Mantility X Δήμητρα Μπουρίτσα: Τα μοναδικά σχέδια της Ελληνίδας εικαστικού αποτυπώνονται σε δύο ολομέταξα φουλάρια-έργα τέχνης
Mantility: Η συνένωση δύο λέξεων που κρύβει μέσα της τη φιλοσοφία ενός brand. Μαντίλι για τα χειροποίητα φουλάρια από 100% μετάξι από το Σουφλί. Και mentality από μία νοοτροπία, που στον πυρήνα της έχει τη στήριξη της δημιουργίας, φέρνοντας στο προσκήνιο την ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση.
Αυτή ήταν η ιδέα της πολιτειολόγου και business architect Βασιλικής-Ζαφειρίας Υψηλάντη, που το 2020 αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό της ιδιαίτερο project. Το Mantility αποτελεί μία διαδικτυακή «γκαλερί» από μεταξωτά φουλάρια, που κοσμούνται από έργα Ελλήνων καλλιτεχνών, στηρίζοντας έτσι την εντοπιότητα, την παράδοση αλλά ταυτόχρονα και τη σύγχρονη αισθητική και ταυτότητα της καλλιτεχνικής κοινότητας της χώρας μας.
Η Υψηλάντη με πολλούς αγαπημένους φίλους καλλιτέχνες η ίδια, ένιωσε πως αυτός ήταν ένας νέος τρόπος για να προσφέρει περισσότερη ώθηση και προβολή σε ταλαντούχους δημιουργούς, που πολλές φορές υποεκπροσωπούνται και δυσκολεύονται να βρουν τους απαραίτητους πόρους για να έχουν τη δυνατότητα να βιοπορίζονται, μέσα από αυτό που τους εμπνέει.
Παράλληλα, σαν λάτρης της μόδας και του design ήθελε κάθε όμορφο αξεσουάρ να αντικατοπτρίζει ό,τι πρόκειται για προϊόν σκέψης και εσωτερικών διεργασιών. Να εσωκλείει όλη αυτή τη δεξιοτεχνία και τη σκληρή δουλειά, που απαιτείται από πολλά χέρια. Και σύμφωνα με τις αξίες της βιωσιμότητας και του συνειδητού shopping να μην είναι απλά ένα αναλώσιμο και προσωρινό, trendy item αλλά να λειτουργεί σαν ένα ξεχωριστό ενθύμιο, που μπορείς να μοιραστείς από γενιά σε γενιά. Γι’ αυτό και κατά την παραγωγή τους τα φουλάρια της Mantility τυπώνονται ψηφιακά με αυστηρά οικολογικές μεθόδους.
Κάθε φουλάρι φέρει μία άλλη εγγύτητα. Την απόλαυση μέσω της αφής. Η αντίληψη του έργου τέχνης εδώ είναι κάπως διαφορετική. Κι αυτό γιατί η συνεχής εξοικείωση μαζί του μέσα από τις αισθήσεις και τη σωματική συνάντηση, μοιραία σε φέρνει πιο κοντά σε αυτό. Η μοναδικότητα των έργων τέχνης δεν είναι διαπραγματεύσιμη για λόγους εμπορικότητας. Και εδώ τα έργα εξακολουθούν να είναι συλλεκτικά, αριθμημένα σε 200 αντίτυπα και υπογεγραμμένα από τον κάθε καλλιτέχνη. Αγκαλιάζοντας κάθε στιλ και σωματότυπο, τα μαντίλια βγαίνουν σε 3 διαφορετικές διαστάσεις των 45 x 45, 70 x 70 και 90 x 90 εκ.
Οι «αγγελιοφόροι του μεταξιού», όπως χαρακτηρίζονται από το brand, αποτελούν έναν εναλλακτικό «καμβά για να διηγηθούν οι καλλιτέχνες ιστορίες και συναισθήματα».
