Αγαπητέ Ερρίκο: Θέλω να χωρίσω, αλλά τι θα κάνω με τα παιδιά;

Καλησπέρα. Με λένε Βίκυ. Είμαι 46 χρονών. Οι συμβουλές που δίνεις στον κόσμο είναι πολύ ειλικρινείς και νομίζω ότι κάποιος μπορεί να βρει μια άποψη αντικειμενική όταν συζητήσει μαζί σου. Πρώτη φορά αλληλογραφώ με περιοδικό. Βρίσκω πολύ σωστές τις συμβουλές σου.
Είμαι παντρεμένη 14 χρόνια και έχω 2 παιδιά. Δε μπορώ να πω ότι παντρεύτηκα από έρωτα αλλά ο άνδρας μου όταν γνωριστήκαμε ήταν πολύ σοβαρός και καλός και αποφάσισα να το ρισκάρω. Υπήρχαν πάντα κάποια κλικ που μου έδειχναν ότι είναι συμφεροντολόγος και ότι είδε σε μένα και την οικονομική άνεση που τότε είχε ο πατέρας μου, αλλά ήθελα να κάνω και οικογένεια, δεν υπήρχε και κάποιος άλλος και παντρευτήκαμε.
Πριν από 10 χρόνια, τον απέλυσαν από μια καλή δουλειά που είχε ως προϊστάμενος σε μια πολυεθνική και από τότε μια βρίσκει δουλειά για 1-1,5 χρόνο, μια τον απολύουν, μια είναι στο ταμείο ανεργίας και γενικά τον περισσότερο χρόνο δε δουλεύει. Εγώ είμαι Μηχανικός, αλλά με την κρίση, μετά το 2011, οι απολαβές μου μειώθηκαν στο μισό, βέβαια ευτυχώς δεν έχω μείνει άνεργη.. Είχα συνηθίσει να έχω ένα επίπεδο ζωής κυρίως για τα παιδιά μου και δεν ήθελα να ανατρέψω τη ζωή τους. Προσπαθώ να μη τους λείψει τίποτε αλλά πιέζομαι αρκετά.
Ο σύζυγός μου έφτασε στο σημείο να πάει στους γονείς μου και να τους πει ότι θέλει να μας γράψουν τα διαμερίσματα που είχαν χωρίς εγώ να ξέρω κάτι, μου το είπε αργότερα η μητέρα μου πριν πεθάνει ο πατέρας μου, εδώ και 3 χρόνια. Από τότε, επειδή ο πατέρας μου έδωσε όπως έπρεπε και στα αδέλφια μου αυτά που έπρεπε, ο σύζυγός μου τα έχει βάλει με την αδελφή μου, την οποία βρίζει με άσχημες κουβέντες, και επειδή ζούμε στην ίδια πολυκατοικία με τους γονείς μου και βέβαια η αδελφή μου επισκέπτεται το σπίτι των γονιών μας, ζω ένα δράμα. Δεν αφήνει τα παιδιά μας να μιλάνε με τα ανίψια μου, τα οποία και αυτά τα βρίζει, κάνει φασαρίες κλπ. Έχω εξηγήσει στην αδελφή μου να μην απαντάει και να το παίζει χαζή για να μην ζουν τα παιδιά μου μέσα σε φασαρίες και καβγάδες, αλλά πραγματικά είναι στιγμές που έρχομαι στα όρια μου (ευτυχώς η αδελφή μου μένει άλλου, διαφορετικά η συμβίωση θα ήταν ανυπόφορη).
Πέρα από αυτά, μου ζητάει συνέχεια χρήματα και δεν πάει να δουλέψει. Τον τελευταίο καιρό, επειδή έχω πιεστεί εδώ και 8-9 χρόνια που βασικά εγώ συντηρώ το σπίτι, προσπαθώ να το κόψω αυτό και να σταματήσω να του δίνω λεφτά. Τα λεφτά βέβαια τα θέλει για να ψωνίσει για το σπίτι, για τα παιδιά, αλλά κάπου αυτό πρέπει να σταματήσει. Του είπα να πάει να δουλέψει αποθήκη ή σε σουπερ μάρκετ και μου απάντησε ότι σιγά μην πάει αυτός να δουλέψει σε αποθήκη, είναι λέει Διευθυντής, και να πάω να ζητήσω λεφτά από τη μητέρα μου και τον αδελφό μου (οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια δεν μας έχουν δώσει και λίγα, διαφορετικά δε θα τα έβγαζα πέρα με τόσα έξοδα).
Άμα δε του δώσω λεφτά, αρχίζει και βρίζει την αδελφή, τα ανίψια μου, τον γαμπρό μου, τη μητέρα μου καθώς και εμένα τον τελευταίο καιρό με άσχημες κουβέντες και λέει και τρέλες, πράγματα που δεν έχουν γίνει ποτέ.
Λόγω της δουλειάς μου, κάνω και ταξίδια. Τον Σεπτέμβριο πρέπει να κάνω 3 ταξίδια, θα λείψω δηλαδή αρκετές μέρες. Αλλά ακόμη και όταν είμαι εδώ, αργώ να γυρίσω.
