Ο Τάσος Πυργιέρης παρουσιάζει άγνωστες πλευρές των ηρώων του 1821
Τον Τάσο Πυργιέρη τον γνωρίζω πάνω από μια εικοσαετία.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός τα τελευταία εφτά χρόνια σκηνοθετεί. Και ενώ στην υποκριτική μας χάρισε κάποιους εξαιρετικούς ρόλους, στη σκηνοθεσία ξεδίπλωσε την πολυδιάστατη προσωπικότητά του και οι παραστάσεις του είναι σαν εύθυμα παλίμψηστα που κρύβουν όμως ένα σωρό συγκινήσεις και εκπλήξεις -διαθέτουν τη στόφα του καλού θεάτρου. Είναι σαν να αλέθει το «βαρύγδουπο» το «δυσνόητο» και να κρατά την ουσία των πραγμάτων. «Οι Ιστορίες καθ' οδόν Νο 2» σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και σε δική του σκηνοθεσία είναι με διαφορά ό,τι καλύτερο είδα για την επέτειο του ‘21. Η ιστορία δοσμένη με μια άλλη ματιά, άγνωστες πτυχές των ηρώων της Επανάστασης και κάποιες εξαιρετικές ερμηνείες που τις σκέφτεσαι μέρες μετά. Μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη για την επιτυχία της παράστασης και τα επόμενα σχέδια που είναι στα σκαριά.
Οι ιστορίες καθ οδόν πως ξεκίνησαν; Υπήρχαν και ιστορίες καθ οδόν Νο 1.
Οι ιστορίες καθ οδόν, ξεκίνησαν το 2017. Ήταν μια ιδέα του Εθνικού Θεάτρου σε συνεργασία με τον ΟΑΣΑ. Υπήρχε ένα λεωφορείο των αστικών συγκοινωνιών που λειτουργούσε ως θέατρο express και περιοδεύαμε στους Δήμους της Αττικής. Δεν υπήρχε εισιτήριο και ο κόσμος αγκάλιασε την ιδέα και την παράσταση.
Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου;
Οι αντιδράσεις ήταν πολύ συγκινητικές. Ήταν πρωτόγνωρη αυτή η αθωότητα και πολύτιμο δώρο για όλους εμάς που συμμετείχαμε. Άνθρωποι 50 και 60 χρονών έβλεπαν για πρώτη φορά στη ζωή τους θέατρο. Υπήρχε μεγάλο ποσοστό που δεν είχε τη δυνατότητα να δώσει 15-20€ για θέατρο και αγκάλιασε το πρότζεκτ με ενθουσιασμό.
Η καινούργια εκδοχή της παράστασης όμως είναι εκτός λεωφορείου;
Ναι σωστά. Και αυτό έγινε λόγω των μέτρων της πανδημίας. Την «παρκάραμε» την παράσταση στο «Σχολείον της Αθήνας-Ειρήνη Παπά», ένα ανοιχτό χώρο του Εθνικού Θεάτρου. Όμως, και σε αυτήν την παράσταση πραγματοποιείται ένα ταξίδι, πίσω στο χρόνο και στην ιστορία.
Η παράσταση θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται «πράγματα που δεν ξέρουμε για το '21».
Ναι, σωστά. Είναι μια λοξή ματιά στη ιστορία. Αλλάξαμε τον κορμό, όμως κρατήσαμε και κάποια πράγματα από την πρώτη εκδοχή της παράστασης. Το παρελθόν μας χτυπά την πόρτα. Τι φταίει και τι μας φταίει; Διηγήσεις σπαρταριστές για την επανάσταση και τις προσπάθειες οργάνωσης του νέου Ελληνικού κράτους. Μόνο μέσα από την ιστορία μπορείς να είσαι ασφαλής στο παρόν.
Πράγματι, αυτές οι άγνωστες πλευρές των ηρώων της Επανάστασης είναι πολύ ενδιαφέρουσα σαν σύλληψη, πως προέκυψε;
Θέλαμε να δείξουμε την πιο ανθρώπινη πλευρά των ηρώων, με μια πιο εύθυμη διάθεση χωρίς δογματισμό. Τα κείμενα υπογράφει η Ειρήνη Μουντράκη με τον Γιάννη Παναγόπουλο, που έχουν κάνει ένα κέντημα αυτών των ιστοριών. Είναι σαν να μπαίνεις στα παπούτσια των ηρώων, αρχίζει η ιστορία να σε αφορά και με έναν τρόπο πιο συναισθηματικό.
