Γιατί προβλημάτισε τόσο η νέα συλλογή του οίκου Gucci

Αν και το show της Prada έγινε το απόλυτο talk of the town, για όλους τους σωστούς λόγους, το παγκόσμιο βλεμμα της μόδας ήταν στραμμένο στη νέα συλλογή του οίκου Gucci.

Η -εντελώς αναπάντεχη- αποπομπή του θρυλικού Alessandro Michele από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του οίκου τον περασμένο Νοέμβρη, εξέπληξε δυσάρεστα μεγάλο ποσοστό του fashion κόσμου αλλά και δημιούργησε αγνή περιέργεια για τον διάδοχό του.

Λίγο αργότερα, ο νεαρός Sabato de Sarno, το δεξί χέρι του Pierpaolo Piccioli στον οίκο Valentino τα τελευταία χρόνια, ανακοινώθηκε ως ο νέος creative director του οίκου, εν μέσω αμφίθυμων αντιδράσεων. Θα κατάφερνε ο άγνωστος στο ευρύ κοινό, De Sarno να δώσει στον ιστορικό οίκο μια νέα, πειστική κατεύθυνση;

Η απομάκρυνση του Michele, έφερε στο προσκήνιο δυσάρεστες αλήθειες που ως τότε δεν αρθρώνονταν καθαρά. Πράγματι, οι τελευταίες συλλογές της επτάχρονης πορείας του έμοιαζαν απλώς μια επανάληψη των προηγούμενων, γεγονός που, επιβεβαίωνε και η σχετική πτώση των πωλήσεων.

Ο Gucci του Alessandro Michele

Η μαγεία, η καινοτομία και η πρόκληση που έφερε ο Alessandro Michele στον Gucci είχε -ίσως- φτάσει σε ένα τέλμα, όπως όμως είναι φυσικό να συμβαίνει σε οτιδήποτε δημιουργικό -παράλληλα, ο ίδιος είχε καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια να εκτοξεύσει τις πωλήσεις και την επιρροή του οίκου και να κάνει οποιοδήποτε ρούχο ή αξεσουάρ του άμεσα αναγνωρίσιμο. Με λίγα λόγια, του έδωσε ψυχή, διοχέτευσε εκεί όλο το προσωπικό του όραμα και έκανε τον κόσμο της μόδας να ονειρεύεται με τις συλλογές του.

Η πτώση της αυτοκρατορίας του Gucci, ήρθε μαζί με ένα ισχυρό reality check σχετικά με τον «νόμο της αγοράς». Όχι, οι υπεύθυνοι της Kering δεν είχαν χρόνο για συναισθηματισμούς, δεν τους μάγευε πια το όραμα του Michele -ήθελαν ένα απόλυτο reset, μια αλλαγή κατεύθυνσης στον οίκο, μια τέλεια ευκαιρία για rebranding και απεύθυνση σε νέα κοινά.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν του show, οι fashion insiders ανέπτυσσαν προσδοκίες για μια επιστροφή στην Tom Ford era του οίκου Gucci. O Tom Ford ήταν ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου που κατάφερε να κάνει πάταγο, κρατώντας τον στην κορυφή επί μία δεκαετία (1994-2004) και δημιουργώντας την χαρακτηριστική, σέξι ταυτότητα του Gucci που κυριάρχησε σε όλα τα 90s.

Μετά τον Ford, ο οίκος διήνυσε μια σχετικά θαμπή δεκαετία, ώσπου ο Michele τον απογείωσε ξανά το 2015.

O Gucci του Tom Ford

Έχοντας διαδεχτεί λοιπόν έναν από τους δύο εμβληματικότερους creative directors του οίκου, ο Sabato de Sarno είχε να διαχειριστεί μια μεγάλη ευθύνη και μια αναπόφευκτη σύγκριση.

Και, ίσως το μόνο που πέτυχε άψογα η πρώτη συλλογή του, που παρουσιάστηκε με καταρρακτώδη βροχή στο Μιλάνο, την Παρασκευή 22 Σεπτέμβρη, ήταν να κάνει ένα ολοκληρωτικό reboot, να ανοίξει μια εντελώς καινούρια σελίδα στην ιστορία του Gucci.

