Ορέστης Τζιόβας: Με εκνευρίζουν πολύ οι άνθρωποι που νομίζουν ότι ξέρουν τι τους γίνεται

Ο Ορέστης Τζιόβας έχει αυτό που θέλουν οι γυναίκες: είναι αφοπλιστικά ειλικρινής με τον εαυτό του, αν και πιστεύει ότι κάτι τέτοιο δεν του φαίνεται και πολύ.

Του αρέσει το ρίσκο. Ισως αυτός να ήταν κι ο λόγος που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Αν νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, δεν θα έκανε καλή παρέα μαζί σου. Αν πάλι περνάς καλά με τον εαυτό σου, θα έχετε πολλά να πείτε. Φέτος, υποδύεται δύο διαφορετικούς χαρακτήρες στο «Χειμωνιάτικο Παραμύθι» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ που ανεβαίνει στο «Από Μηχανής» θέατρο. Σαν παραμύθι αφηγείται και τη ζωή του στη BOVARY…

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Η μητέρα μου είναι Πόντια. Ο πατέρας μου έχει καταγωγή από την Ήπειρο. Εχω μια αδελφή επτά χρόνια μεγαλύτερη από μένα. Όταν ήμουν παιδί, τα καλοκαίρια και το Πάσχα πήγαινα πάντα στη λίμνη Δοϊράνη, τον τόπο καταγωγής της μητέρας μου. Η σχέση μου με τους γονείς μου είναι καλή και έγινε ακόμα καλύτερη όταν έφυγα από το σπίτι και ήρθα στην Αθήνα. Στα 21 μου.

Ημουν δύσκολο παιδί, πολύ υπερκινητικός. Είχα διάσπαση προσοχής, όχι διεγνωσμένη, αλλά τώρα μπορώ να καταλάβω ότι την είχα. Την έχω ακόμα και τώρα.

Όταν θέλω, συγκεντρώνομαι. Όταν δεν θέλω, δυσκολεύομαι πάρα πολύ να συγκεντρωθώ σε κάτι.

Δεν μπορώ να καταλάβω την κακία: δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορείς να αδικείς έναν άνθρωπο και να το καταλαβαίνεις.

Δεν είχα πολλές δυσκολίες στα σχολικά μου χρόνια, ούτε φοβερή αλητεία υπήρχε. Άλλαξα σχολικό περιβάλλον στο Γυμνάσιο, από την ανάγκη των γονιών μου να έχω ένα καλύτερο μέλλον. Εκεί, έκανα λίγο θέατρο. Είχα κλίση στα καλλιτεχνικά αλλά δεν είναι ότι εντρύφησα ιδιαίτερα σε αυτά. Οι γονείς μου με είχαν γράψει σε ωδείο για να μάθω ένα μουσικό όργανο, αλλά δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ για να διαβάσω.

Ημουν ένα παιδί με ανησυχίες και συνεχώς ρωτούσα: «Γιατί πρέπει να διαβάσω;». Η απάντηση που έπαιρνα ήταν «Για να μεγαλώσεις, να μπορείς να βρεις δουλειά και να βγάζεις λεφτά».

Εγώ ως παιδί αλλά και ως μεγάλος, αυτή την απάντηση δεν την δέχομαι. Δεν είναι απάντηση αυτή σε ένα παιδί, δεν έχει κίνητρο. Δεν μπορούσα να κάνω αυτό που μου ζητούσαν. Ειδικά με τον τρόπο που σου το ζητά το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολλές κλίσεις και πολλά ταλέντα και η ελληνική παιδεία έτσι όπως είναι, σε κάνει να χάσεις πολύ χρόνο από την καλλιέργεια μιας ιδιαίτερης ικανότητας που μπορεί να έχεις.

Κατάφερα να βρω διεξόδους για να διοχετεύσω την ενέργεια που είχα, γιατί είχα πολλή ενέργεια ως παιδί λόγω της υπερκινητικότητάς μου. Το παιδί δεν πρέπει να το «κατευθύνεις», το θεωρώ λίγο φασιστικό αυτό. Του ανοίγεις ορίζοντες και του δείχνεις δρόμους όπου μπορεί σε αυτούς να εξελιχθεί.

Αυτό για μένα άρχισε από την κατασκήνωση. Δεκατριών ετών πήγα στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ (Χριστιανική Αδελφότητα Νέων Θεσσαλονίκης). Μου έκανε πολύ καλό. Αρχιζα να διαχειρίζομαι καλύτερα τον εαυτό μου σε σχέση με τους άλλους. Έκανα λίγο θέατρο εκεί και το «σαράκι» τρύπωσε μέσα μου.

