Αγαπητέ Ερρίκο: Δεν μπορώ να διαχειριστώ την σχέση του με τη διευθύντριά του

Καλημέρα σας... Θα ήθελα την συμβουλή σας για κάτι που με απασχολεί πολύ. Ο άντρας μου δουλεύει ως πωλητής σε μια εταιρία. Από την αρχή που έπιασε, έδειχνε ενθουσιασμό με την αφεντικίνα του κι αυτή το ίδιο. Μου είχε πει σε τραπέζι που ήμασταν για φαγητό ότι τον προσέλαβε, ναι μεν για τα προσόντα του, αλλά επίσης επειδή της έκανε μεγάλη εντύπωση το ποσό όμορφος ήταν. Μετά από ένα χρόνο δουλειάς αυτή αποφάσισε ότι βαρέθηκε τον άντρα της και ότι θέλει να κάνει την ζωή της και το έμαθα πάλι γιατί ήμασταν για φαγητό και μας εξομολογήθηκε, βασικά στον άντρα μου τα έλεγε. Είπε ότι είναι καψουρεμένη με έναν γνωστό τους. Γενικά από τότε γίνανε κολλητοί. Του τα λέει όλα τα γκομενικά της. Φεύγει ταξίδια μαζί του για την δουλειά ενώ πριν δεν τα έκανε. Του είπε κιόλας τι θα έκανες αν στην έπεφτα. Τον παίρνει τηλέφωνο ό,τι ώρα να ναι για να του πει τα δικά της. Όποτε αυτή έρχεται Αθήνα πρέπει να περνάει όλη την μέρα μαζί της να της κάνει παρέα. Και γενικά πολλά. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω τσακωθεί πολλές φορές γι’ αυτό το θέμα μαζί του. Του έχω κάνει τρελές σκηνές. Με ενοχλεί απίστευτα που δεν κρατάει μια επαγγελματική σχέση μαζί της και πρέπει να έχουν γίνει τόσο φίλοι που να του λέει και τα γκομενικά της και το τι κάνει με τον άντρα της στο κρεβάτι. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ.