Στον ημιφωτισμένο χώρο μιας αίθουσας, στα κεντρικά γραφεία του Gucci, τα μοντέλα περπάτησαν φορώντας ρούχα που αντηχούσαν επιρροές από άλλους οίκους -κυρίως την Prada -αλλά και από high street brands όπως τα Zara.

Κομψά και πρακτικά παλτό, πλεκτά πουλόβερ, φούτερ συνδυασμένα με κοντά δερμάτινα σορτσάκια, χαμηλόμεσα τζιν με cropped tops, μίντι φούστες και μίνι φορέματα συνέθεταν μια συλλογή που δεν έλεγε τίποτα καινούριο, δεν εξέπληττε και σίγουρα δεν μάγευε. Τα πρώτα live σχόλια στα social media ήταν ενδεικτικά: «Πού είναι ο Gucci;», «Αυτή είναι η καλύτερη συλλογή των Topshop που είδα ποτέ», «βγες μια βόλτα και οι μισές κοπέλες στον δρόμο είναι ντυμένες έτσι».

Υπήρξαν και κάποιες δυνατές στιγμές, όπως τα δερμάτινα κομμάτια σε μια υπέροχη, κερασί απόχρωση, η μίντι φούστα με τα κρόσια, το look με το wideleg τζιν και το cropped τοπ με διαμάντια, αλλά και τα slip dresses με δαντέλα στο ντεκολτέ, και μια γαλάζια δερμάτινη φούστα. Τα αξεσουάρ ήταν on point αλλά στην ουσία επρόκειτο απλώς για τα iconic μοντέλα του Gucci, όπως η Jackie bag σε νέα χρώματα ή διακοσμημένα με πολύτιμους λίθους.

Το μοναδικό, πραγματικά μαγικό στοιχείο του show ήταν η μουσική, που επιμελήθηκε αριστοτεχνικά ο Μαρκ Ρόνσον και ιδιαίτερα η μοντέρνα διασκευή του Ancora, ancora, ancora της θρυλικής Μina, που αποτέλεσε και τον τίτλο της συλλογής.

Η κριτική ήταν δίκαιη με τον De Sarno -τα περισσότερα άρθρα μιλούσαν για μια υπέρ του δέοντος safe συλλογή, χωρίς σαφή κατεύθυνση, στίγμα ή χαρακτήρα, για ένα μάλλον αδύναμο ντεμπούτο.

Από την άλλη, θέτοντας τα πράγματα σε μια πιο πραγματιστική σκοπιά, αρκετοί σχολίασαν ότι στη πραγματικότητα, η συλλογή αυτή ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ο Gucci -ένα πιο ήπιο «ξεκαθάρισμα» πριν την πραγματικά νέα εποχή του, που θεωρούν ότι θα ξεκινήσει από τις επόμενες συλλογές του De Sarno. Οφείλει κανείς να αναγνωρίσει ακόμα την αναπόφευκτη αλλά όχι γόνιμη σύγκριση με τον Michele, που έκανε τον De Sarno να δείχνει όχι νέος αλλά «μικρός» -ας του αναγνωριστεί το τρακ μιας τέτοιου μεγέθους ανάθεσης.

Και τέλος, ο ελέφαντας στο δωμάτιο: είναι αμφίβολο το αν και πόση καλλιτεχνική ελευθερία είχε πραγματικά ο De Sarno, μπροστά στις επιταγές της αγοράς και της νέας κατεύθυνσης που είχε ίσως ήδη προαποφασιστεί από τα «μεγάλα κεφάλια» της Kering.

Οι περισσότεροι fashion critics, δηλαδή, συμπεριέλαβαν στην κριτική τους τη γενικότερη εμπορική στροφή που μοιάζουν να παίρνουν αρκετοί από τους μεγάλους οίκους σε πιο εμπορικά μονοπάτια, σε συλλογές πιο ευκολοφόρετες από τους influencers, σε κομμάτια που μπορούν όχι απλώς να γίνουν viral διαδικτυακά, αλλά και viral στην πραγματική ζωή.

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, και έχοντας πάρει την πρώτη «κρυάδα» τόσο ο Sabato de Sarno όσο και ο κόσμος της μόδας στρέφουν τις ελπίδες τους στην επόμενη συλλογή του οίκου, τον ερχόμενο Φεβρουάριο.