Όταν χάνεις τους γονείς σου, τι θυμάσαι;

Τι θυμάσαι όταν χάνεις τους γονείς σου;

Θυμάσαι τα μεσημέρια να τρώτε μαζί και όλοι να έχουν τη θέση τους -και να τσακώνεστε αν ένας τολμούσε να πάρει τη θέση του άλλου. Τον πατέρα σου να σου λέει να φας ψωμί, γιατί θα ξαναπεινάσεις γρήγορα.

Τη μάνα σου, που έδιωχνε τον πατέρα σου από την κουζίνα γιατί πάντα ανακατευόταν και δεν την άφηνε να μαγειρέψει με την ησυχία της.

Που έκλεινες την τηλεόραση όταν άκουγες βήματα στο διάδρομο, γιατί νόμιζαν ότι διαβάζεις.

Που παρακαλούσες τον αδερφό σου να μην το πει στη μαμά ή κάνατε κρυφές συνωμοσίες, όταν νιώθατε αδικημένοι που σας τιμώρησαν.

Θυμάσαι τα σ' αγαπώ που δεν τους είπες -στη μαμά πιο γενναία, στον μπαμπά πολύ λιγότερα.

Θυμάσαι που, ξαφνικά έγινες εσύ ο κηδεμόνας τους και ένιωθες οργή που δεν πρόλαβες -ή ίσως και να μη σε άφησαν- να χορτάσεις την παιδική ηλικία που τόσο αδιάφορα σου τρίβουν στη μούρη οι διαφημίσεις.

Θυμάσαι τον ανταγωνισμό που, αν και εκείνος δεν το παραδέχτηκε πότε, είχες με τον πατέρα σου.

Που κατηγορούσες τη μάνα σου ότι αγαπά πιο πολύ τον αδερφό σου -αν και δεν το πίστευες. Αν είχε αγαπημένο, ήξερε να το κρύβει, ο πατέρας σου όχι.

Θυμάσαι τους τσακωμούς. Πολλούς τσακωμούς, όταν δεν ήταν αρκετά γονείς.

Θυμάσαι την αγάπη και την περηφάνια της μαμάς, με τα μάτια της να φέγγουν. Και τα μπράβο που ο πατέρας σου έλεγε δύσκολα.

Θυμάσαι ότι ο πατέρας σου σε ξύπναγε κάθε πρωί στις 8 και 10. Έβαζε ξυπνητήρι, δεν ήταν ξύπνιος. Και τώρα δε σε ξυπνάει κανείς.

Ότι έχασε την αγάπη της ζωής του 11 χρόνια πριν και τώρα (ελπίζω) να είναι ευτυχισμένοι και μαζί. Μπαμπά, δώσ' της ένα φιλί από μένα.