Η Θάλεια Ματίκα και ο Τάσος Ιορδανίδης αλληλοσυμπληρώνονται

Η Θάλεια Ματίκα και ο Τάσος Ιορδανίδης είναι από τα ζευγάρια που σε κάνουν να πιστεύεις στο «για πάντα». Έχουν δύο παιδιά, έναν γιο και μια κόρη και έχουν συνυπάρξει πολλές φορές στο θεατρικό σανίδι. Αυτή τη σεζόν τους βλέπουμε στο «Θέλω να σου κρατάω το χέρι», ένα έργο βασισμένο στα δικά τους βιώματα. Ενώ ο Τάσος ξεχωρίζει και στη «Γη της Ελιάς», τη μεγάλη επιτυχία του Mega. Χαρούμενοι γονείς, ερωτευμένοι -εκείνος δηλώνει περήφανα «καψούρης»- και πάντα δημιουργικοί, βαδίζουν σε μια κοινή πορεία χέρι-χέρι.

Ξεκινώντας με την παράσταση, πείτε μου γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο. Έχουν παίξει οι «Beatles» κάποιον σημαντικό ρόλο στην κοινή σας πορεία ως ζευγάρι;

Τάσος: Η ιδέα της θεματολογίας του έργου ήταν της Θάλειας και ο τίτλος του έργου παραπέμπει πράγματι στο ομότιτλο τραγούδι των Beatles. Πρόκειται ουσιαστικά για μια παράσταση που μιλά για τη συντροφικότητα, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που έχουν επιλέξει να είναι μαζί στη ζωή και πώς ξεπερνούν τα προβλήματα που υπάρχουν.

Θάλεια: Ο Τάσος άκουγε τη διασκευή του τραγουδιού από το «Glee», το οποίο παίζει και στην παράσταση. Του άρεσε πάρα πολύ αυτή η διασκευή εδώ και χρόνια και μέσα στην καραντίνα την ξαναθυμήθηκε. Όταν συζητήσουμε λοιπόν για την ιστορία του έργου, μου λέει κάποια στιγμή «Πώς σου φαίνεται το “Θέλω να σου κρατάω το χέρι”». Και ενώ συνήθως διαφωνώ αρκετά με τον Τάσο, το βρήκα εξαιρετική ιδέα.

Πρόκειται για μια παράσταση με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Τι σας έκανε να νιώσετε την ανάγκη να μοιραστείτε με το κοινό στιγμές της ζωής σας;

Τάσος: Θέλαμε να κάνουμε μια παράσταση που να μας αφορά και αυτό που μας αφορά και τους δύο πάρα πολύ είναι η κοινή μας ζωή. Είναι ένα πράγμα που, αν μη τι άλλο, το γνωρίζουμε καλά και οι δύο. Νομίζω από δω και μπρος θα προσπαθήσω, όταν μου δίνεται η ευκαιρία, να κάνω παραστάσεις που είναι αυτό που λέμε «προσωπικές». Άλλωστε, αυτές είναι που μας αφορούν και περισσότερο σαν καλλιτέχνες, ενώ το κοινό ταυτίζεται πιο εύκολα.

Θάλεια: Πολλοί θεατές μας λένε ότι βλέπουν πράγματα που τα έχουν ζήσει ακριβώς όπως διαδραματίζονται στην παράσταση. Δηλαδή, δεν ταυτίστηκαν απλώς, είδαν τη ζωή τους μπροστά τους.

Τάσος: Προχθές, ήρθε ένας κύριος, ο οποίος ζήτησε να μου μιλήσει κατ’ ιδίαν στο τέλος της παράστασης. Μου είπε, λοιπόν, ότι, εκείνο το διάστημα ζούσε ακριβώς αυτό που πραγματεύεται το έργο: ζούσε μακριά από την οικογενειακή εστία κι είχε μετακομίσει σε ένα -όπως χαρακτηριστικά μου είπε- AirBnB του κώλου. Ήταν πολύ συγκινημένος και συγκινήθηκα κι εγώ για όλα αυτά που είπε. Και μου είπε μάλιστα ότι, αυτή η παράσταση ίσως βάλει ένα λιθαράκι στο να σωθεί ο γάμος του. Είναι κάτι που έχουμε ακούσει πολλές φορές, απλώς ο συγκεκριμένος κύριος μου έκανε περισσότερο εντύπωση, γιατί ήταν άντρας. Φαντάζεσαι ότι, δεν είναι εύκολο για έναν άνθρωπο να μοιραστεί με κάποιον που δεν γνωρίζει καν κάτι τόσο προσωπικό. Μου είπε «φίλε, μου έχεις κάνει πολύ μεγάλο δώρο σήμερα». Και αυτό με έκανε πολύ χαρούμενο.

