Αγαπητέ Ερρίκο: Τρέμω την γνωριμία με τη μητέρα του

Ερρίκο μου γεια σου. Θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Έχω σχέση από απόσταση εδώ και δύο χρόνια, εκείνος μένει μόνιμα στο Άμστερνταμ, χωρίς σχέδια να γυρίσει. Είμαστε πολύ αγαπημένοι, αλλά τους τελευταίους δύο μήνες γνώρισα κάποιον εδώ, και υπάρχει ενδιαφέρον από την πλευρά του. Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί με την απόσταση και η σκέψη του καινούριου με ιντριγκάρει. Όμως νιώθω ότι εκείνος είναι ο άνθρωπός μου. Από την άλλη σκέφτομαι "και αν αυτό το καινούριο εξελιχθεί σε κάτι μακροχρόνιο;" Δεν αξίζει να του δώσω μια ευκαιρία;

Αν εκείνος δεν έχει σχέδια να γυρίσει κι εσύ δεν έχεις σχέδια να μετακομίσεις εκεί τότε ποιο το νόημα; Η ερώτηση μου δεν είναι ειρωνική, ορκίζομαι. Θα καταλάβαινα την υπομονή και την επιλογή μιας σχέσης από απόσταση, μόνο αν υπάρχει αμοιβαία διάθεση να βρεθείτε κάποια στιγμή στο μέλλον στον ίδιο τόπο. Στο μυαλό μου δηλαδή η σχέση από απόσταση είναι μια κατ’ανάγκη συνθήκη, δεν αισθάνομαι πως εξυπηρετεί κάτι.. και εσύ δηλαδή αναρωτιέμαι πως το είχες σκεφτεί; Ότι επειδή μπορεί να είναι ο άνθρωπός σου ο «Ολλανδός» (κωδική ονομασία) θα περάσετε τη ζωή σας ξεχωριστά; Ή πως εντάξει μωρέ κάποια στιγμή θα γυρίσει; Ευθέως σου λέω. Δεν θεωρώ πως είναι ο άνθρωπός σου. Αν ήταν θα είχε μπει στην κουβέντα το να επιστρέψει κάποια στιγμή ή έστω κάποια πίεση από την πλευρά του ώστε να πας εσύ εκεί. Αν ήταν, επίσης, θα ήθελες κι εσύ να πας, θα το είχες ψάξει, σκεφτεί, αναλογιστεί έστω… τώρα για να πάω και στο καινούργιο. Δεν μπορώ φυσικά να ξέρω πως θα εξελιχθεί κι ούτε εσύ βέβαια. Μένετε στην ίδια χώρα πάντως και αυτό θα πω με βεβαιότητα πως είναι μια καλή αρχή!

Αγαπητέ Ερρίκο
Ελπίζω να είσαι καλά. Είμαι μεγάλη φαν της στήλης και σε διαβάζω ανελλιπώς. Πιστεύω ότι ταιριάζουν οι απόψεις μας, γι' αυτό πήρα το θάρρος να σου γράψω, ώστε να με βοηθήσεις με τις συμβουλές σου. Είμαι που λες παντρεμένη εδώ και 8 χρόνια και με τον άντρα μου είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, έχουμε κι ένα παιδί μαζί. Γενικά δεν τσακωνόμαστε, πέρα από τα φυσιολογικά πλαίσια κάθε ζευγαριού, και μπορώ να πω ότι και οι επαφές μας είναι αρκετά συχνές. Ωστόσο, τελευταία έχω παρατηρήσει ότι έχει αφεθεί λιγάκι. Τρώει ανεξέλεγκτα, δε γυμνάζεται καθόλου και γενικά δεν προσπαθεί να είναι αρεστός. Από την άλλη, εγώ πάντα θέλω να του αρέσω. Ντύνομαι όμορφα, προσέχω τη διατροφή μου για να είμαι υγιής περισσότερο, όχι αδύνατη, και πάντα νιώθω την ανάγκη να με προσέξει. Πώς μπορώ να του θέσω ευγενικά το θέμα χωρίς να παρεξηγηθεί; Δεν είναι ότι δεν του έχω θάρρος (αλίμονο μετά από τόσα χρόνια) απλά δε θέλω να τον στεναχωρήσω και να νομίζει ότι δε μου αρέσει πια. Από την άλλη, δε θα έπρεπε ο ίδιος από μόνος του να σκεφτεί ότι ο γάμος θέλει και προσπάθεια για να διατηρηθεί ερωτικά;
Ευχαριστώ πολύ
Μια φανατική αναγνώστρια

