Πώς θα πετύχεις αποτυγχάνοντας -Ο Κωνσταντίνος Καρυπίδης αποκαλύπτει γιατί πρέπει να «πέσεις» αν θες να σηκωθείς ψηλά
Φανταστείτε την εξής συνθήκη… Βρίσκεστε στο πρώτο εξάμηνο σπουδών στη σχολή Καλών Τεχνών όπου επιλέγετε την Κεραμική ως μάθημα επιλογής. Στην πρώτη συνάντηση μπαίνει ο καθηγητής και χωρίζει την τάξη σε δύο μέρη.
Δείχνοντας το μέρος προς τα δεξιά λέει: «Εσείς είστε η ομάδα Α. Θα πάρετε άριστα αν στο τέλος του εξαμήνου φέρετε πενήντα κιλά κεραμικών, θα πάρετε λίαν καλώς για σαράντα κιλά κεραμικών και σκέτο καλώς για τριάντα κιλά κεραμικών. Αν φέρετε κάτι κάτω από τριάντα κιλά, θα κοπείτε». Γυρίζει στο άλλο μισό της αίθουσας, δείχνει τους υπόλοιπους φοιτητές και λέει: «Εσείς είστε η ομάδα Β και θα βαθμολογηθείτε βάσει του ενός κεραμικού που θα φέρετε. Αν είναι τέλειο, θα πάρετε άριστα, αν είναι πολύ καλό λίαν καλώς κ.ο.κ».
Κάνουμε fast forward στο τέλος του εξαμήνου και στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: «Που πιστεύετε ότι θα βρούμε τα πιο όμορφα κεραμικά»; Το συγκεκριμένο πείραμα που έλαβε χώρα στην πραγματικότητα όπως μας περιγράφουν οι David Bayles και Ted Orland στο θαυμάσιο βιβλίο τους “Art and Fear”, έδειξε ότι τα ομορφότερα κεραμικά βρέθηκαν στην ομάδα Α. Γιατί; Διότι -όπως εξηγούν οι συγγραφείς- ενώ τα μέλη της ομάδας Β συζητούσαν και φιλοσοφούσαν για το τι συνιστά ένα τέλειο κεραμικό, τα μέλη της ομάδας Α αναλάμβαναν δράση, έκαναν λάθη και τελικά γίνονταν καλύτεροι.
ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΗΤΑ
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το “οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ” ισχύει όταν κάποιος είναι ήδη καλός σε κάτι. Αν έχεις φτάσει σε υψηλά επίπεδα κατάρτισης, η ποσότητα δεν αποτελεί προϋπόθεση της ποιότητας, αυτό το ξέρουμε όλοι. Το οξύμωρο όμως είναι πως για να γίνεις καλός σε κάτι, χρειάζεται να παράξεις πολύ από αυτό, που πρακτικά σημαίνει να εστιάσεις στην ποσότητα. Όλο αυτό σε μία φράση; Μεγάλη ποσότητα δε σημαίνει απαραίτητα υψηλή ποιότητα, αλλά η υψηλή ποιότητα ακολουθεί πάντα τη μεγάλη ποσότητα.
Θυμάστε εκείνη την ιστορία με τον Picasso; Πάει ως εξής: O Picasso -γνωστός και καταξιωμένος πλέον- βρισκόταν καθισμένος σε ένα καφενείο όταν ξαφνικά του ήρθε μία έμπνευση. Άρπαξε ένα πρόχειρο μολύβι και στα πεταχτά σχεδίασε κάτι πάνω σε μία χαρτοπετσέτα. Μια γυναίκα που καθόταν δίπλα του και έτυχε να τον αναγνωρίσει, του ζήτησε, αν γινόταν, να πάρει τη χαρτοπετσέτα. Ο μύθος λέει ότι ο διάλογος που ξετυλίχτηκε πήγε κάπως έτσι:
• Αν μπορείτε να πάρετε τη χαρτοπετσέτα; Φυσικά. Στοιχίζει είκοσι χιλιάδες δολάρια. • Μα, τι εννοείτε; Είκοσι χιλιάδες δολάρια για μια χαρτοπετσέτα; • Ακριβώς! • Μα σας πήρε δυο λεπτά για να την φτιάξετε. • Όχι αγαπητή μου. Μου πήρε εξήντα χρόνια γι’ αυτά τα δύο λεπτά!