Είναι σαν να βλέπουμε τους αληθινούς Τάσο και Θάλεια στη σκηνή;

Θάλεια: Σε στιγμές τους. Ούτως ή άλλως πιστεύω ότι, όταν υποδύεσαι έναν ρόλο, ουσιαστικά παραμένεις εσύ. Θέλω να πω, δικά σου χαρακτηριστικά αντλείς για να τα αποδώσεις. Πόσο μάλλον σε μια τόσο προσωπική υπόθεση, όπως είναι αυτή η παράσταση.

Υπάρχει μια σκηνή στην οποία ο Τάσος παθαίνει κρίση πανικού, η οποία συγκλονίζει...

Θάλεια: Ήθελα μια grande σκηνή στο έργο, χωρίς να ακούγονται λόγια. Τη φροντίσαμε πολύ εικαστικά αυτή τη σκηνή και έπρεπε ο Τάσος να αποδώσει πιστά αυτό το συναίσθημα. κάτι που κάνει τέλεια.

Τάσος: Αυτό που ήθελε η Θάλεια να κάνει ήταν να αποδώσει όλη τη συναισθηματική κατάσταση του ήρωα και το ψυχικό φορτίο που κουβαλάει μέσα του. Την απελπισία του.

Πιστεύετε ότι τα ζητήματα ψυχικής υγείας λαμβάνουν την προσοχή που τους πρέπει;

Θάλεια: Νομίζω ότι είναι μια καινούργια έννοια που μπήκε τα τελευταία χρόνια στο λεξιλόγιό μας, η οποία έχει εξελιχτεί σε μάστιγα στον δυτικό κόσμο. Ακούω συνέχεια για περιστατικά ανθρώπων που παθαίνουν κρίση πανικού, από παιδιά έως και πολύ μεγαλύτερους.

Τάσος: Χωρίς να έχω διαβάσει έρευνες και μελέτες, έχω την αίσθηση ότι χτυπάει περισσότερο τους άνδρες, τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω από συζητήσεις που έχω κάνει. Οι άνδρες συχνά νομίζουν ότι δεν πρέπει να φαίνονται ευάλωτοι, μάλιστα αναφέρεται και στο έργο αυτό.

Πιστεύετε ότι είναι ακόμα ταμπού για κάποιους;

Θάλεια: Όχι. Νομίζω ότι έχει ξεπεραστεί αυτό. Ακόμα και διάσημοι άνθρωποι έχουν βγει και έχουν εξομολογηθεί ότι τους συμβαίνει.

Τάσος: Για τους άνδρες δεν είναι λίγο περισσότερο;

Θάλεια: Όχι, νομίζω ότι έχει εξισορροπήσει πια η κατάσταση σε αυτό το κομμάτι.

Τάσος: Εμένα ας πούμε φίλος μου μου έχει πει ότι με πιάνουν κρίσεις πανικού αλλά δεν το έχω μοιραστεί ποτέ με τη σύντροφό μου, γιατί η σύντροφός μου έχει την ανάγκη να με βλέπει δυνατό. Κοινωνικά, συναισθηματικά, από την ανασφάλεια του άντρα, θέλει να δείχνει το προσωπείο του δυνατού. Όμως, η γυναίκα είναι εξίσου δυνατή και ανάμεσα σε δύο δυνατά όντα πρέπει να υπάρχει συνεργασία και να κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, όταν δουλεύεις με το άλλο σου μισό;

Τάσος: Δεν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες γιατί το κάνουμε πολλά χρόνια κι έχουμε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας και κοινή αισθητική. Αλληλοσυμπληρωνόμαστε σε πολλά κομμάτια, σε κάποια όπου εγώ είμαι τελείως out, η Θάλεια είναι πολύ δυνατή. Σε κάποια άλλα μπορεί να υπερτερώ εγώ. Θεωρώ ότι είναι μια πολύ υγιής κατάσταση, μέσα στην οποία νιώθουμε ασφάλεια.

