολύ ευτυχισμένη».

Η Ελένη Δήμου εμφανίζεται στη σκηνή του Ρυθμός Art Theater (Λεωφόρος Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη), απόψε Παρασκευή (19/10) και στις 26/10 μαζί με 4μελή ορχήστρα. Ωρα έναρξης 22.30».