Αγαπητέ Ερρίκο: Στα 24, δεν έχω κάνει ακόμη σεξ

Καλησπέρα και καλή χρονιά. Πώς αντιμετωπίζεις έναν τοξικό άνθρωπο στη δουλειά; Εδώ και 1 χρόνο ζω έναν παραλογισμό σε μια δουλειά που μου αρέσει πολύ. Υπάρχει ένας άνθρωπος που ακόμη κι όταν με κοιτάζει νιώθω να μεγαλώνει το έλκος που έχω στο στομάχι μου. Το πρόβλημα είναι ότι συναναστρέφομαι μαζί του και μου προκαλεί πολλά προβλήματα. Δεν είμαι drama queen. Δεν θέλω να φύγω από τη δουλειά. Θέλω να φύγει αυτός. Αλλά αυτό δεν θα γίνει καθώς η σχέση με τον εργοδότη είναι συγγενική.
Να τα κάνω όλα Πουτ@ν@ και να σηκωθώ να φύγω; Μ.

Το Πουτ@ν@ όλα με ψήνει αρκετά συχνά, δεν στο κρύβω..αλλά δεν μπορώ να σου δώσω αυτή τη συμβουλή. Όχι για να είμαι μετριοπαθής και αντικειμενικός αλλά γιατί δοκώ πως δεν εμπίπτει στην περίπτωσή σου. Για να μείνω στο ίδιο ύφος γράψτον εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Ασχολείσαι παραπάνω από όσο αξίζει. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό λέει πάντα κάτι για εμάς, όχι για τον άλλο που αποτελεί την πηγή του εκνευρισμού, της δυσαρέσκειας, του έλκους κ.ο.κ.

Ερρίκο γεια σου. Δεν έχω κάποιο ερωτικό πρόβλημα γιατί δεν έχω ερωτική ζωή. Είμαι 24 στα 25 αλλά δεν έκανα ποτέ σχέση που να προχώρησε σε σεξ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει πολύ η εικόνα του εαυτού μου κι έτσι κάθε φορά που κάποιος με πλησίαζε τον απωθούσα θεωρώντας ότι αυτός έβλεπε ότι έβλεπα κι εγώ στον καθρέφτη. Δηλαδή κάτι άσχημο. Πρόσφατα επισκέφθηκα γυναικολόγο για τεστ ΠΑΠ και ένιωσα την αμηχανία του. Αυτό με έκανε να αισθανθώ πολύ χάλια και να κλειστώ ένα τσακ ακόμα στον εαυτό μου αλλά και να αναρωτηθώ τι στο καλό κάνωω. Ζω μια ζωή με το φόβο της απόρριψης αλλά τελικά εγώ η ίδια απορρίπτω τον εαυτό μου. Το έχω καταλάβει. Το ζητούμενο είναι πώς θα το διορθώσω. Όπως σου έγραψα αντί να αλλάζω προς το καλύτερο και να ζω πραγματικά, είμαι πια πιο ντροπαλή κι από καλόγρια. Θέλω να αλλάξω. Από πού θα ξεκινήσω; Δεν ξέρω αν θα μου απαντήσεις ποτέ. Αυτό ήταν ένα γράμμα και σε μένα την ίδια. Σ ευχαριστώ.

Αγαπητή λυπάμαι πολύ. Όχι γιατί δεν έχεις κάνει ακόμα σεξ στα 24 σου, αλλά γιατί διαβάζω την ερώτηση μιας γυναικάς θλιμμένης, εμφανώς απογοητευμένης. Έκανες πολύ καλά που πήγες στο γυναικολόγο και ελπίζω να συνεχίσεις να τον επισκέπτεσαι τακτικά. Θα σου πρότεινα εντούτοις να επισκεφτείς και έναν ψυχολόγο. Αυτά που μου γράφεις μου δηλώνουν πως αποτελεί επιτακτική ανάγκη να το κάνεις. Μου γράφεις πως βλέπεις τον εαυτό σου άσχημο και πως διώχνεις τους ανθρώπους που σε προσεγγίζουν γιατί θεωρείς πως κι εκείνοι έτσι σε βλέπουν….μου λες πως για να αποφύγεις το φόβο της απόρριψης, απορρίπτεις εσύ προκαταβολικά τον εαυτό σου…ειλικρινά δεν έχω ιδέα αν και με ποιο τρόπο μπορώ να σε βοήθησω.. άρα θα σου πω μονάχα αυτό. Όλα έχουν ομορφιά αλλά δεν την βλέπουν όλοι. Έτσι είπε ο Κομφόυκιος και βάλτο καλά στο μυαλό σου. Έχεις ομορφιά, είναι βέβαιο. Απλά δεν την βλέπεις και πώς να την δουν οι άλλοι;;; κράτα αυτό και επισκέψου έναν ψυχολόγο. Νομίζω θα σου κάνει πολύ καλό. Ελπίζω να μου ξαναστείλεις και να είναι άλλο το περιεχόμενο την επόμενη φορά. Το οφείλεις κυρίως σε σένα.

