Παύλος Χάππιλος: «Το τι ορίζουμε γυναικείο ή αντρικό πρέπει επιτέλους να το ξεπεράσουμε»

Μπήκε στο MasterChef και κέρδισε την καρδιά όλων. Τον συναντάς πρώτη φορά και νιώθεις ότι τον ξέρεις χρόνια. Το' χει αυτό ο Παύλος Χάππιλος. Με το γέλιο και την ειλικρίνειά του σε κερδίζει. Μεγάλωσε στην Κύπρο και τώρα μένει στην Αθήνα. Και τη νέα σεζόν, θα τον απολαμβάνουμε στη νέα πρωινή εκπομπή του Star.

«Ήμουν πολύ δραστήριο παιδί. Μπορώ να πω ότι εγώ και ο αδερφός μου ήμασταν ζιζάνια. Μετακομίζαμε πολύ όταν ήμασταν μικροί, γιατί ο πατέρας μου άλλαζε δουλειά κάθε χρόνο και έπρεπε να ακολουθήσει όλη η οικογένεια. Όταν ήμουν εφτά χρονών, πήγαμε στο σπίτι που μένουν ακόμα οι γονείς μου στην Κύπρο, σε ένα χωριό. Ένιωθα ξένος σαν παιδί, επειδή μετακομίζαμε πολύ.

Έβλεπα πολλή τηλεόραση. Έβλεπα και πολλές ταινίες από μικρός, πράγμα που δεν άρεσε πολύ στην μητέρα μου, επειδή δεν διάβαζα πολύ, αλλά τα έπαιρνα τα γράμματα. Είχα καλούς βαθμούς.

Μικρός ήμουν αρκετά μοναχικός, αλλά είχα και φίλους στη γειτονιά, παρέες που παίζαμε. Ωστόσο, στο Λύκειο έκανα πιο στενές φιλίες, Μέχρι τότε, ήμουν λίγο πιο απόμακρος.

Δεν μπορώ να πω ότι με τον αδερφό μου είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις μεγαλώνοντας -ήταν και μεγαλύτερος. Μετακομίσαμε, όμως, μαζί στη Θεσσαλονίκη σαν φοιτητές, πρώτα πήγε αυτός και μετά πήγα εγώ, και μείναμε μαζί έξι χρόνια. Πλέον, έχουμε άριστες σχέσεις.

Οι γονείς μου είναι άνθρωποι πολύ ήσυχοι, πράοι, και δεν τους αρέσουν οι εντάσεις. Να φανταστείς ότι, όταν η μάνα μου με τον πατέρα μου είναι καλά, η μάνα μου τον φωνάζει “μωρό μου” και ο πατέρας μου τη λέει “βρέφος”. Όταν μαλώνουν η μάνα μου τον φωνάζει “Κούλη μου” και ο πατέρας μου θα την πει “Λελού μου”. Δεν τους έχω ακούσει ποτέ να μιλούν άσχημα μεταξύ τους. Τα πράγματα ήταν πολύ ήσυχα στο σπίτι, οπότε οι τσακωμοί γίνονταν… με το γάντι.

Γενικά, στην εφηβεία μου έψαχνα να βρω το χώρο μου, το πού ανήκω. Αλλά ήμουν και πολύ ξεροκέφαλο παιδί. Δηλαδή, είχα συνειδητοποιήσει από πολύ μικρός ότι δεν θα κάνω τίποτα μόνο και μόνο για να ευχαριστήσω κάποιον, παρά μόνο αυτό που ευχαριστεί εμένα. Ακουγα Bjork από μικρός, Radiohead. Περνούσα πολλές ώρες στο δισκάδικο, να αγοράζω CD».

«Ναι, έχω μιλήσει για τα περιστατικά bullying που βίωσα στο σχολείο. Ήμουν, όμως, και πολύ συνειδητοποιημένος από μικρός. Δεν δεχόμουν και πολλά-πολλά, χωρίς βέβαια να είμαι επιθετικός, ούτε δηκτικός. Δεν ήμουν άτομο το οποίο δεν θα απαντήσει, αλλά πάντα το έκανα με τρόπους.

