Αγαπητέ Ερρίκο: Έζησα το χειρότερο σενάριο όταν κάναμε σεξ
Αγαπητέ Ερρίκο, με λένε Αλεξάνδρα και είμαι 29 ετών. Εδώ και δύο μήνες έχουμε καλωσορίσει με τον άνδρα μου στον κόσμο τον γιο μας, τον Κωνσταντίνο, και ενώ φανταζόμουν ότι θα πετούσαμε στα σύννεφα, κάθε μέρα τσακωνόμαστε και είμαστε μόνιμα σε ένταση. Ξέρω ότι ένα μωρό αλλάζει τη ζωή του ζευγαριού (το έχω καταλάβει από πρώτο χέρι έτσι και αλλιώς) αλλά καμιά φορά νιώθω ότι θα μπορούσε να με βοηθάει πολύ περισσότερο με ό,τι έχει να κάνει με τον γιο μας και να μην παρουσιάζει τη δουλειά του ως δικαιολογία. Συνέχεια μου λέει «Είμαι κουρασμένος» λες κι εγώ που κάθομαι σπίτι ξεκουράζομαι… Για να μη μιλήσω για την ερωτική μας ζωή, η οποία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Πώς μπορώ να τον κάνω να καταλάβει ότι πλέον έχει ακόμα περισσότερες ευθύνες με πριν και ότι χρειάζομαι πολύ περισσότερη βοήθεια από όση μου δίνει. Του το έχω συζητήσει πολλές φορές, χωρίς κανένα αποτέλεσμα…Επίσης, πώς θα επαναφέρω σταδιακά τη χαμένη μας λίμπιντο;
Ξεκινώντας από το τέλος (όπως συχνά κάνω) θα σου πω, πως δεν υπάρχει εύκολη απάντηση στο ερώτημά σου. Στο τελευταίο ερώτημά σου δηλαδή. Το να επαναφερθεί η χαμένη ερωτική διάθεση σε ένα ζευγάρι είναι μια πολύπλοκη και χρονοβόρα ενίοτε διαδικασία. Κι εσείς, όπως μου λες τουλάχιστον, χρόνο δεν έχετε. Το σημαντικό πάντως είναι να βρείτε τη διάθεση. Φαντάζομαι πως είναι δύσκολο με ένα νεογέννητο μωρό στο σπίτι, που όντως ανατρέπει τις ισορροπίες, όπως σωστά μου γράφεις. Αλλά θα πρέπει να το προσπαθήσετε. Καταλαβαίνω τη δυσαρέσκεια σου για την έλλειψη βοήθειας, αλλά θεωρώ πως αυτό που πρωτεύει είναι να σκεφτείς τις ισορροπίες σας πριν την έλευση του παιδιού. Θέλω να πω.. ο άνδρας σου σε βοηθούσε με τις δουλειές του σπιτιού πριν γεννηθεί ο γιος σας; Πόσο πρόθυμος ήταν να το κάνει; Επίσης η ερωτική σας ζωή ήταν σίγουρα καλύτερη πριν το παιδί; Θέτω αυτά τα ερωτήματα για λογαριασμό σου γιατί κρίνω πως είναι σημαντικό να διαπιστώσεις με ακρίβεια τα χρονικά όρια της συγκεκριμένης συνθήκης. Αν εντοπίζεται όντως στην περίοδο μετά τη γέννηση του γιου σας, θεωρώ πως θα εξομαλυνθεί προϊόντος του χρόνου το πράγμα. Θα βοηθήσετε και πρέπει να βοηθήσετε κι εσείς, με συζήτηση και υπομονή. Αλλά αν όχι, τότε αυτό μπορεί να αποτελεί ένδειξη βαθύτερων προβλημάτων στην σχέση που ποτέ δεν εντοπίσατε για να τα διαχειριστείτε κιόλας. Και σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Σκέψου τα όλα αυτά και εγώ εδώ είμαι, για να μου ξαναστείλεις και να σε βοηθήσω. (αν μπορώ φυσικά) Μέχρι όμως να δώσεις απάντηση σε αυτά, δεν μπορώ να σε συμβουλεύσω κάτι άλλο…
