Θύμιο, συγνώμη που ο κόσμος στάθηκε «λίγος» μπροστά στα τραύματά σου
Υπάρχουν πάντα δύο θεωρίες. Η μια ακούει στην αλληλεγγύη μιας μικρής κοινωνίας και η άλλη ακούει στα εκκωφαντικά πυροτεχνήματα, εκείνα που σκοπό είχαν να εκφοβίσουν τον Θύμιο.
Ο Θύμιος Μπουγάς είναι ακόμη ένα θύμα της «βρώμικης» και καθόλου συμπονετικής κοινωνίας μας. Και εδώ που τα λέμε, κανένας δε ζήτησε τη συμπόνια από κανέναν, αλλά ο σεβασμός σε καθιστά νοήμον ον.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο 39χρονος Θύμιος Μπουγάς από την Αγία Βαρβάρα του Πύργου Ηλείας αγνοείται από τις 4 του Μαΐου ενώ μέχρι στιγμής κανένας δεν ήξερε τι του έχει συμβεί και τι τον οδήγησε σε φυγή. Έτσι ισχυρίστηκαν τουλάχιστον οι περισσότεροι.
Μετά από ένα τροχαίο ατύχημα που είχε ο Θύμιος το 2008 -όπως αποκάλυψε η τοπική εφημερίδα «Πατρίς» -το πρόσωπό του παραμορφώθηκε και έτσι, για αν μην τρομάξει τα παιδιά και τους ηλικιωμένος με τις ουλές στο πρόσωπό του, κυκλοφορούσε πάντα με χειρουργική μάσκα στα στενά του χωριού. Έτσι ακούγεται να λέει σε βίντεο ντοκουμέντο, πατώντας το κουμπί της μηχανικής υποστήριξης που έχει για να μιλά και να τρέφεται.
Συμπέρασμα #1ο: Κοίτα όμως που, τα σημάδια δεν σε κάνουν τρομακτικό, «τέρας», περίεργο και επικίνδυνο. Κοίτα που, «βελούδινα» πρόσωπα, πρόσωπα που σφύζουν από νεότητα κρύβουν τελικά κάτι... σαπρό.
Εκφοβισμός, επιθέσεις, διαπόμπευση στα social media και εξευτελισμός από μια παρέα παιδιών, ανήλικων και ενήλικων, ανίκανων να κατανοήσουν μέχρι και τώρα- φαντάζομαι εγώ- τις συνέπειες των πράξεών τους και προς Θεού, δεν αναφέρομαι στις συνέπειες του νόμου, αλλά στις συνέπειες στη ψυχολογία του Θύμιου.
Συμπέρασμα #2ο: Ανήλικα παιδιά, τραμπουκίζουν έναν άνθρωπο μόνο, που έχει ανάγκη από μια στάλα αγάπη. Ανήλικα παιδιά που κατά πάσα πιθανότητα δεν έμαθαν τι πάει να πει στοργή; Δεν έμαθαν πως, η βία δεν είναι μέσω ψυχαγωγίας για την παρέα μας.
Μπορεί να έφαγαν και ένα χαστούκι και να θεωρούν πως «έτσι πάει η φάση»; Ποιος θα μας απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις και κυρίως ποιος θα βάλει τέλος στα περιστατικά βίας που ολοένα και αυξάνονται;
Συμπέρασμα #3ο: Μια κοινωνία που όλο κοιτάει και όλο στρέφει το πρόσωπο στο κενό, σαν να λέει «αν δεν με δουν ότι κοιτάζω, αν γυρίσω από την άλλη, είναι σαν να μην έγινε ποτέ».
Τείνουμε να βάζουμε τα πάντα κάτω από το χαλί, πάντα όμως κάποιος την πληρώνει. Εχθές ήταν κάποιος που κλώτσησε ένα γατάκι, αλλά δεν ήταν το δικό σου κατοικίδιο. Πριν κάποιες μέρες κάποιος παρενόχλησε στο δρόμο μια γυναίκα, αλλά δεν ήταν φίλη σου.
Συμπέρασμα #4ο: Σήμερα κάποιος «εξαφάνισε» τον Θύμιο. Εχθές εκείνος που τον «εξαφάνισε» του έριχνε πέτρες στα παράθυρα του σπιτιού του, τον εκφόβιζε, όταν εσύ γείτονα, κοιτούσες πίσω από την μισάνοιχτη κουρτίνα.
Εκ του αποτελέσματος όμως, όπου κι αν βρίσκεται η αλήθεια, όποιο κι αν είναι το υπόβαθρο του καθένα μας, ένα είναι το θέμα. Ο Θύμιος αγνοείται. Τα παιδιά θα μείνουν... «παιδιά» που δεν είχαν επίγνωση των -εγκληματικών- πράξεών τους και η ζωή θα συνεχιστεί. Θα βρεθούν αντιμέτωπα με νομικές κυρώσεις, όπως όμως είδαμε, οι Αρχές προσήγαγαν ορισμένα πρόσωπα, αφέθηκαν όμως ελεύθεροι.
Η ζωή θα συνεχιστεί έως ότου υπάρξει κάποιος άλλος Θύμιος που θα παρενοχληθεί και δεν θα είναι κανείς εκεί να τον υπερασπιστεί, να τον προστατέψει, να του σφίξει το χέρι και να του πει απλά «είμαι εγώ εδώ».
Τι κάνουμε σαν κοινωνία για να μην υπάρξει κανένας άλλος Θύμιος;