Έβρισκα αλλού διεξόδους, αλλά ποτέ δεν ήμουν μισητός. Ένιωθα outsider, αλλά δεν ένιωθα ποτέ ότι με μισούν. Με συμπαθούσε πολύς κόσμος, οπότε έβρισκα τον χώρο μου.

Όταν τελείωσα το λύκειο, πήγα στρατό στην Κύπρο. 25 μήνες. Ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία, αλλά δε θα ξαναπήγαινα ποτέ. Κάποια στιγμή τους είπα ότι είμαι gay. Αποδείχτηκε ήταν όλοι πάρα πολύ cool με αυτό και εγώ απελευθερώθηκα, το πήραν πολύ καλά. Μου έκαναν και ερωτήσεις, δεν έλεγαν πράγματα πίσω από την πλάτη μου.

Στην Κύπρο, ξέρεις ότι μετά το σχολείο θα πας στρατό. Δεν το σκέφτεσαι και πολύ. Εντάξει, οι πρώτοι έξι μήνες ήταν πολύ χρήσιμοι, άλλα οι υπόλοιποι ήταν χάσιμο χρόνου.

Επίσης, ο στρατός σε βάζει και σε πολλά τριπάκια, οπότε, όταν τελειώνεις, θες χρόνο να προσαρμοστείς. Για παράδειγμα, όταν ζούσα Θεσσαλονίκη, μία μέρα ήμουν στο λεωφορείο, το οποίο έπαθε βλάβη. Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα για να κατεβούμε, αλλά επειδή δεν είχε σταματήσει σε στάση, έπρεπε να τον ρωτήσω πρώτα, ώστε να μου δώσει την άδεια, και μετά να κατέβω. Ήμουν ακόμα επηρεασμένος από τον στρατό!

Αυτοδίδακτος είμαι, έμαθα πολλά από τον πατέρα μου γιατί επίσης ήταν καλός στη μαγειρική

Τελείωσα τον στρατό και πήγα Θεσσαλονίκη. Όταν έκανα το μηχανογραφικό εγώ είχα βάλει Αθήνα πρώτη επιλογή. Αλλά οι γονείς μου έγιναν έξαλλοι και μου είπαν “δεν μπορούμε να πληρώνουμε για δύο σπίτια πρέπει να πας να μείνεις με τον αδερφό σου”. Οπότε, έκανα ολόκληρη ιστορία, ζήτησα πίσω το μηχανογραφικό για να το αλλάξω και να πάω Θεσσαλονίκη, με τον αδερφό μου.

Η Χημεία ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο μου μάθημα, την έπιανα ρε παιδί μου και την αγαπούσα. Και ήθελα από πάντα να τη σπουδάσω. Οι γονείς μου ήθελαν να πάω για γιατρός, τα είχα πάει πολύ καλά. Να φανταστείς, όταν βγήκαν τα αποτελέσματα και η μάνα μου είδε ότι θα μπορούσα να είχα περάσει ιατρική, έγινε έξαλλη που δεν την είχα δηλώσει.

Πέρασα πολύ ωραία στη Θεσσαλονίκη, έκανα φίλους με τους οποίους κάνουμε ακόμα παρέα. Έμενα στις 40 Εκκλησιές.

Πάντα μαγειρεύαμε όλη οικογένεια -και εγώ και ο αδερφός μου. Συγκεκριμένα, στη Θεσσαλονίκη ο αδερφός μου έκανε τα αλμυρά και εγώ τα γλυκά. Ανέκαθεν μου άρεσαν περισσότερο τα γλυκά. Με τα αλμυρά δε θα κάτσω να ασχοληθώ ιδιαίτερα. Σπίτι θα κάνω μια ομελέτα, ένα τοστ, τέτοια πράγματα, το γλυκό όμως θα το δουλέψω. Αλμυρά έκανα μόνο στο MasterChef.

Όταν τελείωσα από τη Θεσσαλονίκη έκανα αίτηση για τρία μεταπτυχιακά, γιατί ήθελα κάτι πολύ συγκεκριμένο και κατέληξα στο Εδιμβούργο. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Ύστερα, πήγα στο Λονδίνο όπου βρήκα δουλειά σε βιομηχανία χημικών, όπου έμαθα πολλά.

