Θάλεια Ματίκα: «Το μεγαλύτερο ορόσημο στην καριέρα μου είναι που γνώρισα τον Τάσο»

Η Θάλεια Ματίκα δεν καβάλησε ποτέ το καλάμι και ούτε πρόκειται. Αν τη γνωρίσεις θα το καταλάβεις κι εσύ. Άμεση, αυθόρμητη και συνειδητοποιημένη για το τι μετράει στη ζωή, έχει θέσει τις προτεραιότητές της, ζει με αυτές και είναι καλά -και γι’ αυτό νιώθει τυχερή.

Με τον Τάσο Ιορδανίδη έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, τον Δάνο και τη Νάγια και πάνε για τρίτο χρόνο επιτυχίας στην παράσταση «Θέλω να σου κρατάω το χέρι». Παράλληλα την απολαμβάνουμε και στη δεύτερη σεζόν του «Όρκου», στην ΕΡΤ1.

«Γεννήθηκα στους Αμπελόκηπους και εκεί έμεινα μέχρι τα 19 μου. Από τα παιδικά μου χρόνια κρατώ την πολύ ωραία Αθήνα. Τότε είχαμε μια τεράστια ελευθερία ως παιδιά, που δεν τη βλέπουμε σήμερα. Σκέψου ότι εγώ, από πέμπτη δημοτικού έπαιρνα μόνη μου το λεωφορείο και κατέβαινα στο κέντρο της Αθήνας για να κάνω γερμανικά. Ήμασταν όλοι κάτω στη γειτονιά και παίζαμε και μας φώναζε η μάνα μου από το μπαλκόνι για να μαζευτούμε στο σπίτι. Νιώθω πολύ τυχερή που το έζησα αυτό ως παιδί.

Αυτή η αίσθηση ελευθερίας συνόδευε και την εφηβεία μου. Ήμουν ένα παιδί που κινούνταν μόνο του, αυτόνομο. Από τους Αμπελόκηπους πήγαινα στη Γερμανική σχολή στο Ολυμπιακό στάδιο μόνη μου. Βέβαια είχα και πολλές παρέες. Πέρα από το γεγονός ότι οι γονείς μου μού είχαν εμπιστοσύνη, όπως σου είπα, εκείνα τα χρόνια δεν είχες τις φοβίες που έχεις τώρα.

Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, χωρίς όμως να διαβάζω ποτέ ιδιαίτερα, γιατί δεν μου άρεσε το διάβασμα. Στην έκτη δημοτικού έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη Γερμανική Σχολή, την οποία και τελείωσα. Δύσκολο σχολείο, αυστηρό πολύ -μαθησιακά μόνο, γιατί κατά τα άλλα είναι πολύ φιλελεύθερο, καμία σχέση με τα ελληνικά. Δεν τους ενδιαφέρει πώς θα πας ντυμένος, είναι ένα πολύ προχωρημένο σχολείο, όπως και οι Γερμανοί, αλλά στο μαθησιακό κομμάτι δίνει βάση σε όλα τα μαθήματα, δηλαδή τα καλλιτεχνικά και η γυμναστική είναι το ίδιο σημαντικά με τα μαθηματικά. Εκεί έκανα και θέατρο -είχε μια πολύ οργανωμένη θεατρική ομάδα, ενώ ο δάσκαλός μου τότε, ο Στέλιος Παπαπέτρου, με προετοίμασε και για τις εξετάσεις μου στο θέατρο Τέχνης, όπου έδωσα και πέρασα.

Σίγουρα μου έχει αφήσει κατάλοιπα η φοίτησή μου εκεί. Δεν γίνεται να έχεις τελειώσει αυτή τη σχολή και να μη σου αφήσει κάτι. Είμαι φουλ οργανωμένη και τυπική πολύ. Βέβαια, με τα χρόνια έχω αρχίσει λίγο να το αποτάσσω αυτό από πάνω μου.

Ο Τάσος έχει τελειώσει την ελληνογαλλική σχολή Saint-Paul στον Πειραιά. Περισσότερες ομοιότητες βρίσκαμε παρά διαφορές μεταξύ μας, γιατί ήμασταν και οι δύο παιδιά ιδιωτικών σχολείων. Πήγαμε σε ένα πολύ προστατευμένο σχολικό περιβάλλον. Οπότε, πιστεύω ότι έχουμε έναν πολύ κοινό τόπο στο πώς μεγαλώσαμε».

