Δανάη Μπάρκα: «Οι άνθρωποι που μπορεί να με σχολιάσουν αρνητικά με κάνουν να νιώθω πιο δυνατή»

H Δανάη Μπάρκα ήταν μόλις 6 ετών όταν πήγε για πρώτη φορά σε δραματική σχολή μαζί με τη μητέρα της. Πριν από περίπου δύο δεκαετίες. Η Βίκυ Σταυροπούλου παρακολουθούσε τα μαθήματά της και η μικρή Δανάη κρατούσε σημειώσεις στο μυαλό της που δεν πήγαν χαμένες. Τις αξιοποίησε μερικά χρόνια αργότερα όταν η ίδια άρχισε να φοιτά σε δραματική σχολή, ακολουθώντας το μεγάλο της όνειρο.

Είναι ένα κορίτσι που ξέρει τι θέλει από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Αν την ακούσεις να μιλάει, μπερδεύεσαι: νομίζεις ότι έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο πολλά χρόνια μεγαλύτερο. Όμως, η Δανάη είναι μόλις 25 ετών. Αφηγείται τη ζωή της στη BOVARY και λέει όσα δεν έχει πει ποτέ ξανά.

"Γεννήθηκα στο Περιστέρι και μεγάλωσα εκεί με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου. Λίγα χρόνια μετά τη γέννησή μου αποφάσισαν να μην είναι μαζί. Έκτοτε ζούσα με τη μαμά μου και την οικογένειά της, τους παππούδες μου. Κοντά μου είχα πάντα και τους φίλους της μαμάς, ήταν κι εκείνοι κομμάτι της οικογένειάς μας. Η μαμά είναι ένας άνθρωπος πολύ δοτικός και καλός, είχε πάντα στη ζωή της, σταθερά, συγκεκριμένους ανθρώπους: είναι σαν να με έχουν μεγαλώσει όλοι μαζί. Πολλές φορές, βλέπω την παρέα της μαμάς μου και είναι σαν να ναι «οι τρεις μου μαμάδες, οι τρεις μου μπαμπάδες» γιατί είναι έξι άτομα μαζί από το Λύκειο. Απ’όταν γεννήθηκα τούς θυμάμαι όλους σε όλες μου τις φάσεις. Ο καθένας συνέβαλε με τον τρόπο του στην ανατροφή μου.

Μια έντονη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια ήταν η αλλαγή του σχολικού περιβάλλοντος στην Πέμπτη δημοτικού: δεν ήθελα καθόλου κάτι τέτοιο, απειλούσα τη μαμά μου –γελώντας- ότι θα έκανα κακό στον εαυτό μου. Ολα αυτά γιατί δεν ήθελα να χάσω τους φίλους μου.

Εχω πάρει όλα τα θετικά και τα αρνητικά της μαμάς μου, συνεπώς έχω πάρει και το πόσο «δένεται» με τους ανθρώπους. Μού φαινόταν απάνθρωπο ότι θα με έπαιρνε από τους φίλους μου. Θα πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο και το θεωρούσα πολύ σνομπ. Πλέον, ευγνωμονώ τη μητέρα μου γι’αυτή την αλλαγή, όπως και το σχολείο μου, γιατί με βοήθησαν σε πάρα πολλά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν και η «ανακάλυψη» των καλλιτεχνικών μου ανησυχιών.

Η συμβουλή που μού έχει δώσει η μητέρα μου είναι να λέω ό,τι θέλω με ευγενικό τρόπο

Συνειδητοποίησα πολύ νωρίς τι ήθελα να γίνω γιατί η μητέρα μου πήγε στη δραματική όταν εγώ ήμουν σχεδόν έξι ετών. Οπότε πήγαινα κι εγώ μαζί της στη σχολή. Το ζήσαμε λίγο μαζί αυτό. Ήταν σαν δεύτερο σχολείο μου. H σχολή της μητέρας μου μέ βοήθησε να καταλάβω από νωρίς ότι η τέχνη μπορεί να σε βοηθήσει στο να μάθεις να αγαπάς πιο έντονα, να συγχωρείς, να απολαμβάνεις τη ζωή, να αφήνεις τη φαντασία σου ανεξέλεγκτη. Η τέχνη είναι κάτι που μόνο καλό μπορεί να σού κάνει, μόνο ορίζοντες σού ανοίγει και μπορεί να κατευνάσει τις αρνητικές πλευρές της ψυχής σου.