Οπότε, δεν υπάρχουν ρόλοι όταν δουλεύετε μια παράσταση;

Τάσος: Όχι, είμαστε η Θάλεια και ο Τάσος, είμαστε όλα μαζί, νοιαζόμαστε από κοινού για την παράστασή μας. Μαζί είμαστε συγγραφείς, μαζί είμαστε σκηνοθέτες, μαζί είμαστε ηθοποιού. Και ίσα-ίσα που δεν έχεις και το άγχος μην τυχόν βάλεις το χέρι σου λίγο πιο εκεί και παρεξηγηθεί κανείς, κάτι που έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές. Μεταξύ μας, υπάρχει κατανόηση και ουσιαστική επικοινωνία, ελευθερία.

Θάλεια: Μάλιστα, νομίζω ότι στη συγκεκριμένη παράσταση όλοι οι συντελεστές είχαν την ίδια ενέργεια με εμάς. Η δουλειά έγινε τελείως αβίαστα. Και αυτό το λέω γιατί, όταν προετοιμάζεται ένα έργο υπάρχουν εντάσεις, πιέσεις, άγχος, ανασφάλεια, εδώ για κάποιον λόγο δεν υπήρχαν αυτά.

Τάσος: Εγώ δεν μπορώ πια τις εντάσεις.

Θάλεια: Ναι αλλά αυτό δεν μπορείς να το ελέγχεις πάντα.

Τάσος: Δεν το ελέγχω, αλλά επειδή καλώς ή κακώς έχουμε αναλάβει τις τύχες μας και δρούμε παραγωγικά και επιχειρηματικά στο θέατρο, το λέω για πρώτη φορά νομίζω σε συνέντευξη, δεν τις μπορώ τις εντάσεις. Την επόμενη φορά που κάποιος ίσως να φέρει μια εκρηκτική διάθεση στο πλαίσιο της δουλειάς, θα γίνει μια πρώτη συζήτηση και θα του ξεκαθαρίσουμε ότι, αν συνεχιστεί αυτό, θα πρέπει να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Δεν μπορώ άλλο. Νομίζω ότι έχουμε περάσει πάρα πολλά τελευταία, και σαν γενιά και σαν ανθρωπότητα γενικότερα, που στη δουλειά μου θέλω να έρχομαι και να περνάω καλά. Δεν ντρέπομαι να το πω καθόλου: θέλω να έρχομαι και να διασκεδάζω. Έχουμε την τύχη να κάνουμε ένα επάγγελμα δημιουργικό -την οποία δεν έχουν όλοι. Ε, αν μη τι άλλο, πρέπει να περνάμε καλά. Και όποτε έχει τύχει να περάσω καλά σε δουλειά -τουλάχιστον σε μένα αυτό έχει συμβεί- έχει πάει πάρα πολύ καλά -και στο ταμείο και στην αποδοχή του κόσμου. Όποτε δεν έχω περάσει καλά, η δουλειά έχει πέσει σε καταβόθρα.

Σου έχει τύχει να δουλέψεις πολλές φορές σε τοξικά περιβάλλοντα;

Τάσος: Σαφέστατα. Επειδή ήμουν και επικεφαλής δουλειάς, έχει τύχει να έχω ηθοποιούς που πιάνονταν μαλλί με μαλλί και να βρίσκομαι εγώ ανάμεσα. Άντε τώρα σε μια αγέλη να βγάλεις άκρη.

14 χρόνια και τρία παιδιά μετά, ίσως να είστε οι κατάλληλοι να μας πείτε, αν υπάρχει τελικά μυστικό για έναν πετυχημένο γάμο.

Τάσος: Εγώ νομίζω ότι είναι τύχη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη μέθοδος, μια τακτική.

Θάλεια:Ναι, είναι τύχη το να συναντήσεις τον άνθρωπό σου. Μετά από 14 χρόνια, όμως, δε μιλάμε πια για τύχη. Νομίζω ότι έχει να κάνει με τον κοινό τόπο δύο ανθρώπων, που αυτό θα οδηγήσει και σε μια ουσιαστικότατη επικοινωνία. Χωρίς αυτό, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να κρατήσει δυο ανθρώπους πραγματικά μαζί.