«Μικρή ήμουν ντροπαλή, μεγαλώνοντας έγινα πολύ κοινωνική και κυκλοφορούσα πολύ. Πέρασα μια έντονη εφηβεία, με απόλυτη έλλειψη φόβου. Αυτό είναι το βασικό στοιχείο που θυμάμαι από την εφηβεία μου, ότι δεν φοβόμουν τίποτα, ένιωθα άτρωτη, σε πράγματα που σήμερα τα φοβάμαι πάρα πολύ -όπως το να ανέβω σε ένα μηχανάκι και να τρέξουμε, το πιο απλό σου λέω. Αλλά επειδή συνέχιζα να είμαι πολύ καλή μαθήτρια, οι γονείς μου συνέχιζαν να με εμπιστεύονται. Λανθασμένα! Τους ξεγελούσε ότι τα πήγαινα καλά στο σχολείο. Ειδικά με τη μητέρα μου είχαμε καβγάδες και εντάσεις. Όπως συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες. Δοκίμαζα τα όρια τους, δεν ήμουν ένα ήρεμο παιδί, σε καμία περίπτωση.

Δεν θα χαρακτήριζα την οικογένεια στην οποία μεγάλωσα τυπική ελληνική. Αυτό είναι μεγάλη τύχη και τότε δεν το καταλάβαινα. Το γεγονός ότι η μαμά μου ήταν τόσο διαφορετική από τις άλλες μαμάδες, τότε με παραξένευε. Με τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι είναι ευλογία να είναι τόσο ανοιχτόμυαλους γονείς, Οι γονείς μου είναι δύο άνθρωποι πολύ προχωρημένοι, που αγαπούσαν πολύ τις τέχνες και τις αγαπούν ακόμα -πάνε συνεχώς θέατρο, σινεμά. Είναι φιλελεύθεροι.

Πέρασα μια έντονη εφηβεία, με απόλυτη έλλειψη φόβου

Είχα αποφασίσει από πολύ μικρή ηλικία ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Έδωσα Πανελλήνιες, δήλωσα στο μηχανογραφικό μου μόνο Αθήνα και πέρασα στο Οικονομικό του Πειραιά, στο οποίο πήγα ελάχιστα. Πέρασα στο Θέατρο Τέχνης, το οποίο τελείωσα κιόλας.

Δεν ξέρω τι με οδήγησε να γίνω ηθοποιός -χάνεται στα βάθη του χρόνου. Οι γονείς μου πάντα μου λένε ότι από τεσσάρων χρονών έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Έτσι, χωρίς να υπάρχει στο οικογενειακό μου περιβάλλον κάποιος που να με ενέπνευσε.

«Πώς έγινε η αρχή; Τότε, ήταν συχνό να έρχονται σκηνοθέτες να παρακολουθήσουν τις εξετάσεις στις σχολές. Η Ιωάννα Παππά κι εγώ, που ήμασταν συμμαθήτριες και πολύ φίλες ακόμα, είχαμε την τύχη να έρθει ο βοηθός του Κώστα Κουτσομύτη που τότε έκανε το «Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες». Κάπως έτσι ξεκινήσαμε στην ΕΡΤ. Ήμασταν πραγματικά πολύ τυχερές.

Μετά από αυτή τη δουλειά ψάχτηκα αρκετά, αλλά ήρθε πολύ γρήγορα το «Κλείσε τα μάτια» με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Νομίζω ότι η δική μου αρχή στην υποκριτική δεν ήταν η κλασική ενός ηθοποιού που περνάει από αμέτρητες οντισιόν και κάστινγκ -γρήγορα έστρωσαν τα πράγματα. Είναι αυτό που λέμε να έχεις τύχη να βρεθείς στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Οπότε ναι, έγινα γρήγορα οικονομικά αυτάρκης, έμεινα μόνη μου, πήρα τη ζωή μου στα χέρια μου.

Δεν καβάλησα το καλάμι και είμαι ένας άνθρωπος που δεν θα το καβαλήσει ποτέ

Με το "Κλείσε τα μάτια" ήρθε το μεγάλο μπαμ και το "Μη μου λες αντίο" ήταν η δουλειά που με καθιέρωσε στο ελληνικό κοινό. Όχι, δεν μου ήταν δύσκολο σαν νέα ηθοποιός να διαχειριστώ την τεράστια επιτυχία της σειράς. Δεν το σκεφτόμουν, όπως και δεν το σκέφτομαι και σήμερα. Γενικά, σαν ηθοποιός δεν έχω ούτε τη φοβία ούτε το άγχος της επιτυχίας. Με αγχώνουν άλλα πράγματα. Άλλωστε, δεν γίνεται να θες να γίνεις ηθοποιός και μετά να σε αγχώνει η έκθεση. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ, μπορεί άλλοι να σκέφτονται διαφορετικά. Αλλά όπως και να το κάνουμε, ηθοποιός γίνεσαι, σ’ αρέσουν τα φώτα, να βγαίνεις στη σκηνή. Δεν μπορείς να το κάνεις μόνο στο σαλόνι σου.

Νομίζω η μεγαλύτερη αλλαγή στην καριέρα μου είναι ότι γνώρισα τον Τάσο. Αυτό ήταν το ορόσημο για μένα. Ότι με παρέσυρε και κάναμε τις δικές μας δουλειές. Δηλαδή, δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να σταματήσω να είμαι υπάλληλος για να κάνω αυτό που θέλω εγώ στο θέατρο, αν δεν ήταν ο Τάσος.

Δεν καβάλησα ποτέ το καλάμι και είμαι ένας άνθρωπος που δεν θα το καβαλήσει ποτέ. Είμαι τετράγωνη. Ακόμα και για την εξωτερική μου εμφάνιση, ποτέ δεν το πήρα πάνω μου. Εγώ γενικότερα επιμελούμαι μόνο όταν δουλεύω. Για παράδειγμα, τώρα που θα κάνουμε τη φωτογράφιση βάφομαι, δεν θα βαφτώ όμως ποτέ στην καθημερινότητά μου, δεν θα πάω ποτέ κομμωτήριο. Δηλαδή, το καλοκαίρι μπορεί και να μη βαφτώ για τρεις μήνες. Πιστεύω ότι το να μπεις σε αυτή τη διαδικασία είναι αγχωτικό, δεν σε κάνει πιο όμορφο στο τέλος της ημέρας, γιατί κάποια στιγμή το μακιγιάζ βγαίνει, Οπότε, γιατί να μην είσαι όπως είσαι και να αποδεχτείς τον εαυτούλη σου;».

Το γήρας με αγχώνει και δε μου αρέσει καθόλου, αλλά μπορώ να το σταματήσω; Υπάρχει τρόπος; Όχι δεν θέλω καθόλου να γεράσω. Εννοείται ότι βλέπω τα νέα κορίτσια και λέω “wow φρέσκο κύτταρο”. Μπότοξ δεν θα έκανα γιατί δε μου αρέσει το αποτέλεσμα. Αν φτάσει στην τελειότητά του και εγώ θα το κάνω, αλλά επειδή είμαι και ηθοποιός δεν θέλω να το καταλαβαίνει κάποιος όταν με βλέπει -εγώ το καταλαβαίνω αμέσως».

«Όταν γνώρισα τον Τάσο ήμουν στα 30, χωρισμένη από μια μακροχρόνια σχέση. Ήμουν σε μια φάση που έβγαινα πάρα πολύ, σε αυτήν την τρέλα που περνάει η γυναίκα στα 30. Η γυναίκα νομίζει ότι όταν έρχονται τα 30 έρχεται και μια τεράστια αλλαγή στη ζωή της -επειδή ακόμα δεν έχουν έρθει τα 40.

Πρώτες σκέψεις όταν τον είδα; Πολύ ωραίο παιδί, αλλά όταν έμαθα την ηλικία του, γιατί είναι τέσσερα χρόνια νεότερος έπαθα σοκ, λέω “πολύ μικρός”. Έψαχνα έναν άνθρωπο σοβαρό, πιο μεγάλο, ήλπιζα εκτός χώρου. Όλα λάθος! Τελικά έρχεται η ζωή και σου λέει “μη σκέφτεσαι ρε παιδί μου τόσο πολύ, μην κάνεις σχέδια. Άστο”.

