Ρενέ Στυλιαρά: Το 26χρονο κορίτσι με τα ροζ μαλλιά που μάθαμε από τα πιο viral στιχάκια στο Instagram
Η Ρενέ Στυλιαρά είναι συγγραφέας. Εκτός των άλλων γράφει και στίχους για τραγούδια. Έγινε γνωστή από τα ρομαντικά στιχάκια που σκαρφίζεται και μοιράζεται στο Instagram, υπογράφοντας με το μικρό της όνομα. Τώρα ετοιμάζεται να βγάλει το τέταρτο βιβλίο της. Είναι ένα χαρούμενο κορίτσι μόλις 26 ετών, με ροζ μαλλιά και τατουάζ. Είναι Σκορπίνα και έχει ένα σκύλο, τη Λέξη.
Καθίσαμε δίπλα-δίπλα και μου μίλησε για όλα. Ο λόγος της είναι ένας χείμαρρος, που σε παρασέρνει και σε κάνει να την ακούς με προσοχή και θαυμασμό. Η Ρενέ αφηγείται τη ζωή και το πάθος της για τη συγγραφή στη BOVARY…
«Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Βούλα. Συγκεκριμένα, στις 18/11. Σκορπιός… Δεν χρειάζεται να σου πω πολλά - ένα δράμα! Μεγάλωσα δίπλα στη θάλασσα. Έπαιζα επαγγελματικά μπάσκετ και νόμιζα ότι αυτό ήθελα να κάνω».
Το όνειρό της άρχισε να αλλάζει κάπου στο Γυμνάσιο και μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε η καθηγήτρια λογοτεχνίας.
«Είχε ένα απίστευτο λεξιλόγιο και έντονη μεταδοτικότητα. Οπότε και άρχισα να καταλαβαίνω ότι η γλυκιά επιρροή που είχε πάνω μας, εξαιτίας του τρόπου που μιλούσε, ήταν παράδοξα όμορφη αφού δεν χρειαζόταν να μας επιβληθεί με κανένα άλλο τρόπο. Όταν το να κρατάω σημειώσεις με καινούριες λέξεις, τις οποίες και αναζητούσα έπειτα σπίτι για να δω τι σημαίνουν έγινε καθημερινότητα, τότε άρχισε να μου γεννάται η ανάγκη για επικοινωνία - βαθύτερη επικοινωνία που απαιτεί τις κατάλληλες λέξεις. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν να γράφω στίχους για τραγούδια. Έγινε το όνειρό μου αρχικά. Αργότερα, ήρθε το κομμάτι της συγγραφής. Γύρω στα 17».
Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν να γράφω στίχους για τραγούδια
Η συγγραφή
«Για μένα είναι ένας μυστικιστικός τρόπος επικοινωνίας. Και το να χρησιμοποιείς τις κατάλληλες λέξεις και να τις βάζεις στη σωστή σειρά για να μπορέσεις να επικοινωνήσεις αυτό που πραγματικά νιώθεις, το έβρισκα πάντα ασύγκριτα γοητευτικό».
«Ήμουν 16 όταν ανακοίνωσα στη μητέρα μου πως θέλω να γίνω συγγραφέας. Το πήρα με πείσμα και είπα ότι θα το κάνω. Αναζήτησα τι αρέσει στον κόσμο και έγραψα μια ποιητική συλλογή. Παρασκευή πήγα το βιβλίο μου σε εκδοτικούς οίκους και Δευτέρα με πήραν τηλέφωνο για να το εκδώσουν. Κυκλοφόρησε και πήγε σχετικά καλά. Έπειτα από έναν χρόνο, λέω: ''Οκ, επειδή έβγαλες ένα βιβλίο, αυτό σε καθιστά συγγραφέα; Όχι…''. Για την ακρίβεια, εμένα δεν με ενδιέφερε να είμαι συγγραφέας, αλλά να μπορώ να μοιραστώ το συναίσθημά μου. Αυτό για να το κάνω έπρεπε να βρω έναν τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα να πλησιάσω τον οποιονδήποτε και να δω αν βιώνει τη ζωή και τις καταστάσεις τις με την ίδια ευαισθησία που το έκανα εγώ».