Τάσος: Ε αυτό για μένα είναι τύχη. Δεν είναι εύκολο να βρεις έναν άνθρωπο με τον οποίο ταυτίζεσαι πλήρως νοητικά και συναισθηματικά 14 χρόνια μετά. Και να είναι ο άνθρωπός σου. Πολλές φορές τα λέμε αυτά και φοβάμαι μήπως γινόμαστε γραφικοί, αλλά και -επειδή εγώ πιστεύω και στην ενέργεια- μη μας ματιάσουν!

Είστε ακόμα ερωτευμένοι;

Τάσος: Εγώ είμαι καψούρης, πεθαίνω. Η Θάλεια κατά την άποψή μου δεν υπήρξε ποτέ τόσο καψούρα.

Θάλεια: Πολλές φορές, ο άνθρωπος την έννοια του έρωτα τη θέτει εγωιστικά. Λέει «είμαι ερωτευμένος, είμαι καψούρης, πεθαίνω» με ένα αντικείμενο πόθου που δεν μπορεί να κατακτήσει, το κυνηγάει και όταν εδραιώσει την κατάκτησή του, σταματάει να είναι καψούρης. Έτσι, έρχεται μια στάσιμη κατάσταση, που φέρνει τη μονοτονία, τη βαρεμάρα και το τέλος μιας σχέσης. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να ξεφύγουμε από αυτό το κομμάτι. Είναι άλλο το ζωώδες ένστικτο, το να σε ελκύει ένας άλλος άνθρωπος, και αυτός ο εγωισμός που μπαίνει μέσα σου για να τον κατακτήσεις και άλλο ο αληθινός έρωτας. Έχει τεράστια διαφορά για μένα.

Τάσος: Για μένα είναι όλα μαζί -και το εγωιστικό και το ουσιαστικό.

Θάλεια: Εσύ είσαι πιο ανώριμος από μένα. Εγώ έχω φτάσει σε μεγαλύτερη σοφία! Οπότε, θεωρώ ότι δεν γίνεται να είσαι 14 χρόνια με έναν άνθρωπο και να μην είσαι βαθιά ερωτευμένος μαζί του, ουσιαστικά αυτός είναι ο έρωτας. Το υπόλοιπο είναι ένα άλλο πράγμα, το οποίο πολλοί άνθρωποι παρερμηνεύουν και λένε «ερωτεύτηκα παράφορα».

Τάσος: Πέρα από την πλάκα, συμφωνώ με τη Θάλεια. Γιατί πολλές φορές ακούω ότι διαχωρίζουν τον έρωτα με την αγάπη. Δεν είναι έτσι, είναι το ίδιο πράγμα.

Θάλεια: Το άλλο, «η καψούρα» που λέμε, είναι κάτι στο οποίο μπαίνουμε εγωιστικά και κατακτητικά, για να ικανοποιήσουμε το εγώ, το οποίο δεν έχει να κάνει με τον ουσιαστικό έρωτα. Και γι’ αυτό μετά τελειώνει άδοξα και απομυθοποιείται, μένει ο πόνος. Ο έρωτας αποδεικνύεται από τη μακροβιότητα.

Πότε έχετε επέτειο;

Τάσος: Επέτειο γάμου έχουμε 15 Δεκεμβρίου, όταν πήγαμε στο δημαρχείο και παντρευτήκαμε, αλλά παραμονή Πρωτοχρονιάς είναι η ουσιαστική επέτειος, γιατί κάναμε το μεγάλο πάρτι και έπεσε το «βουλοκέρι». Αλλά η σχέση μας δεν είναι αυτή, τώρα σου μιλάω για τον έγγαμο βίο με χαρτιά, τα οποία για μας δεν έχουμε καμία σημασία. Ουσιαστικά, όταν λέμε «επέτειο» είναι από τις 10 Οκτωβρίου, όταν έμεινα για πρώτη φορά στο σπίτι της και είπαμε ότι είμαστε ζευγάρι.

