«Πίτσα Γλυκόριζα»: Μια ερωτική καλοκαιρινή ταινία στην Καλιφόρνια του '73 που θα σε μαγέψει
Ο Πωλ Τόμας Άντερσον σκηνοθετεί την «Πίτσα Γλυκόριζα», με τον καταπληκτικό πρωτοεμφανιζόμενο Κούπερ Χόφμαν, στην Καλιφόρνια των 70s.
Η «Πίτσα Γλυκόριζα» ήταν μια φωτεινή έκπληξη στην κρύα Τρίτη του Γενάρη σ' έναν σχετικά άδειο κινηματογράφο. Νόμιζα θα έβλεπα μια ρομαντική κομεντί και έφαγα ένα γλυκόπικρο χαστούκι ενηλικίωσης όλο δικό μου, για εκείνα τα «μετά» της ζωής μας που δεν ακολουθούν την αρχική μας παρόρμηση και επιθυμία. Υπέροχο το soundtrack της ταινίας, υπέροχη η φωτογραφία, γρήγορη και σπιντάτη κινηματογραφική ματιά και μια Καλιφόρνια γεμάτη φοίνικες και ανεπιτήδευτη ομορφιά και ελευθερία.
Μια ταινία με ποιητικά στοιχεία, της οποίας η ποίηση όμως είναι αλεσμένη και τη νιώθεις κρυμμένη στο μελαγχολικό βλέμμα των ηρώων, που πριν ζήσουν είναι σαν να γνωρίζουν το πεπρωμένο τους.
Η ταινία διαδραματίζεται στην Καλιφόρνια και συγκεκριμένα στο Σαν Φερνάντο Βάλει, μια καλή συνοικία της δεκαετίας του ‘70. Μεγάλοι δρόμοι, φωτεινές επιγραφές και μια Αμερική μεταιχμιακή, που προς το παρόν σερβίρει ανεμελιά σε παγωτό χωνάκι. Οι ευκαιρίες είναι εκεί, αρκεί να τεντώσεις το χέρι σου και να τις πιάσεις.
Ήρωας, ο έφηβος Γκάρι Βαλενάιν, που τον ενσαρκώνει ο πρωτοεμφανιζόμενος Κούπερ Χόφμαν, γιος του υπέροχου Φίλιπ Σίμορ Χόμφαν, που έφυγε άδικα από τη ζωή, αφήνοντας ένα κενό σε όλους όσους αγαπήσαμε τις ερμηνείες του. Ο μικρός έχει ατόφιο ταλέντο και νιώθεις ότι τελικά το ταλέντο είναι γονιδιακή υπόθεση.
Ο 15χρονος Γκάρι, λοιπόν, ερωτεύεται την 25χρονη Αλάνα, που την υποδύεται η Αλάνα Χάιμ -μια από τις τρεις αδερφές εβραϊκής καταγωγής- και νιώθει από το πρώτο λεπτό ότι πρόκειται για τη γυναικά που θέλει να παντρευτεί. Όμως, σε αυτές τις ηλικίες, τα δέκα χρόνια διαφοράς είναι ένα μεγάλο εμπόδιο. Η Αλάνα κολακεύεται από την αφοσίωση και το «λιγωμένο» βλέμμα του ερωτευμένου έφηβου, νιώθει όμως ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο. Δέχεται να βγει μαζί του, αλλά του ξεκαθαρίζει ότι τον βλέπει φιλικά. Ο Γκάρι όμως διαθέτει πολλές αρετές. Πέρα από παιδί θαύμα του κινηματογράφου είναι και τρομερά ευφάνταστος και τα καταφέρνει στις επιχειρήσεις. Πουλάει κάτι πρωτοποριακά στρώματα νερού με επιτυχία και στο πρότζεκτ βάζει και την Αλάνα να το τρέξει μαζί του.