Στο Λονδίνο είχα ένα αγόρι, τον Πολ, πεντέμισι χρόνια. Είχαμε πάθει μία αποστροφή για το Λονδίνο και θέλαμε να φύγουμε. Φεύγουμε μαζί και πάμε Βερολίνο. Εγώ δεν ήθελα να ασχοληθώ με τη Χημεία άλλο, οπότε, έψαχνα δουλειά και βρήκα μία θέση για social media σε μια μεγάλη εταιρία».

«Η μαγειρική πάντα ήταν η παρηγοριά μου, πάντα με θυμάμαι να κάνω τραπέζια -και με τον Πολ κάναμε πολλά. Θυμάμαι έρχονταν πολλοί φίλοι και πειραματιζόμασταν κάνοντας διάφορες συνταγές.

Αυτοδίδακτος είμαι, έμαθα πολλά από τον πατέρα μου γιατί επίσης ήταν καλός στη μαγειρική. Στο σπίτι, ο πατέρας μου έκανε και διαγωνισμούς διακόσμησης τούρτας. Έβλεπα και πολλά ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Είχα πολλές γνώσεις, γεγονός που δεν είχα συνειδητοποιήσει, μέχρι που μπήκα στον διαγωνισμό.

Όταν μπήκα στο MasterChef δεν είχα καμία εμπειρία στη μαγειρική -μόνο στο service. Δούλευα σερβιτόρος σε διάφορα ξενοδοχεία, αλλά μέσα στην κουζίνα δεν είχα δουλέψει.

Αν περίμενα αυτήν την αποδοχή από τον κόσμο; Θα σου πω την αλήθεια. Δεν ξέρω τι περίμενα. Νομίζω ήμουν πολύ αφελής όταν πρωτοπήγα. Ήθελα απλώς να πάω να δοκιμάσω αυτά που βλέπω ότι πουλάνε στο εξωτερικό. Είπα, θα πάω να μιλήσω για τα πράγματα που θέλω να μιλήσω και άμα τους αρέσει. Βέβαια, ήθελα να δείξω και το μαγειρικό μου ταλέντο, γιατί ήξερα ότι το έχω, ότι είμαι καλός. Δεν είχα ποτέ σκοπό να κερδίσω το παιχνίδι, ούτε καν περίμενα ότι θα έφτανα πεντάδα».

«Το όνειρό μου είναι να ανοίξω ένα καφέ, ένα ωραίο καφέ να φτιάχνω αγγλικά τσάγια και τα γλυκά μου, θέλω κάτι χαλαρό. Με ενδιαφέρει να ελέγχω την ποιότητα. Αν μπορέσω να χτίσω και μια αλυσίδα στο μέλλον, καλώς, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Ταυτόχρονα, δε σου κρύβω ότι μου αρέσει η τηλεόραση. Και χαίρομαι που ήρθε η πρόταση από το Star να είμαι στο Breakfast@Star, στο νέο πρωινό του.

Εγώ θα μαγειρεύω 1-2 φορές την εβδομάδα. Θα κάνω αλμυρά και γλυκά, αλλά θέλω να μάθω στον κόσμο και τεχνικές. Την πρώτη εβδομάδα θα κάνουμε αλμυρή τάρτα, ένα κις λορέν ουσιαστικά, για να δείξουμε πώς κάνουμε τη βάση. Μου άρεσε το κόνσεπτ της εκπομπής. Μπορεί να με δείτε και σε άλλους ρόλους, να μην είναι μόνο το μαγειρικό. Αλλά θα ξεκινήσουμε με τα μαγειρικά και θα δούμε πώς θα πάει. Το καινούργιο μας πλατό είναι πολύ ωραίο. Η ομάδα έχει πολλή fun και νομίζω ότι θα περάσουμε πολύ ωραία τα πρωινά μας φέτος στο Star.

Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να έχω κι ένα βραδινό show -κάτι σαν τον Γκράχαμ Νόρτον στην Ελλάδα. Να μιλάω με τους καλεσμένους, να τους κάνω να γελάνε…

Δεν ξέρω αν έχω role models, έχω άτομα που θαυμάζω. Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να πάρουν ρίσκα. Γι’ αυτό και μ΄ αρέσουν η  Bjork και οι RadioHead. Έκαναν μουσική πολύ διαφορετική για την εποχή τους και έχουν καταφέρει να είναι επίκαιροι έως και σήμερα, περνώντας τα δικά τους μηνύματα. Και η Madonna στην pop μουσική έφερε μια σεξουαλική ελευθερία, την οποία πολλοί προσπάθησαν να καταπατήσουν. Τέτοιοι άνθρωποι με εμπνέουν, που πάνε κόντρα στο κατεστημένο και στο αναμενόμενο».

«Φυσικά και θυμάμαι τον πρώτο μου έρωτα. Ήταν ένας φίλος μου από το Λύκειο, δε θυμάμαι ούτε το όνομα του. Άρχισα να έχω συναισθήματα για αυτόν και του έστειλα ένα mail -αυτός μου απάντησε με ένα ok, thanks. Ήταν cool, απλώς δεν μπορούσε να μου ανταποδώσει τα συναισθήματα που είχα εγώ για εκείνον.

Αποδέχτηκα πολύ νωρίς τη σεξουαλικότητά μου. Θυμάμαι ότι, όταν ήμουν μικρός έλεγα στον εαυτό μου ότι, αυτό που αισθάνομαι δεν πρέπει να το συζητώ. Στο Λύκειο, βέβαια, είχα μία επιφοίτηση και είπα “κοίταξε, Παύλο, δεν μπορείς να τους ευχαριστείς πάντα όλους στο 100%, οπότε κάνε αυτό που ευχαριστεί εσένα”. Και πραγματικά έτσι έκανα.

Με τις σχέσεις μου είμαι πολύ “giver” και αυτό κάνει τους άλλους να νιώθουν πολύ άνετα. Εγώ δε νιώθω πολύ εύκολα άνετα με τον κόσμο. Μπορεί να το εμπνέω, αλλά μου είναι δύσκολο το intimacy. Δηλαδή, μου είναι δύσκολο να κοιμηθώ με κάποιον και όταν γίνει αυτό, είναι ορόσημο για μένα. Έχω έναν τύπο, αλλά αυτοί που με κάνουν να νιώθω άνετα δεν είναι πάντα ίδιοι.

Στο μυαλό μου τον έρωτα τον καθορίζω έτσι: με το αν νιώθω άνετα και είμαι χαλαρός με τον άλλον. Η τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν με τον Πολ και συνέβη out of the blue. Μείναμε μαζί 5,5 και ούτε που το πήρα χαμπάρι πότε πέρασαν. Μου αρέσουν οι άνθρωποι και οι εμπειρίες, οπότε, όπως έλεγε και η γιαγιά μου, “you have to kiss a lot of frogs”, πρέπει να φιλήσεις πολλούς βατράχους για να βρεις τον πρίγκιπα. Οπότε φιλάω εγώ, όπου βρω βάτραχο!

Πρέπει πρώτα να είσαι καλά οικονομικά για να έχεις παιδί και η σημερινή κοινωνία δε βοηθάει καθόλου σε αυτό

Αγαπώ τα παιδιά, αλλά δε νιώθω έτοιμος ακόμα να σκεφτώ το ενδεχόμενο οικογένειας. Πρέπει πρώτα να είσαι καλά οικονομικά για να έχεις παιδί και η σημερινή κοινωνία δε βοηθάει καθόλου σε αυτό. Επίσης, δεν έχω σύντροφο. Είμαι άνθρωπος που δεν θέλω να μιλάω υποθετικά και δεν θέλω να σπαταλώ φαιά ουσία. Αν φτάσω σε σημείο να το σκεφτώ, θα προχωρούσα με την υιοθεσία, γιατί πολλά παιδιά εκεί έξω χρειάζονται μια οικογένεια.