Η συγγραφή είναι ένας μυστικιστικός τρόπος επικοινωνίας
Ο κόσμος των social media
«Εκεί μπήκε το Facebook. Δεν θυμάμαι να έγραφαν τότε διαδικτυακά σε αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Και έτσι άρχισα να γράφω εκεί και να βλέπω ότι ο κόσμος το μοιράζεται… Αν και έχω έντονη παρουσία στα social media, δεν είμαι άνθρωπος της τεχνολογίας. Είμαι κάπως πιο ρομαντική και αποστασιοποιημένη. Τότε κάποιος μου είπε να κάνω Instagram και έτσι άρχισα να γράφω και να ανεβάζω και εκεί. Το κοινό του το αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή».
«Κάποια στιγμή, κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Είχαν αρχίσει και άλλοι να γράφουν διαδικτυακά και να παίρνουν και να κόβουν το όνομά μου κάτω από αυτά που έγραφα. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο με τον οποίο αυτό που γράφω να ξέρουν ότι είναι δικό μου. Σκέφτηκα, έτσι, να βάλω τα γράμματά μου. Μέσα σε ένα βράδυ, αυτό που ανέβασα έγινε viral. Ήταν κάτι ρομαντικό σε έναν κόσμο digital, οπότε ταίριαζε απόλυτα με το περιεχόμενό μου τελικά».
«Νιώθω ευλογημένη. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο, γιατί έχω παλέψει σκληρά για όλα. Είναι παράξενο case study το insta-blogging, καθώς το Instagram είναι κατεξοχήν μέσο για φωτογραφίες. Αντίθετα εγώ επιλέγω να έχω λίγες δικές μου φωτογραφίες, και περισσότερα δικά μου συναισθήματα και σκέψεις».
Μέσα σε ένα βράδυ, αυτό που ανέβασα έγινε viral
Η Ρενέ και το όνομά της
«Το βαφτιστικό μου είναι Ειρήνη. Έκανα πολλά χρόνια γαλλικά, μου άρεσαν πολύ, και η καθηγήτριά μου με φώναζε Ρενέ. Και επειδή ήθελα να υπογράφω με το μικρό μου όνομα σαν να γνωριζόμουν με όλους, αποφάσισα να κρατήσω το Ρενέ, ειδικά όταν έμαθα ότι σημαίνει ''ξαναγεννημένος''. Απ’ τις πρώτες μου λέξεις ακόμη, ένιωθα ότι γεννιέμαι απ’ την αρχή μέσα από αυτά που γράφω. Ήταν το πιο ταιριαστό. Άλλαξα το όνομά μου και υπέγραψα έτσι το πρώτο μου βιβλίο. Έτσι, από τα 16 μου με φωνάζουν Ρενέ. Οι γονείς μου όμως με φωνάζουν Ειρήνη, όπως και η αδελφή μου. Μόνο όταν θέλει κάτι πιάνει το Ρενέ!»
Αποφάσισα να κρατήσω το Ρενέ
Η έμπνευση
«Όταν αποφασίζεις να γράψεις κάτι, ενέχει κάτι δικό σου, είτε το βίωμα είναι ενεργητικό είτε παθητικό. Ποτέ δεν ξέρεις από που θα ξεκινήσει κάτι. Μπορεί κάποιος να μου αφηγηθεί κάτι που έχει βιώσει, να έρθει να ακουμπήσει μια δική μου πτυχή, πληγή ή χαρά, να μπλεχτεί με κάτι δικό μου και να βγει κάτι άλλο τελικά. Οι άνθρωποι με εμπνέουν - η τρωτή τους φύση».
Η πρώτη αποτυχημένη απόπειρα και το «Μια φορά κι ένα μπορώ»
«Έκανα μια αποτυχημένη απόπειρα με ένα βιβλίο που λεγόταν ''Αντέχεις να σου πω''. Όταν ήταν όλα έτοιμα για να βγει, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο πρόβλημα και αναγκάστηκα να ακυρώσω τα πάντα. Ήταν πολύ δύσκολο. Ωστόσο, ήμουν ειλικρινής. Τους εξήγησα ότι δεν τα κατάφερα και πως θα επανέλθω, όταν θα είναι η ώρα. Εκεί συνειδητοποίησα ότι τελικά ο πυρήνας μου, που πάντα περιστρεφόταν γύρω από την ευαισθησία και το ανθρώπινο συναίσθημα, είχε έρθει για να μου επιβεβαιώσει ότι αυτός θα είναι πάντα ο δρόμος μου. Γιατί τελικά το δικό μου αναγνωστικό κοινό, που για μένα είναι προσωπικότητες και όχι followers, το υποστήριξε και όταν αυτό απέτυχε – κι αυτό από μόνο του ήταν μία σπουδαία επιτυχία. Θεωρώ ότι ένας συγγραφέας δεν είναι ο ίδιος χωρίς τους αναγνώστες του».
