Αγαπητέ Ερρίκο: Η μητέρα μου δεν με αφήνει να φύγω από το σπίτι

Αγαπητέ Ερρίκο. Το όνομά μου είναι Γεωργία και είμαι 26 ετών. Πρόσφατα ξεκίνησα στην πρώτη του επίσημη δουλειά. Ξέρω, ίσως σου φαίνομαι μεγάλη, αλλά έπρεπε να δουλέψω χρόνια σε μπαρ για να μπορέσω να σπουδάσω. Τέλος πάντων, μένω ακόμα με τη μητέρα μου, αλλά αφού πια έχω δικό μου μισθό θέλω πολύ να βρω ένα δικό μου σπίτι. Ποιο είναι το πρόβλημα θα μου πεις; Η μητέρα μου είναι αυτό που λέμε η παραδοσιακή Ελληνίδα μάνα. Όχι απλά δε με αφήνει να το κουνήσω ρούπι, αλλά προσπαθεί να σαμποτάρει κάθε μου προσπάθεια να μετακομίσω, βρίσκοντας συνεχώς δικαιολογίες, ότι δεν είναι καλά και αν πάθει κάτι ποιος θα τη βοηθάει. Βλέπεις, είναι χωρισμένη και είμαι μοναχοπαίδι. Αλλά κι εγώ θέλω επιτέλους να ανεξαρτητοποιηθώ. Να μπορώ να γυρνάω σπίτι, να κυκλοφορώ ακόμα και γυμνή αν θέλω, να μη χαμηλώνω την ένταση όταν βλέπω τηλεόραση το βράδυ και να μπορώ να φέρνω και το αγόρι μου σπίτι όποτε θέλουμε… Τώρα τη βγάζουμε μόνο στο δικό του σπίτι, όταν λείπουν οι δικοί του ή στο αυτοκίνητο!
Πώς θα κάνω τη μητέρα μου να μη το παίρνει τόσο κατάκαρδα και να με αφήσει επιτέλους να ανοίξω τα φτερά
μου;
Please help!!
xoxo
Γεωργία

Αγαπητή Γεωργία που μου έγραψες δύο φορές το ονομά σου και πολύ με διασκέδασες, το ομολογώ. Οι καταστάσεις όπως αυτή που βιώνεις είναι η απόλυτη πραγμάτωση του ό,τι δεν λύνεται κόβεται. Ναι ο θυμόσοφος λαός και όχι εγώ σου δίνουν τη λύση στο πρόβλημά σου. Δεν υπάρχει λόγος να χρονοτριβείς, αν και κατανοώ απόλυτα την ανησυχία σου και το ενδιαφέρον σου για τη μητέρα σου.
Αυτά τα δύο από μόνα τους δεν είναι αρνητικά, αλλά προσοχή ! μπορούν να γίνουν, αν εσύ πρώτη δεν βάλεις ένα όριο. Δεν πρέπει το ενδιαφέρον σου αυτό να αποτελέσει τροχοπεδή για τη ζωή σου, για την ανεξαρτησία σου αλλά και εκείνες της μητέρας σου. Έχεις μια ευκαιρία με το δικό σου «θαρραλέο» βήμα να κάνεις και τη μαμά να ξεκουνηθεί, να αναζητήσει τα δικά της θέλω, τα δικά της ενδιαφέροντα και να αναλογιστεί, έξω από σένα, τις δικές της επιλογές. Μην αφήσεις την κατά τα λοιπά στενή και αγαπημένη σχέση με τη μαμά σου να γίνει τοξική και για τις δυο σας. Έχεις πλέον μια δουλειά, τα δικά σου χρήματα, κι είσαι και μεγάλο παιδί. Βρες ένα σπίτι που να ικανοποιεί τις ανάγκες σου και μετά ανακοίνωσέ της το. Είμαι σίγουρος πως με τον κατάλληλο τρόπο θα το πάρει μια χαρά. Αν όχι, σε εκείνη θα κάνει κακό. Εσύ πάντως Γεωργία μου, πρέπει να ανοίξεις τα φτερά σου το δίχως άλλο. Κι ό,τι σε τραβάει κάτω και σε δυσκολεύει να πετάξεις, πρέπει να το αφήσεις κάτω. Ακόμα κι αν αυτό είναι η μαμά σου…

Ερρίκο γνώρισα έναν άνδρα ηλικίας 37, συνομήλικό μου. Στο δεύτερο ραντεβού μου εξέφρασε την «δυσκολία» του να διαχειριστεί το γεγονός ότι είμαι χωρισμένη με ένα παιδί. Ο ελεύθερος χρόνος μου είναι λίγο περιορισμένος, αλλά σε λογικά πλαίσια. Παρόλο που εκείνος δήλωσε ότι αυτή η σχέση δεν έχει πολλές πιθανότητες να πετύχει, ξαφνικά εμφανίστηκε μετά από 4 μέρες και θέλει λέει να είμαστε μαζί και να το προσπαθήσουμε. Εγώ όμως αισθάνομαι ανασφάλεια και ότι ξεκινάμε κάτι που από την αρχή εκείνος είχε ενδοιασμούς. Φοβάμαι μήπως πληγωθώ ξανά και ξαφνικά φύγει επειδή δεν μπορεί να το διαχειριστεί.