Πότε ήταν η στιγμή που συνειδητοποιήσατε ότι ανήκετε ο ένας στον άλλον;

Τάσος: Εγώ το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή. Ναι, και προσπάθησα να το καταπολεμήσω, επειδή βρισκόμουν σε σχέση εκείνη την περίοδο και ήθελα πάντα να είμαι εντάξει απέναντί της. Βέβαια, δεν μπορούσα να καταπολεμήσω την επιθυμία μου να τη φλερτάρω, με τίποτα. Η Θάλεια από τη μεριά της, με είδε και έβαλε μπροστά τη λογική: είναι 4 χρόνια μικρότερος, είμαστε στον ίδιο χώρο, δεν έχει στον ήλιο μοίρα ουσιαστικά, τώρα ξεκινάει, δεν νομίζω ότι μπορώ να τον δω σοβαρά. Έτσι, ξεκίνησε μια φιλική στην αρχή… Όταν έμεινα για πρώτη φορά σπίτι της, είπα στον εαυτό μου «εδώ είμαστε, έχουμε ρίξει άγκυρα, δεν κουνιόμαστε από δω ό,τι και να γίνει».

Θάλεια: Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Ήταν κάτι που έγινε πολύ φυσιολογικά, δομήθηκε και προχώρησε. Δεν μπορώ να σου θέσω ημερομηνία ένταξης, έχουν περάσει και πολλά χρόνια και είναι κάτι που δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ.

Τάσος: Το σίγουρο ήταν ότι αποζητούσαμε -και εγώ που ήμουν πιο ορμητικός και τη φλέρταρα και η Θάλεια που ήταν πιο αποστασιοποιημένη- ο ένας την παρουσία του άλλου στην καθημερινότητά μας.

Έχετε φτάσει ποτέ σε σημείο να σκεφτείτε τον χωρισμό;

Θάλεια: Όχι. Ποτέ. Είμαστε πολύ μακριά από αυτό.

Τάσος: Ξέρουμε ότι, και να γίνεται της πουτάνας, δεν υπάρχει περίπτωση να χωρίσουμε. Καλά, αν τσακωθούμε, γίνεται πανικός. Έχουμε έντονο ταπεραμέντο και οι δύο. Αλλά ξέρουμε και οι δύο ότι, δε θα αφήσει κατάλοιπα.

Σαν γονείς, πώς είστε;

Τάσος: Δεν μπορούμε να πούμε εμείς, τα παιδιά μας πρέπει να ρωτήσεις. Δεν είμαστε αυστηροί. Η Θάλεια είναι πιο της πειθαρχίας, αλλά το παίζει αυστηρή, δεν είναι -γιατί πρέπει κάποιος να αναλάβει και αυτόν τον ρόλο. Εμένα με κάνουν ό,τι θέλουν. Υπάρχουν βέβαια και οι στιγμές που βλέπουν ότι τσιτώνω. Τότε καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα είναι σοβαρά! Η Θάλεια είναι πιο σωστή από μένα.

Θάλεια: Προσπαθώ. Εντάξει, έχω αναλάβει αυτή την ευθύνη στο σπίτι. Ξέρεις, οι γυναίκες 9 στις 10 φορές αναλαμβάνουν ευθύνες που δε θέλουν να αναλάβουν. Τις άχαρες ευθύνες, να τρέχουν για το σπίτι, για το τι να φάμε το μεσημέρι, το σχολείο των παιδιών, αν διάβασαν. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό.

Τάσος: Εγώ πιστεύω ότι αυτό πηγάζει και από την ανάγκη της γυναίκας να φροντίζει.

Θάλεια: Καμία ανάγκη δεν υπάρχει. Κάπως μας έχει «φορεθεί» αυτό κοινωνικά, δεν το έχουμε πετάξει ακόμα από πάνω μας. Φυσικά και δεν είναι στη φύση μας, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι στη φύση μας. Είμαι σίγουρη. Τους βολεύει τους άντρες.

Τάσος: Δεν είναι ότι μας βολεύει. Δεν το πιστεύω.

Θάλεια: Δεν είσαι γυναίκα.

Τάσος: Διαφωνώ και το βλέπω στην αντιμετώπισή σου απέναντι σε μένα.