Θα είμαι ειλικρινής. Τι να σου πω, ήλπιζα να μη χρειαστεί να σου γράψω αλλά να που χρειάστηκε και πραγματικά εύχομαι να έχεις κάτι καλό να μου πεις γιατί από τους φίλους μου δε βρήκα χαΐρι. Τέλος πάντων, ξεκινάω. Είμαι φρεσκοχωρισμένη εδώ και δυο-τρεις μήνες και ακόμα δεν τον έχω ξεπεράσει. Ήμασταν μαζί σχεδόν τρία χρόνια -οκ, δεν το λες και δεκαετία, αλλά ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί του. Το θέμα είναι ότι, νιώθω πως θέλω χρόνο για να τον ξεπεράσω αλλά οι φίλοι μου έχουν αρχίσει να με εκνευρίζουν και να μου λένε ότι είμαι υπερβολική. Μάλιστα, μερικοί αρνούνται να με ακούν να μιλάω γι' αυτό, λέγοντας ότι τους έχω κουράσει κι ότι το κάνουν για μένα, για να μην αναλώνομαι και καλά. Εντάξει, δε λέω, δίκιο έχουν, αλλά δεν είναι λογικό να πάρω όσο χρόνο χρειάζομαι για να το ξεπεράσω; Αν δεν νιώσεις τα συναισθήματα έντονα μέσα σου, ακόμα και της στεναχώριας του χωρισμού, πώς θα τα ξεπεράσεις μετά; Αν τα πνίξεις, δε μένουν υποσυνείδητα μέσα σου;
Μήπως να βρω άλλους φίλους; (βλέπεις, τα έχω σκεφτεί όλα) Love, XOXO

Θα προτείνα το τελευταίο να το αποφύγεις. Συμπεραίνω από τα όσα μου γράφεις πως έχεις ασχοληθεί αρκετά με το συγκεκρίμενο πρόβλημα. Φαίνεται να σε απασχολεί αρκετά ο χωρισμός και η θλίψη που αυτός σου προκάλεσε, αλλά διαπιστώνω όπως κι εσύ άλλωστε πως αυτή η αλλαγή στη ζωή σου έχει φέρει στην επιφάνεια κι άλλα ζητήματα. Αναρωτήθηκα, δεν στο κρύβω, καθώς διάβαζα την ερώτηση σου τί έκανες αυτά τα 3 χρόνια σχετικά με τους φίλους σου.. κράτησες σταθερή επαφή; Έδωσες τον απαραίτητο χρόνο και σε εκείνους; Αν όχι, οφείλω να κρίνω την αντίδραση τους πιο ελαστικά. Αν τους είχες γραμμένους και τώρα που χώρισες τους θυμήθηκες (και μάλιστα για να τους πρήξεις με τον χωρισμό σου) είναι εν μέρει δικαιολογημένες οι αντιδράσεις τους. Θα σε συμβούλευα το εξής. Ο χωρισμός είναι μια προσωπική διαδίκασια πένθους. Πάρε τον χρόνο σου, όσο χρόνο σου χρειαστεί για να εξαντληθεί το συναίσθημα της θλίψης. Αλλά κράτα στο μυαλό σου πως κανείς δεν έχει την υποχρέωση να είναι δίπλα σου όλο αυτό το διάστημα. Ο χρόνος μετρά διαφορετικά για σένα τώρα. Ζήστο ναι, κοπανίσου, κλάψε, κάνε αναπάντητες στις 3 το πρωί, άκου βαριά λαικά.. κάνε ό,τι χρειάζεται για να ξεχαστείς και να προχωρήσεις μπροστά. Και όσο για τους φίλους σου, ζήτα τους να κάνουν υπομονή. Εξήγησέ τους τα συναισθήματα σου και φυσικά μην τους απασχολείς μόνο για το συγκεκριμένο θέμα. Πρωτίστως δεν βοηθάς τον εαυτό σου. Εκτός από την στηρίξη τους χρειάζεσαι και την παρέα τους. Το να ξεχαστείς, να μιλήσεις για άλλα πράγματα πέραν του χωρισμού σου..να ξεφύγει λίγο το μυαλό σου. Συνεπώς όχι μην βρεις άλλους φίλους, στο γράφω και στην αρχή. Βρες ή ξαναβρές τον εαυτό σου, γιατί αυτόν ψάχνεις μου φαίνεται.