Σίσσυ Τουμάση: «Πέρασα μια δύσκολη εφηβεία. Ευτυχώς που δεν με έχω κόρη»
Η Σίσσυ Τουμάση κλείνει μια δεκαετία στο θέατρο. Εγινε ηθοποιός γιατί αγαπούσε, κυρίως, το σινεμά –φέτος κάνει τηλεόραση. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Τώρα είναι φοιτήτρια στο Αρχαιολογικό-Ιστορικό τμήμα του Πανεπιστημίου. Αν και μικροκαμωμένη εκπέμπει έναν δυναμισμό, ένα πείσμα -δεν το βάζει κάτω. Ζει στην Αθήνα και θέλει να κάνει και καριέρα και οικογένεια.
«Γεννήθηκα στην Αθήνα. Η μητέρα μου ήταν τραπεζικός υπάλληλος, δεν ζει πια, την έχασα στα 19 μου. Με τον πατέρα μου δεν έχω σχέση –μεγάλωσα με τον πατριό μου. Παιδί έβλεπα θέατρο και σινεμά αλλά δεν είχα σκεφτεί ότι θα γίνω ηθοποιός.
Δεν έχω αδέλφια –μεγάλωσα και με γιαγιά και παππού στο Παγκράτι και με τη μαμά μου στο Ψυχικό. Δημοτικό πήγα σε δημόσιο, αλλά επειδή ήμουν άτακτο παιδί στο Γυμνάσιο με πήγαν σε ιδιωτικό, στου Κωστέα-Γείτονα. Ημουν ανήσυχο παιδί, φασαρίας σε όλα. Εξαφανιζόμουν, έκανα διάφορες τρέλες, ταλαιπωρούσα λίγο τη μαμά μου. Πέρασα μια δύσκολη εφηβεία. Ευτυχώς που δεν με έχω κόρη. Νομίζω ότι η μαμά μου δυσκολεύτηκε αρκετά... Τα έκανα και ηρέμησα. Με τη μητέρα μου τα βρήκαμε όμως. Γι΄αυτό πρέπει να μιλάμε στους ανθρώπους μας, να λέμε αυτά που είναι να πούμε, να κάνουμε την αγκαλιά που είναι να κάνουμε, να δώσουμε τα χέρια που είναι να δώσουμε –να κλείνουν τα κεφάλαια.
Εχω κάνει πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία –δεν συνεχίζω τώρα, αλλά τον συμβουλεύομαι αραιά και που. Είναι ένας άνθρωπος που μου στάθηκε σε μια περίοδο της ζωής μου, όταν είχα ανάγκη από κάποιον με τον οποίο να μην εμπλέκομαι συναισθηματικά. Δεν με γνωρίζει, δεν τον γνωρίζω και τον πληρώνω για να μ΄ακούσει –αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί δεν αναπτύσσουμε οικειότητα και σχέση. Θυμάμαι μια φορά που γιόρταζε του πήγα μια πάστα και δεν την δέχτηκε –ακραίος ίσως, αλλά ήταν μια οικειότητα που δεν την ήθελε. Εγώ είχα ανάγκη να μιλήσω σε ένα πιο αυστηρό πλαίσιο. Και με βοήθησε να βάλω τα πράγματα σε μια λογική σειρά ώστε να βρω τις συνδέσεις και να ανακαλύψω δικούς μου μηχανισμούς που ήταν εμπόδιο στην ζωή μου κι έχουν να κάνουν με το παρελθόν. Δεν σου δίνει κανείς manual ζωής...
Μετά το σχολείο δεν ήξερα τι να κάνω, ήμουν αναποφάσιστη. Μ΄έβαλε η μαμά μου στο Deree, αλλά κι εκεί αναποφάσιστη ήμουν. Δεν συνέβη κάτι που να με κάνει να πάω προς το θέατρο. Είχα μια φιλότεχνη οικογένεια, είχα σχέση με την τέχνη. Κάποια στιγμή όμως είπα ότι θα το δοκιμάσω. Εδωσα εξετάσεις στο Εθνικό και στο Ωδείο και είπα ότι, αν με πάρει μια απ΄τις δύο σχολές, θα προχωρήσω. Μπαίνοντας στη σχολή, στο Ωδείο, ήμουν 19 χρόνων, σκέφτηκα ότι έκανα μεγάλο λάθος. Ετυχε να είμαι σε μια τάξη που ήταν όλοι πολύ ενημερωμένοι εν αντιθέσει με μένα εκείνη την περίοδο. Είχα καλούς δασκάλους, τον Ημελλο, την Κονιόρδου, τον Ακύλλα Καραζήση, την Σκόττη, τον Αρβανιτάκη. Αγάπησα πολύ τον Ημελλο στη σχολή, μου πρότεινε έναν δρόμο διαφορετικό απ΄αυτόν που εγώ καταλάβαινα, πιο ποιητικό. Με μετακίνησε κι αυτό μ΄άρεσε.