Η αλλαγή στη ζωή μας, στα πρώτα χρόνια της καριέρας της μητέρας μου, ήταν τεράστια. Εν μία νυκτί την έμαθε όλη η Ελλάδα. Πήγαινα τετάρτη δημοτικού, όταν έγινε το «Είσαι το ταίρι μου», και ήταν πολύ μεγάλη η αλλαγή στη ζωή μας. Παρόλα αυτά, επειδή ακριβώς η επιτυχία ήρθε νωρίς, έφυγε ο μεγάλος ενθουσιασμός και ήρθε η απομυθοποίηση.

Στην αρχή, από τη μία, χαιρόμουν πάρα πολύ που η μητέρα μου ήταν πλέον αναγνωρίσιμη, από την άλλη, δεν μπορούσαμε να βγούμε από το σπίτι και από ένα σημείο και μετά εκνευριζόμουν γιατί όπου πηγαίναμε, δεν έβλεπα την μαμά μου όπως την έβλεπα δύο χρόνια πριν.

Ξαφνικά έτρεχαν πάνω της, της μίλαγαν, την φίλαγαν, ούρλιαζαν, γέλαγαν, οπότε δεν ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό για μένα. Όμως, πιστεύω, ότι αυτό συνέβαλε πάρα πολύ στο να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Όλα προσπαθούσε να μου τα κρατήσει σε ένα φυσικό, υγιές περιβάλλον.

H μητέρα μου με συμβουλεύει, με προστατεύει, είναι αυστηρή όταν χρειάζεται, νομίζω ότι είναι πιο αστεία από τις συνηθισμένες μαμάδες: στην καθημερινότητά μας γελάμε πολύ, χαίρεται, με μαλώνει, θυμώνει, με προστατεύει. Η συμβουλή που μού έχει δώσει είναι να λέω ό,τι θέλω με ευγενικό τρόπο. Επειδή ακόμα είμαι «αδάμαστη» και έχω το αυθόρμητο της ηλικίας και το πάθος, προσπαθεί –χωρίς να με καλουπώσει- να με κάνει να λέω τα πάντα χωρίς να παρεξηγηθούν οι άνθρωποι.

Έχω νιώσει την αντίδραση των γύρω μου λόγω του ότι κάνω το ίδιο επάγγελμα με τη μαμά μου. Κάποιοι το θεωρούν πάρα πολύ κακό.

Μολις τελείωσα το σχολείο πήγα κατευθείαν σε δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη, ήξερα τι ήθελα να κάνω. Το 2012, ούσα στο πρώτο έτος της σχολής, έπαιξα πρώτη φορά στο θέατρο με σκηνοθέτη τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, και ήταν μια τρομερή εμπειρία. Εκεί είπα, επίσημα πια, ότι αυτό θέλω να κάνω, αφήνοντας πίσω μου τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσω. Θα το κυνηγήσω και θα αποδείξω ότι το γεγονός ότι η μητέρα μου κάνει την ίδια δουλειά δεν σημαίνει κάτι. Είμαστε δύο πολύ διαφορετικές προσωπικότητες. Έπειτα έκανα με τη Λίνα Ζαρκαδούλα, την Γιουλίκα Σκαφιδά και την Μαρία Κωνσταντάκη το «Έπεσε νέκρα» στο θέατρο Αποθήκη. Ύστερα ήρθε η «Νίκη» του Σταμάτη Φασουλή, μετά έκανα περιοδεία με Γιάννη Μπέζο και Πέτρο Φιλιππίδη στη Λυσιστράτη, και τώρα ετοιμάζω την Ουρανία μας.

