Amarillo suave: Ένα κουκλίστικο, κίτρινο βιβλιοπωλείο με γάτες στην καρδιά της Αθήνας

Ένα μικρό, κουκλιστικό βιβλιοπωλείο με το όνομα «Amarillo Suave» βρίσκεται στην πλατεία Αμερικής, λίγο πιο πάνω από το σπίτι της αντιστασιακού Λέλας Καραγιάννη, στο νούμερο 17.

Μπορεί να το προσπεράσεις χωρίς να το προσέξεις, αν κοντοσταθείς, όμως, και μπεις μέσα θα μεταφερθείς αμέσως σε μαγικό κόσμο-παράδεισο για τους βιβλιόφιλους.

Vintage διακόσμηση, παλιά, μεταχειρισμένα βιβλία και σπάνιες εκδόσεις, τζαζ μουσική αλλά και δύο πανέμορφες γάτες να σουλατσάρουν συνθέτουν το υπέροχο σκηνικό. Η μία πάνω στο στερεοφωνικό ενώ η άλλη κοντά στην σόμπα.

Ο ιδιοκτήτης Κώστας Αργύρης μίλησε στο BOVARY για το μοναδικό βιβλιοπωλείο με γάτες στην καρδιά της Αθήνας...

«Σπούδαζα στο ΤΕΙ Μηχανολογίας που δεν το τελείωσα ποτέ. Είχα δουλέψει σε συνοικιακό βιβλιοχαρτοπωλείο ενός συγγενή με εκπαιδευτικά παιχνίδια. Έμαθα πάρα πολλά εκεί. Πάντα αγαπούσα τον χώρο του βιβλίου και τα είδη γραφής. Διάβαζα, γύρναγα τα βιβλιοπωλεία και έψαχνα. Μεγαλωμένος λίγο πιο κάτω από την Αχαρνών, οι πρώτοι έξοδοι ήταν στην Κυψέλη, στην Φωκίωνος και τα πέριξ. Αυτός είναι και ένας λόγος που κράτησα το μαγαζί.

Το βρήκα σαν χαρτοπωλείο, χωρίς πολλά βιβλία. Το είχαν δύο ηλικιωμένοι και το πήρα το καλοκαίρι του 1996. Τότε ζούσαν ακόμη Έλληνες στη γειτονιά, μεσαία τάξη και ήταν καλή η κατάσταση. Απέναντι υπήρχε σχολείο, γυμνάσιο-λύκειο, και τα απογεύματα νηπιαγωγείο, οπότε είχαμε κίνηση. Τα παιδιά και οι γονείς το ήξεραν και έρχονταν να ψωνίσουν για το σχολείο, ήταν πολύ ευχαριστημένοι, τους κέρδιζα...

Αρχικά πρόσθεσα πολλά βιβλία και περισσότερα είδη από χαρτικά, καθώς ήταν σχεδόν άδειο. Εδώ και δύο περίπου χρόνια, με όλες αυτές τις αλλεπάλληλες αλλαγές που έγιναν στην περιοχή, κατάργησα τελείως τα χαρτοσχολικά. Μειώθηκαν και οι μαθητές του σχολείου με αποτέλεσμα να φύγει το γυμνάσιο από εδώ. Έτσι, βρήκα την ευκαιρία και ασχολήθηκα με το μεταχειρισμένο.

Διάφοροι γείτονες μου πρόσφεραν βιβλία που είχαν και δεν ήθελαν να πετάξουν. Έτσι τα μάζευα, μέχρι που αποφάσισα να τα βγάλω σε πρώτη γραμμή. Στην αρχή δούλευα και με νέα βιβλία με παραγγελίες, όμως τα περισσότερα είναι μεταχειρισμένα. Μου ζητούσαν ένα συγκεκριμένο βιβλίο και την επόμενη ημέρα τους το είχα, έτσι με είχε μάθει ο κόσμος. Τα περισσότερα βιβλία είναι από σπίτια, γι’ αυτό και είναι σε πολύ καλή κατάσταση.

Κάποια στιγμή, γνώρισα έναν καθηγητή με αγάπη για την φωτογραφία και τα ντοκιμαντέρ. Εργαζόταν με ανήλικους μετανάστες στο καμπ του Ελαιώνα σαν σύμβουλος. Μια μέρα, συνάντησε κάποια παιδάκια που έσκιζαν βιβλία και έπαιρναν το χαρτί γιατί από αυτό ζούσε ο πατέρας τους. Κάναμε την εξής συμφωνία: Αντί να τα πηγαίνουν για πολτοποίηση, θα τα έδιναν σε εμένα και θα έπαιρναν τα μισά χρήματα. Έτσι βρέθηκα ξαφνικά με πάρα πολλά βιβλία.

Έχω τα πάντα, ακόμη και σπάνιες εκδόσεις. Καμιά φορά, εμφανίζονται διαμαντάκια. Και ξένα, εφημερίδες, περιοδικά και καινούργια. Κάποια που πιστεύω ότι έχουν διαχρονικό ενδιαφέρον, τα κρατάω».

Το όνομα

«Αρχικά, το ονόμασα «Ευ-γνώμων» το 1996. Ήταν στη μόδα τότε τέτοια ονόματα. Το 2005 είπα να κάνω μια ανακαίνιση και σκέφτηκα να το βάψω όλο κίτρινο. Ει χα μάθει ισπανικά και έζησα κάποια χρόνια στην Ισπανία. «Amarillo» σημαίνει κίτρινο στα Ισπανικά και «Suave» είναι το γλυκό, απαλό. Το όνομα ταιριάζει στην απόχρωση που έδωσα στο μαγαζί.

Τα διακοσμητικά τα πήρα από γείτονες ή τα βρήκα στον δρόμο. Πετάει πολλά πράγματα ο κόσμος... Η πολυθρόνα και το κομοδινάκι είναι από τον δρόμο. Τα ντραμς ανήκαν σε ένα παιδί που μετακόμισε και δεν χωρούσαν στο καινούργιο του σπίτι και μου τα έδωσε σαν διακόσμηση».

Οι γάτες

«Οι γάτες ξεκίνησαν από αδέσποτες. Ένα βράδυ, τον χειμώνα του 2009, με πολύ κρύο και βροχή, την ώρα που έκλεινα, μια γάτα μπαίνει μέσα, καθώς είχα αφήσει μισάνοιχτη την πόρτα. Την έβγαλα αλλά περίμενε έξω από την πόρτα. Την λυπήθηκα. Της πήρα λεκάνη με άμμο και τροφή.

Την ονόμασα Σιμόν. Ήταν η μητέρα της Κάρμεν και γιαγιά της άλλης Σιμόν. Έψαχνε σπίτι να γεννήσει. Έκανε έξι γατάκια και δεν ήξερα τι να τα κάνω. Δεν περιορίζονταν με τίποτα. Κάθε βράδυ ήταν στην βιτρίνα και γίνονταν θέαμα, με τον κόσμο που περνούσε να τα χαζεύει. Κάθε μέρα ξαναέφτιαχνα την βιτρίνα.

Έδωσα τα πέντε και κράτησα αυτή, την Κάρμεν, για να έχει παρέα και η άλλη. Αλλά στους τρεις μήνες την πάτησε ένα αμάξι, εδώ απ’ έξω. Από τότε δέθηκε αυτή μαζί μου. Για 3-4 ημέρες έκλαιγε και την έψαχνε νιαουρίζοντας.

Αυτή ζευγάρωσε 3 χρονών και έκανε μόνο 2. Η άλλη ήταν μια πορτοκαλιά κλασσική που την έχασα πρόπερσι, όταν αρρώστησε από συκώτι. Κάθεται πάντα εδώ κοντά, ενώ η άλλη (η Σιμόν) είναι πιο ανεξάρτητη.

Οι γάτες έχουν γίνει διάσημες. Μένουν εδώ, δεν θέλουν αλλαγή περιβάλλοντος. Πολλοί έρχονται μόνο και μόνο για να με ρωτήσουν γι’ αυτές και να τις δουν. Τους φέρνουν μεζεδάκια κιόλας. Αυτό είναι και ένα μικρό παράπονο. Λίγοι είναι αυτοί που γίνονται πελάτες».

Πελάτες και βιβλία

«Οι γείτονες έρχονται εδώ και παραγγέλνουν βιβλία. Στην πανδημία δούλεψα πολύ μέσω Facebook. Έτσι, ξεκίνησα τις παραγγελίες και τις παραδόσεις μόνος μου. Τα μικρά βιβλιοπωλεία δούλεψαν έτσι πολύ.

Πελάτες μου είναι κυρίως κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, από πλατεία Κυψέλης, Γκράβα, Άγιο Ελευθέριο. Έχω την τύχη πολλοί να είναι καθηγητές σχολείων ή πανεπιστημίου, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, κριτικοί κινηματογράφου κ.α. Έχω πελάτες εκλεκτούς και διαβαστερούς...

Τα μυθιστορήματα πάντα είχαν την περισσότερη ζήτηση. Αλλά ζητήθηκαν και πολλά ιστορικά, ειδικά όσα είχαν να κάνουν με πανδημίες και τα δυστοπικά, Καμί, Όργουελ. Εγώ διαβάζω κυρίως μυθιστορήματα. Αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι ο Herman Melville, ο Jοoseph Conrad, ο Hermann Hesse, ο Cervantes, ο James Joyce και ο Jack Kerouac.

Αυτό που εντυπωσιάζει τον κόσμο είναι ότι το βιβλιοπωλείο δεν έχει εμπορικό στήσιμο, έχει ατμόσφαιρα και τους κάνει να νιώθουν όμορφα. Μου έχουν ζητήσει να βάλω τραπεζάκια για καφέ για να έρθουν να κάτσουν. Η ιδέα του καφέ μου αρέσει, είναι κάτι που το είχα όνειρο από μικρός, πριν το βιβλιοπωλείο. Ο κόσμος θα έπρεπε να στηρίζει τα μαγαζιά της γειτονιάς, όπου μπορούν να βρουν την άμεση εξυπηρέτηση και την προσωπική επαφή.

Πέρασα δύσκολα μέσα στην κρίση. Έκλεισαν πολλά βιβλιοπωλεία εδώ γύρω. Είπα με πείσμα ότι θα το κρατήσω με νύχια και με δόντια. Οι γείτονες με ευχαριστούσαν που έμεινα ανοιχτός και ότι είναι σημαντικό αυτό που προσφέρω στην περιοχή».