Ερρίκο γεια σου, θέλω να σου πω την ιστορία μου και να μου πεις την γνώμη σου. Γνώρισα πριν από δυο μήνες κάποιον που αμέσως ενθουσιάστηκα. Ομολογώ ότι μπορεί να είμαι και ερωτευμένη μαζί του. Είναι όμορφος, καλός, ευγενικός με χιούμορ. Περνάμε τέλεια μαζί, φιλάει υπέροχα. Ομως….αργήσαμε πολύ να μπούμε στο κομμάτι του σεξ. Εγώ δεν βιαζόμουν γιατί το βρήκα πολύ όμορφο που κι αυτός δεν το πίεζε. Το βρήκα μέχρι και ρομαντικό. Ομως, η επίμαχη στιγμή του σεξ ήρθε πριν από μέρες και μπορώ να πω ότι είναι το χειρότερο σενάριο που μπορεί κανείς να πάθει. Τα προσόντα του είναι δυστυχώς πολύ μικρά….σχεδόν ανύπαρκτα. Δεν μου έχει τύχει ποτέ κάτι τέτοιο. Το είχα ακούσει από φίλες μου να το έχουν πάθει και έλεγα «σιγά, μωρέ…υπερβολές». Κι όμως…συνέβη και σε μένα. Σεξ δεν έγινε και προσπάθησα να μην το κάνω να κομπλάρει τόσο. Είναι αυτό που λέμε «δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή». Και τώρα; Δεν θέλω να χωρίσω για αυτόν τον λόγο, αλλα φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα αρχίσει να με ενοχλεί αυτό. Τι με συμβουλεύεις να κάνω;
Εντάξει δεν είναι μεγάλο πρόβλήμα αυτό που σε βασανίζει. Είναι μικρό, αλήθεια. Σχεδόν ανύπαρκτο. Μείνε σε όλα τα καλά που μου αραδίαζεις, και βάλε (βάλτε) την φαντασία σας να δουλέψει.
Ερρίκο, ποια είναι η γνώμη σου για την συγκατοίκηση; Ο φίλος μου θέλει πάρα πολύ να ζήσουμε στο ίδιο σπίτι (σσ κανείς από τους δύο δεν έχει στα σχέδιά του τον γάμο) αλλά κακά τα ψέματα νιώθω ότι θα βαρεθώ γρήγορα. Δεν είναι ότι δεν περνάω όμορφα μαζί του. Ακριβώς επειδή περνάω τόσο όμορφα δεν θέλω αυτό το αίσθημα να φθαρεί. Θέλω να ζήσω μόνη μου για όσο το έχω ανάγκη, χωρίς να τον κάνω να νιώσει απόρριψη. Πώς να το διαχειριστώ;
Μου προκαλεί κάθε μα κάθε φορά εντύπωση το πόσο ταλαιπωρείστε για πράγματα σχετικά απλά. Δεν αφορά εσένα προσωπικό το σχόλιο, είναι μια γενική τοποθέτηση. Να εσύ τώρα με ρωτάς πως να πεις στον φίλο σου πως δεν θέλεις να μείνετε μαζί. Απλά πες του το. Να πως. «κοίτα μωρό μου περνάμε τέλεια παρέα και σε αγαπώ πολύ, αλλά θεωρώ πως μια πιθανή συγκατοίκηση θα προκαλέσει φθορά στην σχέση μας και αυτό είναι κάτι που δεν θέλω, συν του ότι δεν είμαι έτοιμη συνολικά για ένα τέτοιο βήμα κλπ κλπ…» ξέρεις αυτό που σου γράφω από πάνω, θα ανοίξει ένα διάλογο και αυτός ο διάλογος με τη σειρά του μπορεί να δώσει τη λύση στο πρόβλημα σου. Μπορεί και όχι, αλλά σε (σας) παρακαλώ κάντε τα στοιχειώδη. Μιλήστε μεταξύ σας, εκφραστείτε και έπειτα αναζητήστε τη λύση σε μια έξωθεν μαρτυρία ή συμβουλή. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι…μήπως να έστελνες την ερώτηση σου απευθείας στο αγόρι σου;;