Θέλω να χωρίσω, αλλά τι θα κάνω με τα παιδιά? Ποιος θα τα κρατάει, ποιος θα τα παίρνει από το σχολείο? Η μητέρα μου πλέον δε μπορεί να με βοηθήσει. Δεν έχει την υπομονή να κρατήσει τα παιδιά. Άσε που τα ταϊζει συνέχεια γλυκά και θα τα κάνει τετράπαχα. Ο σύζυγος μου, σε αυτά είναι καλός, δηλαδή δεν τα αφήνει να ξεφύγουν. Αλλά πως να συνεχίσω να ζω μαζί του? Δε νοιάζεται για μένα, δεν τον νοιάζει ότι εγώ είχα μάθει αλλιώς και τώρα δυσκολεύομαι να αγοράσω ακόμη και ένα ζευγάρι παπούτσια. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να μου παίρνει τα λεφτά, και από πάνω με βρίζει κιόλας.
Μπορώ να στερηθώ για να έχουν τα παιδιά, δεν είναι εκεί το πρόβλημα μου. Απλά έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον για αυτόν τον άνθρωπο, μου μαυρίζει την ψυχή. Είναι ενήλικας και πρέπει να συμβάλει και εκείνος στα έξοδα των παιδιών. Στο τέλος θα τελειώσουν όλες οι οικονομίες μου. Του το λέω, και αρχίζει και βρίζει. Πήγαινε ζήτα από τη μάνα σου μου λέει, που έδωσε το τάδε διαμέρισμα στην αδελφή σου και δεν το έδωσε σε εμάς..
Φταίω και εγώ το ξέρω. Τους έχω κακομάθει. Και το γεγονός ότι μείναμε στο σπίτι που από πάνω έμεναν οι γονείς μου ήταν μεγάλο λάθος. Έπρεπε να πάμε στο νοίκι, να μην επεμβαίνουν οι γονείς μου και να τον τεστάρω κιόλας. Σίγουρα μπορεί να θεωρεί ότι τον έπνιγαν οι γονείς μου (με την υπερπροστασία τους ως προς εμένα και τα παιδιά) αλλά δεν είναι πολύ αχάριστος;
Κάνω υπομονή να μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά, έτσι με συμβουλεύει η μητέρα μου.. Ποια είναι η γνώμη σου; Σ' ευχαριστώ που με άκουσες.

Bίκυ αρχικά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Είναι σημαντικό να παίρνω την αίσθηση ότι οι απαντήσεις μου όντως βοηθάνε ή έστω ξεδιαλύνουν κατά κάποιον τρόπο τους προβληματισμούς σας. Πάμε όμως κατευθείαν στην περίπτωσή σου, που ομολογουμένως, είναι αρκετά περίπλοκη. Αλλά πρέπει να στο πω ευθύς εξαρχής, την έχεις κάνει κι εσύ περίπλοκη. Πολύ περίπλοκη. Και πριν προβώ απλά στην εξαπόλυση κατηγοριών για το σύζυγό σου και την όντως κακή συμπεριφορά του, οφείλω να σου επισημάνω πως η δική σου ευθύνη είναι μεγαλύτερη. Όπως είναι μεγαλύτερη για κάθε άτομο που υπομένει τοξικές, προσβλητικές, υποτιμητικές συμπεριφορές σε μια ερωτική σχέση. Και ειδικά όταν πρόκειται για μια γυναίκα αυτάρκη, δυναμική και ανεξάρτητη όπως εσύ. Η ευθύνη σου λοιπόν είναι μεγάλη και είναι από την αρχή. Πίστεψέ με δεν θέλω να φανώ επικριτικός, αλλά δεν είναι κριτήριο επιλογής συντρόφου (ζωής!!!) το «ήταν πολύ καλός και σοβαρός αλλά και λίγο συμφεροντολόγος» ούτε βέβαια το «δεν υπήρχε και κανένας άλλος». Δυστυχώς τα κριτήρια επιλογής συντρόφου, δείχνουν αρκετά για όλους μας. Κι εσύ μοιάζει να έθεσες και να συνεχίζεις να θέτεις τον πήχη πολύ χαμηλά. Μπορώ να κατανοήσω πως ενίοτε οι άνθρωποι επιλέγουν σύζυγο με γνώμονα το να είναι κάποιος (ή να φαίνεται τέλος πάντων) καλό παιδί, να έχει μια καλή δουλειά, να μην πίνει και ούτω καθεξής. Αλλά αυτή η συλλογιστική έχει ένα μεγάλο έλλειμμα. Διότι ο γάμος, είναι που είναι σε μεγάλο βαθμό μια πράξη συμβατική, ας μην επιφορτιστεί και με άλλες συμβάσεις, ας είναι προϊόν της τρέλας, της απερισκεψίας του έρωτα. Του έρωτα που μας κάνει όλους να πιστεύουμε πως είναι πράγματι πιθανό να περάσουμε ευτυχισμένοι και αγαπημένοι το υπόλοιπο της ζωής μας με έναν άνθρωπο. Ένα τόσο «γελοίο» εγχείρημα στέκει μόνο υπό το πρίσμα