O Πέτρος Κωστόπουλος εξομολογείται: «Οι γυναίκες με έσωσαν κι έχω πάντα μέσα μου ένα ευχαριστώ»

Ο Πέτρος Κωστόπουλος και οι γυναίκες: Από τη μητέρα του ως τις κόρες του, απ΄όσες ερωτεύτηκε ως τις λίγες που αγάπησε, απ΄τις φίλες του ως τις διευθύντριες στα περιοδικά του, όλη του η ζωή είναι γεμάτη από γυναίκες.

Γι΄αυτό κι έχει πολλά να πει για εκείνες. Για τα πρότυπα και τα στερεότυπα που τις καθορίζουν, για τις αλλαγές που έχουν σημειωθεί μέσα στα χρόνια, για τις απαιτήσεις, τις διεκδικήσεις και τις αντιφάσεις τους, για το φλερτ και το φεμινιστικό κίνημα, για την σχέση των δύο φύλων.

Και ο ίδιος, άλλοτε ως γιος, άλλοτε ως πατέρας, σύζυγος, σύντροφος ή επαγγελματίας στον χώρο του Τύπου, ξεδιπλώνει σκέψεις και βιώματα με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας.

Οταν ακούτε τη λέξη γυναίκα, τι σκέφτεστε;

«Μικτά πράγματα, πολύ μπερδεμένα, σαν κακομονταρισμένο τρέιλερ. Καταρχήν σκέφτομαι τη μάνα μου, μετά σκέφτομαι τις κόρες μου. Υστερα τις γυναίκες που αγάπησα και τις γυναίκες που ερωτεύτηκα λίγες. Είχα μεγάλη καρδιά.

»Με τα χρόνια κατάλαβα τι είναι η γυναίκα, ίσως και τη διαφορά που έχει σήμερα απ΄τη μάνα μου. Οταν ήμουνα μικρός δεν το εκτιμούσα τόσο πολύ. Και μετά, την θαύμασα. Μια γυναίκα που δεν δούλεψε ποτέ ή μάλλον δούλεψε δέκα χρόνων επειδή πέθανε ο πατέρας της και έχασαν την περιουσία τους. Και την έστειλαν σ΄αυτό σε σπίτι, δουλάκι, όπως το έλεγαν τότε, να καθαρίζει σκάλες, να πλένει, να σφουγγαρίζει, πράγμα που της έμεινε τραύμα για όλη της την ζωή. Στα δεκάξι ήθελε να φύγει πια απ΄το χωριό και κλέφτηκε με τον πατέρα μου. Και στα δεκάξι μισό έκανε παιδί και το μεγάλωνε μια χαρά. Ο άντρας έφυγε και πήγε στα βουνά στον ΕΛΑΣ και τον έχασε για ενάμιση χρόνο και αυτή μεγάλωνε το παιδί και ζούσε όλη την οικογένεια ως μοδίστρα. Έμαθε ότι ο άντρας της πέθανε, έτσι γράφτηκε σε μια εφημερίδα, ότι τον σκότωσαν οι Γερμανοί. Στον ενάμιση χρόνο μετά κατάλαβε ότι ζει κι έφυγε και πήγε στα βουνά κι η ίδια. Αντάρτισσα την έχω φωτογραφία ακόμα με το δίκοχο του ΕΛΑΣ. Και μετά, μια ζωή δεν καθόταν. Μαγείρευε, έφτιαχνε τον κήπο, καθάριζε, έπλενε, πήγαινε στις γειτόνισσες, μίλαγε. Ηταν η χαρά της ζωής για όλα τα μικρά κορίτσια της γειτονιάς. Τα έντυνε, τα φρόντιζε.

»Ημουν παιδί του μπαμπά, δεν ήμουν ποτέ της μαμάς. Δεν μ΄έπνιξε όπως κάνουν πολλές ελληνίδες μαμάδες. Μετά που πήγα στο Παρίσι και άρχισα να ξυπνάω και να βλέπω πώς είναι ο κόσμος, έξω απ΄την ελληνική επαρχία, ξαναεκτίμησα την μάνα μου όχι τόσο γι΄αυτά που μου΄μαθε, αλλά γι΄αυτά που έκανε, γι΄αυτό που ήταν. Όπως και όλες τις γυναίκες σαν κι αυτή.

