Χριστόφορος Παπακαλιάτης: Μας συστήνει τον πατέρα του, Μανώλη, στο Instagram

Το να γράφει σενάρια και να τα σκηνοθετεί είναι η ζωή του. Ομως, τελικά, το πιο τρελό σενάριο το έγραψε η ίδια του η ζωή.

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι ένας δημιουργός με φαντασία χωρίς όρια: αυτό μαρτυρούν οι τηλεοπτικές και κινηματογραφικές δουλειές του.

Ομως, η οικογένειά του είναι ένα πεδίο καλά προστατευμένο από τον ίδιο. Ολα αυτά τα χρόνια δεν συνηθίζει να την εκθέτει στα μίντια και ελάχιστες φορές έχουμε δει πολύ προσωπικές του φωτογραφίες. Ο ίδιος θέλησε, με αφορμή την Γιορτή του Πατέρα, να μοιραστεί δύο φωτογραφίες με έναν άνθρωπο-σταθμό στη ζωή του: τον πατέρα του, Μανώλη. Στα δύο καρέ βλέπουμε τον Χριστόφορο και τον πατέρα του να ποζάρουν στο τότε και σήμερα.

Ο μικρός Χριστόφορος δεν μεγάλωσε ποτέ πραγματικά. Η «περιπέτεια» είναι η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει την ζωή του σήμερα μακριά από την Ελλάδα. Ο πατέρας του είναι κοντά του, στηρίζοντας κάθε επιλογή του.

Ο Χριστόφορος είχε μιλήσει για τη σχέση με τους γονείς του στη BOVARY και τη Μυρτώ Λοβέρδου.

«Νομίζω η μητέρα μου φρόντισε να μας μεγαλώσει και εμένα και τον αδελφό μου, πολύ χαλαρά και κανονικά. Ήταν βλέπεις και τα ‘80ς που είχαμε ακόμα την ελευθερία να παίζουμε άφοβα στην γειτονιά με ποδήλατα. Θυμάμαι πολλές εκδρομές με το αυτοκίνητο, πολύ σινεμά και θέατρο, πολύ κόσμο στο σπίτι, πάντα μουσική και κουβέντες. Εγώ τρελαινόμουν να ακούω τους μεγάλους να μιλάνε και έτσι να με παίρνει ο ύπνος… Γενικά, περνούσαμε πολύ χρόνο με την μητέρα μου οι τρεις μας, και φρόντιζε πάντα να μας παρέχει εικόνες ασφάλειας. Φυσικά καθοριστικό ρόλο παίξανε και η γιαγιά με τον παππού. Μετά, θυμάμαι πάντα τα πολλά ταξίδια που πήγαινα με τον πατέρα μου. Μια συνεχόμενη κίνηση. Θυμάμαι τα ξενοδοχεία, τα αεροπλάνα, τα αεροδρόμια και τις μυρωδιές από τις διαφορετικές χώρες που προσγειωνόμασταν. Ακόμα και σήμερα μόλις φτάσω σε μια χώρα, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται μόλις βγω έξω,είναι αυτές οι μυρωδιές.Μπορεί τον πατέρα μου να τον έβλεπα λιγότερο, αλλά πάντα τον έβλεπα. Πάντα ήταν στην ζωή μου.

Οι γονείς μου ήταν και παραμένουν πολύ δραστήριοι και δυναμικοί άνθρωποι, ακραία διαφορετικοί όμως. Νομίζω έχω μέσα μου μοιρασμένα στοιχεία και από τους δυο και έχουμε μια ωραία σχέση όπου θα ζητήσουμε ο ένας την στήριξη του άλλου, αν και όταν χρειαστεί. Επίσης, λόγω ηλικίας και ψυχοσύνθεσης πλέον, κάνω και παρέα μαζί τους. Με τα αδέλφια μου, αντίστοιχα, πάντα θα βρούμε χρόνο, ίσως όχι τόσο όλοι μαζί, γιατί ο καθένας μας έχει πια την ζωή του, αλλά κατά καιρούς πάντα θα μαζευτούμε και θα ξέρουμε ότι είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον. Mε επηρέασε αρκετά ο χωρισμός των γονιών μου. Νομίζω σε κανένα τετράχρονο παιδί δεν αρέσει μια τόσο ακραία αλλαγή. Όμως έμαθα να ζω με αυτό και εντέλει ήταν νομίζω ότι πιο καθαρό και υγιές για το μέλλον μου. Επίσης είχα πάντα μέσα μου, δυο κόσμους. Αυτός του πατέρα μου και αυτός της μάνας μου. Αν καταφέρεις και το ταξινομήσεις σωστά αυτό, είναι κέρδος»