Η Ουρανία είναι ένας μονόλογος: στην ουσία είναι η ζωή ενός ανθρώπου, -στη συγκεκριμένη περίπτωση τυχαίνει να είναι ένα κορίτσι αυτό, αλλά όταν δεις την παράσταση θα καταλάβεις ότι με αυτό το πρόσωπο δεν μπορεί να ταυτιστεί μόνο ένα κορίτσι. Μπορούν να ταυτιστούν οι άνθρωποι που νιώθουν παγιδευμένοι σε έναν κόσμο που μπορεί να μην καταλαβαίνουν ή να μην τους ταιριάζει. Το κείμενο είναι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και η σκηνοθεσία του Γιώργου Σουλειμάν. Είναι ένα έργο που μάς αφορά όλους. Μιλά για το πόσο κλεινόμαστε στους εαυτούς μας ενώ στην ουσία έχουμε ανάγκη την επικοινωνία.

Τίποτα δεν έχω βρει έτοιμο. Για μένα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί με κρίνουν επί δύο

Είμαι ένας άνθρωπος που έχει πολλή αγάπη να δώσει στους γύρω του, έχει πολύ θυμό όπως όλοι μας, απλά ίσως αυτό που ξεχωρίζει σε μένα είναι η ειλικρίνεια. Τα πράγματα που έχω –και τα θετικά και τα αρνητικά- θα τα πω. Επίσης έχω πολλά «θέλω» και πιστεύω είναι αυτά που με κρατούν ζωντανή, είναι η ελπίδα μου.

Έχω νιώσει την αντίδραση των γύρω μου λόγω του ότι κάνω το ίδιο επάγγελμα με τη μαμά μου. Κάποιοι το θεωρούν πάρα πολύ κακό. Έχω φάει πολλή ταμπέλα και έχω υπάρξει πολύ «μαύρο πρόβατο» για κάποιο λόγο. Δεν αγχώνομαι γιατί ξέρω ότι εκεί έξω υπάρχουν και λογικοί και φυσιολογικοί άνθρωποι που δεν γεννήθηκαν για να κρίνουν. Η αλήθεια είναι ότι είμαι χαρούμενη γιατί στο θέατρο, αν και υπάρχω δύο χρόνια επαγγελματικά, έχουν έρθει δεκάδες άνθρωποι που με έχουν πλησιάσει και μού έχουν πει «Μπράβο που το κάνεις». Nιώθω ότι ο κόπος μου, η αγάπη μου και η προσπάθειά μου γι’αυτό το αντικείμενο, αργά ή γρήγορα θα δικαιωθεί.

Δεν θέλω εγωιστικά να κατακτήσω κάτι και να γίνω «πρωταγωνίστρια». Ξεκίνησα κι υπήρχαν άνθρωποι πίσω από μια οθόνη που με έβριζαν χωρίς να με ξέρουν. Γιατί είμαι «κόρη ηθοποιού και θα τα βρω όλα έτοιμα». Τίποτα δεν έχω βρει έτοιμο. Για μένα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί με κρίνουν επί δύο. Αν δούμε αυτή τη στιγμή πόσοι άνθρωποι μέχρι τον Αύγουστο δεν υπήρχαν πουθενά και ξαφνικά έγιναν πρωταγωνιστές... Είναι πάρα πολλοί και μπράβο τους γιατί αποδεικνύουν ότι δεν είναι απαραίτητο να έχεις κάποιον πίσω σου για να γίνεις πρωταγωνιστής. Όπως ξεκινάει ένας κανονικός ηθοποιός, έτσι ξεκινάει και ένα παιδί ηθοποιού.

Θα προτιμούσα να είμαι η τετραπλάσια από τον πιο βαρύ άνθρωπο του κόσμου, να έχω τον χαρακτήρα που έχω και να είμαι απλά ευτυχισμένη

Ζούμε σε μια εποχή που λόγω της οικονομικής κρίσης των τελευταίων χρόνων , υπάρχει και μια τρομακτικά μεγάλη ανθρωπιστική κρίση. Αντί να χαιρόμαστε με την χαρά του άλλου, έχουμε μάθει να την κατακρίνουμε. Αν έβαζα έναν τίτλο στα τελευταία πέντε χρόνια σε κοινωνικό επίπεδο, θα ήταν «τα χρόνια της μισαλλοδοξίας»: το μίσος των ανθρώπων για κάποιους άλλους που απλά έχουν διαφορετική άποψη.

