Η Ιωάννα Παππά μαθήτρια -Η φωτογραφία που αποδεικνύει ότι ήταν προορισμένη να γίνει ηθοποιός

Η Ιωάννα Παππά ήταν μόλις 14 ετών όταν άρχισε να ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και έτσι άνοιξε στη ζωή της ένας νέος ορίζοντας που την έφερε πιο κοντά με τους ανθρώπους.

Η υποκριτική τέχνη άνοιξε νέους δρόμους στην Ιωάννα: το εσωστρεφές κορίτσι άρχισε να εκφράζει τα δυνατά του συναισθήματα στη σκηνή και να καθηλώνει τους θεατές.

Ολα ήταν προορισμένα να εξελιχθούν, όπως ακριβώς εξελίχθηκαν.

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε η Ιωάννα Παππά στα social media δείχνει ξεκάθαρα ότι η ανάγκη της για έκφραση μέσω της υποκριτικής γεννήθηκε σε πολύ μικρή ηλικία.

Η Ιωάννα Παππά ποζάρει στον φακό, ενώ φοιτούσε στην Α’ Λυκείου. Η εμφάνισή της, όπως είναι λογικό, έχει αλλάξει πολύ από τότε. Ομως η σπίθα στο βλέμμα της παραμένει η ίδια. Η Ιωάννα Παππά είχε τον δικό της ρόλο στις «Τρωάδες».

Η Ιωάννα Παππά σε συνέντευξή της στο bovary και τη Μυρτώ Λοβέρδου είχε μιλήσει για τη σχέση της με την υποκριτική:

Μέσα από το θέατρο, από τα χρόνια της σχολής και μετά, άρχισα να νιώθω ότι κάτι ξεκλειδώνει και με βοηθάει στην επικοινωνία με τον κόσμο. Γιατί μέχρι κάποια στιγμή ζούσα σε ένα δικό μου παράλληλο σύμπαν και δεν είχα μεγάλη ευκολία να διαχειρίζομαι τις σχέσεις σε διαπροσωπικό επίπεδο. Θεωρώ ότι βρήκα τον εαυτό μου μέσω του θεάτρου. Ποτέ δεν ξέρεις τι είναι ακριβώς αυτό που σε πολύ μικρή ηλικία σε κάνει να στοχεύεις σε κάτι. Δεν έχεις αυτή τη συνείδηση στα 14 σου, ηλικία που εγώ άρχισα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο. Διάλεξα να πάω σε πολυκλαδικό λύκειο για να μπορώ να κάνω και θέατρο. Είχα δει παραστάσεις και ένοιωθα να είμαι μέσα σ΄ αυτό που έβλεπα. Με ρούφαγε.

Θυμάμαι σαν να ήταν χτες τις παραστάσεις που έβλεπα όταν ήμουν δέκα χρόνων, και πόσο λειτουργούσαν στην ψυχή και το μυαλό μου. Οπότε το θέατρο ήρθε πολύ φυσιολογικά για μένα. Μετά το σχολείο έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Ημασταν η τελευταία χρονιά που πρόλαβε τους μαθητές του Κουν, τον Μίμη Κουγιουμτζή, τον Γιώργο Λαζάνη, τη Ρένη Πιττακή. Μετά σταμάτησαν. Τέλειωσα το 1999. Αυτό που κρατάω από τη σχολή, και δεν υπάρχει πια, είναι η απόλυτη συγκέντρωση σ΄ αυτό που κάναμε. Γιατί μας απαγορευόταν να συμμετέχουμε επαγγελματικά σε οτιδήποτε άλλο μέχρι να τελειώσουμε τη φοίτησή μας. Δεν είχαμε εξωγενείς πειρασμούς και διασπαστικά στοιχεία. Εγώ στα τρία χρόνια ήμουν αφοσιωμένη. Ηθελα να καταλάβω ποια είμαι και πως να με διαχειριστώ. Εκεί γεννήθηκε μια νοοτροπία σεβασμού στα πράγματα, αφοσίωσης στο θέατρο. Και είναι κάτι που τηρώ από τότε. Δεν θεώρησα ποτέ ότι δεν ανήκω στο θέατρο. Μπορεί να ξεκίνησα ερασιτεχνικά και αθώα, αλλά μετά τη σχολή τα πράγματα πήραν επαγγελματική τροχιά.Δεν αμφέβαλα ποτέ ότι αξίζει να είμαι μέρος αυτού του χώρου.Απλώς υπήρξαν στραβοπατήματα που με έκαναν να νιώσω άσχημα. Αλλά νομίζω ότι είναι αναπόφευκτο.