Μήπως ήρθε επιτέλους η στιγμή να απομυθοποιήσουμε μια για πάντα την Πρωτοχρονιά;
Ίσως το ένα και μοναδικό πράγμα για το οποίο χαιρόμαστε που εκλείπει από τη ζωή μας το 2020 να είναι η στιχομυθία που ξεκινά με την ερώτηση «Τι έχεις κανονίσει για Πρωτοχρονιά;.
Με αυτή τη διαπίστωση ξεκινά το άρθρο της στον New Yorker η Sarah Miller για να καταλήξει στο ότι συνήθως ένας τέτοιος διάλογος έχει νικητές και χαμένους, με τους πρώτους να διατρανώνουν περήφανα το λαμπερό πάρτι ή την σπιτική μάζωξη και τους δεύτερους να κολυμπούν σε μια χλιαρή σούπα αβεβαιότητας με το ενδεχόμενο μιας μοναχικής νύχτας να μοιάζει εκείνη τη στιγμή πιο απειλητικό από ποτέ.
Φέτος, σημειώνει, είναι η πρώτη χρονιά που δεν θα γνωστοποιήσουμε ο ένας στον άλλον την ύπαρξη ή την απουσία των πλάνων μας, στο διάδρομο με τα τυριά του σούπερμάρκετ. Και αυτό, γιατί φέτος κανείς δεν θα κάνει κάτι εξτρίμ.
Μήπως όμως από εκεί ξεκινά το πρόβλημα; Και μήπως φέτος δημιουργείται η ιδανική συγκυρία για να απομυθοποιήσουμε μια για πάντα τον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς;
Αυτή η συζήτηση έχει εν μέρει ξαναγίνει. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι παραδέχονται ότι «δεν κανόνισαν και ούτε θα κανονίσουν», άλλοι έχουν μετατραπεί σε ορκισμένους πολέμιους της εξόδου γιατί «γίνεται παντού χαμός και όλα είναι πανάκριβα», ενώ κάποιοι πιο σκληροπυρηνικοί δηλώνουν ότι η αλλαγή της χρονιάς θα τους βρει στο τρίτο όνειρο.
Όμως, όση δουλειά και αν έχουμε ρίξει ώστε να εξοστρακίσουμε το fomo (το fear of missing out ή αλλιώς το αίσθημα ότι κάποιοι περνούν καλά και εμείς χάνουμε τη διασκέδαση) αν δεν έχουμε καταφέρει να «καβατζωθούμε» κάπως, αυτό επανέρχεται σαν ενοχλητικός συγγενής σε οικογενειακό τραπέζι.
Όσοι δουλεύουν το μαγικό αυτό βράδυ (ή νωρίς το επόμενο πρωί) το έχουν ήδη διαπιστώσει -η πρωτοχρονιά δεν είναι παρά ακόμη μια μέρα. Όμως όσοι μένουν μόνοι τους, με την οικογένειά τους σε κάποια άλλη πόλη και χωρίς σύντροφο, βρίσκονται να εξαρτώνται από τους φίλους.
Και αν ο τάδε φίλος την περάσει οικογενειακά ή ο δείνα με το ταίρι του, είναι αρκετά πιθανό να βρεθούν ολομόναχοι το μοναδικό βράδυ του χρόνου που όλοι, παγκοσμίως, είθισται να διασκεδάζουν.
Σε σημεία, η Miller είναι ειρωνική και αφοριστική, με αποτέλεσμα μία σημαντική μερίδα κοινού να εκφράσει σημαντικούς αντιλόγους στα σχόλια. «Έχω ζήσει μερικές από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου σε πρωτοχρονιάτικα πάρτι. Δεν βλέπω το λόγο να μην γιορτάζουμε», γράφει ένας χρήστης, ενώ άλλος σημειώνει «είναι η μόνη γιορτή που ισχύει παγκοσμίως, χωρίς να εμπλέκονται θρησκείες, φυλές και ιδεολογίες, ας μην τη δαιμονοποιούμε χωρίς λόγο».
Και πράγματι, δεν έχουν άδικο, αποδεικνύοντας ότι το ζήτημα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Από την άλλη, ίσως η απότομη (προσ)γείωση που έφερε σε όλους αυτή η χρονιά, να μας κάνει να βάλουμε τα πάντα σε μία νέα, πιο νηφάλια, πιο ρεαλιστική βάση, χωρίς ψυχαναγκασμούς, και να δούμε την παραμονή πρωτοχρονιάς σαν αυτό που πραγματικά είναι: το βράδυ μιας χρονικής μετάβασης.
Και αυτό, ως μια αφορμή να γιορτάσουμε. Απλώς μια αφορμή.