»Και δεν πιστεύω ότι καμία γυναίκα, σήμερα, απ΄αυτές που πλέον κάνουν καριέρα, που είναι απελευθερωμένες, που βγάζουν χρήματα, που είναι επιστήμονες, θα την θεωρούσα καλύτερη απ΄αυτή τη γυναίκα. Με πρόσεχε, μου έριχνε και καμία, το θυμάμαι με γλύκα. Μου΄ριχνε καμιά στον πισινό, στα πόδια, όποτε χτύπαγα, όποτε έτρεχε αίμα. Το θυμάμαι πολύ γλυκά, κανένα τραύμα. Ο πατέρας μου μου΄ριξε ένα χαστούκι και το θυμάμαι σαν την πιο δίκαια πράξη του πλανήτη. Γιατί του είπα κάτι βαρύ, ήμουν 15. Αλλά όλα τα αισθάνομαι πολύ όμορφα γιατί πάντοτε με είχαν ελεύθερο. Βέβαια εγώ δεν έχω πειράξει ούτε τρίχα απ΄τα παιδιά μου.

»Στη γειτονιά τότε καμιά γυναίκα δεν δούλευε -υπήρχε μια δικηγόρος, μια συμβολαιογράφος, η δασκάλα. Το σπίτι, το αγοράσαμε, με τα λεφτά που έκλεβε η μάνα μου απ΄την τσέπη του πατέρα μου, για να μην τα φάει εκείνος -έπαιζε καμιά φορά χαρτιά, όχι ιδιαίτερα, μετά το΄κοψε.

»Μετά ήρθαν οι έρωτες. Οι γυναίκες που γνώρισα στην δεκαετία του ΄70, άρχισαν να σπουδάζουν, να φεύγουν απ΄το σπίτι, να έρχονται στην Αθήνα, ν΄απελευθερώνονται. Και σεξουαλικά πια δεν υπήρχε αυτή η κόμπλα της επαρχίας ότι μια κοπέλα που κάνει σεξ είναι πουτάνα. Και το πράγμα άρχισε ν΄αλλάζει σταδιακά.

»Δεν υπήρξε κάποιο κίνημα το οποίο να τις ωθήσει, δεν μπήκε στην Ελλάδα κάποιος φεμινισμός, όπως την ίδια εποχή στην Γαλλία, π.χ.. Και πιστεύω ότι σήμερα η Ελληνίδα, όπως σου είπε κάποτε η Αρβελέρ, είναι η πιο δυνατή γυναίκα που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα».

Σήμερα;

»Καμία σχέση. Τώρα είναι ανεξάρτητες γυναίκες, επιστήμονες, διαβασμένες, είναι τα πάντα. Κι αυτό βέβαια είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί, ώστε να΄χει η γυναίκα την ελευθερία της, είτε αυτή είναι οικονομική, είτε επαγγελματική, είτε σεξουαλική και συναισθηματική.

»Παλιά η γυναίκα ήταν φυλακισμένη, όχι στο σπίτι, στο εισόδημα. Ολα αυτά γινόντουσαν γιατί η γυναίκα δεν μπορούσε ποτέ να΄χει το δικό της εισόδημα, άρα εξαρτιόταν από έναν άντρα. Και να΄θελε να φύγει, δεν μπορούσε, Καμιά φορά έλεγα στην μάνα μου, για πλάκα, όταν τσακωνόταν με τον πατέρα μου, γιατί δεν χωρίζεις, και μου΄λεγε αν είχα ένα πενηνταράκι θα το΄κανα. Μεγάλη αλήθεια.

»Εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι μια γυναίκα που δεν δουλεύει, δηλαδή θα βοηθούσα και βοήθησα όσο μπορούσα. Πιστεύω ότι η γυναίκα που δεν δουλεύει, και δεν εννοώ τις γυναίκες που είναι απομονωμένες στα χωριά ή τις άνεργες, ψάχνουν έναν εύπορο άντρα. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε κι αυτό παρά τον φεμινισμό.

