Η Φράνσις Γιατζόγλου του Bovary που ζει στο Κρυονέρι κάνει μια συγκλονιστική διαδρομή στα καμένα που σου ραγίζει την καρδιά
Η Φράνσις Γιατζόγλου, editor του Bovary.gr, έζησε τις φωτιές στην Αττική από πρώτο χέρι. Η πυρκαγιά έφτασε μέχρι την πόρτα του σπιτιού της στο Κρυονέρι. Οι μέρες που πέρασε ήταν μια κόλαση μέσα στα καμένα. Την επόμενη της φωτιάς περπάτησε στο δάσος μέχρι το κτήμα Τατοϊού και οι φωτογραφίες της ραγίζουν την καρδιά. Διαβάστε τη μαρτυρία της...
Όλα έγιναν στάχτη μέσα σε λίγες ώρες. Όλο το δάσος κάηκε και μαζί με αυτό κάηκε ό,τι ωραιότερο είχαμε.
Για εμάς, τους κάτοικους του Κρυονερίου, το δάσος ήταν η πηγή ευτυχίας μας. Εκεί κάναμε κάθε μέρα τις βόλτες μας με το ποδήλατο, τις πεζοπορίες μας και πηγαίναμε μέχρι τα ανάκτορα του Τατοΐου για να χαρούμε την ομορφιά της φύσης και να γεμίσουμε το μυαλό και τις σκέψεις μας με θετικά πράγματα, κόντρα σε κάθε δύσκολο κομμάτι που βιώναμε στη καθημερινότητά μας.
Έφευγα από το σπίτι μου με τα πόδια και χανόμουν στο δάσος. Ένιωθα πραγματική ευτυχία. Σαν να μου είχε δώσει κάποιος όλα τα δώρα του κόσμου. Τέτοιο συναίσθημα είχα. Κάθε στροφή του χωματόδρομου είχε και μια ανάμνηση. Η θέαση ενός ελαφιού, το παιχνίδι της κόρης μου με το ποδήλατο σε μερικά υψώματα του δρόμου, τα χάδια της στις χελώνες που έβλεπε κάθε λίγο και λιγάκι, η τσουλήθρα που κάναμε σε μια απότομη κατηφόρα όταν ήρθαν τα χιόνια. Παλιά, όσο έβλεπε το μάτι υπήρχε πράσινο που δεν το χόρταινες με τίποτα. Ήταν το αγχολυτικό μας και μια μικρή απόδραση από την αχρωμία της καθημερινότητας.
Εκεί που παλιά το κάθε σου βήμα σε γέμιζε ευχαρίστηση και δεν ήθελες να τελειώσει η βόλτα, τώρα με κάθε βήμα βαραίνεις και η απόγνωση μεγαλώνει, γιατί καταλάβαινες το μέγεθος της καταστροφής.
Χθες, πήγα να περπατήσω και να κάνω πάλι την ίδια διαδρομή. Το ήξερα ότι θα πονέσω, αλλά ήθελα να δω τι ζημιά είχε γίνει στο δάσος. Αν είχε απομείνει κάτι. Το μόνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν μόνο μαύρο και αποκαΐδια. Όλα έγιναν στάχτη. Τίποτα δεν έμεινε. Όσο περπατούσα μέσα στο δάσος τόση μεγαλύτερη απελπισία με έπιανε και ένας πόνος στο στήθος. Μια διαδρομή που δεν μπορείς να την αντέξεις αν αγαπάς τη φύση, την ίδια τη ζωή. Νιώθεις ένα τεράστιο κενό.
Σε όλη τη διαδρομή μετά βίας έβλεπες μερικές πράσινες πινελιές σε έναν μαύρο καμβά. Είχες ξυπνήσει ξαφνικά μέσα στον χειρότερο σου εφιάλτη. Κάτι που έλεγες δεν θα γίνει, γιατί θα το σώσουν... γιατί υπάρχει κόσμος που αγαπάει το δάσος. Δεν υπάρχει όμως πια και δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί συνέβη αυτό.
Αυτό που αντικρίζεις είναι ένα νεκροταφείο δέντρων. Μόνο αν το δεις από κοντά συνειδητοποιείς τι έχει συμβεί. Και τώρα τι έμεινε; Τίποτα.
Το σπίτι μας δεν κάηκε, από τύχη. Η φωτιά βρέθηκε ακριβώς μπροστά μας. Έκαψε το μικρό παρκάκι που βρίσκεται μια παιδική χαρά και ένα αυτοκίνητο του γείτονα που δεν πρόλαβε να το πάρει. Απορώ πραγματικά πώς και δεν κάηκε το σπίτι μας. Βλέποντας από μακριά το πάρκο καμένο νόμιζα ότι δεν θα βρω τίποτα. Μου κόπηκε η ανάσα μέχρι να φτάσω στο σπίτι και να δω ότι όλα είναι καλά. Ο πυροσβέστης που ήρθε από την οδό μας για να κοιτάξει πάλι το πάρκο που κάηκε και το ρέμα που υπάρχει πιο πίσω μάς είπε ότι είμαστε πολύ τυχεροί.
Είμαστε τυχεροί, γιατί είμαστε ζωντανοί.
Πήρα το αυτοκίνητό μου και έκανα μια βόλτα στην Δροσοπηγή. Είναι δίπλα στο Κρυονέρι για να δω κι εκεί τι έγινε. Δεν έμεινε απολύτως τίποτα. Ολα τα δέντρα κάηκαν και έμεινε μόνο στάχτη και καπνός. Και εκεί τα ίδια...
Δείτε το βίντεο:
