Μαίρη Σταυρακέλλη: «Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν το παιχνίδι κάποιος το στήνει»
Μίλησα για πρώτη φορά με την Μαίρη Σταυρακέλλη τον Μάιο του 2018, τηλεφωνικά. Είχα δει μια φωτογραφία της από τα γυρίσματα της ταινίας Luger –τα οποία πραγματοποιούνταν εκείνο το διάστημα- και αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον η εκπληκτική της μεταμόρφωση για τις ανάγκες του ρόλου που υποδύεται.
Θέλοντας να μάθω περισσότερα για το ρόλο της αλλά και για την ίδια, την προσέγγισα για μια συνέντευξη. Αφήσαμε την ημερομηνία της συνέντευξης ανοιχτή και είπαμε ότι θα βρισκόμασταν από κοντά.
Ένα σερί από συγκυρίες καθυστερούσε την συνάντησή μας. Την ορίζουμε τελικά στις 23 Ιουλίου, όμως, μια δύσκολη συγκυρία έμελλε να την ακυρώσει και πάλι. Οι φονικές πυρκαγιές στην Αττική ανέβαλαν την συνάντησή μας επ'αόριστον. Πέρασαν σχεδόν 7 μήνες από τότε και καμία από τις δύο δεν ξέχασε την υπόσχεση για συνάντηση και μια εφ’όλης της ύλης συζήτηση.
Η Μαίρη Σταυρακέλλη δεν μπορούσε να φανταστεί ότι λίγους μήνες μετά από το πρώτο μας τηλεφώνημα, θα έπαιζε στο θέατρο, σε μια αίθουσα με το όνομα της καλής της φίλης, που έχασε.
Η ηθοποιός από τις αρχές Φεβρουαρίου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Donna Abbandonata ή πολύ με στενοχωρήσατε κύριε Γιώργο μου» σε κείμενο Γλυκερίας Μπασδέκη στο θέατρο Vault, στην αίθουσα «Χρύσα Σπηλιώτη»: εκεί που η αδικοχαμένη ηθοποιός έπαιξε για τελευταία φορά.
H Mαίρη Σταυρακέλλη μου αφηγήθηκε την ζωή της σαν παραμύθι.
Έτσι, προσπαθεί να ερμηνεύει και η ίδια τον κόσμο.
«Στο πατρικό μου σπίτι, στο δωμάτιο μου, το γραφείο μου ήταν πάντα μπροστά στο παράθυρο. Διάβαζα! Διάβαζα; Όταν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι ουρανό και πουλιά. Ήθελα πάντα τα εξώφυλλα να είναι ανοιχτά. Να κάθομαι στο κρεβάτι μου και να κάνω πτήσεις. Με το παράθυρο πάντα να βλέπει ουρανό. Στο δεύτερο όροφο. Ένα βράδυ ήμουν σίγουρη ότι κάποιος με μακριά μαλλιά προσπαθούσε να ανέβει απο την κολώνα της ΔΕΗ. Είχε φεγγάρι. Όλο το βράδυ έβλεπα την σκιά από τα μαλλιά του στο γραφείο μου, επάνω στο ανοιχτό μου βιβλίο. Επάνω στην Τριανταφυλένια: έτσι λέγανε την ηρωίδα απο τον πρώτο μου ρόλο στο θέατρο, στα νήπια. Νόμιζα ότι η σκιά από τα μαλλιά του κλέφτη έπεφτε επάνω της. Επάνω μου. Δεν κουνήθηκα, δεν φώναξα. Έμεινα εκεί να περιμένω. Ξημέρωσε. Ο κλέφτης δεν μπήκε ποτέ. Στην θέση του άφησε έναν χαρταετό με μακριά ουρά, μπλεγμένο στην κολώνα της ΔΕΗ. Tι βλακεία! Απο τότε άρχισα να κλείνω το παράθυρο και για άγνωστους λόγους να κλαίω πιο συχνά. Εκτός απο τον ουρανό, τότε, αγάπησα και το μαύρο χρώμα! Τι περίεργο, νόμιζα ότι η εφηβεία είναι πολύχρωμη.Όχι. Το θέατρο είναι πολύχρωμο! Είναι ταξίδι, είναι καράβι, σε μια θάλασσα από μπλέ ποδιές...
Μαθητικό Θέατρο! Μολιέρος, Λόρκα. Δραματική σχολή Εθνικού θεάτρου και ο επόμενος μεγάλος σταθμός.
Θέλω αυτή την χρονική στιγμή να σταθώ μόνο στο Ανοιχτό θέατρο -αν και δεν υπάρχει πια. Το Ανοιχτό θέατρο του Γιωργου Μιχαηλίδη. Έμεινα εκεί 9 χρόνια της νιότης μου. Ο Σαίξπηρ, ο Τσέχωφ, ο Μπρέχτ και πολλοί εξαίρετοι ηθοποιοί.