»Γι΄αυτό άλλωστε και ο γάμος απέκτησε μια πολύ σχετική έννοια πια. Αν εξαιρέσουμε τα παιδιά, δεν ξέρω τι άλλο είναι. Επίσης εμένα μ΄αρέσει το ζευγάρι, το μαζί. Αλλά αυτή τη στιγμή βλέπουμε ότι η ανεξαρτησία της γυναίκας είναι ίσως ένα από τους λόγους που οδηγούμαστε σε γρήγορα διαζύγια. Και ίσως είναι και σωστό -δεν το λέω για κακό».

Η μητέρα σας έπαιξε ρόλο προτύπου στις γυναίκες της ζωής σας και στο πως θα θέλατε να είναι οι κόρες σας;

«Στους έρωτες, δεν μ΄επηρέασε. Γιατί όπως λέει ο Ελύτης, είμαστε μια γλώσσα που άλλο είναι ο έρωτας και άλλο η αγάπη. Δεν είναι πολλές γλώσσες που το΄χουν αυτό. Στον έρωτα ήμουν εύκολα “θύμα” της ομορφιάς. Μ΄άρεσαν οι ωραίες γυναίκες. Δεν ξέρω αν αυτό είναι έγκλημα. Η εμφάνιση μιας γυναίκας μας θολώνει -κι εμένα ακόμα, δυστυχώς. Οι γυναίκες διαλέγουν αλλιώς. Εμείς οι άνδρες με την ομορφιά παθαίνουμε κάτι.

»Οι έρωτες είναι πολλοί. Οι αγάπες, λίγες και άλλα πράγματα παίζουν ρόλο. Οπότε ναι, στο επίπεδο της αγάπης το δυναμικό της μάνας μου ήθελα να υπάρχει.

»Δεν μπορούσα μια γυναίκα χωρίς drive, δηλαδή μια γυναίκα που περιμένει τον άντρα να γυρίσει στο σπίτι. Πιστεύω ότι είναι το πιο λάθος μοντέλο οικογένειας, δεδομένου ότι τελικά οι άντρες που δεν θέλουν οι γυναίκες τους να δουλεύουν, το πληρώνουν άσχημα στο σπίτι. Γιατί εκείνη θα νοιώθει αδικημένη και θα είναι.

»Εμένα η γυναίκα μου δούλευε απ΄την πρώτη μέρα. Και στις κόρες μου νομίζω ότι αυτό έμαθα, και γι΄αυτό έφυγαν κι έξω. Για να μπορέσουν σε επίπεδο αξιοκρατικό να επιζήσουν. Αυτή την στιγμή δουλεύουν σε μεγάλες εταιρείες στην Silicon Valley, η μια στην τεχνητή νοημοσύνη και η άλλη πάνω σε εφαρμογές. Και είναι πολύ ευχαριστημένες, διότι αμείβονται γι΄αυτό που κάνουν, δηλαδή δεν αμείβονται λιγότερο απ΄τον αντίστοιχο άντρα στην Αμερική. Και πάντα αυτό τους έλεγα, “να μην εξαρτηθείτε ποτέ από έναν άντρα, ποτέ”, είναι θηλιά στον λαιμό.

»Τ΄αγόρια το ζούνε πιο δύσκολα. Γιατί; Γιατί εμείς οι άντρες μετράμε τα γεννητικά μας όργανα, όταν είμαστε μικροί, με το πόσες φιλενάδες έχουμε, τον τσαμπουκά μας δηλαδή. Κι όταν μεγαλώσουμε με το πόσο επιτυχημένοι είμαστε στη δουλειά. Κι αν πάει στραβά η δουλειά, είμαστε κατεστραμμένοι, αισθανόμαστε χάλια, μπαίνουμε σε κατάθλιψη, σαν να μην υπάρχουμε. Αυτό είναι πιο πολύ αντρικό. Οι γυναίκες είναι πιο μαχήτριες στην ζωή, πιστεύω».