Μία από τις καλλιτέχνιδες, που συμμετέχουν σε αυτή τη fashion meets art gallery είναι και η Δήμητρα Μπουρίτσα. Με σπουδές αρχιτεκτονικής, ζωγραφικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και μετέπειτα Γλυπτικής στη Royal Academy of Fine Arts των Βρυξελλών, η Μπουρίτσα έχει διαμορφώσει το δικό της ξεχωριστό εικονογραφικό σύμπαν. Μυστηριώδεις γυναίκες, εικόνες υβριδικών ζωόμορφων οντοτήτων, πλάσματα του σουρεαλισμού και της φαντασίας, αλληγορίες από το παραμύθι και τη μυθολογία και τελετουργικά αντικείμενα συνθέτουν το συμβολικό σκηνικό στα έργα της. Η αφήγηση μιας ιστορίας, με διαφορετικό κάθε φορά κίνητρο αλλά με σταθερά μέσα της τη φολκλόρ θεατρικότητα και το παράδοξο είναι αυτά που κάνουν τόσο αντιπροσωπευτική και αναγνωρίσιμη τη δουλειά της.
Μάλιστα, η εντελώς προσωπική της κατεύθυνση και το ενδιαφέρον της για τη γυναικεία καλλιτεχνική δημιουργία την οδήγησαν και στην ίδρυση του Peru, ενός καλλιτεχνικού space στο κέντρο της Αθήνας, αφιερωμένου στη ζωγραφική, στην art therapy και σε μαθήματα που ενθαρρύνουν τη γνωριμία με την τέχνη και τη δημιουργικότητα για άτομα κάθε ηλικίας και προέλευσης. Περού, όπως ένας μυθικός τόπος, γεμάτος χρώματα και ερεθίσματα, που σε καλεί να τον ανακαλύψεις και να εκφραστείς με τον τρόπο σου.
Εν προκειμένω, όμως, πώς είναι να βλέπεις το έργο σου να μετασχηματίζεται σε κάτι άλλο, που μπορεί να το συναντήσεις τυχαία φορεμένο από κάποιον ή κάποια εκεί έξω, περισσότερες από μία φορά; Όταν το δικό σου ευφάνταστο οπτικό λεξιλόγιο γίνεται ένας τρόπος ενδυματολογικής έκφρασης κάποιου άλλου; Η Δήμητρα Μπουρίτσα μιλά για αυτή τη δημιουργική συνεργασία.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με το Mantility;
Δ. Μπ: Ήταν μία αμοιβαία προσέγγιση, γνώριζα τη δουλειά της Mantility και ανακάλυψα κάποια μαντίλια από κοντά στο Kalathi Pop Up store στην Καλαμιώτου. Ουσιαστικά εγώ επικοινώνησα με τη Ζαφείρια, της έστειλα δουλειά μου, ήταν πολύ άμεση και ευχάριστη στην επικοινωνία, ενθουσιάστηκε με τα έργα μου και έτσι προχωρήσαμε.
Μίλησέ μας για τα δύο σου έργα “The Party” και “Memoires d’ un fou” και την έμπνευση πίσω από αυτά, υπάρχει κάποια κοινή ιδέα που τα συνδέει;
Δ. Μπ: Το The party έγινε έναν χρόνο πριν το Memoires d'un fou (που ο πραγματικός τίτλος του είναι Je rêvais de joies infinies, de voluptés qui sont du ciel, ονειρευόμουν χαρές ατελείωτες και ηδονές ουράνιες), μια φράση από το βιβλίο memoires d'un fou, απομνημονεύματα ενός τρελού του Γκυστάβ Φλωμπέρ και η αφορμή είναι μια εικόνα από ένα περιοδικό της δεκαετίας του 1960, της γιαγιάς μου. Πάντα με απασχολούσε η θέση της γυναίκας, η κατασκευασμένη εικόνα της και τα φιξαρισμένα πρότυπα και ήθελα να το σατιρίσω, να το σχολιάσω και να του δώσω μια άλλη διάσταση. Επίσης λατρεύω τα μοτίβα και την ιστορία τους, τις ταπισερί και τα περίτεχνα υφάσματα σε βάθος αιώνων, τον απίστευτα όμορφο τρόπο που ήταν φτιαγμένα, και έτσι έκανα μια αναφορά σε αυτό φτιάχνοντας ένα είδος σύγχρονης ταπισερί.