«Παραιτήθηκα λοιπόν από την τότε δουλειά μου σε μια εταιρία και αφοσιώθηκα στο έργο μου. Ξεκίνησα να γράψω το νέο μου βιβλίο, το ''Μια φορά και ένα μπορώ'', αφού το προηγούμενο θεώρησα ότι δεν ήταν γραφτό του να κυκλοφορήσει. Έψαχνα εκδοτικό οίκο να με αγκαλιάσει, όμως με απέρριπταν ο ένας μετά τον άλλο. Νομίζω πήγα σε όλους… Τότε, με παρότρυνση της φίλης μου της Μαρίας, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μαζί έναν δικό μας εκδοτικό οίκο που να στεγάσει τα όνειρά μου και τις λέξεις μου. Προετοιμαστήκαμε, προσπαθήσαμε να προβλέψουμε τα πάντα για ν’ αποφύγουμε τα λάθη και μπήκαμε στο τυπογραφείο. Σε έναν μήνα είχαν εξαντληθεί 3.000 αντίτυπα! Ο κόσμος την αγαπάει την αλήθεια και τους υποστηρίζει τους τρελούς που πονάνε αυτό που κάνουν…. Εκτυπώσαμε ξανά… Εξαντλήθηκε εκ νέου… Τώρα έχουμε ξεπεράσει τα 15.000 αντίτυπα! Μπήκε στα βιβλιοπωλεία, στα προτεινόμενα και ήταν υποψήφιο στα βραβεία Public. Έδειξαν ενδιαφέρον και μεγάλοι εκδοτικοί πια για μελλοντική συνεργασία».
«Πρόκειται για ένα ημερολόγιο, έχει αρίθμηση 365 ημερών, όπου ο πρωταγωνιστής ερωτεύεται παράφορα τη μούσα του και αποφασίζει να της γράφει κάθε μέρα μέχρι να την φέρει κοντά του. Θεωρεί ότι ο μοναδικός τρόπος για να την προσεγγίσει είναι μέσα από μια βαθύτερη αίσθηση επικοινωνίας μαζί της, οπότε της γράφει κάθε μέρα».
«Το βιβλίο που ακολούθησε ήταν το ''Αροθυμώ σε'', προς τιμήν των 100 χρόνων από τη Γενοκτονία των Ποντίων και τώρα ετοιμαζόμαστε για το τέταρτο».
Το νέο βιβλίο
«Το νέο μου βιβλίο είναι μυθιστόρημα, κάτι διαφορετικό από την ποιητική συλλογή, τη νουβέλα και τα αυτοτελή κείμενα που έχω γράψει. Δυσκολεύτηκα πολύ στην αρχή, τώρα όμως με έχει συνεπάρει. Δεν περίμενα να μου συμβεί αυτό. Μέσα από την οδύνη που περνά ένας συγγραφέας, τελικά καταφέρνει να αναγνωρίσει την χαρά της δημιουργίας. Ήταν μια εσωτερικά δύσκολη διαδικασία. Τώρα είμαστε στην τελική ευθεία και ιδανικά θα ήθελα να βγει μέσα στο 2020. Ανυπομονώ περισσότερο από ποτέ, πιο πολύ γιατί θέλω να παρουσιάσω κάτι περισσότερο δουλεμένο και πιο ώριμο. Έχει άμεση σχέση με το ''Μια φορά και ένα μπορώ'', καθώς κατά μία έννοια είναι συμπληρωματικό του».
Στίχοι τραγουδιών
«Πριν λίγες ημέρες, κυκλοφόρησε το τραγούδι της Έλενας Παπαρίζου «Σε ξένο σώμα». Συνεργαστήκαμε με την υπέροχη ομάδα των Arcade και γράψαμε μαζί τους στίχους όπως και στο «Σε δύο μόνο μάτια» του Αναστάσιου Ράμμου. Για μένα αυτά είναι όνειρα που γίνονται πραγματικότητα και με εκπλήσσουν κάθε φορά λες και είμαι μικρό παιδί - μικρά κομμάτια που τοποθετούνται στο στερέωμα της πραγματικότητας και σε αφήνουν άφωνο… Την πρώτη φορά που το άκουσα στο ραδιόφωνο, γελούσα και έκλαιγα ταυτόχρονα από τη συγκίνηση, δεν το πίστευα ότι συμβαίνει. Είναι ιδιαίτερο τραγούδι, είναι πολύ συναισθηματικό και εύθραυστο».