Ίσως επειδή και η Αλάνα μοιάζει με το κορίτσι της διπλανής πόρτας, με τα δυο μπροστινά δόντια της να έχουν μια γλυκιά ατέλεια, ίσως γιατί ο Γκάρι είναι αυτός ο γλύκας έφηβος, ο Άντερσον τους κάνει τόσο προσιτούς και γρήγορα ξεχνάμε ότι είναι ηθοποιοί και υποδύονται ρόλους και μπαίνουμε στα ρούχα τους, σαν να πρόκειται για δικούς μας ανθρώπους. Το έργο έχει ένα εκπληκτικό ρυθμό. Ένα υπέρλαμπρο μακρύ καλοκαίρι από αυτά που ανοίγουν τα παραθυρόφυλλα της ψυχής και νιώθουμε την καλοκαιρινή έξαψη. Είναι από τις ταινίες που ξεχνάς το δικό σου ρυθμό και τρέχεις μαζί τους σε αυτό το τρεχαλητό της εφηβείας στη λεωφόρο της νιότης.
Σε όλη την ταινία οι ήρωες τρέχουν. Και θυμάσαι ότι κάποτε έτρεχες και εσύ, περίπου για τους ίδιους λόγους. Μια ταινία που οι άνθρωποι μοιάζουν κανονικοί και όχι σταρ του Χόλιγουντ, με μια πλοκή που έχει και ωραίες παύσεις για να ακουστούν σπουδαία τραγούδια όπως «Life on Mars» του Μπόουι. Και μια πληθώρα από εξαιρετικούς δεύτερους ρόλους, που αφήνουν την πιο δυνατή επίγευση Γλυκόριζας.
Η ταινία σταματάει γρήγορα να είναι ρομαντική κομεντί και μιλάει για έναν μεγάλο έρωτα που ίσως στη ζωή να ήρθε νωρίς για να επαληθεύσει αυτό που έλεγε η Μαργκερίτ Ντυράς: «Από πολύ νωρίς ήταν πολύ αργά». Τι περιλαμβάνει το «μετά» των ηρώων; Είναι μια ερώτηση που τη σκέφτεσαι επίμονα και αφού έχει τελειώσει η ταινία.
Και εδώ μπορούμε να κάνουμε λόγο για σπουδαίο κινηματόγραφο. Πως δηλαδή καταφέρνει ο Άντερσον και σου σφηνώνει τους ήρωες στο μυαλό. Ελεγεία και στους καλοκαρδισμένους δεύτερους ρόλους. Εξαιρετικός ο Τζον Πίπερς που ενσαρκώνει ο Μπράντλέι Κούπερ, βασισμένος ο ρόλος στον πραγματικό κομμωτή και σύντροφο της Μπάρμπαρα Στρειζαντ που από την πολύ κόκα έχει μια σπίντα που βγαίνει έξω από τη μεγάλη οθόνη και τρίζει νομίζεις τα δόντια δίπλα σου.
Πάντα εξαιρετικός ο Σον Πεν στον ρόλο του Τζακ Χόλντεν, που πιάνεται από τη χειρολαβή των παλιών του μεγαλείων που έχουν όμως περάσει ανεπιστρεπτί. Εντυπωσιακός στη σκηνή πάνω στη μηχανή του να πηδάει φωτιές, όταν προσπαθεί να ζωντανέψει αυτό που ήταν κάποτε -σαν αυτό το άλμα να προσπαθεί να συγκρατήσει τη νιότη.
Και ο Τομ Γουέιτς μαγνητίζει μέσα στο μικρό του ρόλο. Όλη η ταινία σαν ψηφιδωτό μας σπρώχνει να δούμε ότι καμιά φορά δίπλα μας κρύβεται ο θησαυρός που αναζητούμε. Θα έχει διάρκεια αυτός ο έρωτας; Ή θα τον στοιχειώσει το φάσμα της εξαφάνισής του, όπως τους περισσότερους νεανικούς έρωτες; Φεύγοντας, ένιωθα κάτι σαν ευλογία. Δικαίωση. Χαρά. Το αιώνιο καλιφορνέζικο καλοκαίρι είχε σφηνωθεί μέσα μου και ένιωθα ότι η μόνη χειρολαβή μας είναι το παρόν που όλα είναι εφικτά.
Έτσι και οι ήρωες στην ταινία έχουν το «τώρα« και προς το παρόν αυτό τους είναι αρκετό. Μην τη χάσετε την ταινία. Είναι σπουδαία μέσα στην απλότητα της.