Θάλεια: Η ανάγκη για φροντίδα που νιώθω εγώ, είναι επειδή έβλεπα εγώ τη μητέρα μου να κάνει το ίδιο πράγμα στο σπίτι.

Τάσος: Καλοί γονείς νομίζω ότι είμαστε πάντως, για να απαντήσω και στην ερώτησή σου. Γιατί νομίζω ότι, αυτό που έχουν απόλυτη ανάγκη τα μικρά όταν μεγαλώνουν είναι η αγάπη και την αγάπη τη δίνουμε, με τον τρόπο μας.

Θάλεια: Βέβαια, η αγάπη δεν είναι ένα απλώς ένα συναίσθημα που απλά το δηλώνεις -«τα αγαπάω τα παιδιά μου»- θέλει να το δείχνεις έμπρακτα. Το υπόλοιπο είναι πολύ θεωρητικό.

Ποια χαρακτηριστικά δικά σας, βλέπετε και στα παιδιά;

Τάσος: Στη μικρή βλέπω την ομορφιά της μητέρας της. Εντάξει, όπως και να ακούγεται θα το πω, έχω μια πολύ όμορφη γυναίκα δίπλα μου. Ε, στη μικρή βλέπω την ομορφιά της. Στον μεγάλο βλέπω τον τσαγανό της Θάλειας.

Θάλεια: Οι εμμονές, όμως, που παθαίνει ο γιος μας και η τελειομανία του είναι του Τάσου. Σίγουρα επηρεάζονται τα παιδιά από τους γονείς τους, αντιγράφουν πράγματα, δεν μπορείς όμως να μη διακρίνεις ότι έχουν και μια δική τους προσωπικότητα, την οποία προσπαθώ να μην την πατάξω. Δεν προσπαθώ να τους «φορέσω» αυτό που θεωρώ εγώ ότι είναι και σωστό. Αν ακολουθήσουν μια διαδρομή διαφορετική από τη δική μου, τους αφήνω να την εφαρμόσουν και να την εκφράσουν.

Τάσο, πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στη «Γη της Ελιάς»;

Τάσος: Το «προξενιό« είναι της κυρίας ουσιαστικά. Η Θάλεια μου μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον Ανδρέα Γεωργίου, τη Βάνα Δημητρίου και τον Κούλη Νικολάου. Έκανα ένα guest στις 8 λέξεις, το διαπίστωσα. Είναι μεγάλη μου χαρά που βρίσκομαι σε αυτή τη σειρά, η οποία βλέπω ότι έχει μεγάλη αποδοχή από το τηλεοπτικό κοινό.

Θάλεια: Αν υπάρχει μια μαγική συνταγή είναι ότι αυτοί οι τρεις άνθρωποι που μεταξύ τους έχουν μια πολύ καλή ενέργεια, φροντίζουν να δημιουργούν μια οικογενειακή συνθήκη και το καταφέρνουν υπό πιεστικές καταστάσεις.

Θάλεια, εσύ απείχες από την τηλεόραση λόγω των παιδιών;

Θάλεια: Αν φέτος έμπαινα κι εγώ στη διαδικασία να κάνω κανονικά τηλεόραση, θα έπρεπε να λείπω κι εγώ όλη μέρα από το σπίτι, πράγμα που θα ήταν τουλάχιστον σε αυτή τη φάση ανέφικτο, από τη στιγμή που ο Τάσος ταξιδεύει όλη την εβδομάδα στην Κύπρο. Τα παιδιά θα έπρεπε να μείνουν μόνα τους. Θα το έκανα μόνο για κάτι στο οποίο δεν θα μπορούσα να πω με τίποτα «όχι» -αλλά και πάλι θα ήταν δύσκολο, γιατί τα τηλεοπτικά γυρίσματα είναι πολύωρα, καθημερινά.

Τάσος: Και γενικά είμαστε και δίκαιοι σαν ζευγάρι. Έλειπε δύο χρόνια η Θάλεια, τώρα ήρθε η ώρα μου.

Θάλεια: Και τα παιδιά είναι μικρά, οπότε χρειάζονται τουλάχιστον την παρουσία του ενός γονέα στο σπίτι.

