Μία εντυπωσιακή έκθεση στο μουσείο Cristóbal Balenciaga υμνεί τον πιο επιδραστικό σχεδιαστή του 20ου αιώνα
Μέσα από την τρίτη και τελευταία στην επιμελημένη σειρά εκθέσεων,«Balenciaga Character», το Μουσείο Cristóbal Balenciaga επιδιώκει να εξετάσει το έργο του μεγάλου δασκάλου της μόδας από μια νέα, ανεξερεύνητη προηγουμένως προοπτική, εστιάζοντας σε αυτό που κάνει τον Balenciaga τόσο άμεσα αναγνωρίσιμο.
Γλυπτά σχήματα που ξεχωρίζουν από το σώμα, με τη μέση, τους ώμους ή την πλάτη ως το επίκεντρο του σχεδιασμού, και η εκπληκτική δεξιοτεχνία και εφευρετικότητα στην εσωτερική επένδυση: όλα σηματοδοτούν τον χαρακτήρα του Balenciaga.
Η έκθεση του Balenciaga στο μουσείο Cristóbal Balenciaga
Η τεχνογνωσία και η δεξιοτεχνία των υφασμάτων χρησιμοποιούνται για να φέρουν επανάσταση στην έννοια της γυναικείας κομψότητας, θέτοντας την άνεση και την απλότητα στον πυρήνα.
Η έκθεση που θα διαρκέσει έως και τις 19 Ιανουαρίου 2025, παρουσιάζει αντικείμενα από τη συλλογή του μουσείου που αντικατοπτρίζουν αυτές τις ιδιότητες και συγκεντρώνουν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά και αντιπροσωπευτικά σχέδια από έναν από τους πιο σημαντικούς οίκους Υψηλής Ραπτικής του 20ου αιώνα.
Με επιμέλεια του Igor Uria, Διευθυντή Συλλογών στο Μουσείο Cristóbal Balenciaga, αυτή η έκθεση παρουσιάζει 90 κομμάτια σε τέσσερις αίθουσες όπου μπορείτε να παρακολουθήσετε τα φορέματα και να ανακαλύψετε αυτόν τον εσωτερικό κόσμο, συχνά κρυμμένο, που ενδυναμώθηκε από την περικοπή, την τεχνική και την υψηλή ραπτική.
Η επίδραση του Cristοbal Balenciaga, στη μόδα ήταν βαθιά. Όμως στον κόσμο ο ίδιος παραμένει ένα αίνιγμα. Δεν έχει συσχετιστεί με ένα signature outfit, όπως η Coco Chanel, ούτε με μια κρίσιμη στιγμή, όπως το New Look του 1947 του Christian Dior, ούτε με κάποιο πολιτιστικό φαινόμενο όπως η Vivienne Westwood και το punk. Τα ρούχα του είχαν πάντα μια νότα απλότητας, με ένα βασιλικό τουίστ. Περίπλοκο ράψιμο, τέλειο φινίρισμα, εντυπωσιακά κεντήματα.
Έπλασε ξανά τη σιλουέτα των γυναικών στα 50s. Τα ρούχα εκείνης της δεκαετίας, ήταν στην πραγματικότητα αποτέλεσμα της δικής του δουλειάς.
O Christian Dior αποκαλούσε «ο Δάσκαλος όλων μας», ενώ η Coco Chanel είχε πει ότι μόνος του ήταν «ένας couturier με την αληθινή έννοια της λέξης… οι υπόλοιποι είναι απλώς σχεδιαστές».
Η Vogue το συνόψισε το 1962: «Σχεδόν από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε τον οίκο του το 1937, αναγνωρίστηκε ως ο μεγάλος ηγέτης της μόδας. Αυτό που κάνει ο Balenciaga σήμερα, άλλοι σχεδιαστές θα το κάνουν αύριο ή το επόμενο έτος, όταν ο ίδιος θα έχει αρχίσει κάτι διαφορετικό».
Για πολλούς, ένα σόου του Balenciaga ήταν ό,τι πιο κοντινό σε μια θρησκευτική εμπειρία. Όπως έλεγε η αρχισυντάκτρια της Vogue Diana Vreeland, «Θυμάμαι σε μια επίδειξη στις αρχές της δεκαετίας του 1960 … Η Audrey Hepburn γύρισε και με ρώτησε γιατί δεν είμαι με ανοιχτό το στόμα με αυτά που έβλεπα. Της είπα ότι προσπαθώ να παραμείνω ήρεμη γιατί ήμουν δημοσιογράφος».
Δεν υπήρχε ποτέ η φασαρία που γινόταν στα σόου του Dior. Στη Balenciaga η σιωπή ήταν επιβεβλημένη. Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα ήταν τα μοντέλα. Ο couturier επέλεγε μεσήλικες γυναίκες (όπως ήταν και οι πελάτισσές του) και ποτέ όμορφες. Στα μοντέλα αυτά δόθηκε ο τίτλος «τέρατα». Ο Balenciaga δεν ήθελε τα μοντέλα να μοιάζουν με σέξι γατούλες. Μπορείτε να φανταστείτε την Garbo με Balenciaga (ήταν πελάτισσα), αλλά όχι τη Bardot. Το μεγαλύτερο «τέρας» όλων ήταν η Colette. «Με το περπάτημα του Δράκουλα, το χαμηλωμένο κεφάλι, και τα χέρια να στροβιλίζονται» αναφέρουν τα Μέσα της εποχής.
Ήταν ο μοναδικός σχεδιαστής που θεωρούσε ότι τα μοντέλα έπρεπε να είναι καθημερινές γυναίκες. Απογοητευμένοι οι συντάκτες έδειχναν τα φορέματά του από το πίσω μέρος ή απλά έκοβαν τα κεφάλια των μοντέλων στο επάνω μέρος της σελίδας.
Ο Balenciaga εκτιμούσε πολύ τις γυναίκες που ήξεραν τι τους ταιριάζει. Απέρριπτε τις πελάτισσες που ήθελαν να παραγγείλουν τα πάντα, αν και η κληρονόμος Barbara Hutton παρήγγειλε 19 φορέματα, έξι κοστούμια, τρία παλτά και ένα νεγκλιζέ από μια συλλογή και ο ίδιος δεν της έδειξε την πόρτα. Το 1963 η κοντέσα von Bismarck ξεπέρασε την Hutton όταν αγόρασε 88 κομμάτια, και συνολικά άλλα 140 τα επόμενα δύο χρόνια. Ένα outfit χρειαζόταν τουλάχιστον τρεις δοκιμές πριν αγοραστεί, οπότε, οι πελάτισσες, εκτός από χρήματα επένδυαν και χρόνο.
Για να αγοράσει ένα κομμάτι από τις συλλογές του, κάποια γυναίκα χρειαζόταν το μηνιαίο εισόδημα μιας καλοπληρωμένης δουλειάς.
