Είναι άνδρας, straight, πατέρας και ντύνεται με γυναικεία ρούχα -Η ιστορία του Στέφανο

Ο Στέφανο Φέρι είναι Ιταλός, δημοσιογράφος, συγγραφέας και σύμβουλος επικοινωνίας. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του «Crossdresser–Stefano e Stefania, le due parti di me» μιλά για τη ζωή του ως crossdresser. Ο ίδιος είναι straight cis άνδρας, πατέρας και νιώθει ο εαυτός του όταν φορά γυναικεία ρούχα. Είναι παντρεμένος και με τη σύζυγό του έχουν μια κόρη.

Για 20 χρόνια καταπίεζε τον εαυτό του και στην ντουλάπα του έβρισκες μόνο ρούχα που κοινωνικά θεωρούνται ανδρικά. Κάποια στιγμή, παραδόθηκε στον πραγματικό του εαυτό και αποφάσισε να σταματήσει να λέει ψέματα στον εαυτό του και να μην αφήσει ανόητα ταμπού να καθορίσουν τη ζωή του. Αυτοπροσδιορίζεται ως crossdresser και η γκαρνταρόμπα του τώρα είναι γεμάτη κομψές φούστες, στιλάτα φορέματα και chic ψηλοτάκουνα. Παρακάτω μας αφηγείται την ιστορία του.

Πότε αποφασίσατε να ντύνεστε και να ζείτε ακριβώς όπως επιθυμείτε;

Δεν ήταν ακριβώς μια απόφαση, αλλά μια σταδιακή «παράδοση» σε κάτι που ήταν αναπόφευκτο. Ήμουν 29 ετών και αισθανόμουν να με ελκύει το γυναικείο ντύσιμο από τότε που ήμουν 9, αλλά δεν μπορούσα να ακολουθήσω την τάση μου, γιατί δεν είχα το θάρρος. Οπότε, μιλάμε για 20 χρόνια καταπίεσης και εσωτερικής απομόνωσης. Μια κόλαση, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να γίνω ένας άνδρας γεμάτος ζήλια, θυμό και άλυτα θέματα. Χαρακτηριστικά που συναντάω σε όσους μου επιτίθενται.

Πώς έγινε η μετάβαση;

Η μετάβαση υπήρξε μακροχρόνια, διήρκησε 14 χρόνια. Από τα 29 έως τα 43 μου χρόνια. Σε μια πρώτη φάση, έκανα πιο θηλυκή την ανδρική μου γκαρνταρόμπα -φορώντας πάντα ανδρικά ρούχα, απλώς πιο θηλυκά. Θα έλεγα ότι ακολουθούσα τη μόδα της εποχής, βρισκόμασταν στα μισά της δεκαετίας του ‘90, όταν οι πασαρέλες ήθελαν τον άντρα λίγο πιο ιδιαίτερο, με λαμέ σακάκια, πουκάμισα με οργάντζα και σατέν παντελόνια. Τέτοια πράγματα. Ύστερα, μια μέρα του Ιούνη το 2002, σε μια βιτρίνα είδα μια ανδρική φούστα. Την παρουσίαζαν ως κιλτ, αλλά δεν είχε κανένα στοιχείο των κιλτ, γιατί ήταν μαύρη, χωρίς τα γνωστά ταρτάν σκωτσέζικα σχέδια. Μια πραγματική φούστα, λοιπόν.

Μου πήρε τρεις μήνες για να το αποφασίσω, αλλά τελικά παραδόθηκα στην αδιαμφισβήτητη επιθυμία μου. Την αγόρασα και από εκείνη τη στιγμή «έγινε το πέρασμα», δηλαδή πέρασα από το ανδρικό στο γυναικείο τμήμα. Σταδιακά άλλαξα γκαρνταρόμπα -απαλλάχθηκα από όλα τα ανδρικά ρούχα, τα οποία σιγά-σιγά τα αντικατέστησα με γυναικεία.