Ο Τάσος έχει πολλά προσόντα, τι να λέμε. Έχει έναν τεράστιο συναισθηματικό κόσμο. Έχει μια τρομερή στοχοπροσήλωση σε ό,τι καταπιάνεται, που είναι πολύ συγκινητικό. Δεν το βάζει κάτω με τίποτα. Και κατά τη γνώμη μου είναι και υπερταλαντούχος».

«Τα παιδιά άλλαξαν τη ζωή μας ολόκληρη. Η έλευση των παιδιών σε κάνει να κάνεις πολλά βήματα πίσω, σε όλους τους τομείς. Δεν είσαι πια η προτεραιότητα στη ζωή σου, κάτι που έχει πολλά θετικά αλλά και αρνητικά. Το αρνητικό είναι ότι ξεχνάς τη ζωή σου όπως ήταν, την ανεμελιά και το “όπου γη και πατρίς”. Ωστόσο, το θετικό είναι ότι, όταν ο άνθρωπος γίνεται γονιός φεύγει από το εγώ του, το βάζει σε δεύτερη μοίρα. Είναι μεγάλο μάθημα αυτό και σε βοηθάει πάρα πολύ να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει μόνο με την έλευση των παιδιών, απλώς με τα παιδιά έρχεται πιο “βίαια”. Οι γονείς που βάζουν το εγώ τους πάνω από τα παιδιά τους δεν θα έπρεπε να γίνονται γονείς.

Όταν ο άνθρωπος γίνεται γονιός φεύγει από το εγώ του

Πέρα από το ότι θέλω να είναι υγιή, το πιο σημαντικό για μένα είναι τα παιδιά μου να σέβονται τους ανθρώπους. Δίνω πολύ μεγάλο αγώνα για είναι και οι δύο συμπεριληπτικοί και να δέχονται όλους τους ανθρώπους, να μην κρίνουν, να είναι ανοιχτοί προς τον κόσμο. Θεωρώ ότι, οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού έστω και χαριτολογώντας, έχει φέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ανθρωπότητα στα δεινά που είναι σήμερα. Δηλαδή, το κυνήγι του χρήματος και ο ρατσισμός είναι δύο πράγματα που πραγματικά πρέπει να παλέψουμε σαν ανθρωπότητα. Και δίνω πραγματικό αγώνα γι’ αυτό.

Θέλω να σου πω και κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανη. Φέτος, βρέθηκε ένα καινούργιο παιδί στην τάξη του γιου μου, που πάει πέμπτη δημοτικού. Δεχτήκαμε λοιπόν συγχαρητήρια από τη δασκάλα της τάξης για τη συμπεριφορά του Δάνου προς το παιδί και για το γεγονός ότι έχει συμπαρασύρει και όλη την υπόλοιπη τάξη! Αυτό για μένα, όπως καταλαβαίνεις, είναι τεράστια νίκη. Δεν με νοιάζουν οι βαθμοί -αυτό για μένα είναι το αληθινό γαλόνι».

«Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για ισότητα των φύλων στην Ελλάδα. Η ισότητα είναι μια ουτοπία που παλεύουμε να τη ζήσουν… δεν ξέρω. Τα παιδιά των παιδιών μας ίσως; Μάλιστα, πέρα από τη θέση της γυναίκας -που στην Ελλάδα δεν είναι σε καμία περίπτωση ίση με του άντρα, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Δύσης-, υπάρχουν και πολλά άλλα ζητήματα για τα οποία ακόμα δεν υπάρχει αποδοχή. Για παράδειγμα, το ότι ένας άνθρωπος προχωρά σε φυλομετάβαση, γιατί έχει γεννηθεί στο λάθος σώμα. Οι Έλληνες ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτούς τους ανθρώπους όχι μόνο πρέπει να τους συμπεριλάβουμε σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, αλλά να τους δώσουμε και παραπάνω ευκαιρίες για να έχουν μια καλή ζωή. Υπάρχουν βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις και είμαστε πολύ μακριά από τη συζήτηση περί ισότητας. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Ελεύθερο χρόνο για μένα δύσκολα βρίσκω. Μια συνήθεια που έχω υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια είναι να πηγαίνω γυμναστήριο, αφού αφήσω τα παιδιά μου στο σχολείο. Δεν βγαίνω, μάλλον πληρώνω το τίμημα ότι έχω βγει πολύ στη ζωή μου! Η μέρα μου τελειώνει πολύ νωρίς, μαζί με τα παιδιά -όταν δεν έχω θέατρο ή κάποια άλλη υποχρέωση. Όταν μπορούμε με τον Τάσο ξεκλέβουμε λίγο χρόνο, αλλά κυρίως ο τόπος συνάντησής μας είναι το θέατρο -γιατί και αυτός φέτος “τρέχει” πολλά πράγματα.