Η ανασφάλεια είναι καλός οδηγός συνήθως. Σημαίνει ότι κάτι μας ενδιαφέρει, κάτι μας είναι πολύτιμο, σημαντικό. Ξεκινάω έτσι γιατί την ανασφάλεια εντοπίζω ως πυρήνα του ερωτήματός σου.
Και πίστεψέ με, δεν πρέπει η ανασφάλεια σου να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα. Ο εν λόγω κύριος ναι μεν εξέφρασε κάποιες αμφιβολίες σχετικά με την κατάστασή σου, τα έβαλε κάτω δε, τα σκέφτηκε και επεστρέψε προτείνοντάς σου να είστε μαζί, να το προσπαθήσετε. Ξέρεις κι αυτός ανασφάλεια ένιωθε, εξού και οι αμφιβολίες. Αλλά έκανε το έξτρα βήμα.. γιατί προφανώς ή πιθανότατα τέλος πάντων κατάλαβε ότι κάτι σημαίνεις για εκείνον. Θα σου πρότεινα να ακολουθήσεις το παράδειγμά του. Μια σχέση είναι, ναι μπορεί και να πληγωθείς, συμβόλαια όμως δεν υπάρχουν σε αυτά τα πράγματα… σκέψου να μην είχες μάθει ποδήλατο γιατί φοβόσουν μην πέσεις και γρατζουνήσεις το γόνατό σου, να μην είχες παίξει κρυφτό γιατί φοβόσουν το σκοτάδι. Είπαμε οι σχέσεις δεν είναι συμβόλαια, πιο πολύ παιχνίδια θυμίζουν. Παιχνίδια ενηλίκων αλλά παιχνίδια. Παίξε λοιπόν, με σύνεση και με συναίσθηση του ότι είσαι μητέρα ενός παιδιού, αλλά παίξε.

Αγαπητέ Ερρίκο, εδώ και περίπου ένα χρόνο, κάνω παρέα με έναν άντρα με τον οποίο έχουμε 10 χρόνια διαφορά (εκείνος είναι μεγαλύτερος). Γνωριστήκαμε μέσω ενός κοινού γνωστού και πλέον ανήκουμε στην ίδια παρέα. Έχουμε τέλεια χημεία σαν φίλοι, μιλάμε για όλα και εκείνος με παίρνει καθημερινά τηλέφωνο (και παραπάνω από μία φορά). Η διαρκής επαφή έχει αρχίσει να μου προκαλεί συναισθήματα που ξεπερνούν το φιλικό, αλλά εκεί έρχεται τοπρόβλημα: εκείνος μου περιγράφει περιστασιακά ραντεβού που βγαίνει (στα οποία ποτέ δεν υπάρχει συνέχεια). Κάθε φορά με παίρνει τηλέφωνο μετά, αργά το βράδυ και κάθε φορά μου λέει ότι αυτά δεν σημαίνουν τίποτα. Αν με έβλεπε, όμως, ερωτικά, δε θα σταματούσε να βγαίνει ραντεβού; Δε θα έκανε κάποια κίνηση; Φοβάμαι να του μιλήσω, γιατί δε θέλω να χάσω αυτό που έχουμε.

Ξεκινώντας από το τέλος θα σου πω. Φοβούμενη μην χάσεις αυτό που έχετε, λησμονείς πως αυτό που έχετε δεν είναι αυτό που θέλεις. Και αφού κάτι άλλο θέλεις, κυνήγα το. Όλα όσα σου λέει για τα ραντεβού του, μάλλον το ανάποδο από αυτό που πιστεύεις σημαίνουν, συνεπώς αν σε κρατάει πίσω αυτό, εγώ σου λέω πως είναι το πιο ασφαλές κριτήριο για να του εκφράσεις το πως νιώθεις. Κάνε αυτό που πρέπει όταν κάτι το θέλουμε, (με όλα μας το είναι καταλαβαίνω - αφού μέχρι ερώτηση μου στέλνεις) ρίξε τα μούτρα σου, πες την αλήθεια και διεκδικήσε τον.