Aγαπητέ Ερρίκο: Ερωτεύτηκα τον κολλητό του
Ερρίκο, με λένε Σοφία και είμαι 30 ετών. «Σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα 5 το πρωί» που λέει και το τραγούδι! Έχω ξαναστείλει σε αυτή τη στήλη, με είχες βοηθήσει με ένα οικογενειακό θέμα που είχα. Τώρα το θέμα είναι ερωτικό. Είμαι σε μια σχέση εδώ και 3 χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο πνέει τα λοίσθια. Ενας φίλος του συντρόφου μου που έμενε στην επαρχία, ήρθε στο σπίτι μας για να μείνει μέχρι να βρει σπίτι δικο του στην Αθήνα. Δεν με είχε γνωρίσει απο κοντα και μολις με είδε του έπεσε το σαγόνι. Και νιώθω ότι μου αρέσει κι εμένα πολύ. Το ένστικτό μου λέει ότι θα υπάρξει μέλλον μεταξύ μας και δεν τολμώ ούτε στον εαυτό μου να το πω, το λέω σε σένα πρώτα, χιχι! Το θέμα είναι το μετά. Πώς θα το πούμε στον τρίτο της υπόθεσης, τον σύντροφό μου. Θέλω να μου πεις την γνωμη σου.
Δύσκολο το ερώτημα ομολογουμένως. Πώς τα κατάφερες έτσι; Θα έπρεπε να το είχες πει ήδη νομίζω. Συνεπώς στείλε μου ξανά όταν το κάνεις. Θεωρώ πως τότε θα προκύψει το θέμα.
Γεια σου Ερρίκο, τι κάνεις;Ελπίζω να είσαι καλά στην υγεία σου. Εγώ να σου πω πρόσφατα είχα άσχημα νέα. Μια πολύ καλή μου φίλη έχασε τον μπαμπά της και είναι απαρηγόρητη. Εντάξει, ήταν μεγάλος άνθρωπος, πάνω από 80, αλλά τον λάτρευε. Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας και δεν έχει σταματήσει να κλαίει κάθε μέρα. Πηγαίνω σπίτι της όποτε μπορώ και προσπαθώ να την πείσω να πάμε καμιά βόλτα, αλλά μάταια, δε βγαίνει, μόνο στη δουλειά της πάει. Της λέει ότι η ζωή συνεχίζεται, ότι πρέπει να κοιτάξει τη δική της ζωή γιατί αυτό θα ήθελε και ο μπαμπάς της, αλλά αυτή τίποτα.Τι άλλο να κάνω; Σκέφτεσαι τίποτα; Βάσω
Αυτό που μου ακούγεται ως η πιο ενδεδειγμένη λύση είναι η επίσκεψη της φίλης σου σε έναν ειδικό. Ο δικός σου ρόλος είναι κρίσιμος μεν αλλά περιορίζεται στα μέτρα των δυνατοτήτων σου. Έχω την εντύπωση πως η συνδρομή σου μπορεί να λειτουργήσει επικουρικά ως στήριγμα, ως υπενθύμιση αγάπης και ενδιαφέροντος. Η επίπονη, όμως, διαδρομή αντιμετώπισης του πένθους της απαιτεί την επιμελή φροντίδα και κατεύθυνση (guidance πιο ακριβής όρος) ενός ειδικού. Υπάρχει πληθώρα επαγγελματιών (ψυχολόγων-ψυχιάτρων) που ασχολείται με μεγάλη εξειδίκευση μάλιστα με ζητήματα διαχείρισης πένθους και θα σε συμβούλευα αφού κάνεις μια έρευνα να ρίξεις την ιδέα στο τραπέζι. Η παρέμβαση σου ωστόσο, σου επισημαίνω, πρέπει να γίνει με τρόπο λεπτό, γλυκό και επουδενί λόγω να έχει στοιχεία επικρίσης ή ξερολίασης..είσαι εκεί για εκείνη και της το προτείνεις όχι γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα. Αλλά γιατί την αγαπάς και επιλέγεις να πάρεις την απαραίτητη απόσταση ώστε να κάνεις το καλύτερο για εκείνη.
