Μια βόλτα σε μία από τις ομορφότερες Χώρες της νησιωτικής Ελλάδας
Βρίσκεται ανάμεσα στην Ίο και τη Φολέγανδρο και πολλοί την παρομοιάζουν με την παρθένα, ανέγγιχτη Ελλάδα όπως ακριβώς και ο ποιητής Ελύτης, έχοντας απόλυτο δίκιο.
Σύμφωνα με τη μυθολογία παίρνει την ονομασία της από τον Σίκινο, γιο του Θόαντα και της νύμφης Νηϊδας όταν η Υψιπύλη στην προσπάθειά της να τον σώσει τον γιο της Θόαντα από τις Λήμνιες γυναίκες που προκάλεσαν τη σφαγή των συζύγων τους, τον έκρυψε μέσα σε ξύλινη λάρνακα (κιβώτιο) και τον έριξε στη θάλασσα. Αυτή ξεβράστηκε στη Σίκινο, όπου οι αλιείς της περιοχής έσωσαν τον Θόαντα, ο οποίος νυμφεύθηκε την εγχώρια νύμφη και απέκτησαν τον Σίκινο ο οποίος και βασίλευσε στη νήσο.
Μόλις 3,5 χιλιόμετρα λοιπόν από το λιμάνι της Αλοπρόνοιας, βρίσκονται δυο υπέροχοι οικισμοί που ουσιαστικά αποτελούν τη Χώρα της Σικίνου. Με τις ονομασίες Κάστρο και Χωριό να απλώνονται σε δύο αντικρινές βουνοπλαγιές, γίνεται αμέσως αντιληπτή η θέση που κατέχει καθεμιά στη Χώρα του νησιού.
Την παράσταση κλέβει με μιας το Κάστρο, το οποίο είναι χτισμένο στο χείλος του γκρεμού σε υψόμετρο 280 μέτρων, ενώ μπροστά του απλώνεται άλλοτε γαλήνια και άλλοτε φουρτουνιασμένη η θάλασσα του Αιγαίου.
Πρόκειται για έναν παλιό οχυρωμένο οικισμό που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα και στις μέρες μας είναι το μέρος που χτυπάει η καρδιά ολόκληρης της Σικίνου. Μαγαζιά, καφενεδάκια, μπαράκια, ταβέρνες και ότι άλλο θελήσετε θα τα βρείτε στα στενά δαιδαλώδη σοκάκια του. Στην κεντρική πλατεία βρίσκεται το Δημαρχείο μα και μια μικρή ξεχωριστή “πόρτα”, το ονομαζόμενο Παραπόρτι, το μοναδικό σωζόμενο σημείο του κάστρου.
Τα κατάλευκα με ασβέστη παραδοσιακά σπιτάκια με τα γεράνια και τις φραγκοσυκιές, συνυπάρχουν ειρηνικά με τα εξαίρετα πέτρινα αρχοντικά μα και με τα μισογκρεμισμένα σπίτια που σε παραπέμπουν σε μια άλλη, ξεχασμένη εποχή.
Στο κέντρο του Κάστρου δεσπόζει ο πανέμορφος Ιερός Μητροπολιτικός Ναός της Παντανάσσης – Τιμίου Σταυρού, ο οποίος ιδρύθηκε το 1787 και διαθέτει ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο εξαιρετικής τέχνης καθώς και θαυμάσιες μεταβυζαντινές εικόνες της Κρητικής Σχολής.
Και ενώ στην μια του άκρη τοποθετούνται τα σχολεία του νησιού, στην αντίθετη πλευρά του ξεκινούν τα σκαλοπάτια προς το γυναικείο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, το οποίο χτίστηκε το 1690 και προσφέρει την ομορφότερη θέα προς την ανοιχτή θάλασσα. Η ανάβαση στο μοναστήρι πραγματοποιείται και με αμάξι, όμως από την πλευρά των σκαλοπατιών σας περιμένει μια έκπληξη. Το μικρό εκκλησάκι που θα συναντήσετε ανηφορίζοντας πεζοί είναι το λεγόμενο εκκλησάκι του μεγάλου ποιητή μας Ελύτη, η Παναγία της Παντοχαράς. Και ενώ ο ίδιος ποιητής δεν είχε επισκεφτεί ποτέ του το νησί, η αγάπη του για τη Σίκινο είναι φανερή μέσα από τα ποιήματά του μιας και για τον ίδιο η Σίκινος εξέφραζε την παρθένα, καθαρή Ελλάδα. Την επιθυμία στη διαθήκη του για το χτίσιμο του ναού εκπλήρωσε η ποιήτρια σύντροφός του Ιουλίτα Ηλιοπούλου.
Ωστόσο, στην απέναντι βουνοπλαγιά απλώνεται το Χωριό, ένα ξεχωριστό παζλ από ολόλευκα σπιτάκια, πεζούλες, σκαλάκια και ατελείωτα στενά σαν λαβύρινθος, ήσυχο και ανέγγιχτο, με μια αξιοθαύμαστη αρχιτεκτονική που θα σας καταπλήξει ευχάριστα.
