Το δικό μου #Womanism -Η μικρή ιστορία πίσω από τη μεγάλη αλλαγή της ζωής μου

Αυτές τις γυναίκες τις ξέρεις καλά. Τις συναντάς κάθε μέρα.

Ζείτε στο ίδιο σπίτι ή χιλιόμετρα μακριά. Περπατάτε στους ίδιους δρόμους ή τρέχετε σε αυτούς. Μιλάτε μαζί ή δεν μιλάτε καθόλου.

Γελάτε και κλαίτε για τους ίδιους λόγους. Αγωνίζεστε για τα ίδια θέλω. Με την ίδια φωνή ή την ίδια σιωπή. Με μια δύναμη ανεξάντλητη, που ξεπερνά τα εμπόδια.

Όλες αυτές οι γυναίκες σου μοιάζουν πολύ. Είναι εσύ. Αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ, πόσα έχεις καταφέρει μόνη σου;

Όλες τις στιγμές που προχώρησες όταν γύρω σου τα πάντα ήταν ακίνητα, όλους τους στόχους που κατάφερες να υλοποιήσεις τη στιγμή που το μέλλον φαινόταν αβέβαιο, όλη την θέληση που άντλησες από μέσα σου για να αλλάξεις, να εξελιχθείς, να πετύχεις. Όλα όσα κατάφερες αντανακλώνται στην ίδια σου τη ζωή. Οι επιλογές σου, οι νίκες, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες, οι μάχες σου, οι επιθυμίες σου.

Γι’αυτή τη γυναίκα που δίνει τον δικό της αγώνα καθημερινά, με μοναδικό σύμμαχο τον εαυτό της, που ξεπερνά τα όριά της, που χτίζει κομμάτι κομμάτι τη ζωή που κάποτε ονειρεύτηκε, γι αυτή τη γυναίκα που καταφέρνει το αδύνατο, μιλά το #Womanism. Ένας άλλος τρόπος να δεις την ζωή, ένα κίνημα που θέλει να επαναξιολογήσεις τις δυνάμεις σου. Να σε αγαπήσεις ξανά. Από την αρχή.

#Womanism είναι η φωνή της INTERSPORT που σε καλεί να θαυμάσεις, να επιβραβεύσεις και να εμψυχώσεις τον εαυτό σου. Πίσω από κάθε γυναίκα, κρύβεται μια ιστορία που άλλαξε για πάντα την ζωή της.

Η δική μου ιστορία μιλά για ένα κορίτσι που μέσα σε περίπου δύο χρόνια κατάφερε να αλλάξει τον εαυτό του και να ξανασυστηθεί με την ζωή. Εγώ είμαι αυτή.

Ιούνιος 2017. Εκείνο το πρωί φαινομενικά ήταν σαν όλα τα προηγούμενα. Καλοκουρδισμένο, απόλυτα τακτοποιημένο. Ξεκίνησε με την ίδια διαδρομή και την ίδια κατεύθυνση. Όλα φαίνονταν αρμονικά κι εγώ σε πρόγραμμα. Κι εκεί υπήρχε τελικά το λάθος. Στο «πρόγραμμα», που είχε μέσα του όλους τους άλλους εκτός από μένα και την ουσιαστική αγάπη στον εαυτό μου.

Έρχεται μια στιγμή, μια μοναδική στιγμή που μπορούν να αλλάξουν τα πάντα και η ζωή να γίνει απολαυστική. Κι όχι ένα αυτοματοποιημένο σύνολο κινήσεων χωρίς συναισθήματα, απολαύσεις, συγκινήσεις, ατόφια χαρά, ενθουσιασμό. Εκείνο το πρωί θυμάμαι ότι έσερνα τα πόδια μου. Σε μια καλοκαιρινή ημέρα που η φύση οργίαζε, μια νεαρή κοπέλα που είχε ξυπνήσει με πονοκέφαλο, έσερνε τα πόδια της στους δρόμους της Αθήνας πηγαίνοντας στη δουλειά της. Όχι γιατί τότε ήταν 15 κιλά πιο βαριά. Αλλά γιατί δεν μιλούσε με τον εαυτό της και δεν άκουγε τις ανάγκες του.

Κάνοντας τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να κατεβάσω τα επίπεδα του στρες και να χάσω βάρος.

Ουσιαστικά, ότι έπρεπε να δείξω προσοχή στον εαυτό μου. Μέσα σε μια ημέρα, πήρα την απόφαση να το κάνω. Και αυτή η απόφαση μεταφράστηκε σε πολλές, μικρές καθημερινές αλλαγές. Σταδιακές, σταθερές, αποφασιστικές.

Άλλαξα σιγά σιγά τον τρόπο διατροφής μου και σταμάτησα να με επιβραβεύω ή να με παρηγορώ τρώγοντας. Φόρεσα τα αθλητικά μου κι έβαλα στην ζωή μου το γρήγορο περπάτημα και το τρέξιμο.

Άρχισα να πίνω πολύ νερό, πέταξα από πάνω μου τοξικές σκέψεις που με εμπόδιζαν να προχωρήσω μπροστά, άρχισα να δίνω τα παλιά μου ρούχα και ξανάχτισα από την αρχή την γκαρνταρόμπα μου με χρώμα και ρούχα που έδιναν χαρά και άρχισα να σκέφτομαι και να σχεδιάζω την ζωή που θέλω να ζήσω.Με πήρα από το χέρι και μου υποσχέθηκα ότι δεν θα με ξαναφήσω ποτέ. Η ζυγαριά άρχισε σιγά σιγά να με επιβραβεύει, ο οργανισμός μου άρχισε να ανταποκρίνεται στην αγάπη που του έδειχνα.

Οι γύρω μου άρχισαν σιγά σιγά να διακρίνουν την αλλαγή μου. Δεν ήμουν πια η Νάνσυ που κάποτε γνώρισαν.

Πέρασαν σχέδον δύο χρόνια από τότε και τολμώ να πω ότι έγινα η καλύτερή μου φίλη. Και δεν με αλλάζω.

Υπάρχει μια φράση που αγαπώ: Zoύμε δύο ζωές. Η δεύτερη ξεκινά όταν συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μόνο μια.

Το #Womanism σε χρειάζεται. Χρειάζεται και την δική σου εμπειρία. Την δική σου αφήγηση της προσπάθειας να χτίσεις από την αρχή το μέλλον που ονειρευτηκες για σένα.