Να ξεκινήσω λέγοντας πως σας ευχαριστώ για τον πληθυντικό. Ένιωσα τόσο σοφός.. για να επιβεβαιώσω λοιπόν τη σοφία μου αυτή θα προσπαθήσω να σας δώσω λύση ή έστω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το τι συμβαίνει με το σύζυγο και την αφεντικίνα. (Το αφεντικίνα με τρελαίνει by the way, με παραπέμπει σε στερεοτυπική χαρακτήρα ταινίας με σέξι πρωταγωνίστρια που θα έκανε τα πάντα για να κερδίσει τον χοτ υπάλληλο κ.ο.κ.) Για να σοβαρευτούμε όμως, ομολογώ πως δεν ξέρω και δεν θα μπορούσα να ξέρω άλλωστε αν η ζήλια σας δικαιολογείται ή αν όλο αυτό το φαντάζεστε. Θέλω να πω, όντως θα μπορούσε η αφεντικίνα (πεθαίνω) του συζύγου να είναι εξωστρεφής, πλακατζού, φλέρτι άλλα μέχρι εκεί. Να μην τον έχει βάλει στο μάτι το σύζυγο. Αλλά και στο μάτι να τον έχει βάλει θα πρέπει να πω αυτό που λέω πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν εξαρτάται από εκείνη, ούτε και από κανέναν που εισβάλλει έστω και στο σχετικά αθώο επίπεδο του φλερτ σε μια σχέση. Εξαρτάται πάντα και εξαρτώνται τα πάντα από τα ίδια τα μέλη που απαρτίζουν την περί ης ο λόγος σχέση. Κάποιος θα μπορούσε να αδιαφορήσει, ακόμα και να ενοχληθεί εάν συνειδητά βρίσκεται σε μια μονογαμική σχέση, με την θέλησή του εννοώ κι όχι επειδή έτυχε. Άλλος θα κολακευόταν μεν αλλά μέχρι εκεί δε. Υπάρχουν σαφώς και οι περιπτώσεις που θα το πήγαιναν κι ένα βήμα μετά, μικρό η μεγάλο, θα ανταποκρίνονταν στο φλερτ, ενδεχομένως να απατούσαν κιόλας. Ακόμα και αυτό το τελευταίο σενάριο πάντως δεν οφείλεται στον εκάστοτε πειρασμό που θα εμφανιστεί στο δρόμο μας, αφού ο πειρασμός είναι συνηθέστερα η παντελής έλλειψη επικοινωνίας του ζευγαριού, η παραίτηση από την καθημερινή προσπάθεια που η σχέση απαιτεί, η άγνοια των κινδύνων που κρύβει το βόλεμα. Στη δική σας περίπτωση πάντως το πιθανότερο είναι ο σύζυγος να θέλει απλά να τα έχει καλά με την αφεντικίνα γιατί έτσι θεωρεί πως θα κρατήσει τη δουλειά του ή ακόμα ακόμα γιατί σκέφτεται πως αν τυγχάνει της εύνοιας της η εξέλιξη του θα είναι πιο γρήγορη και εύκολη. Όπως και να έχει σίγουρα έτσι υποκύπτει σε έναν άρρητο εκβιασμό της, αλλά αυτό είναι άλλη (μεγάλη) κουβέντα. Πρακτικά και για να μην σας κουράσω άλλο. Οι σκηνές και οι ζήλειες δεν βοηθούν σε τίποτα. Αν υπάρχει κάτι μεμπτό, ο τρόπος για να γυρίσει το παιχνίδι δεν είναι αυτός. Εάν πάλι δεν υπάρχει, απλά θα του το έχετε βάλει στο μυαλό. Τι προτείνω λοιπόνꓼ Όντας πάνσοφος μεν αλλά όχι μάντης δε, καταρχάς να ηρεμήσετε και να αντιμετωπίσετε το ζήτημα με ψυχραιμία. Και έπειτα να κάνετε μια ήρεμη κουβέντα στο σύζυγο, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους ενοχλείστε, νιώθετε ανασφάλεια κλπ. Ρωτήστε τον ευθέως επίσης αν κάτι τρέχει με την εν λόγω κυρία. Με την ελπίδα ότι θα σας απαντήσει ειλικρινά. Καμιά φορά άλλωστε το μόνο που μένει είναι η ελπίδα. Και στη δική σας περίπτωση η ελπίδα αυτή αφορά αρχικά και πρωτίστως την αποκατάσταση της μεταξύ σας επικοινωνίας με το σύζυγο. Ποιος καλύτερος τρόπος από μια ειλικρινή και ήρεμη κουβέντα για αρχήꓼ

Αγαπητέ Ερρίκο, νομίζω πώς θα εκραγώ! Εγώ 30, αυτός σχεδόν 10 χρόνια μεγαλύτερος. Για μήνες παιζόταν κάτι χαλαρό, μηνύματα, φλερτ αλλά δεν μείναμε σε αυτά. Technically, είχαμε μια ερωτική σχέση, παράνομη, μιας και έχει κανονική σχέση αυτός. Εγώ ήθελα παραπάνω, το έδειχνα αλλά δεν... Ωστόσο, από ότι φαίνεται 2 δεν του αρκούν. Έμαθα (δηλαδή έψαξα και βρήκα) ότι την πέφτει σε κοινές γνωστές μας, φίλες κτλ. Κανείς δεν ξέρει για εμάς, παρά 2 άτομα, οπότε ότι έμαθα, το βρήκα ή το είδα μόνη μου. Φυσικά και έγινα έξαλλη! Το ξέρω ότι δεν είναι αυτό το μόνο πρόβλημα (έχει κοπέλα είπαμε), ωστόσο, εγώ αισθάνομαι ότι δεν με σεβάστηκε ή δεν με εκτιμά σαν άνθρωπο και γυναίκα. Μπορεί να μην έχω το δικαίωμα να τσαντιστώ που την πέφτει σε όλες, εμένα όμως σε θυμώνει και με πληγώνει πολύ μιας και έχω συναισθήματα. Μπορώ να πω κάτι ή να κουνήσω μαντήλι;

Μπορείς να κάνεις ό,τι ακριβώς θες. Αν θες να πεις κάτι πες το. Απλά κουνώντας το μαντήλι..