Ομορφιά για μένα είναι το μυαλό. Η αγάπη. Το χιούμορ. Η πίστη στα όνειρά μας. Οι φίλοι μας. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που έχουν ανασφάλεια εξαιτίας άλλων, εξαιτίας της κοινωνίας και των ταμπελών.

Θα προτιμούσα να είμαι η τετραπλάσια από τον πιο βαρύ άνθρωπο του κόσμου, να έχω τον χαρακτήρα που έχω και να είμαι απλά ευτυχισμένη. Δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στην ομορφιά, δεν σημαίνει ότι ένας αδύνατος άνθρωπος είναι πιο όμορφος από έναν πιο γεμάτο. Μπορώ να σου φέρω παραδείγματα πολλών ανθρώπων που είναι πιο αδύνατοι και μόνο ντρεπόμαστε για τη γέννησή τους. Δεν θα καταπίεζα τις ανάγκες μου, τις αστείες λιγούρες μου, την επιθυμία μου να δοκιμάζω πράγματα για τίποτα. Το ότι βρίσκομαι τώρα σε φάση διατροφής το κάνω για την υγεία μου και το «μετά» μου.

Όταν ανέβαζα τις body positive φωτογραφίες μου στο Instagram, με έκριναν άνθρωποι στην τηλεόραση που τα είχαν κι εκείνοι τα κιλάκια τους. Εκεί τρελαίνεσαι. Γιατί το να πει κάποιος για κάτι διαφορετικό από αυτό που έχει ότι “δεν είναι ωραίο”, το δέχομαι. Αλλά να πει ένας γεμάτος άνθρωπος για έναν επίσης γεμάτο άνθρωπο ότι «Αχ, δεν είναι ωραίο αυτό!», είναι παράνοια. Δεν έδωσα καμία βάση.

Η αγάπη είναι πολύ παρεξηγημένο πράγμα στις μέρες μας

Όταν άκουσα τα σχόλια για μένα γέλασα και σοκαρίστηκα. Το μόνο που μπορεί να μου δημιουργούν οι άνθρωποι που μπορεί να με σχολιάσουν αρνητικά για την εικόνα μου είναι αλαζονεία: με κάνουν να κοιτιέμαι στον καθρέπτη και να λέω: «Φτου σου κορίτσι μου!». Με κάνουν να νιώθω πιο δυνατή.

Δεν πρέπει να παγιδευόμαστε στην εικόνα που θέλουν οι άλλοι να έχουν για εμάς. Ζούμε στην εποχή της παγίδας. Να το παίζουμε ωραίοι αλλά να γυρνάμε σπίτι και να μην ξέρουμε τι να κάνουμε, να ανεβάζουμε ωραίες φωτογραφίες άλλα να μας έχει βγάλει κάποιος που δεν αγαπάμε, να γιορτάζουμε και να λέμε «Χρόνια πολλά και καλά», αλλά να μην ζούμε καλά χρόνια.

Γεννηθήκαμε μια φορά, για να ζήσουμε και να κάνουμε πράγματα, και να φύγουμε. Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι το έχουν καταλάβει καλά αυτό. Ολοι θεωρούν ότι είναι δεδομένη η ζωή.

Αν έχω λίγο ελεύθερο χρόνο παίρνω το αμάξι και φεύγω. Μπορεί να πάω στη Μάνη, ή στη Θεσσαλονίκη να δω την κολλητή μου φίλη. Αυτό τον καιρό η καθημερινότητά μου έχει πρόβα και διάβασμα, έχει γενική καθαριότητα του σπιτιού από το άγχος λέγοντας τα λόγια, έχει ταινίες και σειρές και θέατρο. Μ’αρέσει να φωτογραφίζω. Να κάνω όνειρα. Μ’αρέσει να περνάω χρόνο με τους φίλους μου, είμαι βαθιά εξαρτημένη από αυτούς. Είναι λίγοι αλλά μετράνε για τον κόσμο ολόκληρο.