Η ελληνική μυθοπλασία περνά μια από τις καλύτερες φάσεις της, έτσι δεν είναι;

Τάσος: Εγώ θα το πω, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, χαίρομαι πολύ που η μυθοπλασία -ο «Σασμός», οι «Μέλισσες» και η «Γη της Ελιάς» και τα σήριαλ της ΕΡΤ έχουν «χτυπήσει» τα realities. Φαίνεται ότι οι σειρές «δείχνουν τα δόντια τους» και ότι ο κόσμος τις έχει ανάγκη. Σαν λαός έχουμε πολύ ισχυρό ταμπεραμέντο και στη γραφή και στην υποκριτική και στη σκηνοθεσία και το επίπεδο των παραγωγών έχει ανέβει επίπεδο.

Όταν ξέσπασαν οι καταγγελίες του ελληνικού #MeToo δηλώσατε σοκαρισμένοι. Ήταν λόγω του μεγέθους που πήρε στον καλλιτεχνικό κλάδο ή των προσώπων που βρέθηκαν κατηγορούμενα;

Θάλεια: Σίγουρα και λόγω των εμπλεκόμενων προσώπων, γιατί ήταν άνθρωποι που τους γνωρίζαμε, είχαμε συνεργαστεί και είχαμε συνυπάρξει μαζί τους. Είναι σοκαριστικό να ακούς ακραίες ιστορίες που φτάνουν σε ποινικά αδικήματα για ανθρώπους του χώρου σου. Το ελληνικό #metoo ξεκίνησε στον αθλητισμό, προχώρησε στο θέατρο, ακούστηκαν κάποια πράγματα για τον χώρο της δημοσιογραφίας, αλλά εκεί σταμάτησε. Το ευτύχημα είναι ότι ακούστηκαν φωνές θυμάτων που πριν δεν ακούγονταν μέχρι πρόσφατα. Βλέπω ότι πια, υπάρχει η τόλμη -ένα κορίτσι ή ένα αγόρι μιλά πιο εύκολα για το τι του συμβαίνει. Επίσης, αναθεωρούνται οι ποινές -κάτι πολύ σημαντικό. Οπότε, ίσως κατορθώσουμε τα επόμενα χρόνια αυτή η τρομακτική βία να περιοριστεί. Σίγουρα το #metoo είναι στα σπάργανά του, ανώριμο ακόμη. Δεν κατόρθωσε να πάει πιο πάνω, σε υψηλότερες βαθμίδες της κοινωνίας. Ελπίζουμε τα επόμενα χρόνια να υπάρξει τόλμη να ανοίξουν και άλλα στόματα -γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων ατόμων το θέατρο είναι ο βασικός χώρος όπου συμβαίνουν αυτά.

Μιλάτε στον γιο σας για τον σεβασμό προς τα κορίτσια;

Θάλεια: Εγώ λέω στον γιο μου να σέβεται τους ανθρώπους γενικότερα, όχι μόνο τα κορίτσια. Πρέπει να σέβεται τα κορίτσια, τα αγόρια, τα ζώα και όλα τα έμβια όντα του πλανήτη. Σιχαίνομαι οτιδήποτε έχει να κάνει με ρατσισμό, ακόμα και μια πολύ απλή, φαινομενικά αθώα έκφραση, που μπορεί να περάσει στα αζήτητα, εγώ θα τη σχολιάσω, θα γίνω γραφική. Από εκεί ξεκινούν όλα, από την οικογένεια και πόσο εύκολα μπορεί ένα σχόλιο, που θεωρείται χιουμοριστικό και αφορά στη διαφορετικότητα, να μείνει αποτυπωμένο στο παιδί. Αν δεν κάνεις εσύ συνεχώς brainstorming στο παιδί, να καταλάβει ότι είναι ρατσιστικό, μεγαλώνοντας ο ρατσισμός συνεχίζει να εκκολάπτεται.

Τάσος: Πέρα από την οικογενειακή εστία, πρέπει να ξεκινήσει όλη αυτή η διαπαιδαγώγηση των παιδιών και μέσα από την παιδεία.

Θάλεια: Η ελληνική κοινωνία είναι μια άκρως ρατσιστική κοινωνία.

Τάσος: Έχουμε γαλουχηθεί έτσι.

