Η Στεύη Τσούτση γράφει για την αλήθεια κάθε γυναίκας στην «Αόρατη Πληγή»
Δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο το θέμα που πραγματεύεται η Στεύη Τσούτση στο βιβλίο της «Αόρατη Πληγή» και, για να είμαι ειλικρινής, αυτό φαντάζει σαν θηλιά και σαν λύτρωση ταυτόχρονα.
Τον τελευταίο καιρό, ολοένα και περισσότερα περιστατικά βίας ξεδιπλώνονται μπροστά μας και πράγματι, είναι μια κατάσταση που μόνο αν αντικρίσουμε κατάματα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε.
Λίγα Λόγια για τη Στεύη Τσούτση
Γεννήθηκε και έζησε στην Αθήνα και, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως Μηχανολόγος Μηχανικός. Με τον καιρό, βρήκε την αγάπη και το ταλέντο της στη συγγραφή, έτσι, πλέον εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων.Γράφει σενάρια, θεατρικά έργα, βιβλία και παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής.
Η Στεύη Τσούτση, γράφει για την «Αόρατη Πληγή», με την θαλπωρή και το σεβασμό που αρμόζει σε κάθε πληγή. Πρόκειται για ένα βιβλίο που παρουσιάζει 11 ιστορίες γυναικών οι οποίες μιλούν μεταξύ άλλων για πληγές από τον έρωτα, τη φιλία, την οικογένεια και την κακοποίηση.
Η Στεύη στο πρώτο της βιβλίο «Το τραγούδι της Σεμέλης» το 2018 απευθύνθηκε σε παιδιά. Αυτή τη φορά απευθύνεται σε ενήλικες, στην πραγματικότητα όμως και, κατά την προσωπική μου άποψη, η «Αόρατη Πληγή» είναι ένα διδακτικό βιβλίο το οποίο θα μπορούσε να κρατήσει στα χέρια του κάθε έφηβο παιδί.
Όσο για τη δράση #Αλήθειες_Γυναικών, πρόκειται για συναντήσεις γυναικών που διαδραματίστηκαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο της.
Μέσα από αυτές τις συναντήσεις, με κείμενα γραμμένα από την ίδια και αποσπάσματα του βιβλίου, οι γυναίκες απευθύνονται σε γυναίκες, με σκοπό κατά κάποιο τρόπο να απαλύνουν ή και να γιατρέψουν τις πληγές τους. Σε αυτές τις δράσεις που οραματίσθηκαν η Στεύη Τσούτση και η Ιωάννα Δανδέλια οι γυναίκες έγιναν μια γροθιά η μία για την άλλη.
Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Αόρατη Πληγή» και την ενδιαφέρουσα δράση που αγκαλιάζει και πραγματεύεται τις πληγές αυτές λοιπόν, η Στεύη Τσούτση μου χάρισε μια από τις πιο απολαυστικές -κυρίως όμως διδακτικές- συζητήσεις.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα της δράσης σας; Αφετηρία για τη δράση στάθηκε το βιβλίο μου. Η «Αόρατη Πληγή» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Νίκας, περιλαμβάνει 11 ιστορίες γυναικών. Τις πληγές των γυναικών του βιβλίου, πληγές από τη βία, τη φιλία, τα απωθημένα, την καταπίεση ή την άφαντη μητρότητα, θελήσαμε να τις πάμε ένα βήμα παρακάτω. Έτσι, με τη φίλη και στενή συνεργάτη, Ιωάννα Δανδέλια, Διευθύντρια των Εκδόσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας, οραματιστήκαμε μια δράση, με δικά μου πρωτότυπα κείμενα αλλά και αποσπάσματα του βιβλίου, που γυναίκες μιλούν για τις γυναίκες. Ο εκδότης μου, Νικόλαος Νίκας αγκάλιασε την ιδέα από την πρώτη στιγμή κι έτσι προέκυψαν οι #Αλήθειες_Γυναικών.