του τρελού, του παράφορου έρωτα. Και κάτι ακόμα. Είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως η σχέση με τον/τη σύζυγό μας είναι η απόλυτη πραγμάτωση του όρου οικογένεια. Αυτό. Η ένωση μεταξύ των δύο, όχι τα παιδιά. Εσύ λοιπόν για να επιστρέψω το πήγες «λάθος» από την αρχή. Και δυστυχώς η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. Φυσικά τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα μετά τις αρνητικές εξελίξεις στην καριέρα του άνδρα σου, αφού ήρθαν στην επιφάνεια όλα τα κακά χαρακτηριστικά του. Ο εγωισμός, η αδιαφορία του, η φιλαργυρία του κλπ.. κι εσύ δυστυχώς τα υπέθαλψες όλα αυτά τα στοιχεία του. Ή έτσι ακούγεται. Όπως και να έχει και για να μην θεωρήσεις πως όντως τα έχω βάλει μαζί σου, δεν θα σχολιάσω άλλο το πώς και γιατί φτάσατε έως εδώ γιατί δεν έχει και πρακτική αξία. Θέλω να εντοπίσω και να παρακινήσω και σένα να εντοπίσεις την σκέψη σου στο τι θα κάνεις στο εξής. Καταρχάς αλλά και καταρχήν οφείλεις να προστατέψεις τα παιδιά σου από αυτήν την απίστευτη τοξικότητα, από αυτή την υπόκωφη ένταση που βιώνουν σε επίπεδο καθημερινότητας. Και ο τρόπος δεν είναι να παραμείνεις σε αυτό το γάμο, όπως σκέφτεσαι επειδή τα παιδιά είναι μικρά ακόμα. Ναι είναι, αλλά όντας κι εγώ παιδί χωρισμένων γονιών και μάλιστα σε μικρή ηλικία, σε διαβεβαιώνω πως έχουν επίγνωση (έστω και ασυνείδητη) της θλίψης και του προβλήματος. Και οι πληγές τους όσο παραμένετε παντρεμένοι γίνονται πιο βαθιές και τα τραύματα πιο επώδυνα. Είναι σαφές και το λες κιόλας πως δεν τον αντέχεις άλλο. Ε λοιπόν χώρισέ τον. Επιβάλλεται να γίνει, για το καλό όλων σας. Το δικό σου, των παιδιών σας αλλά ακόμα ακόμα και του συζύγου σου. Επίσης θα σε συμβούλευα να αποκαταστήσεις τις σχέσεις με την αδερφή σου και ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί αυτό είναι να απομακρυνθεί από το στενό περιβάλλον ο άνδρας σου. Και φυσικά όταν και αν γίνει αυτό, θεωρώ πως θα μπορέσεις να ασχοληθείς κι εσύ με μεγαλύτερη ψυχραιμία και νηφαλιότητα με την ανατροφή των παιδιών σου, θέτοντας παράλληλα όρια στη μητέρα σου, που ακούγεται παρεμβατική, αλλά μάλλον το κάνει γιατί πιστεύει πως μπορεί με κάποιον τρόπο να μαζέψει το χάος. Όπως συνήθως κάνουν οι μαμάδες. Ή οι γιαγιάδες στη δική σου περίπτωση. Πάντως αλήθεια στο λέω. Χώρισε. Δεν υπάρχει άλλη λύση και τουλάχιστον σε μένα και σε αυτή την στήλη ποτέ δεν κατέστη πιο σαφής η λύση σε ένα πρόβλημα. Όλα τα δεδομένα είναι εκεί, όλα είναι ξεκάθαρα και αρνείσαι να τα δεις όπως είναι ή μάλλον να πάρεις μια απόφαση βάσει αυτών. Από τί; Από φόβο; Μα όλοι μας το ξεχνάμε, ο φόβος δεν είναι πάντα κακό σημάδι. Πώς το λέει αυτή η φράση που διάβασα πρόσφατα; «Έμαθες κάτι. Αυτό πάντα μοιάζει στην αρχή σαν να έχεις χάσει κάτι». - H.G. Wells. Μην φοβηθείς λοιπόν γιατί το κέρδος θα είναι πολύ μεγαλύτερο από την όποια απώλεια. Και το τέλος του γάμου σου θα σου δώσει την ευκαιρία για μια νέα αρχή, μια νέα αρχή που θα σου ανήκει και θα την διαμορφώσεις εσύ στα 46 σου, με νέους όρους, με άλλη ωριμότητα, με γνώμονα τις επιθυμίες σου. Μην χάσεις άλλο χρόνο. Ούτε από τη δική σου ζωή, ούτε από τη ζωή με τα παιδιά σου. Ειλικρινά ελπίζω να σε βοήθησα, αλλά θα σου πρότεινα να συμβουλευτείς και έναν ειδικό για την αντιμετώπιση της νέας πραγματικότητας, όταν και αν πάρεις τη σωστή απόφαση. Και το λέω απερίφραστα ξανά και ας γίνω κουραστικός. Η σωστή απόφαση είναι να χωρίσεις.