Η απόρριψη ακολουθεί τον ηθοποιό ως το τέλος της καριέρας του
Με το που τελείωσα έπαιξα κατευθείαν στην ταινία “Miss Violence” που ξεχώρισε. Τον ρόλο τον πήρα με casting. Ολα στην ζωή μου με casting έχουν γίνει. Πιστεύω στην διαδικασία αυτή, πιστεύω ότι είναι μέρος της δουλειάς μας. Εχω απορριφθεί πολλές φορές. Η απόρριψη ακολουθεί τον ηθοποιό ως το τέλος της καριέρας του. Και ο πιο φτασμένος απορρίπτεται από κάποιες δουλειές για κάποιους λόγους. Αρκετά νωρίς συνειδητοποίησα ότι δεν απορρίπτομαι γιατί δεν είμαι καλή σε κάτι, αλλά γιατί δεν ταιριάζω ή γιατί κάποιος είναι καλύτερος γι΄αυτόν τον ρόλο...
Δεν με αμφισβήτησα εξαιτίας των casting. Βέβαια κάποιες απορρίψεις μπορεί να σου στοιχίσουν, κυρίως απ΄τον τρόπο που σε διαχειρίζονται –δεν σε ενημερώνουν. Εχει τύχει να με κρατήσουν δέσμια και μετά ν΄αλλάξει κάτι. Αλλά κι αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα. Εμαθα ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο ή σταθερό. Στο θέατρο Πορεία ξεκίνησα με casting –στην “Αγριόπαπια” του Ιψεν. Εκανα πολλές δουλειές εκεί.
Το επάγγελμα είναι ανταγωνιστικό –πολλοί κινούνται πλαγίως. Εγώ δεν έχω ανταγωνισμό να τη βγω στον άλλον –μ΄αρέσουν οι καλύτεροι από μένα, να΄μαι κοντά τους. Δεν μου΄χει τύχει να ζηλέψω κάποιον, μου΄χει τύχει να ζηλέψω δουλειά. Γενικά όσο πιο γρήγορα φύγουν αυτά απ΄τη μέση τόσο πιο εύκολα γίνεται η δουλειά. Εχει κάτι πολύ ψυχοφθόρο η όλη διαδικασία οπότε πρέπει γρήγορα να απεμπλακείς απ΄όλα αυτά. Δεν είναι εύκολο... Το έδαφος είναι μια κινούμενη άμμος και δεν νομίζω ότι υπάρχει καλλιτέχνης που δεν φοβάται, που δεν νιώθει ανασφάλεια. Δεν υπάρχει καμιά σταθερότητα, αλλάζει συνέχεια η οικογενειακή-επαγγελματική στέγη.
Για τον ρόλο στο “Μαύρο Ρόδο” έκανα επίσης casting, δύο φορές. Ηταν τελείως ξαφνικό. Ελειπα σε ταξίδι στο εξωτερικό και με πήραν τηλέφωνο και φτάνοντας με το αεροπλάνο στην Αθήνα πήγα κατευθείαν... Μου φάνηκε περίεργο που με ήθελαν γι΄αυτόν τον ρόλο. Αλλά έκτασε ωραία, μ΄άρεσε. Η ηρωίδα μου είναι πολύ μυστικοπαθής, άλλα λέει στον έναν, άλλα στον άλλον. Δεν είχα κληθεί ποτέ να κάνω τίποτα αντίστοιχο, και το χαίρομαι. Οταν μπήκα στην σειρά ένοιωσα απ΄την αρχή μέλος της ομάδας –με υποδέχτηκαν θερμά και όμορφα. Πηγαίνω χαμογελστή στα γυρίσματα κι αυτό στο τέλος της ημέρας είναι το πιο σημαντικό.
Η ερωτική οικειότητα που πρέπει ν΄αναπτυχθεί σ΄έναν ρόλο έχει να κάνει με τον παρτενέρ σου –με τον Νικολάκη Ζεκίνογλου στο “Μαύρο Ρόδο” νιώθω μεγάλη ασφάλεια, συντονιζόμαστε και προχωράμε. Ο άλλος το εκπέμπει αυτό. Δυστυχώς στην σχολή δεν μας τα μαθαίνουν αυτά –δεν μας μαθαίνουν τα πιο χρήσιμα πράγματα γενικότερα, πώς να πας σ΄ένα casting, πώς να παίξεις τη “γλάστρα” που δίνει ένα ποτήρι νερό. Θα΄λεγα ότι υπάρχει ένα σύστημα που μυρίζει λίγο ναφθαλίνη. Ούτε πώς να παίξουμε στην τηλεόραση μαθαίνουμε ούτε στον κινηματογράφο, στην κάμερα. Γενικά η εκπαίδευση, η παιδεία έχουν ένα θέμα. Μπήκα στην σχολή λέγοντας ότι θέλω να κάνω μόνο σινεμά -οπότε κάθε πρότζεκτ που έρχεται είναι ένα δώρο, γιατί είναι δυσεύρετο.