Κάνω όνειρα και σχέδια για το μέλλον, αλλά λιγότερο σε σχέση με παλιότερα. Έχω καταλήξει ότι, το να κάνεις σχέδια, να μην ικανοποιείσαι με αυτά που έχεις και να θες συνέχεια κάτι παραπάνω, είναι αγχωτικό. Καταλήγεις να χάνεις το τώρα.

Νιώθω πολύ τυχερή. Δεν το συζητώ αυτό. Νιώθω τυχερή γιατί δουλεύω ακόμη σε αυτόν τον χώρο που αγαπάω, γιατί έχω μια πολύ καλή συντροφική σχέση που για μένα είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μου, έχω δύο υγιή παιδιά και έχω ακόμα τους γονείς μου. Είμαι καλά».

Τρίτος χρόνος επιτυχίας για το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι»

«Σε καμία περίπτωση δεν περιμέναμε τέτοια επιτυχία. Εμείς τον πρώτο χρόνο λέγαμε να βγάλουμε όπως κι όπως τη χρονιά -ήταν η πρώτη με ανοιχτά θέατρα μετά τον κορωνοϊό. Γι’ αυτό και επιλέξαμε μια πιο “safe” λύση, ένα έργο όπου θα παίζουμε εμείς οι δύο, που είχε γράψει ο Τάσος και σκηνοθετούσα εγώ».

«Αυτήν την επιτυχία τη βασίζω μάλλον στο γεγονός ότι ο κόσμος ταυτίζεται με το θέμα. Το έργο αφορά στις σχέσεις, οπότε όποιος έρχεται βρίσκει πολλά δικά του κομμάτια. Μάλιστα, πιστεύω ότι παίρνει και διάφορα μαθήματα, για το τι πρέπει να αποφεύγει τελικά σε μια σχέση και τι πρέπει να προστατεύει. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν από την αρχή πολύ θερμή».

Δεύτερη σεζόν στον «Όρκο»

«Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτή τη δουλειά σε συνολικό επίπεδο, αλλά και συγκεκριμένα όσον αφορά στο σενάριο, όπου η Τίνα Καμπίτση έχει πιάσει ένα θέμα πολύ ακραίο, όπως είναι το παράνομο εμπόριο οργάνων, το οποίο δεν το βλέπεις πολύ συχνά στην ελληνική μυθοπλασία. Θεωρώ ότι ο Χρίστος Γιωργίου στο τιμόνι της σκηνοθεσίας έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Θέλεις να δεις το επόμενο επεισόδιο, το οποίο εγώ δεν το παθαίνω συχνά με την ελληνική μυθοπλασία. Και φυσικά είναι και άξιοι οι συνάδελφοί με τους οποίους συνεργάζομαι».

«Υποδύομαι τη Μαριτίνα, είναι η σύζυγος του πρωταγωνιστή, του Φίλιππου (τον οποίο υποδύεται ο Χρήστος Λούλης) που στον πρώτο κύκλο χάνει το παιδί της, γεννιέται νεκρό. Αυτό φέρνει σε κρίση τη σχέση της με τον σύζυγό της, αλλά και γενικότερα ταράζει τη ζωή της, γιατί δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Στον δεύτερο κύκλο, επειδή ο Φίλιππος έχει μπει στη φυλακή για έναν φόνο που δεν διέπραξε, η ίδια είναι μόνη και αβοήθητη. Ώσπου εμφανίζεται ένας άντρας από το παρελθόν, ο οποίος ανατρέπει πολλές πτυχές της ζωής της».

«Θέλω να σου κρατάω το χέρι», Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 19.00, στο Θέατρο Άλφα

«Όρκος», Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στις 21:45, στην ΕΡΤ1