Ως πατέρας, είχατε-έχετε διαφορετική προσέγγιση στον γιο απ΄τις κόρες σας;

«Λιγάκι, ναι. Τα αγόρια πια σήμερα χρειάζονται μια στήριξη ηθικού παραπάνω γιατί αμφισβητούν πιο πολύ τον εαυτό τους, είναι πιο ευάλωτα. Εμείς παλιά ήμασταν πιο γαϊδούρια, σε δύσκολες εποχές. Μεγαλώσαμε σ΄άλλες συνθήκες με τα κορίτσια να είναι πιο μαζεμένα, πιο φοβισμένα, πιο περιορισμένα.

»Κατά τ΄άλλα, ακριβώς το ίδιο. Το ίδιο και για το πως θα φερθούν στους/στις συντρόφους τους. Γιατί μπορεί ένα αγόρι να κάνει μια γαϊδουριά σ’ ένα κορίτσι αλλά κι ένα κορίτσι μπορεί να κάνει μια γαϊδουριά σ’ένα αγόρι. Λέω στον γιο μου να τις αγαπάει και να μην στεναχωριέται αν δεν τις καταλαβαίνει -εγώ δεν τις κατάλαβα ποτέ. Πιστεύω ότι έχουμε διαφορετικούς εγκεφάλους από τις γυναίκες. Ισως είμαστε κι άλλοι πλανήτες».

Αλλιώς προσεγγίζετε μια γυναίκα σήμερα; Εχουν αλλάξει οι απαιτήσεις των γυναικών;

«Εγώ όχι. Δεν μπορώ ν’αλλάξω. Σε ένα γέρικο σκυλί δεν μπορείς να μάθεις νέα κόλπα. Ούτε φοβάμαι να φλερτάρω όπως θα φλέρταρα κάποτε. Αλλά οι απαιτήσεις είναι σαφώς μεγαλύτερες.

»Παλιά δεν ξέρω, δεν είχαμε συναλλαγές -θα ήταν το δώρο στη γιορτή σου, στην γιορτή μου, ένα μπουκέτο λουλούδια επειδή σ΄αγαπάω ή αν κάνω κάποια βλακεία να κλαίω κάτω απ΄το σπίτι… Κι έχω κλάψει για γυναίκες, έχω κλάψει κανονικά, γιατί είχα κάνει μεγάλη βλακεία. Κι ήμουν κάτω απ΄το σπίτι, για να με βλέπει απ΄το παράθυρο, κι έβρεχε, κι είχα γίνει μούσκεμα κι έκλαιγα.

»Αλλά σήμερα βλέπω να υπάρχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις, αν κρίνω απ΄τον περίγυρο κι απ΄αυτά που βλέπω. Εγώ δεν είμαι αυτής της νοοτροπίας, ίσως, γιατί έχω καλομάθει με τις γυναίκες. Εμένα έχω την αίσθηση ότι οι γυναίκες μ΄αγάπησαν, μ΄αγάπησαν πιο πολύ απ'τους άντρες, δηλαδή με κατάλαβαν περισσότερο. Αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, και δεν εννοώ τις ερωμένες, αλλά και τις φίλες, οι άλλοι θα με είχαν φουντάρει. Μ΄έσωσαν οι γυναίκες. Κι έχω πάντα μέσα μου ένα ευχαριστώ. Εχω μόνο μετανιώσει για δυο-τρεις περιπτώσεις που ήταν εγκληματικές περιπτώσεις».

Πώς βλέπετε τον φεμινισμό;

«Τώρα έχουμε απ΄την μια μεριά τον φεμινισμό σε πλήρη εξέλιξη, με τα δικαιώματα της γυναίκας κι έτσι πρέπει. Και προφανώς πρέπει να πάρει θέσεις εξουσίας, αλλά πρέπει να πάρει κι άλλες θέσεις. Και βλέπω ότι έστω και αργά αυτό γίνεται. Αλλά αν το δούμε σε βάθος εικοσαετίας έχει γίνει επανάσταση. Όχι όμως να λέμε, για παράδειγμα, γιατί ο Μέσι παίρνει πιο πολλά λεφτά από μια γυναίκα που παίζει ποδόσφαιρο. Τι να κάνουμε; Ο Μέσι φέρνει δισεκατομμύρια κι έτσι αμείβεται. Το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν το βλέπουν ούτε οι γυναίκες. Είναι θέμα δικαιοσύνης στον στον καπιταλισμό

