Plus2feet: Ο Βασίλης Τζιγκούρας φτιάχνει αναπηρικά αμαξίδια για ζώα και τους δίνει πίσω τη ζωή τους

Ο Βασίλης Τζιγκούρας δούλευε ως υδραυλικός, μέχρι που αποφάσισε ότι, αυτό που ήθελε να κάνει στη ζωή του ήταν να δώσει σε ζώα με κινητικά προβλήματα μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Έτσι, γεννήθηκε το Plus2Feet, ένα σπουδαίο πρότζεκτ. Ο ίδιος φτιάχνει αναπηρικά αμαξίδια για σκυλιά, γάτες, ινδικά χοιρίδια, χήνες, αρκούδες και κάθε άλλο είδος ζώου, δίνοντάς του την ευκαιρία να χαίρεται την καθημερινότητά του.

Πείτε μας δύο λόγια για εσάς και τη δράση σας. Πότε και πώς γεννήθηκε η ιδέα;

Το καλοκαίρι του 2015, σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, έβρισκα καταφύγιο σε διάφορες διασώσεις ζώων που είχαν αναρτηθεί στο διαδίκτυο. Μια μέρα, το μάτι μου έπεσε σε ένα βίντεο, που κατασκεύαζαν αυτοσχέδια αμαξίδια για ζώα με σωλήνες ύδρευσης. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

Συνδυάζοντας την αγάπη μου για τα ζώα με την ανάγκη μου να προσφέρω και την τεχνογνωσία μου καταρχάς ως πτυχιούχος μηχανουργός, αλλά και ως υδραυλικός, γεννήθηκε η Plus2feet, που όπως πολύ σωστά θέσατε, πρόκειται για μια ιδέα: την ιδέα να εξυπηρετώ με όλες μου τις δυνάμεις τα ζωάκια με κινητικά προβλήματα, σταματώντας τις ευθανασίες και βελτιώνοντας αισθητά την ποιότητα της ζωής τους, πιστεύοντας ακράδαντα ότι η αναπηρία δεν είναι καταδίκη.

Αυτό το εγχείρημα, λοιπόν, ξεκίνησε δειλά–δειλά το 2015, με την κατασκευή ενός αυτοσχέδιου αμαξιδίου για έναν σκύλο. Η αρχή ήταν παραπάνω από δύσκολη από πολλές απόψεις: ο εξοπλισμός μου ήταν ελάχιστος και τα εμπόδια, τα μέγιστα που μπορεί κανείς να σκεφτεί. Επίσης, μέχρι τότε δεν κυκλοφορούσαν ευρέως αναπηρικά αμαξίδια στην Ελλάδα και όπως καταλαβαίνετε το άγχος ήταν μεγάλο, καθώς πρόκειται για μία κατασκευή που πρέπει να υποστηρίξει στο 100% τις ανάγκες ενός ζώου με κινητικές δυσκολίες.

Μέχρι σήμερα, έχουμε φτιάξει περισσότερα από 2.000 αμαξίδια για ζώα συντροφιάς και φάρμας, ενώ έχουμε συμμετάσχει και στην κινητική αποκατάσταση άγριων ζώων (αρκούδα, αγριογούρουνο, χελώνα).

Σε ποιους απευθύνεστε;

Σε όλους τους κηδεμόνες, οι οποίοι έχουν ένα ζωάκι με κινητικά προβλήματα. Σε εθελοντές, οι οποίοι βρίσκουν ένα αδέσποτο ανάπηρο ζωάκι. Σε καταφύγια, που περιθάλπουν ζώα της άγριας φύσης, καθώς και σε κτηνιάτρους, οι οποίοι το χρησιμοποιούν για την κινητική αποκατάσταση του ζώου, που έχουν εγχειρήσει.

Πείτε μας λίγα λόγια για τη διαδικασία κατασκευής τους.

Η συνήθης διαδικασία έχει ως εξής: Ο κηδεμόνας - ή ο κτηνίατρος που παρακολουθεί το ζώο - επικοινωνεί μαζί μας για τον τύπο του αμαξιδίου που πρέπει να φτιαχτεί,. Ακολουθεί η μέτρηση του ζώου (καθώς τα αμαξίδιά μας δεν είναι τυποποιημένα αλλά εξατομικευμένα), η κατασκευή του αμαξιδίου και τέλος η εφαρμογή του στο ζωάκι.

