Αγαπητέ Ερρίκο: Οι γονείς μου αντιπάθησαν τους δικούς του από την πρώτη συνάντηση

Γεια σου Ερρίκο. Παρακολουθώ τη στήλη σου εδώ και καιρό και πάντα συμφωνώ με όσα απαντάς -ήρθε λοιπόν η ώρα να σε ρωτήσω κι εγώ για κάτι που με απασχολεί. Είμαι με το αγόρι μου εδώ και μερικούς μήνες, και τα πάμε πολύ καλά. Εκείνος είναι λίγο μεγαλύτερος, εγώ μένω ακόμα με τους γονείς μου, και κοιμάμαι στο σπίτι του τα Σαββατοκύριακα και ίσως κάποια καθημερινή. Όμως είμαι σε φάση που θέλω πλέον να μείνω μόνη μου και φυσικά θα προτιμούσα να μείνω μαζί του (και λόγω χρημάτων) αντί να βρω δικό μου σπίτι, και να λείπω τις μισές μέρες. Αυτός δείχνει ότι χαίρεται πολύ όταν είμαι εκεί, το είχε πετάξει μία-δυο φορές αλλά δεν το έχει ξαναπεί πρόσφατα. Πώς θα μπορούσα να το θίξω χωρίς να γίνω πιεστική; Φοβάμαι ότι αν μου πει όχι, ίσως αρχίσω να έχω αμφιβολίες για τη σχέση μας. Help!

Να το συζητήσεις. Και να το ζητήσεις. Τόσο απλά! Δεν θα γίνεις πιεστική επειδή θα διατυπώσεις ανοιχτά την επιθυμία σου. Όσο για τις αμφιβολίες που θα γεννήσει μια ενδεχόμενη άρνηση του συντρόφου σου δεν ξέρω αν μπορώ να πάρω ξεκάθαρη θέση. Θέλω να πω, είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά εσένα (κι εκείνον) και έχει να κάνει με το πόσο σημαντικό είναι για σένα το να συγκατοικήσετε. Σε κάθε περίπτωση, μείνε πιστή στα θέλω σου. Δεν είναι παράλογα, δεν είναι πιεστικά είναι απλά τα θέλω σου. Και είναι οκ να επιθυμείς και να διεκδικείς πράγματα. Just saying…

Aγαπητέ Ερρίκο. Με λένε Λίλιαν είμαι 36 ετών και σου γράφω για πρώτη φορά. Πριν από λίγες ημέρες, γνωρίστηκαν οι γονείς μου με τους γονείς του συντρόφου μου και αυτή η πρώτη συνάντηση δεν δημιούργησε καλές εντυπώσεις ούτε στη μία πλευρά ούτε στην άλλη. Για την ακρίβεια, έβγαλε μάτι η αντιπάθεια. Ο σύντροφός μου δείχνει στενοχωρημένος γι’αυτή την εξέλιξη γιατί κακά τα ψέματα, έχει τρελή αδυναμία στους γονείς του και δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές τον βλέπω να επηρεάζεται από την γνώμη τους. Τι να κάνω με όλο αυτό; Πώς να το διαχειριστώ; Είμαστε έτοιμοι να παντρευτούμε και έχω πολλές δεύτερες σκέψεις. 

Λίλιαν, λογική εν μέρει η «απόγνωσή» σου. Αλλά μην απελπίζεσαι. Σίγουρα ένας γάμος είναι μια σύγκρουση, ή και ένωση αν προτιμάς, δύο οικογενειακών συστημάτων. Δύο αξιακών συστημάτων δηλαδή. Εντάξει είναι πιθανό αυτά τα δύο συστήματα να μην κουμπώσουν. Να δημιουργηθούν αντιπάθειες κ.ο.κ. Αυτό όμως δεν υπαγορεύει σε καμία περίπτωση, πως μπορεί αυτό να λειτουργήσει ως πρόβλημα ή εμπόδιο για το ζευγάρι. Άρα και για να μιλήσουμε επί του πρακτέου. Βάλε (βάλτε δηλαδή) τα όρια σας. Οι γονείς σας οφείλουν να έχουν μια τυπική έστω σχέση με γνώμονα τη δική σας «ένωση». Καταλαβαίνω πως είναι κουραστικό και απογοητευτικό να διακρίνεις την εξόφθαλμη αντιπάθεια μεταξύ τους αλλά η τυπικότητα και η ευγένεια είναι στοιχειώδεις έννοιες σε αυτές τις περιπτώσεις. Όρια λοιπόν, διακριτά και από κοινού. Κι αν βλέπεις το σύντροφό σου διστακτικό στο να τα θέσει τώρα, πίστεψέ με μάλλον θα είναι διστακτικός και στο μέλλον. Και αυτό το τελευταίο όντως πρέπει να σε βάζει σε δεύτερες σκέψεις.

Καλησπέρα, σας γράφω για πρώτη φορά, γιατί είμαι σοκαρισμένη. Βγήκα έξω με την κολλητή μου να πιω ένα ποτό και μεταξύ αστείου και σοβαρού μου την έπεσε. Εμεινα λιγο μπορώ να πω…Μου είπε μεταξύ άλλων: «αν πήγαινα με μια γυναίκα, σίγουρα εσύ θα ήσουν αυτή». Στην αρχή χαμογέλασα από αμηχανία, αλλά όσο περνούσε η ώρα είχα σοκαριστεί γιατί κάνουμε παρέα πάνω από 10 χρόνια και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι με βλέπει και ερωτικά. Από τότε, την αποφεύγω με διακριτικό τρόπο. Χαλάστηκα πολύ….μπορώ να πω και πώς θύμωσα κιόλας… Δεν νομίζω ότι από εδώ και πέρα θα μπορούμε να είμαστε φίλες, όπως πριν. Τι λες εσύ για αυτό; 

Μην την αποφεύγεις. Διακριτικά ή αδιάκριτα. Είναι φίλη σου κι ας βλέπει ερωτικά. Με προβληματίζει λίγο πάντως η ερώτησή σου. Γιατί σοκαρίστηκες τόσο, γιατί χαλάστηκες τόσο; Επειδή αυτή της η αποκάλυψη στο μυαλό σου έχει θέση προδοσίας για τη φιλία σας; Ή επειδή είναι πρόσωπο του ίδιου φύλου; Ελπίζω το πρώτο, πραγματικά ελπίζω να ισχύει το πρώτο σενάριο, γιατί διαφορετικά θα είχα να πω και να γράψω πολλά περισσότερα. Έχω πάντως την αίσθηση ότι ισχύει το δεύτερο σενάριο. Και δυστυχώς αυτό με χαλάει εμένα. Σου προτείνω να μιλήσεις μαζί της, να της εξηγήσεις πως εσύ δεν την βλέπεις ερωτικά και πως θα ήθελες να μείνετε φίλες. Αν μπορεί κι εκείνη φυσικά. Δεν έχεις λόγο να χαλιέσαι πάντως. Σκέψου πόσο δύσκολο της ήταν να στο παραδεχτεί… και πόσο κατανοητό είναι να της είναι δύσκολο, αφού ακόμα ασχολούμαστε με απαράδεκτο και επικριτικό και ρατσιστικό τρόπο ως κοινότητα ανθρώπων με το ποιον και τι γουστάρει ο καθένας και η καθεμία. Κλείνω με αυτό. Μπορεί να σου κάνει τρομακτικό καλό να διαχειριστείς το όλο θέμα μεγαλόψυχα και καλόκαρδα και όχι με μικροπρέπεια και πουριτανισμό. Σκέψου το…