«Η διατροφική τάση που με έκανε να χάσω κιλά χωρίς να κάνω δίαιτα»

Μια συντάκτρια της Huffington Post εξομολογείται πως κατάφερε να ζει υγιεινά αφήνοντας πίσω της μια και καλή τη λέξη «δίαιτα».

Κοιτάζω το ρολόι του υπολογιστή (περίπου κάθε ένα τέταρτο). «Α ωραία, έχουν περάσει 3 ώρες από το τελευταίο μου γεύμα. Μπορώ να φάω», σκέφτομαι και βγάζω το τάπερ με την υπολογισμένη μερίδα φαγητού που -υποτίθεται ότι- και θα με ικανοποιήσει γευστικά και θα με χορτάσει (ποιον κοροϊδεύω;).

Προς το απόγευμα, εκεί που ξεκινάει η σοβαρή πείνα - ή οκ, για να είμαι πιο ακριβής, λιγούρα κι ενώ έχω ήδη προσπαθήσει να την καταπιέσω, τελικά σηκώνομαι «Πάω στο περίπτερο να πάρω τίποτα να μασουλήσουμε. Εσείς τι θέλετε;». Μιλάω σε β' πληθυντικό για να μοιράσω και τις τύψεις, αλλά και τη «βρωμιά» που πρόκειται να εισάγω στο γραφείο (μην κάνω μόνη μου το έγκλημα).

Μερικά λεπτά αργότερα, επιστρέφω, κάθομαι και ξαναξεκινάω το γράψιμο ενώ παράλληλα κάνω αδίστακτες «βουτιές» στο σακουλάκι με τα κράκερ, ακυρώνοντας την μεσημεριανή μου προσπάθεια για υγιεινή διατροφή και ενισχύοντας τις τύψεις μου. Κάπως έτσι κυλούσαν οι μέρες, η ζωή και η διατροφή μέχρι που διάβασα το άρθρο της Jennipher Walters από την Huffington Post το οποίο απομυθοποιεί πολλά «λάθη» στο φαγητό και απενεχοποιεί πολλές διατροφικές συνήθειες που, στη γενική διαιτητική αντίληψη, μπαίνουν στη λίστα με τα «Dont's».

Εν ολίγοις η Jennipher μπορεί να καταφέρει να κάνει αυτό που κανείς δεν κατάφερε μέχρι σήμερα. Να μιλήσει ανοιχτά για το φαγητό, τις λιγούρες και να αποκαλύψει ίσως τον πιο ρεαλιστικό και υγιή τρόπο να τρέφεται κανείς.

«Να τρως όταν πεινάς. Να σταματάς όταν νιώθεις γεμάτη. Μη κατηγοριοποιείς το φαγητό σε «καλό» και σε «κακό». Να τρως ο,τι θέλεις, όποτε θέλεις. Ακούγεται σαν την ιδανική δίαιτα, ε;

Ναι, μόνο που δεν πρόκειται για δίαιτα με την κοινή έννοια του όρου. Στην πραγματικότητα, είναι ένας τρόπος ζωής, ένας αυθόρμητος τρόπος ζωής και διατροφής που υπαγορεύει να τρως διαισθητικά, δηλαδή όποτε νιώθεις ότι έχεις ανάγκη.

Είναι μια φιλοσοφία που ακολουθώ για περισσότερο από 6 χρόνια και έχει θεαματικά αποτελέσματα.

Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της εφηβείας και των φοιτητικών μου χρόνων παρακολουθώντας εμμονικά το βάρος μου και τον αριθμό που θερμίδων που έκαιγα και κατανάλωνα. Μπορεί να στερούσα το φαγητό από τον εαυτό μου για μερικές μέρες, μόνο και μόνο για να επιδοθώ σε ανθυγιεινές επιλογές αργότερα. Μετά θα γυμναζόμουν άπειρες ώρες για να κάψω τις έξτρα θερμίδες, θα έβαζα έναν καινούριο, αλλά μη ρεαλιστικό, στόχο μόνο και μόνο για να μην τον πετύχω, να ξαναριχτώ στο φαγητό και στο γυμναστήριο. Μέσα σε αυτόν τον φαύλο κύκλο ζούσα και στροβιλιζόμουν για πολλά χρόνια.

Μέχρι που ανακάλυψα αυτό τον τρόπο διατροφής και έμαθα να ακούω και να εμπιστεύομαι το σώμα μου. Άρχισα να παρατηρώ τον εαυτό μου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από κάθε γεύμα για να διαπιστώσω σε τι στάδιο βρισκόταν η πείνα ή ο κορεσμός και να αφουγκραστώ τα συναισθήματα μου. Με τη βοήθεια του διαιτολόγου μου, άφησα πίσω την εμμονή μου με τις θερμίδες και τα γραμμάρια λίπους που περιέχει το κάθε φαγητό. Σταμάτησα τις υπερβολές στη γυμναστική, όπως επίσης και το άγχος που ένιωθα όταν έτρωγα κάτι πιο λιπαρό. Άρχισα να τρώω χωρίς κάτι να με αποσπά ή σαν μέσο για να παρηγορήσω ή να τιμωρήσω τον εαυτό μου. Αντιθέτως, ξεκίνησα να εμπιστεύομαι το σώμα μου και να ακούω τις ανάγκες του.

Άλλες μέρες μπορεί να χρειαζόταν τηγανιτές πατάτες. Άλλες σαλάτα. Πολλές φορές, μπορεί να έτρωγα διπλό πρωινό επειδή απλώς πεινούσα παραπάνω ενώ υπήρχαν φορές που ένα ελαφρύ βραδινό μου έφτανε και μου περίσσευε.

Έμαθα ότι ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας είναι αρκετό για να ικανοποιήσει μια λιγούρα [που μπορεί να ένιωθα, όπως επίσης και ότι δεν χρειαζόμουν 3 ποτήρια κρασί για να απολαύσω ένα δείπνο. Βούτυρο, μπέργκερ, ντόνατς- όλα ήταν μέσα στο πρόγραμμα αρκεί να τα καταναλώσω όταν πραγματικά πεινάω και να σταματήσω όταν νιώθω γεμάτη (αλλά όχι σκασμένη). Μπορεί να χρειάζεται μερικούς μήνες για να συνηθίσει κανείς, αλλά με το που συνειδητοποιείς ότι μπορείς να τρως ό,τι θέλεις, όποτε το θέλεις, το φαγητό σταματά να αποτελεί εμμονή.

Και αυτό σου αλλάζει τη ζωή.

Όταν υιοθέτησα αυτόν τον τρόπο διατροφής, άλλαξε η θεώρηση μου τόσο για το φαγητό, όσο και για το σώμα μου. Τα εκτίμησα και τα δύο πολύ περισσότερο. Επιπλέον, είχα πολύ παραπάνω ενέργεια. Το φαγητό έγινε πραγματικό καύσιμο για το σώμα μου και το μυαλό μου απελευθερώθηκε από το άγχος του τι επίδραση θα έχει στο βάρος μου το γλυκό που μπορεί να είχα φάει το προηγούμενο βράδυ.

Μερικές φορές, όταν μιλάω σε άλλους για τη διασθητική διατροφή, το θεωρούν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Έτσι όταν έπεσα πάνω σε ένα σχετικό άρθρο του Public Health Nutrition για μια σχετική έρευνα, ενθουσιάστηκα. Η διαισθητική διατροφή μπορεί να μη σε κάνει να χάνεις μαγικά βάρος, αλλά, έρευνες έχουν δείξει ότι, συνδέεται με χαμηλό Δείκτη Μάζας Σώματος και καλύτερη ψυχολογία.

Σήμερα ζυγίζω σχεδόν 5 κιλά λιγότερο απ' ότι πριν αρχίσω τον συγκεκριμένο τρόπο διατροφής. Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι αυτό, αλλά ότι το βάρος μου δεν έχει αυξομειώσεις, αλλά παραμένει σταθερό με λιγότερο κόπο (επίσης, ζυγίζομαι μόλις μια φορά την εβδομάδα). Ούτε αυτό όμως είναι το πιο σημαντικό.

Αυτό που μετράει πιο πολύ είναι ότι έχει βελτιωθεί σημαντικά η ψυχολογία μου.

Η ζωή είναι αρκετά σύντομη για να την περάσουμε μετρώντας θερμίδες και γραμμάρια στη ζυγαριά. Εκτός από αυτό, όλοι είμαστε πολλά παραπάνω από την εμφάνισή μας και με το πιέζουμε τον εαυτό μας να γίνει κάτι που δεν είναι χάνουμε τον πραγματικό στόχο.

Αν έχετε κολλήσει στον ίδιο φαύλο κύκλο δίαιτας στον οποίο κάποτε βρισκόμουν κι εγώ, ρίξτε μια πιο σοβαρή ματιά στη διαισθητική διατροφή. Θα εκπλαγείτε από το πόσο θα αλλάξει η ζωή σας όταν αρχίσετε να εμπιστεύεστε το σώμα σας και, φυσικά, και τον εαυτό σας».