»Κι απ΄την άλλη αν κοιτάξουμε στον χώρο των Καρντάσιαν, της μόδας, των καλλυντικών, τα πιο πολλά χρήματα τα βγάζουν οι γυναίκες. Για μένα το θέμα είναι το εξής: Αν είμαστε κι οι δύο στελέχη μιας εταιρείας, για παράδειγμα, κι έχουμε τα ίδια χρόνια στην δουλειά κι είμαστε το ίδιο καλοί, να παίρνουμε και τα ίδια λεφτά.

»Εγώ είμαι περήφανος για δύο πράγματα, το ένα έγινε ασυνείδητα, το άλλο συνειδητά. Συνειδητά έγινε με τους gay, ακόμα και τους trans και ασυνείδητα με τις γυναίκες. Από το 1987 ως το 2012 σχεδόν όλοι μου οι διευθυντές ήταν γυναίκες. Γυναίκες που έγιναν γνωστές και πρόκοψαν. Δεν το΄κανα από φεμινισμό, το΄κανα γιατί ήταν ικανότερες, πιο οργανωτικές απ΄τους άντρες κι έπαιρναν και τα πιο πολλά λεφτά. Ποτέ δεν μου πέρασε ούτε καν από το μυαλό ότι μπορεί να είναι εμπόδιο το φύλο. Και μάλιστα το΄κανα σε μια εποχή που δεν υπήρχε συζήτηση γύρω απ΄το θέμα. Και το δεύτερο ήταν οι gay, ακόμα και οι trans. Με το “Κλικ”, όταν ξεκινούσε, να΄ναι το πιο φιλικό και υποστηρικτικό mainstream περιοδικό στους gay -όλοι το ξέρουν αυτό. Κι έφαγα και κράξιμο από ακροδεξιούς γι΄αυτό.

»Που καταλήγω; Ότι η μεγάλη πλειοψηφία των έλλογων, θα έλεγα, γυναικών, είναι αυτές που θέλουν να κάνουν κάτι, να το πετύχουν, το διεκδικούν. Αλλά απ΄την άλλη αυτή η τρομακτική επιρροή, η αρνητική, απ΄το Καρντεσιανό φαινόμενο, με την έννοια ότι δεν προσφέρεις τίποτα παρά αέρα κοπανιστό, με θλίβει. Και δεν καταλαβαίνω πως έγινε. Μπορείς να μου το ερμηνεύσεις;».

Όχι… Η γυναίκα εξακολουθεί στις μέρες μας να διεκδικεί τα ίδια πράγματα κι έρχεται μια κοινωνία που τις επιβάλλει νέες μόδες. Συμφωνείτε;

«Ναι και καλά κάνει. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί είναι ταπεινωτικό μια γυναίκα σήμερα να αρνείται, ας πούμε, να μαγειρέψει, Για μένα δεν είναι ταπεινωτικό, που το κάνω συνέχεια. Εγώ όταν ήμουν παντρεμένος μαγείρευα σχεδόν κάθε μέρα, και το κάνω είτε σε μια φίλη, στον γιο μου, σε μια παρέα. Δεν θες να κάνεις την γυναίκα μαγείρισσα, απλά θες να δεις ένα ενδιαφέρον, μια γλύκα.

»Γενικά όταν υπάρχουν καινούργια κινήματα, στην αρχή γίνονται υπερβολές».

Τι εννοείτε; Την συζήτηση για τα δύο φύλα;

«Δεν μπορώ όμως να δεχθώ ότι δεν υπάρχουν δύο φύλα. Υπάρχουν δύο φύλα και 100 αποδεκτές σεξουαλικές προτιμήσεις. Οπως επίσης αν ένας άνθρωπος αισθάνεται πιο πολύ γυναίκα ή πιο πολύ άνδρας, θα πρέπει να το εκφράσει και το σέβομαι πλήρως. Και θα του απευθύνομαι με τον τρόπο που επθυμεί. Αλλά όχι ότι δεν υπάρχουν δύο φύλα. Αυτή είναι μια τρέλα καλιφορνέζικη και δεν θα μπω σ΄αυτό.