Ευτυχώς ζω απ΄τη δουλειά μου, και μπορώ να το λέω με μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη
Ευτυχώς ζω απ΄τη δουλειά μου, και μπορώ να το λέω με μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη. Δεν συνέβη απ΄την αρχή αλλά τα τελευταία χρόνια. Στη δουλειά μας, παγκοσμίως, ένα μικρό ποσοστό δουλεύει. Κάθε φορά, σε κάθε δουλειά λέω ότι μπορεί να΄ναι κι η τελευταία, ποτέ δεν ξέρεις... Υπάρχουν άλλοι στην ηλικία μου που΄χουν κάνει τετραπλάσια από μένα –κι άλλοι που δεν έχουν κάνει τίποτα. Είναι πολύ προσωπικός ο δρόμος του καθένα. Δεν γνωρίζουμε την πορεία ενός ανθρώπου πριν φτάσει στο τέλος του. Εχουμε δει ηθοποιούς που πρωταγωνίστησαν σε μια σειρά, που ήταν τα hot πρόσωπα της χρονιάς, να εξαφανίζονται μετά, ή κάποιοι άλλοι που έμοιαζαν ξεχασμένοι, να επιστρέφουν και να κάνουν το μπαν. Ο καθένας έχει την στιγμή του.
Δεν είμαι άνθρωπος που απασχολεί τα περιοδικά, τη δημοσιότητα. Ωστόσο η δημοσιότητα σε βοηθάει, σου ανοίγει μια πόρτα, αλλά θέλει να την χειριστείς σωστά, για να μην σου έρθει μπούμερανγκ.
Μελετώ ακόμα τον τρόπο που μπορείς να φτιάξεις την καριέρα σου, τι είδους καριέρα θέλεις, πώς να την διατηρήσεις. Πανεύκολα μπορείς να την ψωνίσεις, όταν γίνεις γνωστός απ΄την τηλεόραση. Πρέπει όμως ν΄αντιληφθείς την θνητότητα αυτής της δουλειάς, ότι το φως θα σβήσει, κι ότι πρέπει να δουλέψεις έτσι ώστε, όταν σβήσει, ν΄ανάψει το επόμενο. Θέλει ισορροπία.
Πανεύκολα μπορείς να την ψωνίσεις, όταν γίνεις γνωστός απ΄την τηλεόραση. Πρέπει όμως ν΄αντιληφθείς την θνητότητα αυτής της δουλειάς
Ναι, πράγματι μικροδείχνω, το ξέρω, μου το λένε. Αυτό μπορεί να σε περιορίσει στο τι μπορεί να δει ο άλλος σε σένα. Δεν μπορώ να παίξω ούτε το κοριτσάκι ούτε την τριαντάρα, μπορεί να είναι πρόβλημα αυτό –και ανοίγει δρόμο και κλείνει.
Ο Αργύρης (σ.σ. Πανταζάρας) έχει μια μεγάλη προβολή –είναι κι η σειρά, κι ίσως είναι φυσικό ν΄απασχολεί και η σχέση του τα media. Εγώ δεν θέλω να μιλάω γι΄αυτό. Δεν μ΄ενοχλεί η δημοσιότητα ούτε την χαίρομαι. Δεν διαφημίζω την σχέση μου ούτε την κρύβω. Γιατί να βγω να το φωνάξω; Νιώθω ότι φωνάζω και εκφράζω την αγάπη μου περπατώντας με τον άνθρωπό μου χέρι-χέρι, αγκαλιά. Γιατί να το κάνω λέξεις, να το δηλώσω κάπου; Το κάνω στη ζωή μου.