Θάλεια: Ακριβώς. Δεν το έχουμε ξεπεράσει. Δεν είμαστε politically correct σε καμία περίπτωση. Είναι αισχρό και με κάνει να αισθάνομαι μεγάλη ντροπή, είμαστε ένας λαός που αναγκάστηκε πολλές φορές να υποστεί ρατσισμό, φεύγοντας και αφήνοντας τον τόπο του.

Τι κάνει ο ένας που βγάζει από τα ρούχα του τον άλλον;

Τάσος: Εγώ πλέον, μόνο αν με καλέσει ερωτικά μπορώ να βγω από τα ρούχα μου.

Θάλεια: Κι εγώ έχω σταματήσει να συγχύζομαι, να φτάνω στα όριά μου, την έχω συνηθίσει την κατάσταση, την έχω αποδεχτεί. Πρέπει να καταλάβεις ότι τον άνθρωπο δεν τον αλλάζεις.

Τάσος: Και όπως είχε πει κι ένας σοφός άνθρωπος, δηλαδή ο πεθερός μου, όταν τον ρώτησα πώς κατάφερε να είναι τόσα χρόνια με τη σύζυγό του. Στωικά και όμορφα μου είπε «θα συνηθίσεις».

Και πώς δείχνει ο ένας την αγάπη του στον άλλο;

Τάσος: Η Θάλεια θα μου παραγγείλει πάντα καφέ. Αν με δει ότι δεν έχω φάει, θα με πιέσει να φάω. Πολλές τέτοιες καθημερινές κινήσεις.

Θάλεια: Περνάμε πάρα πολύ χρόνο μαζί με τον Τάσο. Κι όταν είμαστε μαζί, είμαστε μαζί.

Τάσος: Μπορεί να κρατάμε λίγη παραπάνω ώρα τα κινητά μας στο χέρι και να κάνουμε ζηλίτσες ο ένας στον άλλον.

Θάλεια: Γνωριζόμαστε πραγματικά. Ξέρουμε ποιοι είμαστε, αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Φοβάστε τη ρουτίνα;

Θάλεια: Μεταξύ μας δεν υπάρχει ρουτίνα, ούτε βαρεμάρα. Ίσα-ίσα που όταν αρχίζεις και τον βαριέσαι τον άλλο, εκεί κάτι πάει στραβά.

Τι είναι ευτυχία για σας;

Θάλεια: Η σωματική και ψυχική υγεία. Τα υπόλοιπα έπονται, που είναι πολλά, αλλά αυτό είναι βασικότατο.

Τάσος: Και συμπληρώνω, η συντροφικότητα. Το να είσαι μακριά από αυτήν τη γοητευτική σε κάποια επίπεδα αλλά αποτρόπαια σε κάποια άλλα, μοναξιά. Να έχεις δίπλα σου έναν ώμο, όσο γραφικό και αν ακούγεται.

Στον Θεό πιστεύετε;

Τάσος: Εγώ ναι, αλλά με τη δική μου αντίληψη. Όχι με την έννοια να φτιάχνω φανουρόπιτες και να πηγαίνω στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Έχω την αίσθηση ότι υπάρχει μια ενέργεια, χωρίς να εννοώ τον Κύριο με τα άσπρα γένια. Το ένστικτό μου λέει ότι κάτι υπάρχει, ανώτερο από μένα. Και αυτό μου παρέχει και τη δυνατότητα της ελπίδας. Ελπίζω σε πράγματα. Ελπίζω στο να είμαι υγιής, από που την αντλώ αυτήν την ελπίδα; Από κάτι ανώτερο. Από το σύμπαν, τα άστρα, το Δία, τον Θεό; Δεν ξέρω.

Θάλεια: Οι παλιοί έλεγαν, να μην χρειαστεί να δοκιμαστεί η πίστη σου… Αυτό εύχομαι. Όσο για την πίστη μου σε κάτι ανώτερο και θείο, πιστεύω στο καλό, στην αθωότητα, των παιδιών πρωτίστως, και στη θετική ενέργεια, στο σύμπαν. Αν αυτό κάποιος το λέει πίστη σε κάτι ανώτερο, ναι τότε πιστεύω…

Info:

«Θέλω να σου κρατάω το χέρι»: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00, στο Θέατρο Άλφα

«Η γη της ελιάς»: Καθημερινά στις 21:00 στο Mega