Τι απαντώ σε όσους αναρωτιούνται γιατί χρειάζονται ακόμα τα Gay Pride; Επειδή μας σκοτώνουν. Σκότωσαν τον Ζακ, τη Δήμητρα. Υπάρχει ακόμα η απειλή για τους gay. Κυκλοφορούμε στον δρόμο και μας βρίζουν. Δεν είδα κανέναν να βρίζει όλους τους straight που φιλιούνται στο δρόμο με την κοπέλα τους, οπότε δεν υπάρχει λόγος να γίνεται συζήτηση για το αν τα χρειαζόμαστε ή όχι. Όπως και στην περίπτωση της γυναικοκτονίας, όπου είναι ξεκάθαρο το γεγονός ότι κάποια εγκλήματα γίνονται λόγω φύλου».

Φέτος έβαλα νυφικό. Πρώτον, γιατί μου αρέσει να φοράω γυναικεία ρούχα στο Pride -έχει πλάκα. Μετά από την επιστολή των «160 προσωπικοτήτων που διάβασα», η οποία με εκνεύρισε πάρα πολύ, ήθελα να δώσω και μια έξτρα διάσταση. Θεωρώ ότι όλα τα ρούχα έχουν έναν συμβολισμό -πρέπει να βλέπουμε πέρα από το αρσενικό/θηλυκό. Είναι ένας τρόπος έκφρασης και το ρούχο.

Τις προάλλες έβαψα τα νύχια μου και ανέβασα φωτογραφία στο Instagram και μου γράψανε από κάτω “γιατί έβαψες τα νύχια σου;”. Εάν εσύ δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό του να βάφει τα νύχια του μαύρα, τότε δεν μπορείς ούτε και να το σχολιάσεις -γιατί δεν το κάνω για σένα. Όπως και αυτά που κάνω στο κρεβάτι μου δεν τα κάνω για σένα. Οπότε, δε χρειάζεται να σοκάρεσαι τόσο πολύ όταν βλέπεις κάτι που δεν εγκρίνεις, γιατί δε χρειάζομαι την έγκριση σου. Αυτό ούτε λιγότερο άντρα με κάνει ούτε περισσότερο γυναίκα. Κάποια πράγματα είναι πολύ παρεξηγημένα και είναι καιρός να τα αφήσουμε πίσω μας.

Εγώ ντύνομαι όπως θέλω, δηλαδή η βερμούδα που φοράω τώρα είναι γυναικεία. Στο σπίτι φοράω φορέματα γιατί είναι πιο άνετα. Δεν τα φοράω στον δρόμο, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι πρακτικά και δεν έχουν τσέπες -για κανέναν άλλον λόγο. Θα σου πω ότι, και η φουστανέλα είναι φούστα και τα ράσα του παπά είναι φόρεμα. Το τι ορίζουμε γυναικείο ή αντρικό πρέπει επιτέλους να το ξεπεράσουμε.

Υπάρχουν άντρες που καταπιέζονται και, ενώ θέλουν να φορέσουν κάτι με πιο έντονα χρώματα ή πιο τολμηρό, δεν το κάνουν γιατί φοβούνται. Το ίδιο συμβαίνει και στο μακιγιάζ. Από τη δική μου εμπειρία, θα σου πω ότι το μακιγιάζ είναι πολύ άβολο, αλλά έχει και πολλή πλάκα. Η έκφραση του εαυτού σου μέσω του μακιγιάζ είναι πολύ ωραία. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να καταπιέζουμε τον εαυτό μας.

Πριν μπω στον διαγωνισμό, είχα άλλον λογαριασμό στο Instagram, όπου είχα διάφορες φωτογραφίες, συμπεριλαμβανομένων και αυτών με τα φορέματα. Έκανα ένα soft editing, γιατί είχα και κάποιες πιο bold φωτογραφίες, αλλά αυτές με τα φορέματα τις άφησα. Γιατί ο σκοπός μου ήταν να ξεκινήσει μία συζήτηση. Όποια και αν ήταν η κατάληξη δεν είχε σημασία -μόνο και μόνο που θα ξεκινούσε η συζήτηση το είχα για καλό στο μυαλό μου. Όταν η παραγωγή μας είπε να αφήσουμε τα προφίλ μας, οι φίλοι μου ευτυχώς ήταν αρκετά έξυπνοι και μου έκαναν άλλο λογαριασμό. Πλέον, έχω εγώ τους κωδικούς. Το προηγούμενο υπάρχει, αλλά είναι ανενεργό, δεν ποστάρω τίποτα. Αλλά το κρατάω σαν ημερολόγιο, για συναισθηματικούς λόγους.