»Η αλήθεια είναι ότι μας προσδιορίζουν τα γεννητικά μας όργανα, το DNA μας, οι ορμόνες μας κι από ό,τι λέει επιστήμη αυτά δεν έχουν αλλάξει. Αλλά η Αμερική, όπως γράφει και ο Μπρυκνέρ, μας εξάγει έναν περίεργο ιό, μέσα στην υπερβολή και τον νεοσυντηρητισμό, την πολιτική ορθότητα, η οποία καταλήγει να σε καταδικάζει ή να μη σου επιτρέπει να μιλάς.

»Πώς είναι δυνατόν άντρες να παίζουν σε αθλήματα γυναικών; Δεν είναι αυτό αντιφεμινιστικό; Δεν πρέπει ν΄ασχοληθεί μ΄αυτό το φεμινιστικό κίνημα; Δεν είναι τρέλα να προχωράνε οι γονείς σε αλλαγή φύλου σε παιδιά οκτώ χρόνων; Να σεβόμαστε όλες, όλες τις επιλογές, αλλά να μην τρελαθούμε κιόλας, να μην χαθεί το μέτρο. Για μένα η τρέλα, η μεγάλη τρέλα, είναι η Καλιφόρνια».

Πώς βλέπετε την τάση αλλαγής προτύπων στον χώρο του modeling;

«Θέλω να πω ότι η κοινωνική και ανθρώπινη προσέγγιση είναι αυτή που λέει δεν θα κράξεις, δεν θα λοιδορίσεις, δεν θα αποκλείσεις έναν άνθρωπο που έχει μια σωματική διαφορετικότητα -είναι κοντός, είναι χοντρός, είναι ψηλός, είναι φαλακρός.

»Και πρέπει να είναι αποδεκτά όλα τα μοντέλα κι εγώ σέβομαι που ανεβάζουν πάνω στην πασαρέλα κοπέλες plus size δίπλα σε σχεδόν λεμφατικές. Γιατί στην πασαρέλα τελικά βλέπουμε και τα δύο.

»Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διπλή ανάγνωση. Ενώ υπάρχει μια καταγγελία της ανορεξίας, γίνεται το ανάποδο με το θέμα του υπέρβαρου. Σύμφωνα με την επιστήμη, γιατί εγώ με την επιστήμη θέλω να είμαι, και σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και τα δύο είναι ασθένειες και μάλιστα βαριές. Αν θες να είσαι 40 ή 100 κιλά, είναι αποδεκτό και δικαίωμά σου. Αλλά όταν πας να κάνεις πρότυπο αυτό που η ιατρική, η σοβαρή ιατρική, θεωρεί ασθένεια, είναι λάθος να το διαφημίζεις. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι ν΄αποδεχτούμε την διαφορετικότητα.

»Κι ενώ γίνεται όλος αυτός ο αγώνας για τη διαφορετικότητα, τα γυναικεία site αποθεώνουν την ίδια στιγμή π.χ., τις γυναίκες που αδυνάτισαν πολύ. Απ΄την άλλη υπάρχουν φεμινίστριες που έκραξαν την Αντέλ γιατί τόλμησε ν΄αδυνατίσει. Αντιφατικά πράγματα. Για μένα πρέπει να είναι κοινωνικά αποδεκτά, τα πάντα. Αλλά το θέμα της υγείας δεν παίζεται και δεν το συζητάω».

Ημέρα της Γυναίκας: Μήπως είναι κάπως αναχρονιστικός πια ο εορτασμός της;

«Γιορτάζεται; Εγώ δεν βλέπω να γιορτάζεται και πολύ. Βγαίνουν βέβαια κάποιοι λόγοι πολιτικοί απ΄όλα τα κόμματα, αλλά στην ουσία έχουμε μόνο το Instagram να γιορτάζει. Πιστεύω ότι η Ημέρα της Γυναίκας πρέπει πια να αφιερώνεται στις γυναίκες στην Σαουδική Αραβία, στο Ντουμπάι, στο Κουβέιτ, στη Νιγηρία, στον Κονγκό. όπου εκεί οι γυναίκες βασανίζονται, βιάζονται, σκοτώνονται. Η ακραία ισλαμική ιδεολογία δεν είναι ενάντια στη Δύση, είναι ενάντια στη δημοκρατία.