Σε περιοχές εντός Αττικής, η μέτρηση του ζώου και η εφαρμογή του αμαξιδίου γίνονται από εμένα τον ίδιο. Στην επαρχία ή στο εξωτερικό, η μέτρηση γίνεται με βιντεοκλήση ή με αποστολή σχεδιαγράμματος των διαστάσεων. Και τέλος η εφαρμογή γίνεται πάλι με βιντεοκλήση. Σε κάθε περίπτωση, υπεύθυνος για την σωστή μέτρηση και εφαρμογή του αμαξιδίου στο ζώο είμαι αποκλειστικά εγώ, που σημαίνει ότι παρακολουθώ τη διαδικασία από την αρχή μέχρι το τέλος.

Τα αμαξίδια κατασκευάζονται στο μηχανουργείο μου και δεν είναι τυποποιημένα σε συγκεκριμένα μεγέθη. Αντίθετα, φτιάχνονται πάνω στις διαστάσεις του κάθε ζώου ξεχωριστά.

Ο χρόνος που θα απαιτηθεί για την κατασκευή ενός αμαξιδίου εξαρτάται από διάφορους παράγοντες: τον τύπο του αμαξιδίου (δίτροχο, τετράτροχο), το μέγεθός του, καθώς και τις έξτρα προσθήκες όταν απαιτούνται (χερούλι για καλύτερο πιάσιμο από τον κηδεμόνα, έξτρα ενίσχυση για τις γιγαντόσωμες φυλές ή για υπερδραστήρια ζώα κλπ). Ως προς αυτό το κομμάτι της προμήθειας υλικών, συνεργάζομαι με «πηγές» εντός και εκτός Ελλάδας αγοράζοντας μεγάλες ποσότητες κάθε φορά, ώστε να μειώνεται το κόστος του αμαξιδίου.

Ως προς την εφαρμογή με το ζωάκι, είναι μια πολύ εύκολη διαδικασία γιατί τα περισσότερα το δέχονται αμέσως! Υπάρχουν και κάποιες δύσκολες περιπτώσεις συνήθως με φοβικά ζωάκια, τα οποία χρειάζονται απλώς λίγο περισσότερο χρόνο για να το αποδεχθούν. Τα ζώα γνωρίζουν και αναγνωρίζουν την ελευθερία κίνησης, που τους προσφέρει ένα αμαξίδιο και το απολαμβάνουν δεόντως. Σε αυτό το σημείο, να πούμε ότι ένα αμαξίδιο δεν προσφέρει μόνο κινητικά οφέλη στα ζώα, αλλά και ψυχολογικά, καθώς τους «βάζει πάλι στο παιχνίδι» και νιώθουν ότι συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά.

Ποια είναι η αποδοχή του κόσμου;

Η αποδοχή του κόσμου είναι πολύ μεγάλη! Τότε που ξεκινήσαμε δειλά–δειλά, το αναπηρικό αμαξίδιο δεν ήταν ακόμη πολύ γνωστό. Μέχρι τότε ήταν ακόμα είδος πολυτελείας, το οποίο έπρεπε να παραγγείλουν κυρίως από το εξωτερικό, μέσω μιας πολύπλοκης διαδικασίας και με υψηλό κόστος. Σήμερα, η Plus2feet κατάφερε να μετατρέψει το αναπηρικό αμαξίδιο σε είδος πρώτης ανάγκης, το οποίο μπορεί κανείς να αποκτήσει πολύ εύκολα και οικονομικότερα. Ο κόσμος πλέον το γνωρίζει πολύ καλά και ολοένα και περισσότεροι καταφεύγουν σε αυτή τη λύση, προκειμένου να ανακουφίσουν το ζωάκι τους και να του προσφέρουν την ευζωία, που δικαιούται. Οι κτηνίατροι επίσης δεν προτείνουν εύκολα πλέον την ευθανασία και προτιμούν το αναπηρικό αμαξίδιο.

Τελευταία, έχει παρατηρηθεί ότι η κακοποίηση των ζώων τίθεται στο μικροσκόπιο, με περισσότερες κυρώσεις και πρόστιμα. Από την άλλη, ακούμε περιστατικά όπως αυτό με τη Σπάρτη, που μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι ακόμα τα ζώα δεν έχουν τον σεβασμό που τους πρέπει. Ποια είναι η άποψή σας; Υπάρχει ελπίδα;

Η φιλοζωία –μας αρέσει ή όχι - είναι συνώνυμο του πολιτισμού. Όποιος δεν είναι φιλόζωος, είναι απολίτιστος. Αυτό για μένα είναι ξεκάθαρο. Ο άνθρωπος έχει την ηθική υποχρέωση να συμπεριφέρεται σωστά απέναντι στα ζώα γιατί και αυτά εννοείται πως έχουν δικαίωμα στη ζωή, την ευζωία και τη δίκαιη μεταχείριση.

