Hattie McDaniel: Η πρώτη Αφροαμερικανή ηθοποιός που κέρδισε Όσκαρ -Την έβαλαν να καθίσει μόνη σε ένα τραπέζι
Η Hattie McDaniel έγραψε ιστορία, όταν έγινε η πρώτη Αφροαμερικανή γυναίκα ηθοποιός που κέρδισε Όσκαρ το 1940.
Με τον ρατσισμό και την προκατάληψη κατά των μαύρων να κυβερνά τη βιομηχανία του θεάματος, αυτό της το κατόρθωμα και μάλιστα εκείνη την εποχή, θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας.
Έπρεπε να περάσουν άλλες δύο δεκαετίες, για να κερδίσει ξανά μαύρος ηθοποιός το πολυπόθητο αγαλματίδιο.
Η Hattie McDaniel κέρδισε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου ρόλου για τον ρόλο της «Mammy», στην ταινία-σταθμό «Όσα παίρνει ο άνεμος».
Ο ρόλος της ήταν αυτός μιας σκλάβας υπηρέτριας, με κωμικά στοιχεία αλλά και αυθορμητισμό, δυναμισμό και φαρμακερές ατάκες.
Εκείνη την εποχή, μόνο τέτοιους ρόλους μπορούσαν να ενσαρκώσουν οι Αφροαμερικανοί ηθοποιοί.
Δούλεψε πολύ για να τα καταφέρει καθώς είχε να πολεμήσει τις φυλετικές διακρίσεις. Μάλιστα, κατηγορήθηκε ότι έπαιζε μαύρες υπηρέτριες, διαιωνίζοντας τα στερεότυπα. Εκείνη όμως πάντα απαντούσε ότι προτιμούσε να παίζει την υπηρέτρια παρά να είναι.
Γεννήθηκε το 1893 στο Κάνσας και ήταν η νεότερη κόρη δύο πρώην σκλάβων. Στην τάξη της, ήταν το ένα από τα δύο μοναδικά μαύρα παιδιά.
Σύμφωνα με το περιοδικό «New Yorker», η Hattie ήξερε τι ήθελε να κάνει στη ζωή της από μικρή ηλικία. Ήθελε να γίνει ηθοποιός και performer.
Μπορούσε να τραγουδήσει και να χορέψει και στα 15 της αποφάσισε να παρατήσει το σχολείο για να γίνει μέλος του θιάσου του αδελφού της.
Αργότερα, με την αδελφή της δημιούργησαν έναν γυναικείο θίασο με το όνομα «McDaniel Sisters Company». Κατά τη διάρκεια των παραστάσεών τους, ανέπτυξε τον κωμικό χαρακτήρα της «Mammy».
Στη συνέχεια, πήρε μέρος σε βαριετέ σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Για να τα βγάλει όμως πέρα, καθώς τα λεφτά δεν ήταν αρκετά, δούλεψε και σαν υπηρέτρια και πλύστρα.
Στις αρχές τις δεκαετίας του ‘30, τα αδέλφια της την έπεισαν να μετακομίσουν στο Hollywood για να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Εκεί άρχισαν να παίζουν κάποιους μικρούς ρόλους σε ταινίες και στο ραδιόφωνο.
Τότε άρχισε να παίρνει ρόλους ως υπηρέτρια και υπέγραψε το πρώτο της συμβόλαιο. Από το 1935 έως το 1938, ενσάρκωσε συνολικά 74 υπηρέτριες, τις περισσότερες φορές χωρίς credits.
Δημιούργησε μια ισχυρή φιλία με τον Clark Gable ενώ τράβηξε την προσοχή του Bing Crosby, ο οποίος ήταν αυτός που την πρότεινε αργότερα στο παραγωγό David O. Selznick για το «Όσα παίρνει ο άνεμος».
Λέγεται ότι για τον ρόλο της «Mammy», η Πρώτη Κυρία Ελέανορ Ρούσβελτ, πρότεινε μερικές από τις υπηρέτριές της. Όμως, η Hattie έφτασε στην οντισιόν ντυμένη υπηρέτρια. Έτσι, κατάφερε να κερδίσει τον ρόλο, που την καταξίωσε.
Στην ταινία που βγήκε στους κινηματογράφους το 1939, η Hattie μοιράστηκε το ίδιο πλατό με τους σταρ του σινεμά Clark Gable και Vivien Leigh και έγινε η Αφροαμερικανή υπηρέτρια της iconic Scarlett O’Hara.
Η ερμηνεία της έλαβε διθυραμβικά σχόλια τόσο από λευκούς όσο και από Αφροαμερικανούς κριτικούς. Οι L.A Times, μάλιστα, έγραψαν τότε ότι η υποκριτική της αξίζει βραβείο Όσκαρ.
Τον Φεβρουάριο του 1940, η Hattie μπήκε στο γραφείο του παραγωγού με τις εφημερίδες και τις κριτικές στα χέρια της. Τότε, εκείνος υπέβαλλε αμέσως την υποψηφιότητά της για το Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου.
Η 12η Τελετή των Βραβείων Όσκαρ έλαβε χώρα σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο, όπου όμως δεν επιτρεπόταν η είσοδος σε μαύρους. Ο παραγωγός έπρεπε να τηλεφωνήσει για να μπορέσει να παραβρεθεί η Hattie. Ωστόσο, δεν μπορούσε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους συμπρωταγωνιστές της. Έκατσε σε ένα μικρό τραπέζι, στην άκρη της αίθουσας με τον μάνατζερ της.
Όταν, όμως ακούστηκε το όνομά της κατά την ανάγνωση του νικητή, όλη η αίθουσα την χειροκροτούσε όρθια. Μάλιστα, έβγαλε έναν από τους πιο συγκινητικούς λόγους στην ιστορία των Όσκαρ.
«Είναι μία από τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μου. Θέλω να σας ευχαριστήσω που με επιλέξατε για το βραβείο. Θα το κρατάω πάντα σαν φάρο για οτιδήποτε κάνω στο μέλλον. Ελπίζω ότι πάντα θα είμαι έπαινος για τη φυλή μου και την βιομηχανία του κινηματογράφου. Η καρδιά μου είναι γεμάτη για να σας πω πώς νιώθω», είπε μόλις παρέλαβε το βραβείο της.
Μετά τον θάνατό της, το 1952, το βραβείο της χάθηκε. Το είχε δωρίσει στο Howard University στην Washington, για να εκτεθεί εκεί. Ωστόσο, το βραβείο (μια χρυσή πλάκα και όχι αγαλματίδιο) εξαφανίστηκε από την προθήκη και μέχρι σήμερα κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται.
Μετά την Οσκαρική της ερμηνεία, έπαιξε διάφορους ραδιοφωνικούς ρόλους ενώ υπηρέτησε ως Πρόεδρος του Negro Division of the Hollywood Victory Committee κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Πριν πεθάνει, είχε ζητήσει δύο χάρες: Να θαφτεί σε λευκό θέρετρο με γαρδένιες στα χέρια και στα μαλλιά και συγκεκριμένα στο Holywood Forever Cemetery. Ωστόσο, το κοιμητήριο ήταν τότε μόνο για λευκούς, έτσι, κηδεύτηκε στο Angelus-Rosedale Cemetery.
Οι διακρίσεις ωστόσο φαίνεται πώς δεν έμειναν στο μακρινό 1940, καθώς ακόμη και σήμερα, το 2020, οι Αφροαμερικανοί αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό, τη βία και τις ανισότητες στις ΗΠΑ αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