Ο Picasso δεν έγινε Picasso επειδή είχε ταλέντο. Έγινε Picasso κυρίως επειδή δούλευε σαν τρελός πάνω στην τέχνη του. Δεν υπάρχει κορυφαίος σε τίποτα που να μην έχει παράξει τεράστιο όγκο δουλειάς πριν γίνει κορυφαίος. Κάθε δεξιοτέχνης ήταν κάποτε αρχάριος. Η ποιότητα ακολουθεί την ποσότητα. Πάντα! Ο μόνος τρόπος για να γίνουμε ένας Picasso σε ό,τι μας ενδιαφέρει, είναι να αφιερωθούμε σε αυτό και να εστιάσουμε στο να παράξουμε πολύ χωρίς να μας νοιάζει αν αυτό που παράγουμε είναι τέλειο ή όχι. Τουλάχιστον, όχι στην αρχή. Ο Stephen King έβαζε καρφιά στον τοίχο και κρεμούσε πάνω τους τις απορριπτικές επιστολές που έπαιρνε για τα διηγήματά του… Και συνέχιζε να γράφει! Θυμηθείτε τα πενήντα κιλά κεραμικών. Δε γινόμαστε καλοί επειδή το σκεφτόμαστε, αλλά επειδή παράγουμε το οτιδήποτε και εκθέτουμε τον εαυτό μας ξανά και ξανά, λαμβάνοντας μαθήματα τα οποία τελικά είναι αυτά που μας κάνουν καλύτερους. Η ιδέα του τέλειου είναι ο βωμός που θυσιάζονται σωρηδόν τα ακατέργαστα ταλέντα. Σε τι θες να γίνεις καλή; Αν είναι το γράψιμο, γράψε πολύ. Αν είναι η ζωγραφική, ζωγράφισε πολύ, αν είναι οι πωλήσεις, πούλα πολύ. Ξέχνα το τέλειο και σε πρώτη φάση νοιάξου για το πολύ.
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ…
Στο λογοκριμένο αριστούργημα του “Σατανικοί Στίχοι” ο Σαλμάν Ρούσντι μέσα από το στόμα του ήρωά του Γαβριήλ Φαρίστα τραγουδούσε: «Αν θες ξανά να γεννηθείς, να πεθάνεις πρέπει πρώτα. Αν θες στη γη να προσγειωθείς, στον κόρφο της για να βρεθείς, να πετάξεις πρέπει πρώτα. Πως ξανά στο γέλιο να αφεθείς, δίχως στο κλάμα να πλαντάξεις; Πως της καλής σου την καρδιά να καρπωθείς δίχως, κύριος, κομμάτι να στενάξεις;»*
Η επιτυχία κρύβεται στο τέλος ενός πλακόστρωτου δρόμου, όπου κάθε πλάκα του έχει χαραγμένη πάνω της τη λέξη αποτυχία. Κοντολογίς; Αν θες να πετύχεις, σταμάτα να σκέφτεσαι το τέλειο και κοίτα να αποτύχεις. Δεν το λέω εγώ, ο Beckett το λέει στο “Worstword Ho!”: "Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα.”
Εις το επανιδείν,
Κωνσταντίνος
*Εκδόσεις Ψυχογιός, μτφ. Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης
Ο Κωνσταντίνος Καρυπίδης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, life coach και επαγγελματίας Optimizer.
Για περισσότερα επισκεφθείτε το www.theoptimizer.gr