Στα 18 δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι μπορεί αργότερα να ασχολούμουν με την υποκριτική. Πέρασα στο ΤΕΙ Αυτοματισμού αλλά δεν με «κράτησε». Όχι ως αντικείμενο, αλλά ως είδος εκπαίδευσης. Τα πράγματα εκεί ήταν εντελώς απρόσωπα. Το περιβάλλον ήταν χειρότερο από εκείνο του σχολείου.

Η υποκριτική είναι από τα λίγα πράγματα στα οποία έχω αφιερωθεί στη ζωή μου. Βέβαια, δεν ήταν ακριβώς «απόφαση» το ότι έγινα ηθοποιός. Αρχικά ήταν μια «δοκιμή» σε κάτι που μου άρεσε από το σχολείο. Είχε μπει μέσα μου το «μικρόβιο» και λειτουργούσε.

Έδωσα εξετάσεις στο ΚΘΒΕ εντελώς ξεκούδουνα, χωρίς προετοιμασία, χωρίς τίποτα. Το αποφάσισα εντελώς τελευταία στιγμή. Πέρασα μόνο την πρώτη φάση και κόπηκα στη δεύτερη. Εκεί, συνάντησα μια φίλη μου από το σχολείο, η οποία έδινε εξετάσεις και δεν πέρασε ούτε εκείνη. Και μου λέει: «Εγώ κάνω ερασιτεχνικό θέατρο στο Δήμο Πυλαίας, θες να έρθεις να δεις πως είναι;».

Αυτή ήταν και η αρχή της ενασχόλησής μου με το θέατρο. Εκεί κάναμε μαθήματα, ανεβάσαμε ερασιτεχνικές παραστάσεις και είδα ότι όλο αυτό τελικά ήταν κάτι που με αφορούσε. Τα πράγματα προχώρησαν καλά. Ηρθαν δουλειές, ήρθαν και χρήματα. Βέβαια, έχω κάνει κι άλλες δουλειές, του ποδαριού.

Ημουν τυχερός, μου ήρθαν πολύ εύκολα τα πράγματα σε αυτή τη δουλειά. Αν έβλεπα ότι δεν μου πήγαινε αυτό το επάγγελμα δεν θα το συνέχιζα.

Ο χώρος μου δεν με έχει απογοητεύσει όσο με απογοητεύει η κουλτούρα των ανθρώπων στην Ελλάδα σήμερα. Η έλλειψη εξυπηρέτησης και ευγένειας. Σπάνια τις βλέπεις και χαίρεσαι. Με θυμώνει το «Φταίει το κράτος» γιατί από το σχολείο ακόμα διαβάσαμε ξεκάθαρα ότι το κράτος είναι οι πολίτες. Εμείς φταίμε.

Με αγανακτεί η αδικία και δεν μπορώ να καταλάβω καν την κακία: δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορείς να αδικείς έναν άνθρωπο και να το καταλαβαίνεις. Το συγχωρώ μόνο αν δεν το καταλαβαίνεις.

Δεν πιστεύω στον χριστιανισμό. Από πολύ μικρός δεν πίστευα και δεν με «δασκάλεψε» κάποιος. Πρέπει να είσαι αρκετά αμόρφωτος για να μπορούν οι άλλοι να σε «δασκαλέψουν». Πιστεύω ότι επιλέγεις από τα ερεθίσματά σου αυτά που σε αφορούν περισσότερο. Λόγω πρακτικότητας, δεν πιστεύω σε κάτι που δεν βλέπω μπροστά μου και σε κάτι που δεν μου αλλάζει την καθημερινότητά μου στο ελάχιστο. Είμαι κύριος του εαυτού μου και υπεύθυνος για όλες μου τις πράξεις: για τα λάθη μου, για τα σωστά μου, την αγάπη που θα δώσω και την αγάπη που θα πάρω.

Δεν μπορώ να βασίζομαι σε κάτι άλλο πέρα από αυτό, γι’αυτό δεν πιστεύω. Πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου. Πιστεύω ότι ο ίδιος είναι θεός. Μπορεί να κάνει τα πάντα, ό,τι βάλει στο μυαλό του μπορεί να το πετύχει.

Με εκνευρίζουν πολύ οι άνθρωποι που νομίζουν ότι ξέρουν τι τους γίνεται.