Θα σου πρότεινα να του το θέσεις ευθέως. Δεν θεωρώ ότι θα παρεξηγηθεί. Είστε καιρό μαζί και από όσα μου γράφεις συνάγω το συμπέρασμα πως έχετε μια υγιή και καλή σχέση. Συνεπώς μπορείς να του επισημάνεις ότι έχει παραμελήσει τον εαυτό του και πως καλό θα ήταν να μην το κάνει, πρωτίστως για εκείνον και την υγεία του. Ας μην ξεχνάμε πως έχετε και ένα παιδάκι. Αλλά φυσικά και να του πεις πώς ούτε την σχέση σας βοηθάει όλο αυτό. Ένας καλός τρόπος για να μην πληγωθεί είναι να του υπενθυμίσεις πως εσύ τον αγαπάς και με λίγα κιλάκια παραπάνω, πως δεν είναι αυτό το πρόβλημα αλλά η αίσθηση εγκατάλειψης που σου δίνει. Αυτό το τελευταίο μάλιστα μπορεί να γίνει ιδιαιτέρως τοξικό και πρέπει να μην γίνει κανόνας. Τέλος θα σου πω πως στη θέση σου θα έδινα και λίγο χρόνο στο να τον ρωτήσω γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Γιατί έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του και αν έχει συμβεί κάτι. Ξέρεις καμιά φορά οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να εκφραστούμε, να μιλήσουμε για όσα μας βασανίζουν. Και οι άνδρες ίσως και λίγο πιο συχνά..θες η στερεοτυπική αντίληψη περί δύναμης, σκληράδας κλπ; Θες λίγο η μειωμένη σε περιπτώσεις συναισθηματική πολυπλοκότητα, προϊόν κι αυτή του τρόπου που μεγαλώνουν τα αγόρια στην ελληνική οικογένεια; Όπως και να έχει, γεγονός είναι πως οι άνδρες δεν είναι άνετοι στο να εκφράσουν τις αδυναμίες τους. Μπορεί ο σύζυγός σου λοιπόν να περνάει ένα ζόρι και αντί να έχει ανοίξει την καρδιά του σε σένα να του έχει ανοίξει η όρεξη. Δείξ' του ότι είσαι εκεί για εκείνον και πως δεν πειράζει να περνάει μια δυσκολία που τον κάνει να νιώθει αδύναμος ή ανασφαλής.. θεωρώ πως αυτή η προσέγγιση θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα και θα είναι και η απόλυτη εφαρμογή αυτού που μου γράφεις. «ο γάμος θέλει και προσπάθεια για να διατηρηθεί ερωτικά». Θα το παράφραζα λίγο μονάχα. Ο γάμος θέλει καθημερινή προσπάθεια για να διατηρηθεί.

Ερρίκο γεια σου, είμαι 38 ετών, διαζευγμένη με ένα παιδί. Εχω εδώ και λίγους μήνες μια σχέση και περνάω υπέροχα. Ο φίλος μου θέλει τις γιορτές να μου γνωρίσει τους γονείς του, αλλά τον βλέπω ότι ζορίζεται λίγο καθώς η μητέρα του θα έχει «πρόβλημα» που ο γιος της βγαίνει με μια κοπέλα που έχει ήδη παντρευτεί μια φορά και έχει ένα παιδί. Η αλήθεια είναι ότι έχω λίγο αγωνία γι αυτή τη συνάντηση, αλλά χαλιέμαι κιόλας γιατί νομίζω ότι ό,τι και να κάνω η μητέρα του δεν πρόκειται να με συμπαθήσει από το οικογενειακό στάτους μου και μόνο. Λες αυτό να είναι ένας σημαντικός λόγος για να με δει ο φίλος μου με άλλο μάτι; Κι αν τον επηρεάσει; Η μάς προκαλέσει προβλήματα στο μέλλον; Τι λες εσυ; Πώς να φερθώ;

Να είσαι ο εαυτός σου. Αν η μητέρα του έχει πρόβλημα με το γεγονός του ότι είσαι διαζευγμένη με ένα παιδί πρόβλημά της. Αν ο φίλος σου έχει πρόβλημα που η μανούλα του έχει πρόβλημα πρόβλημα του. Πρέπει κάποια στιγμή (το 2020 σχεδόν ακούγεται μια χάρα) να ξεμπερδεύουμε με τέτοιες παρωχημένες αντιλήψεις και με τους ανθρώπους που τις διατηρούν στη ζωή…να είσαι ο εαυτός σου λοιπόν. Τελεία και παύλα!!