Με τρομάζει η σκέψη ότι μπορεί να αρρωστήσουν οι γονείς μου. Νιώθω ότι δεν τους αξίζει.

Όταν ήμουν στον στρατό διάβασα τη Βίβλο, γιατί ήθελα να μάθω κάποια πράγματα. Η σχέση της μητέρας μου με την εκκλησία ήταν πολύ ιδιαίτερη. Ήταν γυναίκα από χωριό, δεμένη με την εκκλησία. Αλλά, επειδή μετακομίζαμε διαρκώς και ήμασταν πάντα ξένοι όπου πηγαίναμε, ένιωθε ότι, ο πρώτος χώρος που την έκρινε ήταν πάντα η εκκλησία. Οπότε, είχε μια πολύ γρήγορη αποστροφή προς αυτήν -αλλά όχι προς τον Θεό.

Προσωπικά, μου αρέσει η ιδέα της εκκλησίας, φτάνει να κάνει αυτά που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει. Να βοηθάει τον κόσμο, να μη συντηρεί το μίσος και τη διχόνοια. Και πλέον κάνει το τελείως αντίθετο.

Οπότε, δεν μπορώ να πω ότι έχω τις καλύτερες σχέσεις με την εκκλησία, αλλά μ’ αρέσει η θρησκεία σαν έννοια. Όλες οι θρησκείες είναι ενδιαφέρουσες. Η Βίβλος μιλάει και για τους gay, αλλά λέει, επίσης, ότι δεν πρέπει να τρως και γαρίδες. Δεν καταλαβαίνω γιατί δε μένουμε στο “αγαπάτε αλλήλους” και συνεχίζει να συντηρείται το μίσος.

Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Ιδιαίτερα στη δύναμη της φύσης -ότι, όταν όλοι κάποια στιγμή φεύγουν, κάτι δικό τους μένει πίσω στη φύση. Τι υπάρχει πέρα από αυτό δεν ξέρω και νομίζω ότι η ανθρωπότητα δεν είναι ακόμα έτοιμη να το καταλάβει.

Οι σημαντικότεροι άνθρωποι στη ζωή μου είναι γονείς μου, ο αδερφός μου, οι φίλοι μου. Είμαι πολύ τυχερός που έχω φίλους, νιώθω πολύ οικεία μαζί τους. Έχω φίλους που απέκτησα σε διάφορα στάδια της ζωής μου, τους οποίους μπορεί να μην δω ακόμα και για τρία χρόνια, αλλά όταν βρισκόμαστε είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από τότε που τα είπαμε.

Πιο πολύ στη ζωή μου, φοβάμαι την αρρώστια. Όχι τόσο πολύ για μένα -γιατί είμαι άνθρωπος που διακωμωδώ τα πάντα- όσο για τους φίλους μου και για τους γονείς μου. Με τρομάζει η σκέψη ότι μπορεί να αρρωστήσουν οι γονείς μου. Νιώθω ότι δεν τους αξίζει. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα η αρρώστια.

Μου αρέσουν τα βιντεοπαιχνίδια, παίζω πολύ Nintendo. Οι γονείς μου δε μας έπαιρναν παιχνίδια και πήγαινα πάντα στον γείτονα, που είχε όλες τις κονσόλες. Αυτός, όμως, δεν ασχολιόταν με το Nintendo, οπότε έπαιζα εγώ. Έπαιζα το Ζέλντα και είχα πάθει πώρωση. Αργότερα, όταν έβγαλα τα δικά μου λεφτά, πήρα δικό μου.

Ευτυχία για μένα είναι μια ωραία lemon pie στο σπίτι μου με κλιματισμό. Και να παίζω Ζέλντα. Και να έχω και τους φίλους μου εκεί και να κουτσομπολεύουμε.

Το Breakfast@Star θα προβάλλεται καθημερινά 9-12 από το Star Channel.