Με λίγα λόγια, είναι ηθικά αυτονόητο ότι πρέπει να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματά τους, ανεξάρτητα με την φιλοζωική μας ευαισθησία. Ακόμα και στην περίπτωση που τα φοβόμαστε ή δεν τα θέλουμε, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τα κακοποιούμε ή πολύ περισσότερο να τα θανατώνουμε.

Η φιλοζωία είναι κάτι που διδάσκεται. Για να υπάρξει ελπίδα, θα πρέπει να αρχίσει να διδάσκεται στα παιδιά ήδη από την οικογένεια και στη συνέχεια στο σχολείο. Μόνο τα παιδιά, η νέα γενιά, είναι η ελπίδα μας. Εάν τα παιδιά γαλουχηθούν μέσα σε ένα φιλοζωικό περιβάλλον, θα μάθουν να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους, να σέβονται, να μοιράζονται, να έχουν ενσυναίσθηση. Όλα αυτά θα μετατρέψουν αυτά τα παιδιά σε ενήλικες με ευαισθησία, με συναισθήματα, με πλούτο ψυχής και απόθεμα αγάπης. Έτσι θα γίνουν σωστοί πολίτες, που θα αγαπούν και θα βοηθούν τόσο τα ζώα όσο και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι η κοινωνία θα γίνει λίγο καλύτερη.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αιτία που υπάρχουν τόσα πολλά αδέσποτα στην Ελλάδα και ποιες θα ήταν κατά τη γνώμη σας οι καλύτερες κινήσεις για να λυθεί αυτό το πρόβλημα;

Τα αδέσποτα συνήθως δημιουργούνται είτε από άγνοια, είτε από ιδιωτικές γέννες είτε από κακοποίηση, δηλαδή εγκατάλειψη. Πολλοί κηδεμόνες αγνοούν την ανάγκη της στείρωσης είτε γιατί θεωρούν ότι το σκυλάκι τους - ειδικά αν είναι θηλυκό - πρέπει να γεννήσει τουλάχιστον μια φορά, κάτι που πλέον είναι μύθος, είτε πιστεύουν ότι με την στείρωση «επεμβαίνουν στη φύση του ζώου». Αυτό δεν είναι σωστό. Η στείρωση είναι η λιγότερη παρεμβατική στάση μας απέναντί τους. Είναι μεγαλύτερη η καταπίεση που τους ασκούμε εάν τα αφήνουμε να έχουν το ένστικτο της αναπαραγωγής αλλά δεν τα αφήνουμε να ζευγαρώνουν κάθε φορά που θέλουν. Αυτή είναι σκληρότερη παρέμβαση σε σχέση με τη στείρωση.

Οι γέννες από ιδιώτες είναι επίσης μια μεγάλη μάστιγα, που οδηγεί σε αδέσποτα. Εάν τα κουτάβια που θα γεννηθούν είναι πολλά σε αριθμό, αυτό δυσχεραίνει την υιοθεσία τους (εάν μιλάμε για υιοθεσία και όχι για πώληση, που είναι παράνομη από ιδιώτες) και μπορεί να καταλήξουν αδέσποτα ή ο ιδιώτης να μην ελέγξει σωστά την ανάδοχη οικογένεια – γιατί απλώς θέλει να ξεφορτωθεί τα κουτάβια - και το σκυλάκι να καταλήξει στο δρόμο.

Τέλος, έχουμε την ανήθικη και παράνομη πρακτική της εγκατάλειψης ενός κατοικιδίου για διάφορους λόγους, που εντείνεται από την μη τοποθέτηση μικροτσιπ στο ζωάκι και την μη καταγραφή των στοιχείων του κηδεμόνα.

Νομίζω πως μετά την αυστηροποίηση των ποινών σε περιστατικά κακοποίησης ή βασανισμού ή θανάτωσης ζώων, θα πρέπει πλέον να ληφθούν επίσης πιο αυστηρά μέτρα όσον αφορά την εγκατάλειψη ζώου, καθώς και τις γέννες από ιδιώτες.

Ταυτόχρονα, η φιλοζωία θα μπορούσε να διδαχτεί ως μάθημα στα σχολεία, ώστε μετά από κάποια χρόνια να μην ασχολούμαστε πλέον με ποινές, αφού οι μελλοντικοί πολίτες θα έχουν θέσει γερές βάσεις για μία πολιτισμένη κυρίως αλλά και αρμονική συνύπαρξη με τα ζώα.

Παράλληλα, οι Δήμοι θα πρέπει να έχουν προγράμματα ολοκληρωμένης διαχείρισης των αδέσποτων (περίθαλψη, φιλοξενία και στη συνέχεια υιοθεσία τους).