Αν κάνω ποτέ οικογένεια, την ονειρεύομαι ελεύθερη. Αυτό που θέλω να μάθω στους ανθρώπους που θα φέρω στη ζωή είναι να είναι ανεξάρτητοι.

Θέλω να έχουν πίσω τους μια μητέρα και έναν πατέρα που θα τους υποστηρίζουν ακόμα και στα πιο τρελά πράγματα. Να μπορούν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, όποια κι αν είναι αυτά, και να νιώθουν ότι έχουν ανθρώπους που τους δίνουν ουσιαστική αγάπη.

Η αγάπη είναι πολύ παρεξηγημένο πράγμα στις μέρες μας. Για κάποιους ακούγεται ρομαντικό και γραφικό. Αν, όμως, κάτσει κάποιος και το σκεφτεί, η αγάπη είναι πιο σημαντική και από την υγεία. Γιατί ακόμα κι αν περνάς ένα πρόβλημα υγείας, οι γύρω σου μπορούν να σε τραβήξουν από το λαιμό και με την καλή ψυχολογία να ξεπεράσεις ό,τι είναι να ξεπεραστεί. Η αγάπη δεν είναι κάτι απλό, όσο ακούγεται. Είναι αυτό που μπορεί να μην επιτρέψει στους ανθρώπους που πεθαίνουν, να πεθαίνουν.

Το να αγαπάς είναι πιο σημαντικό και από το να αγαπιέσαι, έχει πει η Δημουλά. Για να νιώσεις αγάπη για κάποιον, σημαίνει ότι έχεις πάρει αγάπη. Είμαι τυχερή, λοιπόν, γιατί έχω πάρει τεράστια αγάπη.

Θα ήθελα πολύ μέσα από την υποκριτική να προσπαθήσω να αλλάξω τον τρόπο σκέψης κάποιων ανθρώπων, κυρίως των παιδιών.

Είναι τρομερό να πηγαίνεις σε σχολεία και να βλέπεις παιδιά που δέρνουν άλλα παιδιά. Είναι τρομακτικό που βλέπω στο Facebook στάτους νέων ανθρώπων που γράφουν: «Πακιστανοί βίασαν τον τάδε..». Και σκέφτομαι πχ τον πατέρα από το Περιστέρι που βίαζε την κόρη του. Γι’αυτόν δεν σκέφτηκαν ότι είναι Έλληνας; Ελληνες δεν κλέβουν; Ελληνες είναι οι πολιτικοί μας που έχουν κατακλέψει εμάς. Κι είμαστε ρατσιστές με τους ξένους; Ο ρατσισμός είναι η μεγαλύτερη και πιο χυδαία βία που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον πολιτισμό μας. Και εύχομαι να καταφέρω να τον πολεμήσω με έναν τρόπο.

Ένας μεγάλος μου φόβος είναι η μοναξιά, που δεν θα είναι επιλογή μου. Δεν θέλω να νιώσω ποτέ ότι είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που ελπίζει.

Μόνοι μας μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.

Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι το θέατρο. Είναι μαγεία. Ποιος δεν θέλει μαγεία στη ζωή του;

Η Δανάη Μπάρκα πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Ουρανία" που ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου 104.

Η Ουρανία είναι ένας αμφίθυμος μονόλογος πάνω στο όνειρο και τη ματαίωση του, πάνω στον απόλυτο έρωτα και την ολοκληρωτική μοναξιά. Μα πάνω απ’ όλα είναι η πορεία ενός νέου ανθρώπου σε έναν κόσμο που δεν κατανοεί. Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος με τρυφερότητα και χιούμορ καταγράφει την ψυχοσύνθεση μιας νέας γυναίκας εγκλωβισμένης σε ένα παιδικό δωμάτιο και ο Γιώργος Σουλειμάν προσεγγίζει με ευαισθησία τις πιο κρυφες πτυχές μιας αιχμηρής προσωπικότητας. Η Δανάη Μπάρκα στον ομώνυμο ρόλο εναλλάσσει πρόσωπα και συναισθήματα δημιουργώντας μια ηρωίδα που θα μείνει στο μυαλό και την καρδιά σας για πολύ καιρό.