Δεν θεωρώ ότι έχω κανένα φοβερό ταλέντο. Εχω όμως πολλή αγάπη γι’αυτή τη δουλειά. Με αφορά και θα κοιτάξω να την κάνω όσο καλύτερα γίνεται. Πιστεύω ότι το ταλέντο είναι ένα σύνολο δεξιοτήτων και αξιών, αγαπάς τα πράγματα συνολικά και τα πονάς. Πονάς και τους ανθρώπους. Νιώθεις έντονα, έχεις ευαισθησίες. Ο «ταλαντούχος» άνθρωπος είναι ταλαντούχος παντού.

Ημουν τυχερός, μου ήρθαν πολύ εύκολα τα πράγματα σε αυτή τη δουλειά. Αν έβλεπα ότι δεν μου πήγαινε αυτό το επάγγελμα δεν θα το συνέχιζα. Ειμαι πρακτικός άνθρωπος. Δεν έχω «ψώνιο» και «λόξα» με αυτή τη δουλειά.

Λατρεύω τις γυναίκες. Μου αρέσουν τα πάντα πάνω τους. Θεωρώ πολύ όμορφους τους ανθρώπους που δεν ξέρουν πόσο όμορφοι είναι. Τους θαυμάζω. Από την άλλη, με εκνευρίζουν αφόρητα οι άνθρωποι που έχουν «τουπέ».

Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από εικόνες και το τι μας αρέσει επηρεάζεται συνεχώς όσο μεγαλώνουμε. Το ένστικτο θάβεται όλο και περισσότερο και ξεχνάς αυτό που σου αρέσει πραγματικά. Πρέπει συνεχώς να δίνεις μια μάχη για να κρατηθείς κοντά στο «εγώ» σου. Η δουλειά μου, ευτυχώς, με έχει βοηθήσει να βουτώ περισσότερο στον εαυτό μου.

Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που νιώθουν όμορφα με την πάρτη τους. Είναι, όμως, γλυκιές και οι ανασφάλειες, ανθρώπινες.

Είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Μπορεί να φαίνεται ότι δεν είμαι.

Στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω ως προς την κουλτούρα. Οι άνθρωποι εδώ έχουν τη νοοτροπία «Να ψοφήσει η κατσίκα του διπλανού». Δεν θέλει κανείς να σε ανεβάσει. Δεν κοιτάει ο άλλος που είναι χειρότερος από σένα να σε φτάσει, αλλά θέλει να σε κατεβάσει στο δικό του επίπεδο. Ο ίδιος άνθρωπος είναι κλειστός στην τέχνη, «σκοτώνει» τους ομοφυλόφιλους γιατί θεωρεί ότι είναι ανωμαλία αυτό που κάνουν.

Ποιος ορίζει τι είναι «ομαλό» και τι «ανώμαλο», εκτός από τη φύση; Οι πολιτισμοί και οι κοινωνίες; Βάζουμε κάποιους κοινωνικούς όρους για να ζούμε σε ένα κοινωνικό σύστημα και να συνυπάρχουμε. Εχουμε βάλει ότι τα 18 είναι το όριο ενηλικίωσης. Οκ, το σεβόμαστε.

Δεν υπάρχει, όμως, κάποιος κοινωνικός ή πολιτικός περιορισμός για την ομοφυλοφιλία. Από πού προέκυψε, λοιπόν, αυτός ο πόλεμος εναντίον της; Από την ομοφοβία προέκυψε. Από τον τρόπο που μεγαλώνουμε. Πώς εξευτελίζεται έτσι η ανθρώπινη συνείδηση, που είναι τόσο γλυκιά και ωραία; Δεν με ενοχλεί καθόλου, λοιπόν, η προσέγγιση από το ίδιο φύλο.

Από μικρός δεχόμουν ομοφυλοφιλικό φλερτ. Έχω πολύ καλούς φίλους που είναι ομοφυλόφιλοι. Τα βρίσκω όλα απόλυτα φυσιολογικά.

Γιατί ένας άνδρας που δεν είναι ομοφυλόφιλος να μισήσει έναν άλλον άνδρα που του την «πέφτει» και όταν τον φλερτάρει μια γυναίκα που απλά δεν του αρέσει να το «παίρνει πάνω του»; Μου δημιουργεί ένα τεράστιο ερωτηματικό όλο αυτό. Κάτι τρέχει εκεί.

Είμαι αρκετά αυτοκαταστροφικός και πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Παράλληλα, είμαι και πολύ τεμπέλης, το παραδέχομαι. Προσπαθώ για κάτι μόνο αν φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο.

Είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Μπορεί να φαίνεται ότι δεν είμαι, αλλά είμαι.

Με εκνευρίζουν πολύ οι άνθρωποι που νομίζουν ότι ξέρουν τι τους γίνεται. Λατρεύω αυτούς που παραδέχονται στον εαυτό τους ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Γιατί, τελικά, δεν ξέρουμε τι μας γίνεται.

Ακούγαμε από μικροί «Τα παιδιά να μην τα πονηρέψουμε». Γιατί να μην τα πονηρέψεις; Σε αυτόν τον κόσμο θα ζήσουν και θα πεθάνουν. Τον πονηρό και τον κακό. Τα παιδικά σου όνειρα με μαθηματική ακρίβεια θα γκρεμιστούν. Βοηθούν τελικά τα παιδικά όνειρα; Δεν είμαι σίγουρος.

Φέτος, θα είμαι στο Χειμωνιάτικο Παραμύθι του Σαίξπηρ. Εχω δύο ρόλους σε αυτή την παράσταση και είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Αρχικά υποδύομαι τον βασιλιά της Βοημίας, Πολύξενο, που είναι βασικός χαρακτήρας του έργου. Είναι αυτός που δέχεται επίθεση ζήλιας από τον καλύτερό το φίλο, βασιλιά της Σικελίας, Λεόντιο, που υποδύεται ο Θανάσης Σαράντος.

Το έργο βασίζεται πολύ σε αυτή την τρέλα που πιάνει αυτόν τον άνθρωπο: ότι ο φίλος του διεκδικεί την γυναίκα του. Ζήλια στην άρρωστη μορφή της. Αυτή είναι η αφορμή του έργου. Αλλά θίγει και άλλα πολλά κομμάτια, όπως την συγχώρεση, την μοναξιά, την άδολη αγάπη. Ο άλλος μου ρόλος είναι ο Αυτόλυκος. Είναι ο «παραβάτης» του έργου, όχι από νομικής απόψεως. Είναι σαν το παραβάτη της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Είναι ο «τρελός» του έργου, όπως πχ. είναι ο «τρελός» στον Βασιλιά Λυρ. Είναι κωμικός χαρακτήρας, καταφερτζής, λαμόγιο. Ενας οπορτουνιστής. Είναι δύο εντελώς κόντρα ρόλοι.

Εχει υπέροχο λόγο το έργο. Λέει πολύ απλά πράγματα με ένα πάρα πολύ ωραίο κείμενο. Δεν έχω ξαναδουλέψει τόσο ποιητικό κείμενο. Η πρόταση μού έγινε από τον Θανάση Σαράντο, ο ίδιος έχει αναλάβει και την σκηνοθεσία. Δεν έχουμε ξανασυνεργαστεί και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ: να συνεργάζομαι με ανθρώπους που δεν τους ξέρω καθόλου.

Τα μη ασφαλή βήματα μου αρέσουν πολύ. Το ρίσκο μου αρέσει και αυτή η δουλειά ούτως ή άλλως περιέχει ρίσκο. Είναι κάτι που με τραβάει πολύ σε αυτό το επάγγελμα.

Εχω σκεφτεί πολλές φορές το μέλλον αλλά έχω καταλήξει στο ότι δεν αξίζει να κάνεις και πολλά σχέδια και να το σκέφτεσαι πολύ. Όλα ανατρέπονται. Η φύση είναι ρευστή και στα διαλύει όλα. Από την άλλη, δεν θέλω να είμαι και μηδενιστής γιατί είμαι ρομαντικός από την φύση μου.

Είναι ωραίο να περιμένεις να συμβεί κάτι που έχεις ονειρευτεί. Ένα, όμως, είναι το μόνο σίγουρο σε αυτή τη ζωή: η φθορά.

«Χειμωνιάτικο Παραμύθ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο «Από Μηχανής» Θέατρο

Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος, Σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία: Θανάσης Σαράντος

Παίζουν: Ορέστης Τζιόβας, Θανάσης Σαράντος, Βάσια Χρήστου, Τζερόμ Καλούτα, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Βασιλίνα Κατερίνη, Κωνσταντίνος Τσονόπουλος, Νίκος Χριστοφυλάκης και ο μικρός Στέλιος Πανταγιάς- Φιλική συμμετοχή: ο Γιάννης Δεγαΐτης

Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 4 Μαΐου

και 5, 6, 11, 12, 13, 18, 19,20, 25, 26 και 27 Μαΐου

Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 18.00 και Κυριακή στις 21.00