Την πρώτη φορά που το άκουσα στο ραδιόφωνο, γελούσα και έκλαιγα ταυτόχρονα
Όνειρα και μελλοντικά σχέδια
«Έχω πολλά όνειρα γιατί είμαι ζιζάνιο και συνεχώς κάτι άλλο προκύπτει. Σίγουρα ένα μεγάλο όνειρο ήταν το κομμάτι το συγγραφικό και το στιχουργικό που το έφερε ο κόσμος. Η δική μου δουλειά ήρθε και συνάντησε και τη θέληση του κόσμου και όλο αυτό έγινε πραγματικότητα.
«Δεν ξέρω αν τους αναγνώστες τους ενδιέφερε η Ρενέ ως Ρενέ, ή αυτό που έγραφε και ακουμπούσε κάτι δικό τους και μπορούσαν να το στείλουν κάπου και να επικοινωνήσουν την ανάγκη τους. Για μένα αυτό ήταν το στοίχημα πάντα, να αφήνω το συναίσθημά μου να πηγαίνει στον αποδέκτη και αυτός να γίνεται ο πομπός με κάποιον άλλον δέκτη. Είναι ένα παιχνίδι, μια ανταλλαγή».
«Είναι όλα κοντινά σε αυτά που κάνω, αλλά και διαφορετικά. Με ενδιαφέρει το εξωτερικό, να δω τι γίνεται έξω, αν ο κόσμος σκέφτεται και νιώθει το ίδιο. Αλλά η βάση μου θέλω να είναι εδώ, γιατί πάντα στη γλώσσα που σκέφτεσαι, άρα αισθάνεσαι και γράφεις, το αποτύπωμά σου είναι πιο ισχυρό».
Ποιήτρια ή συγγραφέας;
«Νιώθω υπερευαίσθητος άνθρωπος με μόνιμα βουρκωμένα μάτια μέσα στη φλυαρία και την εσωστρέφεια».
Δυσκολίες και υποστήριξη
«Οι δικοί μου είναι πολύ χαρούμενοι και υποστηρικτικοί. Στην αρχή, με περνούσαν για τρελή. Τώρα, με πειράζουν γιατί για εκείνους δεν θα γίνω ποτέ μια συγγραφέας, θα είμαι πάντα το κοριτσάκι τους. Δεν θα ήμουν η ίδια χωρίς αυτούς. Είναι λίγοι, αλλά ένας κι ένας. Είναι οι μόνοι που δεν μου κάνουν τα γούστα μου - είναι οι πιο αυστηροί κριτές, δεν τους πείθεις εύκολα. Και αυτούς χρειάζομαι περισσότερο».
«Συνάντησα πολλές δυσκολίες αλλά το λέω με χαμόγελο. Αν δεν σε δυσκολέψει καθόλου, κάτι δεν πάει καλά. Πήγαινα σε εκδοτικούς και ένιωθα πως δεν απέρριπταν απλά το έργο και τη δουλειά μου αλλά το συναίσθημά μου ολόκληρο. Οι καλλιτέχνες δουλεύουμε 360 ημέρες τον χρόνο, για να δούμε 5 φωτεινές. Θέλει πειθαρχία».
Το αναγνωστικό κοινό
«Ένας συγγραφέας δεν είναι ''τίποτα'' χωρίς τους αναγνώστες του, επιμένω. Δεν το μεταφράζω σε νούμερα. Δεν είναι followers, είναι ψυχές, άνθρωποι που μπαίνουν μέσα σε αυτό, γιατί τους έχεις παρασύρει σε ένα ταξίδι. Περιμένουν να τους δείξεις πράγματα στη διαδρομή. Σε στηρίζουν γιατί βλέπουν ότι κάποιος τους νιώθει. Είναι μοναδικές προσωπικότητες που βιώνουν κάτι που βιώνω και γω και προχωράμε μαζί».
Πώς τα έχεις πετύχει όλα αυτά μόλις στα 26;
«Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τους αριθμούς. Η ηλικία για μένα είναι κάτι το σχετικό. Θα μου πεις, η εμπειρία δεν είναι κάτι το σχετικό. Όταν είσαι μικρός δεν νιώθεις μικρός. Δεν νιώθω μικρή, νιώθω μεγάλη. Δεν μπορώ να καταλάβω τη διαφορά. Μόνο όταν διαβάζω παλιά μου κείμενα».