Πείτε μας μια ιστορία που σας έχει συγκινήσει

Η συγκίνηση είναι μεγάλη για όλα τα περιστατικά, αλλά σίγουρα μπορώ να ξεχωρίσω δύο ιστορίες, που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό μου. Η πρώτη είναι η κατασκευή αναπηρικού αμαξιδίου για τον αρκούδο Ούσκο του Αρκτούρου, η οποία ήταν και η πιο δυνατή πρόκληση μέχρι τώρα. Η συγκεκριμένη κατασκευή ήταν πρωτοπόρος, διότι δεν είχε ξαναχρησιμοποιηθεί κάτι παρόμοιο, επομένως δεν υπήρχε ένα μοντέλο αμαξιδίου, πάνω στο οποίο μπορούσα να βασιστώ. Τεράστια συμβολή στο εγχείρημα πρόσφερε η λαρισαία κτηνίατρος Σοφία Ζώη, δίνοντάς μου πολύτιμες πληροφορίες και συμβουλές, που με βοήθησαν να κατασκευάσω ένα απολύτως εξειδικευμένο αμαξίδιο για την περίπτωση του άγριου αυτού ζώου.

Ένα επίσης πολύ δυνατό περιστατικό, συναισθηματικής κυρίως αξίας, είναι η πρόσφατη αποστολή δωρεάν αναπηρικών αμαξιδίων (με την αρωγή της Ευρωπαϊκής Πίστης) στην εμπόλεμη Ουκρανία για δύο σκύλους, από τους οποίους ο ένας βρέθηκε ανάπηρος ανάμεσα σε συντρίμμια. Μόλις μας απέστειλαν φωτογραφικό υλικό και βίντεο από τους σκύλους Μπάρνεϊ και Πάζ να τρέχουν με τα αμαξίδιά τους, δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυα χαράς.

Ποιο είναι το όραμά σας για το μέλλον του Plus2Feet;

Ως άνθρωπος μου αρέσει η πρωτοπορία, μου αρέσει να οδηγώ τις εξελίξεις και να ανοίγω νέους δρόμους. Αυτό, λοιπόν έχει επηρεάσει πολύ το όραμά μου, το οποίο στηρίζεται σε δύο άξονες: ο πρώτος είναι να εξελίξουμε το αναπηρικό αμαξίδιο ακόμα περισσότερο, με τη δύναμη της επιστήμης και της τεχνολογίας και ο δεύτερος είναι η αλλαγή νοοτροπίας σχετικά με την αναπηρία γενικά και τα ζώα με κινητικά προβλήματα, ειδικότερα.

Ως προς τον πρώτο άξονα, έχουμε ήδη ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στο χώρο της κατασκευής αναπηρικών αμαξιδίων για ζώα, αυτό της έρευνας. Το πρώτο ερευνητικό project έγινε σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Βιο-οικονομίας και Αγροτεχνολογίας του ΕΚΕΤΑ, με το ΤΕΦΑΑ Τρικάλων και τη Διδάκτορα Ορθοπεδικής Χειρουργικής της Κτηνιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Σοφία Ζώη, όπου δείξαμε τα μηχανικά πλεονεκτήματα της βάδισης ενός ζώου με τη χρήση αμαξιδίου.

Το δεύτερο ερευνητικό project της Plus2feet, το οποίο βρίσκεται στα σκαριά, αφορά μια τεχνολογική προσθήκη στο αμαξίδιο, ώστε ο κηδεμόνας να καταλαβαίνει πότε το ζώο του κουράστηκε ή να προειδοποιεί για τυχόν καρδιακές παθήσεις, που σχετίζονται με έντονη άσκηση.

Ο άλλος πυλώνας της Plus2feet είναι η αλλαγή νοοτροπίας σχετικά με την αναπηρία. Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα το διαφορετικό, με όποιο τρόπο κι αν παρουσιάζεται, δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό, λοιδορείται και κατακρίνεται. Η αναπηρία είναι μια διαφορετικότητα. Που θα πρέπει να γίνεται τουλάχιστον σεβαστή και να μην εξαλείφεται με την ευθανασία.

Προσωπικά πιστεύω ότι η ζωή είναι ένα πολύτιμο αγαθό και το δικαίωμα στη ζωή και την ευζωία είναι δικαίωμα όλων, ανθρώπων και ζώων. Υποχρέωση, επίσης, όλων είναι η αξιοπρεπής διαβίωση όλων των πλασμάτων με κινητικά προβλήματα. Με απλά υλικά, προσπαθώ να κάνω τη ζωή να συνεχίζεται, γιατί πιστεύω ότι η αναπηρία δεν είναι καταδίκη.