Το Memoires d'un fou , ανήκει σε μια σειρά έργων ,εμπνευσμένα από το ομώνυμο βιβλίο του Φλωμπέρ, όπου μιλά για υπαρξιακές και εσωτερικές ανησυχίες, γραμμένο στα νεανικά του χρόνια. Τις σκέψεις που μου δημιούργησε θέλησα να τις οπτικοποίησω με μια σειρά έργων σαν οπτικό ημερολόγιο κατά μία έννοια. Στο συγκεκριμένο έργο αναφέρομαι σε ένα κομμάτι του βιβλίου που μιλάει για την απόλαυση, τις ηδονές, την ουράνια ευχαρίστηση, και σε σχέση με τη φύση, το σώμα, τον νεανικό έρωτα.
Πώς είναι να βλέπεις έναν πίνακά σου να παίρνει μία νέα υπόσταση; Μπορεί ένα έργο τέχνης να είναι φορέσιμο;
Δ. Μπ: Είναι υπέροχο να βλέπεις ένα έργο σου να μετουσιώνεται σε κάτι άλλο, είναι μια πρόκληση αυτή και μια από τις ομορφιές της τέχνης. Όταν μιλάμε για κάτι καλαίσθητο και ουσιαστικό πάντα. Η τέχνη πρέπει να είναι προσβάσιμη σε όλους ώστε να ωφελούνται από τη μαγεία της και την ευεργετική της επίδραση, όποτε με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να γίνει αυτό είναι ευχάριστο. Σίγουρα ένα έργο τέχνης μπορεί να είναι φορέσιμο, θα πρέπει κιόλας! Αρκεί να γίνεται με τον σωστό τρόπο, χωρίς να το εκφυλίζει.
Οι γυναίκες καλλιτέχνιδες αποτελούν έμπνευση για εσένα. Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας κάποιες που μετέφεραν την αγάπη τους για την τέχνη και στη μόδα;
Δ. Μπ: Το ρούχο και η έννοια της μόδας ήταν πάντα σε άμεση συνάρτηση με την τέχνη.
Το ένδυμα, η επιλογή των ρούχων που θα φορέσουμε, το υλικό , η μορφή, τα σχέδια, όλα δηλώνουν κάτι και τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Η πρώτη μου σκέψη φυσικά είναι η Φρίντα Κάλο, με τα περίτεχνα στολίσματα και τις παραδοσιακές πολύχρωμες μεξικάνικες φορεσιές, που διάλεγε με αγάπη, χτίζοντας την περσόνα της γύρω από αυτές , τις ενέτασσε στους πίνακες της και δήλωνε περήφανη για την Μεξικάνικη καταγωγή της. Επίσης, λόγω της πολιομυελίτιδας που είχε περάσει μικρή οι μακριές φούστες τη βοηθούσαν να κρύβει την αναπηρία της..
Η Λεονόρ Φινί επίσης , μέσα στον κύκλο των Σουρεαλιστών, είχε συνεργαστεί με την Έλσα Σκιαπαρέλι και είχε σχεδιάσει το μπουκάλι για το άρωμα, Shocking , μεταξύ άλλων.
Μια άλλη είναι η Nicki de Saint Phalle, που συχνά τα ρούχα της έμοιαζαν να είναι επέκταση των πολύχρωμων γλυπτών της, ακολουθώντας παρόμοιο πνεύμα.
Οι περισσότερες γυναίκες καλλιτέχνιδες είχαν έντονη και άμεση σχέση με το ρούχο και το χρησιμοποιούσαν συχνά ως δήλωση.
Αν η ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, τα παράξενα πλάσματα και οι εικόνες που πηγάζουν από τον κόσμο ενός καλλιτέχνη ταξιδεύουν μέσα από ένα αντικείμενο μόδας, όπως ένα φουλάρι της Mantility τότε σίγουρα, μπορούμε να πούμε ότι η πρώτη εντύπωση που δίνει κάποια ή κάποιος φορώντας το θα έχει πάντα τον αέρα της αυθεντικότητας και μία ανεξίτηλη χροιά.