»Υπάρχουν φεμινιστικές οργανώσεις που ενώ από την μια μεριά υποτίθεται είναι υπέρ των γυναικών, δεν τους ενοχλεί καθόλου η μπούργκα στο Ισλάμ. Αλλά στον δυτικό κόσμο, κι οι γυναίκες οι ίδιες πρέπει να προσπαθήσουν. Γιατί όπως έλεγε κι η Αρβελέρ, το θέμα είναι τι κάνει η κάθε μια ξεχωριστά».

Το μοντέλο του άντρα συζύγου με ερωμένη, ξεπεράστηκε;

«Εγώ πιστεύω ότι αυτό έχει αλλάξει. Οταν εγώ μεγάλωνα, έτσι ήταν, κι αυτό ήταν χυδαίο. Τώρα, απ΄αυτά που βλέπω και διαβάζω απ΄τις έρευνες, από 90-10 που ήταν κάποτε, δημοκρατικοποιήθηκε, είμαστε 50-50 στο θέμα της απιστίας. Η γυναίκα παίρνει το αίμα της πίσω…».

Ο άντρας ανταγωνίζεται την επιτυχημένη γυναίκα (του);

«Εξαρτάται απ΄το πόσο κομπλεξικός είναι ο καθένας. Αν μια πετυχημένη γυναίκα και ένας πετυχημένος άντρας κουβαλάνε περίπου τα ίδια λεφτά στο σπίτι -γιατί τα λεφτά είναι το θέμα, τότε όλα είναι καλά. Αλλά δεν ξέρω τι θα έκανα με μια εκατομμυριούχο σύζυγο… Ισως γιατί έχω μάθει απ΄τον πατέρα μου να είμαι large στις γυναίκες κι αυτό για μένα δεν αλλάζει. Θα αισθανόμουν άσχημα σαν οικότροφος. Αυτά είναι κάποια από τα παλαιάς κοπής χαρακτηριστικά, που τείνουν να γίνουν γραφικά.

»Τις κόρες μου τις έμαθα να πληρώνουν. Αλλά για να πω την αλήθεια, θα ήθελα οι σύντροφοί τους να κάνουν ότι κι εγώ. Δηλαδή πιστεύω ότι είναι μια ανδρική ευγένεια. Κάποια απ΄τα παλιά πράγματα θέλω να τα κρατάω».

Θα αλλάζατε κάτι απ΄όλα αυτά που έχετε κάνει σε σχέση με τις γυναίκες;

«Λάθη έχω κάνει και θ΄άλλαζα αρκετά, αλλά ήταν και θέμα ηλικίας και άλλων προτύπων πριν από 20-30 χρόνια. Εμένα μου φέρθηκαν καλά οι γυναίκες και δεν έχω κάποιο παράπονο».

Θα θέλατε να είστε στην σημερινή εποχή νέος άνδρας;

«Όχι, όχι. Βλέπω τα ζόρια των πιτσιρικάδων σήμερα -δεν μπορώ να χωνέψω το φλερτ μέσα από τα social media. Θεωρώ ότι θα είναι πάντα μια υπέροχη κινηματογραφική σκηνή να πλησιάσει μια γυναίκα σε ένα μπαρ και να την φλερτάρεις έξυπνα και αστεία.

»Πιστεύω ότι έζησα μια καλή, χαρούμενη εποχή και δεν μιλάω για το 2000. Μιλάω για το ΄70, το ΄80, το ΄90. Ηταν πιο αθώα, πιο χαζοχαρούμενα, σε επίπεδο σχέσεων, διασκέδασης, φλερτ, πιο cool».

Ο Πέτρος Κωστόπουλος έχει καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή στο Κανάλι 1, 90,4, 12-2 το μεσημέρι.