Ερρίκο χώρισα μετά από ένα χρόνο σχέσης. Εγώ δεν ήθελα να χωρίσω, εκείνος το ήθελε. Αισθάνομαι τόσο χαλιά που μερικές φορές νομίζω ότι λειτουργώ μηχανικά και δεν έχω αίσθηση του τι μου συμβαίνει γύρω μου. Δυστυχώς όπου πάω τον σκέφτομαι. Όταν βγαίνω έξω, όσους γνωρίζω τους συγκρίνω με εκείνον. Μην μου πεις ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές, το ξέρω. Όταν ξυπνάω το πρωί νιώθω ένα βάρος που με δυσκολία σηκώνομαι από το κρεβάτι. Η σκέψη και μόνο ότι μπορεί εκείνος να έχει βρει κάτι άλλο και να προχώρησε τη ζωή του με τρελαίνει. Πώς θα την βγάλω εγώ καθαρή έτσι, μου λες; Πες μου κάτι που ίσως το κάνει enter o εγκέφαλός μου και νιώσω καλύτερα.

Δεν ξέρω, αλλά ούτε νομίζω πως θα μπορούσα να σου πω κάτι που θα σε έκανε ως διά μαγείας να νιώσεις καλύτερα. Ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Αυτό που μπορώ να σου πω πάντως είναι πως ο χωρισμός πονάει, είναι ένας βίαιος και απροσδόκητος συχνά «θάνατος». Πάρε τον χρόνο σου λοιπόν, όχι γιατί ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές. Οι πληγές δεν γιατρεύονται άλλωστε, επουλώνονται. Τα σημάδια είναι εκεί, οι πληγές είναι εκεί. Απλά δεν αιμορραγούν. Δεν μας γιατρεύει ο χρόνος λοιπόν, όχι αποκλειστικά αυτός τέλος πάντων. Ο χρόνος βοηθάει, προϊόντος του χρόνου ο πόνος μειώνεται, αλλά άλλο μας γιατρεύει. Μας γιατρεύει η ανάγκη για ζωή, το ένστικτο της επιβίωσης αν προτιμάς. Ανάγκη (κι εδώ μπαίνεις εσύ κι ο καθένας μας στην εξίσωση) που πρέπει να γίνει επιθυμία για ζωή, για νέες εμπειρίες και περιπέτειες. Ίσως είναι νωρίς για αυτήν την επιθυμία στην περίπτωσή σου. Δεν μου γράφεις πόσος καιρός έχει περάσει από τον χωρισμό σας, αλλά εικάζω πως δεν θα είναι τόσος πολύς. Ξέρεις ακόμα και για το πένθος η ψυχιατρική δίνει ένα πεπερασμένο χρονικό διάστημα «κανονικότητας». Χονδρικά θα σου πω δύο έτη.. αν λοιπόν εσύ γνωρίζεις πως εσένα σου παίρνει λίγο περισσότερο ή θα σου πάρει παραπάνω, τότε θα σε συμβούλευα να επισκεφτείς έναν ειδικό. Γιατί μπορεί κάτω από το πέπλο της θλίψης σου για τη συγκεκριμένη απώλεια να κρύβεται κάτι πιο βαθύ, πιθανότατα και πιο ουσιώδες για τη ζωή σου. Θα κλείσω λέγοντάς σου αυτό. Πριν από την αυγή είναι το πιο βαθύ σκοτάδι. Δεν ξέρω αν θα γίνει enter στο μυαλό σου αυτή η φράση, ελπίζω όμως να μην την κάνεις (εσύ) delete. Γιατί ελπίζω στα αλήθεια να σε βοηθήσει όπως βοήθησε κάποτε κι εμένα..

Διαβάστε επίσης: Αγαπητέ Ερρίκο: Θέλω να χωρίσω, αλλά τι θα κάνω με τα παιδιά;

Αγαπητέ Ερρίκο: Είναι καλό παιδί, μήπως να μην τον χωρίσω τελικά;

Αγαπητέ Ερρίκο: Χωρίσαμε μετά τις διακοπές