Δεν έκανα κάποια ανακοίνωση. Απλώς ξεκίνησα να εμφανίζομαι δημόσια, αλλά πολύ σταδιακά. Στον επαγγελματικό μου χώρο έκανα δύο χρόνια για να κάνω coming out, ενώ χρειάστηκαν τρία χρόνια πριν αρχίσουν να με βλέπουν οι φίλοι μου. Όσον αφορά στους συγγενείς μου, η μητέρα μου πέθανε χωρίς να το γνωρίζει και ο πατέρας μου το κατάλαβε γιατί κάθε φορά, επί 10 χρόνια, με έβλεπε με το ίδιο τζιν. Κατάλαβε ότι ήταν ένα είδος μεταμφίεσης, ώστε να μην εμφανιστώ με φούστα και τακούνια. Όταν με είδε για πρώτη φορά με γυναικεία ρούχα δεν είπε τίποτα, συμπεριφέρθηκε σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

Πώς αυτοπροσδιορίζεστε;

Ως crossdresser, γιατί ουσιαστικά είναι αυτό που είμαι, αλλά ξέρω ότι πρόκειται για μια προσωρινή ταμπέλα, η οποία δημιουργήθηκε περισσότερο για τον κόσμο, ώστε να με τοποθετήσει σε ένα πλαίσιο, να «νομιμοποιηθώ». Ξέρω ότι για πολλούς μπορεί να αποτελώ θέαμα, σε τέτοιο βαθμό που να παθαίνουν κρίση. Οπότε, η φράση «είμαι crossdresser», η οποία ακολουθείται από την απαραίτητη επεξήγηση για το τι σημαίνει, προσφέρει μια σχετική ευκολία στην αποδοχή. Πιστεύω ότι θα έρθει η μέρα που αυτή η ταμπέλα δε θα είναι πιο αναγκαία, αν και πιστεύω ότι δε θα την προλάβουμε… Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν και πολύς καιρός πρέπει να περάσει, ώστε ένας σαν κι εμένα να θεωρείται φυσιολογικός. Δεν έχω φίλους crossdressers, αλλά μετά το coming out έχω έρθει σε επαφή με πολλούς online, με τους οποίους συχνά επικοινωνούμε. Ωστόσο, μόλις με δύο τα έχω πει από κοντά.

Τι φορέσατε στην πρώτη σας δημόσια εμφάνιση ως crossdresser;

Αν εξαιρέσουμε τις πρώτες μου «μεικτές» εμπειρίες (δηλαδή την πρώτη μου έξοδο με το kilt που ανέφερες νωρίτερα, με το οποίο ουσιαστικά ήμουν ντυμένος με ανδρικά ρούχα), το πρώτο μου total look ως crossdresser έγινε τον Ιούλιο του 2004, σε ένα επαγγελματικό δείπνο: λευκό και μπλε top, λευκή φούστα, πέδιλα από λουστρίνι με χαμηλό τακούνι.

Μικρός φορούσατε κρυφά τα ρούχα της μητέρας σας;

Όπως είπα και στην αρχή, από τα 9 μου χρόνια αισθανόμουν την επιθυμία να φορέσω γυναικεία ρούχα, την οποία ωστόσο καταπίεζα γιατί, καθότι μικρός και ζώντας στην σεξιστική κοινωνία της εποχής, θεωρούσα ότι είναι κάτι ανήθικο. Οπότε, σε εκείνη τη φάση της ζωής μου δε φόρεσα ποτέ κάτι γυναικείο, ούτε καν στα κρυφά.

Οι γονείς σας ήταν αυστηροί;

Όχι. Υποθέτω ότι η απροθυμία μου να δείξω στον κόσμο αυτό που πραγματικά ήμουν, πήγαζε από τον καθωσπρεπισμό του οικογενειακού μου περιβάλλοντος και από τον συντηρητισμό του κοινωνικού μου κύκλου (φανταστείτε πήγα σε σχολίου Ιησουΐτών!). Αλλά δεν ρίχνω το φταίξιμο σε κανέναν, απλώς τα 70s και τα 80s δεν ήταν τα σωστά χρόνια για μένα.

Πώς ήσασταν σαν παιδί;

Όπως αναφέρω και στο βιβλίο μου, ήμουν ένα παιδί με πολλές δυσκολίες. Τραύλιζα, δεν πήγα νηπιαγωγείο, έμαθα να διαβάζω πολύ νωρίς, μόλις τριών ετών, και δεν έπαιζα με παιχνίδια, αλλά διάβαζα βιβλία αστρονομίας -το μεγαλύτερό μου πάθος ήταν οι αποστολές Apollo στη σελήνη.

Έχετε βιώσει ποτέ bullying μικρός;

Ναι, από τα παιδιά στο σχολείο. Ήταν σαν να έβλεπαν αυτό που θα γινόμουν στη συνέχεια. Με φώναζαν gay, αλλά δεν καταλάβαινα το γιατί, δεδομένου ότι οι άντρες δε μου άρεσαν ποτέ. Θυμάμαι ότι στο γυμνάσιο καθόμουν στις σκάλες ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο όροφο μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και να ξεκινήσει στο μάθημα, ώστε να μη μπω νωρίτερα και υποστώ κάθε είδους παρενόχληση.