Πιστεύεις πως μέσα από αυτές τις δράσεις που πραγματοποιήσατε μπορούμε να δούμε πραγματικά μια αλλαγή; Υπάρχουν πολλές αλλαγές που μπορούν να συντελεστούν, όλες τους εξίσου σημαντικές. Η αλλαγή μέσα μας, η άμεσα δεμένη με την πίστη στον εαυτό μας και σε όσα μπορεί αυτός να καταφέρει, είναι πολύ σημαντική. Η γυναικεία ενδυνάμωση είναι ένα ζητούμενο στη σημερινή εποχή. Και μετά, υπάρχει φυσικά και η αλλαγή στον κόσμο μας. Πυκνώνουν οι θλιβερές ειδήσεις για γυναικοκτονίες, ενδοοικογενειακή βία και παρενοχλήσεις. Ο σεβασμός στη ζωή, στο δικαίωμα της επιλογής και της αυτοδιάθεσης θα έπρεπε να είναι δεδομένο. Δυστυχώς είναι ζητούμενο. Οι #Αληθειες_Γυναικών πρέπει να ακουστούν. Είμαστε εδώ, μιλάμε για όσα ενοχλούν κι όσα πρέπει να αλλάξουν, διεκδικούμε έναν κόσμο με σεβασμό.
Ποια ιστορία από αυτές που διαβάζουμε στις «Αλήθειες Γυναικών» θα μείνει περισσότερο χαραγμένη στη μνήμη σου και γιατί; Υπάρχει μια ιστορία στο βιβλίο μου, που μεταφέρθηκε σχεδόν αυτούσια και στη δράση. Είναι «Ο Τάκης». Δε θα κάνω spoiler μιας και ο Τάκης, που πολύ έχει αγαπηθεί από το κοινό και του βιβλίου αλλά και των δράσεων, κρύβει… μυστικά. Θα πω μόνο πως έρχεται να μας θυμίσει πόσο σημαντικό είναι να αγαπάμε και να δεχόμαστε τον εαυτό μας. Λέει σε κάποιο σημείο η ηρωίδα: «Κι αν δεν είμαι τέλεια, μαγκιά μου. Με αγαπώ». Για μένα αυτή η Αλήθεια δεν είναι απλά χαραγμένη στη μνήμη μου. Προσπάθησα να τη χαράξω και στην καρδιά μου.
Υπάρχει κάποια ιστορία που σε έκανε να σκεφτείς και δεύτερη φορά να τη βάλεις στο βιβλίο; Οι «Αγάπες δίκοπες» μιλούν για μια ιστορία κακοποίησης. Αναζητούν μέσα στην καρδιά μιας γυναίκας «πώς γίνεται να αγαπάς και να μισείς τον ίδιο άνθρωπο, την ίδια στιγμή». Παρότι ήταν η πρώτη ιστορία που έγραψα, δεν πήρα εύκολα την απόφαση να τη βάλω στην «Αόρατη Πληγή». Δύσκολο θέμα να γράψει κανείς, αλλά δυστυχώς επίκαιρο. Λίγο μετά την έκδοση του βιβλίου, τα μέσα γέμισαν με σπαραχτικά κείμενα για τον σεβασμό στη γυναικεία ζωή. Είχε μαθευτεί μια ακόμη γυναικοκτονία. Και μετά κι άλλη μία. Κάθε φορά που μαθαίνουμε πως κάποια γυναίκα δεν είναι ανάμεσά μας, γιατί το «όχι» της δεν έγινε σεβαστό, γιατί κάποιος πίστεψε πως είχε δικαίωμα πάνω της, νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά. Θα ήθελα να μην υπήρχε λόγος να γράψω αυτή την ιστορία, να μην είναι επίκαιρη, να είναι απλά δυστοπία. Ελπίζω πως μια μέρα, θα είναι έτσι.
Ποια η ανταπόκριση των γυναικών και ανδρών που έχουν διαβάσει το βιβλίο αλλά και που ήρθαν στις δράσεις; Η δράση ταξίδεψε, φιλοξενήθηκε σε διάφορες πόλεις, συστήθηκε σε τελείως διαφορετικούς ανθρώπους. Θα περίμενε κανείς να έχει διαφορετική αποδοχή ανά μέρος. Όμως όλοι την αγκάλιασαν. Θύμωσαν σε κάποια σημεία με τον κόσμο μας, γέλασαν, ταυτίστηκαν, προβληματίστηκαν. Αυτός ήταν ο σκοπός άλλωστε: Να μιλήσουμε για εκείνες τις αλήθειες που πολλοί βολεύονται είτε να μη βλέπουν είτε να τις κρύβουν κάτω από το χαλί. Έμαθα πως στο κοινό μας κάποια στιγμή ήταν και μια γυναίκα που είχε υποστεί κακοποίηση και τα κατάφερε. Συγκινήθηκα. Άλλη, το πάλευε ακόμη να ξεφύγει. Ένας άνδρας ήρθε να μου πει πως στη διάρκεια της δράσης ήθελε να πάρει τηλέφωνο τη γυναίκα του, να της πει «σ’ αγαπώ». Οι Αλήθειες των κειμένων μου συνάντησαν τις Αλήθειες του κοινού. Και μάλλον ήταν καρμικό να συμβεί, μιας και οι πληγές του βιβλίου μου, στο διάστημα που κυκλοφορεί έχουν αγαπηθεί και συναντήσει τις πληγές των αναγνωστών. Αυτό που εισπράττω στην επικοινωνία με τον κόσμο, είναι πως βλέπουν πίσω από τους ήρωες, από τις λέξεις μου, ένα κομμάτι του εαυτού τους. Αυτή η αποδοχή είναι μεγάλο δώρο για μένα.
Υπάρχει στο υποσυνείδητο- όχι μόνο των ανδρών, αλλά και των γυναικών- χαραγμένη μια πατριαρχική αντίληψη σε όλα. Πώς μπορούμε να καταπολεμήσουμε αυτά τα «υπολείμματα»; «Το όνομά μου είναι γυναίκα. Η Βίβλος λέει πως γεννήθηκα από το πλευρό του Αδάμ. Πως είμαι σάρκα από τη σάρκα του και αιώνιο συμπλήρωμά του. Συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης. Σε κάθε στιγμή της ύπαρξής μου, από το πρώτο μου κλάμα ως το τελευταίο μου γέλιο, νιώθω πάνω μου τη σκιά ενός παντοδύναμου αρσενικού. Πατέρας, αδερφός, σύζυγος, αγαπημένος. Εγώ, όμως; Πού είμαι εγώ; Ακούω τις αλήθειες των άλλων. Ποιες είναι οι δικές μου αλήθειες;». Κάπως έτσι ξεκινάει η δράση. Πώς μπορεί άραγε να εξαλείψει κανείς αυτά τα «υπολείμματα»; Με σωστή παιδεία και σωστά πρότυπα, θα πω. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Πιστεύω πολύ στη νέα γενιά, είναι η ελπίδα μας από κάθε άποψη. Αν διδάξουμε τον σεβασμό στη ζωή, στο «όχι» και τις ελευθερίες του άλλου, αν εξαλείψουμε την υποτίμηση και την απαξίωση, τότε οι έμφυλες διακρίσεις θα γίνουν παρελθόν.
Το σύνθημα #Breakthebias είναι το σύνθημα των ημερών. Πώς θα ήταν για εσένα μια ιδανική πραγματικότητα για τις γυναίκες και πώς μπορούμε σαν κοινωνία- όχι μόνο στα λόγια- να πετύχουμε όντως την ισότητα των φύλων; Η ιδανική πραγματικότητα θα ήταν να μπορεί η κάθε μία από μας να μπορεί να διαχειρίζεται τις ελευθερίες και τον εαυτό της, όπως κρίνει κι επιθυμεί. Αιώνες παλεύουμε για τα δικαιώματά μας. Κι έχουμε καταφέρει πολλά. Δεν είναι όμως αρκετά. Γιατί αν κάποιες από μας ζουν όπως τους πρέπει, υπάρχουν κι άλλες που ζουν στο φόβο, το μίσος και την παράνοια. Εκεί έξω υπάρχουν γυναίκες που περνάνε δύσκολα. Είναι αυτές οι ηρωίδες της ζωής που τα βάζουν με διακρίσεις, επικρίσεις, ασθένειες, φανατισμό, καταπίεση, κακοποίηση. Παρενοχλούνται, κακοποιούνται, βασανίζονται, εκπορνεύονται, ακρωτηριάζονται για να μείνουν αμόλυντες κι αιώνια στερούμενες της μητρότητας. Πρέπει να βλέπουμε τις Αλήθειες, να τις φωνάζουμε, να μην τις φοβόμαστε. Πρέπει να διεκδικήσουμε τον σεβασμό.