Μ΄αρέσει η οικογένεια, θα΄θελα πολύ να κάνω παιδιά. Νομίζω ότι θα μου άνοιγε κάποια άλλα ψυχικά κομμάτια. Δεν νιώθω ότι είμαι κόρη –έχω χάσει τη μητέρα μου, με τον πατέρα μου δεν έχω σχέση, οπότε θα΄θελα να γίνω μητέρα. Η δική μου εμπειρία απ΄την οικογένεια μου άφησε μια μεγάλη αγάπη που θέλω να δώσω. Και να προσέχω τους ανθρώπους που αγαπώ, να είμαι εκεί γι΄αυτούς. Είναι τόσο τρομακτικό να χάνεις τους ανθρώπους σου ξαφνικά. Εχασα την μαμά μου από τροχαίο, είναι πολύ δύσκολο αυτό –αύριο είχαμε ραντεβού... Είναι πολύ μεγάλο το σοκ. Οταν συμβαίνει βίαια δεν προλαβαίνει ο εγκέφαλος να συνειδητοποιήσει αυτό το κενό. Είναι πολύ άσχημο... Αλλά δεν με κλείδωσε στο κομμάτι της οικογένειας. Μου συσσώρευσε την αγάπη μου και θέλω να τη δώσω, να τη μοιραστώ. Οσο γι΄ αυτό το “σε τι κοινωνία θα ζήσουν τα παιδιά μου”, το σέβομαι αλλά δεν συμφωνώ. Γιατί και πίσω κοιτώντας ποια κοινωνία ήταν καλή; Υπάρχει τώρα ένας εξωραϊσμός.
Δεν νιώθω ότι είμαι κόρη –έχω χάσει τη μητέρα μου, με τον πατέρα μου δεν έχω σχέση- οπότε θα΄θελα να γίνω μητέρα
Τι σημαίνει να΄σαι γονιός; Να προσέχεις τον εαυτό σου, να΄σαι καλά για τα παιδιά σου, να΄σαι εκεί. Θυμάμαι ο Ημελλος μας είχε πει ότι συνειδητοποίησε ότι είναι πατέρας την μέρα που μπήκε στο αυτοκίνητο κι έβαλε ζώνη –γιατί είχε κάποιον άλλον για τον οποίο έπρεπε να΄ναι καλά.
Θεωρώ πολύ μοναχική τη δική μου γενιά. Η επικοινωνία βάλλεται διαρκώς και απ΄την υπερεπικοινωνία. Αισθάνομαι ότι είμαστε λίγο μοναχικές υπάρξεις που προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε όλοι αυτή την επιταγή της ωραίας ζωής και της χαράς με τα social κι όλα αυτά.
Οταν είχαμε την καραντίνα, λόγω της παύσης, έδωσα πανελλήνιες για να περάσω σε μια σχολή που ήθελα πάρα πολύ, το Ιστορικό-Αρχαιολογικό και πέρασα. Μ΄αρέσει πολύ η ιστορία. Παρακολουθώ όσο μπορώ τα μαθήματα, δίνω εξετάσεις. Εκεί είμαι με μια άλλη γενιά, τους συμφοιτητές μου, νιώθω ένα gap. Ακόμα και στη χρήση της γλώσσας.
Η προσπάθεια να εξαλειφθεί ο γλωσσικός σεξισμός μέσω της χρήσης του θηλυκού γένους σε επαγγέλματα που ασκούνταν παλαιότερα κατά κανόνα από άντρες είναι απαραίτητη. Η γλώσσα ως ζωντανός οργανισμός οφείλει να εξελίσσεται όπως άλλωστε κάνει απ΄τη γέννησή της, ακολουθώντας την εξέλιξη της κοινωνίας.
Στην ελληνική γλώσσα, συγκεκριμένα επαγγέλματα “λιγότερου κύρους” έχουν θηλυκό γένος, όπως καθαρίστρια, κομμώτρια κ.λπ. ενώ “πιο επιστημονικά” αποτυπώνονται μόνο ως αρσενικό -η βουλευτής, η γιατρός, η πρόεδρος. Η χρήση θηλυκών καταλήξεων – π.χ. βουλεύτρια, βοηθάει στην αποπατριαρχικοποίηση της γλώσσας μας και υποσυνείδητα ενδυναμώνει τις γυναίκες διότι προωθεί την εξάλειψη της ανισότητας και της διάκρισης.
Σε σχέση με το ουδέτερο, η συζήτηση είναι μεγάλη καθώς αποτελεί μια πρόταση αλλά απ΄την άλλη μ΄αυτόν τρόπο δεν συμπεριλαμβάνονται όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως αρσενικό ή θηλυκό. Και φυσικά δημιουργεί δυσλειτουργία στην ίδια τη χρήση της γλώσσας μας, η οποία υπακούει σ΄άλλους κανόνες απ΄την αγγλική καθώς έχει τρία γένη. Παρ΄όλα αυτά το δικαίωμα και ο σεβασμός στον αυτοπροσδιορισμό είναι αδιαμφισβήτητα κι η ιστορία μένει να δείξει τι ζυμώσεις θ΄ακολουθήσει η γλώσσα μας ώστε ν΄ακολουθήσει μια εποχή που αλλάζει».
«Μαύρο Ρόδο»: Κυριακή-Πέμπτη, 22.30 (Mega)