Είσαι πάνω από 20 χρόνια ηθοποιός, σε κέρδισε, όμως, η σκηνοθεσία. Πώς έγινε η μετάβαση;
Νομίζω ότι η σκηνοθεσία οργάνωσε τη σκέψη μου, σαν ηθοποιός ήμουν πιο χαοτικός. Τους αγαπάμε τους ηθοποιούς αλλά… ας μην επεκταθώ περισσότερο σε αυτό το θέμα. (γέλια)
Τι σου έδωσε λοιπόν η σκηνοθεσία που δεν στο είχε δώσει η υποκριτική;
Με έκανε πιο υπεύθυνο, πιο αποδοτικό. Θα έλεγα σχεδόν με ανάγκασε να διαβάσω βιβλία, να ψάξω να δω περισσότερο θέατρο, να παρακολουθήσω θεατρικά κινήματα, νέους και παλιούς σκηνοθέτες. Μου άνοιξε τις προσλαμβάνουσες. Αγάπησα την πραγματολογική έρευνα. Τις μικρές λεπτομέρειες που συνθέτουν μια παράσταση. Σαν να προσγειώθηκα σε ένα άλλο σύμπαν πιο πολυδιάστατο και με άπειρες δυνατότητες.
Επόμενα σχέδια;
Θέλω να σκηνοθετήσω μια ταινία μικρού μήκους που έχω στο μυαλό μου. Τους συνεργάτες τους έχω βρει. Κοιτάμε τώρα τις λεπτομέρειες με το σενάριο.
Και στο θέατρο;
Ετοιμάζω μια παράσταση στο «Φάουστ» την «Κολεξιόν» του Χάρολντ Πίντερ. Ανεβαίνει 23 Οκτωβρίου. Είναι ένα έργο με μόδα. Θα δούμε και την κωμική πλευρά του Πίντερ.
Παρατηρώ ότι ς αρέσει να κάνεις τον κόσμο να γελά;
Έχω ένα μότο στη ζωή μου, το έλεγε ο Βασίλης Παπαβισιλείου: «Καλός καλλιτέχνης γίνεσαι όταν δεν παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά». Έχουμε πήξει με τα ψώνια και τους δήθεν που πουλάνε τα δυσνόητα για διανόηση.
Συζητηθήκαν πολύ τα κοστούμια της παράσταση που τα υπογράφει η Μάρω Τσιώτη.
Ναι, πρόκειται για Ντουλαμά Σουλιώτικο, έτσι λέγεται η αυθεντική στολή. Όπως και της Αμαλίας και το κουστούμι του Όθωνα. Τους τα έδειξα και έγιναν τα κουστούμια σε προσαρμογή, αλλά και ακριβώς ίδια. Ακούω τον κόσμο να τα σχολιάζει πολύ θετικά.
Η πανδημία και οι καραντίνες πώς λειτούργησαν για σένα;
Ήταν μια δοκιμασία, όπως για όλους. Στην πρώτη πανδημία υπήρχε ψυχικό απόθεμα. Είπα θα ξεκουραστώ, οργάνωσα το αρχείο, την αποθήκη μου, έκανα πολλή γυμναστική. Στη δεύτερη, ήταν ό,τι χειρότερο έχω περάσει, με στράγγιξε. Ευτυχώς, δεν το έριξα στο φαγητό, όπως πολλοί, και κάπως μέσα από όλη αυτή την πίεση κατάφερα να οργανώσω τη σκέψη μου. Είμαι από τη φύση μου άνθρωπος που και στις πιο δύσκολες καταστάσεις θεωρώ ότι υπάρχει ένα μάθημα που λειτουργεί υπέρ μας.
Πριν κλείσω τη συνέντευξη του κάνω γρήγορες ερωτήσεις:
Αγαπημένο χρώμιο: Μπλε σκούρο
Αγαπημένη εποχή: Καλοκαίρι
Αγαπημένος συγγραφέας: Μπόστ
Αγαπημένος θεατρικός συγγραφέας: Χάρολντ Πίντερ
Αγαπημένος ηθοποιός: Μέριλ Στριπ
Αγαπημένος άνθρωπος που θαυμάζεις εν ζωή: Άγγελος Παπαδημητρίου
Αγαπημένο φαγητό: Γεμιστά και σπανακόπιτα
Αγαπημένος συνθέτης: Βασίλης Τσιτσάνης
Αγαπημένος προορισμός: Στοκχόλμη
Αγαπημένο νησί: Μύκονος
Συνθήκη ευτυχίας: Με φίλους να δουλεύουμε δημιουργικά μαζί, να περνάμε καλά και να βγάζομε χρήματα, ώστε να ταξιδεύουμε και να χαιρόμαστε τις μικρές πολυτέλειες της ζωής.
Ο έρωτας πόσο ρόλο παίζει; Τώρα πια καθόλου, δεν ερωτεύομαι. Όσο ερωτεύτηκα ερωτεύτηκα. Τώρα ερωτεύομαι τις δουλείες που κάνω.
info : «Οι ιστορίες καθ ‘ όδον» για δυο ακόμα παραστάσεις στις 29 και 30/9, στο «Σχολείον της Αθήνας-Ειρήνη Παππά».