Ήταν σοκ για τη σύζυγό σας, όταν της ανακοινώσατε ότι ήσασταν crossdresser;

Σίγουρα. Διανύσαμε πολλά και δύσκολα χρόνια, αλλά είμαστε ακόμα μαζί. Τα καταφέραμε και αυτό πιστεύω πως οφείλεται στο γεγονός ότι, πίσω από τη σύγχυση και την έκπληξη, τελικά της αρέσω κι έτσι. Ούτως ή άλλως, με γνώρισε όταν είχα ξεκινήσει σταδιακά να αλλάζω το ντύσιμό μου -ντυνόμουν ακόμα με ανδρικά ρούχα, αλλά πιο θηλυκά. Και το ότι συμφώνησε να κάνουμε μαζί ένα παιδί όταν ήμουν ήδη crossdresser στο 100% το αποδεικνύει περίτρανα. Αν δεν σου αρέσουν οι crossdressers τρέχεις όσο γίνεται πιο μακριά τους, δεν κάθεσαι μαζί τους να κάνεις και παιδί.

Έχετε μιλήσει στην κόρη σας για το γιατί ο μπαμπάς της ντύνεται διαφορετικά από τους άλλους μπαμπάδες;

Όχι, εκείνη ήταν που άνοιξε την κουβέντα, εντελώς αυθόρμητα. Ήρθε στον κόσμο όταν ήμουν ήδη crossdresser, δε με έχει δει ποτέ με ανδρικά ρούχα, οπότε γι’ αυτήν, η γκαρνταρόμπα μου είναι το φυσιολογικό. Δε με έχει ρωτήσει «γιατί», είναι μικρή ακόμα, όταν όμως με ρωτήσει θα της δώσω ένα αντίτυπο του βιβλίου μου και θα της πω να το διαβάσει -στο κάτω κάτω αναφέρω και την ίδια μέσα. Κατά τα άλλη, βίωσε τη διαφορετικότητά μου με εντελώς ειρηνικό τρόπο -μόνο στη τρίτη και τετάρτη δημοτικού μου ζήτησε να μη βγαίνω από το αυτοκίνητο όταν πήγαινα να την πάρω από το σχολείο. Δε θα μπορούσα παρά να δείξω απόλυτη κατανόηση, το ρίσκο για bullying είναι μεγάλο. Πλέον, έχω απέναντί μου μια νεαρή κοπέλα, που μεγάλωσε πριν την ώρα της λόγω συνθηκών, με τους συνομήλικούς της να έχουν βιώσει ακριβώς το ίδιο. Κάπως έτσι, προέκυψε και η σημερινή γενιά των «gender-free», που δίνουν φωνή στους Maneskin και σε όσους μοιράζονται την ίδια ιδεολογία, οι οποίοι δε βλέπουν τίποτα περίεργο σε έναν σαν κι εμένα.

Υπήρξαν φίλοι ή συγγενείς που απομακρύνθηκαν;

Οι φιλίες μου έχουν αλλάξει εντελώς. Αλλά, για να πούμε την αλήθεια, υπάρχει όντως κανείς που στα 55 του -όσο είμαι εγώ σήμερα- έχει ακόμα τον ίδιο φιλικό κύκλο με αυτόν που είχε στα 30; Δεν νομίζω. Σε αυτό, η ιστορία μου δε διαφέρει από αυτές των υπολοίπων, απλώς είχε μια στροφή περισσότερο βίαιη, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις είναι σταδιακή.

Συναντήσατε ποτέ εχθρικές συμπεριφορές στο δρόμο; Έχετε φοβηθεί ποτέ;

Όχι. Στην πραγματικότητα, όλο αυτά τα χρόνια ήταν 4 ή 5 οι φορές που μου έχουν μιλήσει άσχημα. Βέβαια, προσέχω πολύ, δεν πάω σε περιοχές και από δρόμους με περισσότερο κίνδυνο, δεν βγαίνω το βράδυ. Οι συμπεριφορές που με πλήγωσαν δε συνέβησαν στον δρόμο, αλλά στα γραφεία, και όχι με λόγια, αλλά με πράξεις: δεν μου ανανέωναν τα συμβόλαια, διακρίσεις, mobbing. Για όλα αυτά μιλάω στο βιβλίο μου.

Τι θα λέγατε σε όποιον φοβάται να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει;

Η ζωή είναι μια και δεν αξίζει να την αφήσετε στα χέρια των άλλων.

Βρείτε το βιβλίο «Crossdresser: Stefano e Stefania, le due parti di me» στο Amazon.