«Μια οικογένεια εμείς» που λέει και η Γλυκερία Μπασδέκη στην «Donna Abbandonata». Αυτή η οικογένεια η γεμάτη απώλειες: Νίκος Γαρουφάλου, Δημήτρης Γιαννόπουλος, Μηνάς Χατζησάββας και πριν από λίγους μήνες έχασε άλλα δύο μέλη: τον Γιώργο Μιχαηλίδη και την Χρύσα Σπηλιώτη.
H Xρύσα Σπηλιώτη ήταν ένα πλάσμα με αξία και αξίες. Πέρασε την ζωή της με μεγάλη σεμνότητα. Την ψυχή της θα την συναντάμε στα έργα της.
Με την Χρύσα παίζαμε μαζί 9 χρόνια στο Ανοιχτό θέατρο. Η Χρύσα ήταν και συγγραφέας εκτός από ηθοποιός.
Ένα πλάσμα με αξία και αξίες. Πέρασε την ζωή της με μεγάλη σεμνότητα. Δεν θα γεράσει ποτέ και την ψυχή της θα την συναντάμε... στο «Χαμένο δίκιο», στο «Σκωτσέζικο Ντους», στο «Αγκά-σφί και φί», στο «Ποιός κοιμάται απόψε» και στο «Ποιός ανακάλυψε την Αμερική».
Ξέρω ότι θα χαιρόταν πολύ που σας τα λέω αυτά αν άκουγε.
Μια παροιμία λέει «Τίμα τους Θεούς σου γιατί μπορεί να μην υπάρχουν...αλλά αν υπάρχουν; Είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις γι' αυτούς».
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν το παιχνίδι κάποιος το στήνει.
Αν σκεφτώ ότι αυτή την συνέντευξη θέλαμε να την κάνουμε απο το καλοκαίρι για να μιλήσουμε για το «Luger», κι αν σκεφτώ ότι το ραντεβού μας που αναβάλαμε ήταν όταν κάηκε το Μάτι... Και τώρα είμαστε, εδώ, στο Vault και κουβεντιάζουμε.
Εγω συνεργάζομαι πρώτη φορά στο Vault με την Donna Abbandonata και η αίθουσα που παίζουμε, προς τιμήν της Χρυσας, ονομάζεται Χρύσα Σπηλιώτη.
«Το ταξίδι εντός μου ήταν μακρύ και επίπονο»
Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήθελα να ήμουν γλύπτης.
Τα τελευταία χρόνια, με τον σύντροφό μου, κάνουμε κατασκευές με μέταλλο και γυαλί. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την πλευρά μου την ξέρουν μόνο οι φίλοι μου, τελευταία το συζητώ, ίσως, γιατί σιγά σιγά συμφιλιώνομαι όλο και περισσότερο με τον εαυτό μου.
Έχω αποφασίσει να κάνω πράγματα που με γεμίζουν χαρά. Να βρίσκομαι με ανθρώπους που με γεμίζουν χαρά. Μου αρέσει να βολτάρω στις γειτονιές της ψυχής μου, χωρίς φόβο. Όχι πως δεν έχω. Μεγάλο φόβο έχω. Αλλά ο φόβος κατά τον Αισχύλο είναι ο πιο τρανός Θεός. Εγώ λέω όταν έχεις πίστη και σε άλλους Θεούς, ο φόβος παίρνει την πραγματική του διάσταση και έτσι την πραγματική του θέση.
«Το 2018 ήταν για μένα μια καταλυτική χρονιά»
Κάπως, έτσι, αποφάσισα να ασχοληθώ με την συγγραφή. Όσο διάβαζα σπουδαίους συγγραφείς, έγραφα αλλά τα γραπτά μου τα κράταγα στο «συρτάρι».
Η συμμετοχή μου στην ταινία Luger ήταν μια μαγική εμπειρία. Η ταινία γυρίστηκε στον Άγιο Νικόλαο στην Κρήτη και στην Αθήνα. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2018. Παρακολουθούμε την άνοδο και την πτώση της οικογένειας Αγγελιδάκη.
Απο ένα φτωχό χωριό της Κρήτης τρία πολύ αγαπημένα αδέλφια - εκμεταλλευόμενα πελατειακές σχέσεις με πολιτικούς και εμπόριο πετρελαίου- καταλήγουν μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας τους στην Αθήνα. Ομως, είναι πια πλούσιοι αλλά και διαλυμένοι μεταξύ τους. Η διαδρομή αυτή ξεκινάει το 1956, λίγο μετά το εμφύλιο δηλαδή και φτάνει μέχρι και το 1985. Ενα αρχικό χειρόγραφο κείμενο έδωσε ο Κώστας Μαμιδάκης με στοιχεία από την ιστορία της οικογένέιας του. Αλλά ο Κώστας Χαραλάμπους και η Πένη Φυλακτάκη έφαγαν ώρες για να το επεξεργαστούν και να βάλουν σε τάξη μπερδεύοντας αναγκαστικά, αλήθεια και μυθοπλασία για να μπορέσουν να φτιάξουν μια ενδιαφέρουσα ταινία.
Εγω είμαι η Ευδοκία. Ένα πλάσμα ξεχωριστό με μια ιδιαίτερη σχέση με Θεό και ανθρώπους. Είχε έναν δικό της, βαθιά υγιή και ουσιαστικό τρόπο να αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Οι άλλοι δεν μπορούσαν να την καταλάβουν κι εκείνη δεν ήθελε να τους καταλάβει. Όταν άρχισαν να γνωρίζουν οικονομική άνοδο και να ευτελίζονται αποστασιοποιήθηκε, ακόμα και απο αυτούς που την αγαπούσαν. Δεν τους ακολούθησε ποτέ στην Αθήνα. Πέθανε μόνη της και γαλήνια σ' ένα βουνό της Κρήτης.
Η ταινία θα βγεί στις αίθουσες μέσα στο 2019. Εκτός από το σενάριο ο Κώστας Χαραλάμπους υπογράφει και την σκηνοθεσία. Η Κατερίνα Μαραγκουδάκη έχει την διεύθυνση φωτογραφίας, σκηνικά και κοστούμια ο Σάββας Πασχαλίδης. Στην ταινία συμμετέχουν 87 ηθοποιοί.
Όταν διάβασα την «Donna abbandonata» πραγματικά μαγεύτηκα. Η Αρετή είναι ένα πλάσμα απελπιστικά μόνο. Ερωτεύεται τον Γιώργο Χειμωνά απο μία αφίσα. Γνώριζα την Γλυκερία Μπασδέκη και την υπέροχη ποιητική γραφή της. Άλλά όχι την Donna Abbandonata.
Έτσι, όταν ο Λεωνίδας ο Παπαδόπουλος μού είπε ότι θέλει να το σκηνοθετήσει και μου έδωσε να διαβάσω το έργο, αυτό το πλάσμα που ουδείς δεν το αναζήτησε ποτέ, εγώ το ερωτευτηκα.
Το χιούμορ, το πάθος, η τρέλα, το γέλιο, ο φοβος, η ελπίδα, είναι τα υλικά που είναι φτιαγμένη η Αρετή. Είναι τόσο γοητευτικό και προκλητικό υποκριτικά που μού ήταν αδύνατον να τής αντισταθώ. Και πρέπει να σου πώ ότι σε αυτή την παράσταση όλοι οι συντελεστές - εκτός απο τον σκηνοθέτη που όπως είπα είναι ο Λεωνίδας - είναι γυναίκες! Συγγραφέας η Γλυκερία. Ηθοποιοί εγώ με την Δώρα Θωμοπούλου, φωτισμοί,η Κατερίνα η Μαραγκουδάκη, ενδυματολόγος και σκηνογράφος,η Άση η Δημητρολόπουλου και μουσική η Λιάνα η Τζερεφού.
Η Αρετούλα μιλάει για πεταλούδες, έχει στην καρδιά της πεταλούδες, γράφει ποιήματα για πεταλούδες.
Εγώ, ως Μαίρη, φτιάχνω γυάλινες πεταλούδες.
Πρέπει να σου πώ ότι το ταξίδι εντός μου και εντός της Αρετούλας ήταν μακρύ και επίπονο.
Και ακόμα πιο επίπονο ήταν να παραδεχτώ, να διακρίνω, να αποδεχτώ και να τολμήσω.
Όμως, τώρα, όταν τελειώνει η παράσταση και στην σκηνή είμαι Αρετή χωρίς τσιγκουνιές, έρχεται η κάθαρση και η χαρά. Όπως και σε κάθε ρόλο, άλλωστε, μόλις τελειώνει η παράσταση ανάλογα με το τί έχω καταθέσει εγώ και το ανάλογο κέρδος, εντός μου.
Μετά από την συμφιλίωση με τον εαυτό μου, που σου είπα προηγούμενα, άρχισα δειλά δειλά να εκτίθεμαι.
Κι όσο και αν σου φαίνεται περίεργο είναι άλλη η έκθεση στη «σκηνή» και άλλη η έκθεση στο «λευκό χαρτί». Έτσι έρχεται κι άλλη μια συνεργασία.
Θα κάνω την θεατρική διασκευή του υπέροχου βιβλίου του Στέφανου Δάνδολου «Ιστορία χωρίς όνομα» και αφορά τις τελευταίες μέρες της Πηνελόπης Δέλτα. Ο Μάνος Πετούσης θα είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης που θα ανέβει το Οκτώβρη του 2019.
Καταλυτική χρονιά το 2018. Δαπανηρή ιδέα ο βίος, ναυλώνεις έναν κόσμο, για να κάνεις τον γύρο μιας βάρκας, που λέει και η Κική Δημουλά.
***H Mαίρη Σταυρακέλλη πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Donna Abbandonata ή πολύ με στενοχωρήσατε κύριε Γιώργο μου" σε κείμενο Γλυκερίας Μπασδέκη και σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου, στο θέατρο Vault.
Mαζί της, η Δώρα Θωμοπούλου.