«Με έχει βοηθήσει το πείσμα μου, η δουλειά μου και σίγουρα η ειλικρίνεία μου. Όλα αυτά δεν θα είχαν καμιά αξία αν δεν τα αγκάλιαζε ο κόσμος. Νιώθω τυχερή και ευλογία. Θέλει και να σε επιλέξει».
«Γράφω αυτό που βιώνω και όχι κατά παραγγελία. Έτσι, δεν έγραψα κάτι μέσα στην καραντίνα για όλο αυτό. Με ενέπνευσε όμως η ηρεμία και η ησυχία. Μπορούσα να πάω για περπάτημα ή βόλτα τον σκύλο μου, τη Λέξη, και να ασχοληθώ αποκλειστικά με το περιβάλλον».
Με έχει βοηθήσει το πείσμα μου και η δουλειά μου
Αγαπημένοι συγγραφείς
«Έχω πολλούς αγαπημένους συγγραφείς, αλλά αυτή που με έχει σοκάρει είναι η Μάρω Βαμβουνάκη, στο βιβλίο της «Η μοναξιά είναι από χώμα». Αφού το διάβασα, δεν μπορούσα να γράψω. Ήθελα να την γνωρίσω, να της στείλω, να μάθω γιατί το έγραψε. Ένιωθα ότι είχε κάτι δικό μου μέσα. Είναι συγκλονιστική».
«Από τους ξένους συγγραφείς, θα ήθελα να μπορούσα να μιλήσω με τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Θα ήθελα να καταλάβω εκείνοι πώς γράφουν, γιατί γράφουν, να μάθω την ψυχοσύνθεσή τους. Γιατί αυτό που γράφουν πλέον δεν είναι δικό τους. Είναι κάτι άλλο για τον καθένα».
Τι κάνεις όταν δεν γράφεις;
«Μου αρέσει να παίρνω καφέ από ένα μαγαζί στη Βάρκιζα. Μου αρέσει η διαδρομή στη θάλασσα με το αμάξι, όπου ακούω πολύ μουσική. Μου αρέσουν τα ταξίδια. Να πίνω ένα ποτηράκι κρασί και να κάνω ωραίες συζητήσεις κάπου ήρεμα. Να γνωρίζω καινούργια πράγματα, να μαθαίνω και να εξελίσσομαι. Είμαι πολύ απλή μέσα στην πολυπλοκότητά μου».
«Μπορώ να ακούσω Νατάσα Μποφίλιου μέχρι Καίτη Γαρμπή. Έχω παθολογική αδυναμία στην Παπαρίζου. Ακούω πολύ ξένη μουσική, οτιδήποτε, και instrumental. Δίνω μεγάλη προσοχή στους στίχους και στη μουσική».
Αντί επιλόγου
«Το 2020 ήταν μια φρικαλέα χρονιά, για την παγκόσμια ιστορία, ήρθε και διέλυσε πολλά. Παρόλα αυτά, είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να μείνει στη θετική πλευρά των πραγμάτων - όποια κι αν είναι αυτή, όπου κι αν βρίσκεται. Πιστεύω ότι υπάρχει παρακάτω. Για τον κάθε έναν μας έχει έναν διαφορετικό τίτλο. Αν μια φράση μπορώ να σου πω για όλο αυτό, την οποία βίωνα πολύ έντονα στο κομμάτι της καραντίνας, είναι ότι: ''Τα μάτια συνηθίζουν στο σκοτάδι, ας μην συνηθίσουμε εμείς σε αυτό''. Αυτό σημείωσα εγώ σαν Ρενέ. Ακόμη και σε σκοτεινούς καιρούς, αξίζει να ψάχνουμε για το φως που θα τρυπώσει μια μέρα απ’ τη χαραμάδα».
Τα μάτια συνηθίζουν στο σκοτάδι, ας μην συνηθίσουμε εμείς σε αυτό
«Είναι παράξενοι καιροί, έχουν τις δυσκολίες τους, μάς θέλουν πιο συντονισμένους. Πιστεύω ότι πρέπει να ορίσουμε πώς θέλουμε να είναι η κανονικότητά μας από την αρχή και να διαλέξουμε την πραγματικότητά μας για να είμαστε γύρω από το κέντρο μας και όσο πιο ευτυχισμένοι γίνεται. Εύχομαι να έχουμε όλοι υγεία, τύχη, έμπνευση και έρωτα. Έρωτα κατάλληλο, ταιριαστό, που να μην έχει μόνο δυσκολία και πόνο. Έρωτα όμορφο, που να μπορείς να μοιραστείς το ποιος είσαι μαζί του».
Θα βρείτε τα βιβλία της εδώ:
