Μαρία Σολωμού: «Η μόνη υποχρέωση που έχω, είναι να αρέσω στον εαυτό μου»

Η Μαρία Σολωμού είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα. Γι' αυτό, δεν είναι και τόσο απλό να ξεδιπλώσει τις διαφορετικές πτυχές της μέσω μιας συνέντευξης. Με βλέμμα που εκπέμπει ειλικρίνεια και αφοπλιστικό χαμόγελο η αγαπημένη ηθοποιός μας μιλά για τη ζωή της. Τα όνειρα και τις επιθυμίες, τα άγχη και τις αναποδιές. Η Μαρία Σολωμού είναι στην καλύτερή της στιγμή: ξέρει τι θέλει, με ποιον θέλει να το μοιραστεί και τι να περιμένει.

«Γεννήθηκα στο Λυκαβηττό, στη Νεάπολη. Ήμουν πολύ ήσυχο παιδί, θα έλεγα κλειστή, εσωστρεφής. Δε με πείραζε που ήμουν μοναχοπαίδι. Ποτέ δε θέλησα αδερφάκι. Όχι ιδιαίτερα κοινωνική. Πάντα καθόμουν στη γωνία. Δεν θυμάμαι να πήγα ποτέ να συστηθώ σε κάποιο παιδάκι, να μπω σε μια παρέα. Μεγάλωσα σε μια πολύ φυσιολογική οικογένεια. Η πιο παλιά μου ανάμνηση είναι οι Κυριακές.

Μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι για το μεσημεριανό γεύμα..παππούδες, ξαδέρφια, θείοι ..κάπως σαν έθιμο, ιεροτελεστία θα έλεγα. Με τις κολλητές μου φίλες μεγαλώσαμε μαζί. Κάνανε παρέα οι γονείς μας και αναπόφευκτα κι εμείς. Κολλήσαμε και τώρα κάνουν τα παιδιά μας παρέα. Τα καλοκαίρια νοικιάζαμε εξοχικό στη Βάρκιζα ή στη Βουλιαγμένη. Μπάνια, χαρές, παγωτά ..πολύ ξέγνοιαστα χρόνια. Ερωτεύτηκα πρώτη φορά στα δεκατρία, ένα καλοκαίρι στη Βάρκιζα. Τον έλεγαν Τάσο και ήταν δεκαεπτά χρονών. Μεγάλος έρωτας. Από μένα μόνο. Ακόμα μιλάμε. Τον αγαπώ ιδιαίτερα».

«Το σχολείο το βαριόμουν. Δεν ήμουν κακή μαθήτρια αλλά ένιωθα ότι έχανα το χρόνο μου. Όταν πήγα στο δημόσιο ανακάλυψα τη χαρά του σχολείου, την κοπάνα και τη λούφα.

Kατέληξα ότι δεν υπάρχει σωστή ώρα για να κάνεις κάτι. Αυτά είναι προκαταλήψεις

Με τους συμμαθητές μου ακόμα βρισκόμαστε. Ιδανικά όλοι θα θέλαμε να ξαναζήσουμε την τρίτη λυκείου. Καμία ευθύνη, καμία υποχρέωση, απόλυτη ελευθερία. Από τα δεκατρία και μετά, μεταμορφώθηκα, εσωτερικά και εξωτερικά. Χτύπησε ένα καμπανάκι μέσα μου. Μια δεύτερη φωνή ξύπνησε: η mini me, που τη λέω εγώ. Μια ανεξήγητη διάθεση για ζωή, διασκέδαση. Ενας περίεργος φόβος για το χρόνο που περνάει, ένα άγχος να προλάβω να κάνω αυτά που θέλω πριν περάσει η ώρα τους. Τελικά κατέληξα ότι δεν υπάρχει σωστή ώρα για να κάνεις κάτι. Αυτά είναι προκαταλήψεις. Μόνο σωστή διάθεση χρειάζεσαι και χαρά,πολύ χαρά! Όλα επιτρέπονται...το timing του καθενός είναι διαφορετικό.

Το θέατρο μπήκε στη ζωή μου από πολύ μικρή. Εξοικειώθηκα με τη σκηνή λόγω μπαλέτου. Δε με φόβιζε,δε με ενοχλούσαν τα μάτια πάνω μου. Οι μικρές ηλικίες έχουν άγνοια κινδύνου. Θυμάμαι, με τη γιαγιά μου έβλεπα από πάντα ταινίες μιούζικαλ: Φρεντ Αστέρ ,Τζιν Κέλι, τις λάτρεψα. Από τις αγαπημένες μου το "Singing in the rain". Τις έβλεπα και τις ξανάβλεπα και έλεγα μέσα μου: αυτό μπορώ να το κάνω κι εγώ.

Έγινα αεροσυνοδός για ένα φεγγάρι. Όταν συνειδητοποίησα ότι έχω ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη και έχω δει μόνο αεροδρόμια τα παράτησα.

Και το έλεγα με μεγάλη σιγουριά…είπαμε: άγνοια κινδύνου. Στην εφηβεία δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, τι ήθελα να σπουδάσω. Παράτησα και το μπαλέτο- μέγα λάθος! - και περίμενα την επιφοίτηση. Ξεκίνησα να σπουδάζω οικονομικά στο Αμερικάνικο κολλέγιο, έτσι για να λέω ότι κάτι κάνω».

«Σύντομα βρέθηκα να παίρνω μαθήματα θεάτρου αντί για μάρκετινγκ και η ελπίδα για μπίζνες ναυάγησε αρκετά νωρίς. Έγινα αεροσυνοδός για ένα φεγγάρι. Μου αρέσουν τα ταξίδια. Όταν συνειδητοποίησα ότι έχω ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη και έχω δει μόνο αεροδρόμια τα παράτησα. Εν μια νυκτί κυριολεκτικά, έδωσα εξετάσεις στο Yπουργείο Πολιτισμού και πήγα στη σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου να κάνω θέατρο, στα ελληνικά πια. Ήμουν αρκετά τυχερή θα έλεγα.

Πριν βγω στη σκηνή με πιάνει κρύος ιδρώτας, θέλω να πάω σπίτι μου και να κλαίω, αλλά ποτέ δε φεύγω.

Στο δεύτερο έτος με επέλεξαν για μια ταινία και από τότε δε σταμάτησα να δουλεύω. Η ιδέα του εξωτερικού πέρασε πολύ από το μυαλό μου αλλά λάθος timing που λέω κι εγώ. Είχα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και όλο το ανέβαλα για πιο μετά. Έκανα κάποια σεμινάρια στη Νέα Υόρκη αλλά δεν έκατσα ποτέ πάνω από τρεις μήνες.

Τώρα αν με ρωτάς, θα έφευγα ανεπιστρεπτί.Το θέατρο το αγαπώ, το σέβομαι αλλά τρέμω τη σκηνή, όσο περίεργο και αν ακούγεται. Πριν βγω με πιάνει κρύος ιδρώτας, θέλω να πάω σπίτι μου και να κλαίω, αλλά ποτέ δε φεύγω. Βγαίνω και σε δέκα λεπτά το έχω ξεχάσει αυτό το συναίσθημα.

Όταν ήρθε ο Αλέξανδρος, αποφάσισα να δουλεύω λιγότερο: ή γύρισμα ή θέατρο. Κοιτάζω πάντα να κάνω μισές σεζόν και από θέμα χρόνου και από θέμα αντοχής ψυχικής. Επιλέγω τις δουλειές μου σύμφωνα με τη διάθεση μου και όχι με τις φιλοδοξίες μου.

Θέλω να περνάω καλά στη δουλειά μου, αρκετά δύσκολο είναι το επάγγελμα από μόνο του, ας το χαρώ τουλάχιστον.

Ποτέ δε θέλησα να κάνω κάτι απλώς και μόνο για να το κάνω, για να αποδείξω κάτι στους άλλους. Η μόνη υποχρέωση που έχω είναι στον εαυτό μου να μ’ αρέσω εγώ, να είμαι εγώ ευχαριστημένη πρωτίστως».

Δεν χρωστάω χάρη σε κανέναν, δεν με «έσπρωξε» κανείς, αν θες. Ξεχωρίζω βεβαίως ανθρώπους που είχα την τύχη να δουλέψω ή να γνωρίσω καλύτερα σε αυτόν τον χώρο, αλλά δεν καθόρισαν ούτε την πορεία μου ούτε τις επιλογές μου.

Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει ακόμα πιο αυστηρή με τον εαυτό μου και με τη δουλειά μου. Νιώθω ότι θα ήθελα ένα διάλειμμα, μια αποχή. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι η δουλειά μου δεν είναι η ζωή μου, όπως πίστευα πριν δέκα χρόνια.

Δεν ξέρω αν είμαι καλή μαμά,αλλά και ποιος το ξέρει; Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε.

Θέλω και να κάτσω σπίτι και να πάω σινεμά και να κάνω διακοπές με τους φίλους μου και να ασχοληθώ με το παιδί μου. Πάντα κουβάλαγα μια ενοχή ειδικά όταν ο Αλέξανδρος ήταν πιο μικρός μ’ έπιανε απόγνωση που δεν τον έβλεπα όσο θα ήθελα. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ καλά.

Όταν είχα χρόνο ελεύθερο τον πήγαινα για ψώνια, του έκανα όλο δώρα. Δεν ήξερα πως αλλιώς να καλύψω την απουσία μου. Δεν ξέρω αν είμαι καλή μαμά,αλλά και ποιος το ξέρει; Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε.

Αλλά εγώ έχω ένα πολύ καλό παιδί. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής μαζί του και να του δίνω αγάπη, έχουμε μια μικρή συνομωσία. Πιστεύω ότι τα παιδιά μας δε μας ανήκουν. Πρέπει να τα μεγαλώνουμε και να τα αφήνουμε ελεύθερα. Κολλητιλίκια μέχρι τα 35 του, εγώ δεν θέλω και δεν το καταλαβαίνω κιόλας όλο αυτό με την οικογενειακή στέγη. Πάντα θα ανησυχείς, πάντα θα αναρωτιέσαι που είναι και τι κάνει αλλά αυτό είναι δικό μας πρόβλημα,όχι των παιδιών μας.

Η συνάντηση μου με τη Μαργαρίτα ήταν καρμική. Θυμάμαι τις πρώτες αναγνώσεις, κάτι ηλιόλουστα απογεύματα, να περιμένω με πολλή λαχτάρα τις σκηνές του Δημήτρη (σσ Κουρούμπαλη). Από την πρώτη ανάγνωση την αγάπησα. Έβρισκα ότι υπήρχε κάτι πολύ κοινό ανάμεσά μας.

Νομίζω ότι ο Δημήτρης το έγραψε με πολλή αγάπη και αρκετά πάνω μου «σα να με διάβασε». Δεν είμαι άνθρωπος που μιλάω καλά για τις δουλειές μου, υπό την έννοια ότι δεν τις διαφημίζω «Ελάτε δείτε με» αλλά γι’ αυτήν τη δουλειά θα κάνω μια εξαίρεση.

Είναι από τις δουλειές που χαίρομαι να πηγαίνω στο θέατρο και για μένα είναι οδυνηρό να πηγαίνω στο θέατρο. Αυτό που με γοήτευσε περισσότερο στον «Σκύλο», είναι ο τρόπος που ο Δημήτρης αφηγείται τον έρωτα και η ευκαιρία που δίνει στους ήρωές του να ξανα ερωτευτούν από την αρχή.

*Η Μαρία Σολωμού πρωταγωνιστεί με τον Δημήτρη Κουρούμπαλη στην παράσταση "Ενας σκύλος που τον έλεγαν Φρίκη" που ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης. Από τις 17 Σεπτεμβρίου.