Ρίτα Αντωνοπούλου: Λένε ότι είμαι κανονική και με ρωτάνε πώς συμβαδίζω με αυτόν τον χώρο

Η Ρίτα Αντωνοπούλου ξεκίνησε να τραγουδάει από παιδί και από τότε δεν έχει σταματήσει. Μένει στα Βριλήσσια μαζί με την κόρη της και προσπαθεί να εστιάζει στα πράγματα για να είναι παρούσα στην ζωή (της). Είναι Ζυγός.

«Μεγάλωσα στην Αθήνα. Ο μπαμπάς μου είναι συνταξιούχος του ΟΤΕ κι η μαμά μου της Εθνικής Τράπεζας. Δεν ήταν σαφές ότι θα ασχοληθώ με το τραγούδι, αλλά ήταν αυτό που μου άρεσε. Από παιδάκι βιώνω τη μουσική μέσα από την χαρά, το τραγούδι είναι η έκφρασή μου. Δεν είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου.
Το περιβάλλον δεν με βοήθησε, δεν υπήρχε καμία μουσικότητα μέσα στο σπίτι ούτε προοπτική. Ο μπαμπάς ήταν πολύ αυστηρός. Δύο δημόσιοι υπάλληλοι που περίμεναν να σπουδάσω και να μπω κι εγώ στο δημόσιο. Το κλίμα όμως άλλαξε νωρίς, γιατί την πρώτη μου δουλειά την έπιασα στα δέκα οκτώ. Τυχαία.
Είχε ένας φίλος γενέθλια και ανέβηκα να πω ένα τραγούδι, μια που υπήρχε ζωντανή μουσική στο μαγαζί. Στο τέλος ήρθαν αυτοί που είχαν το μαγαζί, μου έδωσαν έναν φάκελο με χρήματα και μου είπαν ότι με θέλουν και αύριο… Σοκαρίστηκα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν τι θα πω στον μπαμπά μου.

Νιώθω πως δεν κάνω την ίδια δουλειά με τους πιο πολλούς συναδέλφους μου

Είχα μόλις μπει στην σχολή, στην Γραφιστική. Μου άρεσε να ζωγραφίζω. Δεν ήθελα να σπουδάσω κάτι πρακτικό, αλλά καλλιτεχνικό. Οπότε πήγα στο σχέδιο. Κι εκεί αντέδρασαν οι γονείς μου. Περίμεναν από μένα να πάω στο Πανεπιστήμιο –η γραφιστική ήταν ΤΕΙ. Ημουν και καλή μαθήτρια. Αλλά εγώ δήλωσα μόνον γραφιστικά.
Την επομένη βέβαια πήγα να τραγουδήσω στο μαγαζί, αλλά μαζί με τον μπαμπά μου. Ηθελε να δει τον χώρο –ήταν στο Κουκάκι. Μετά ερχόταν μαζί μου κάθε φορά, για να με γυρίσει σπίτι. Κι όταν δεν άντεχε, γύριζε στο Μαρούσι, έβαζε ξυπνητήρι κι ερχόταν στις 3 το πρωί να με πάρει, για περίπου έναν χρόνο. Φοβόταν. Εγώ είχα άγνοια κινδύνου, οπότε δεν φοβήθηκα.

Η άνεση με τον κόσμο μου βγήκε αμέσως. Επρεπε να με μαζεύεις. Δεν πήγαινε το μυαλό μου στο περίεργο, στο πονηρό. Εφαγα μερικές σφαλιάρες στην αρχή και μετά μαζεύτηκα αρκετά. Είδα αντιδράσεις που δεν περίμενα, όπως να στην πέφτει κάποιος, αλλά αυτό συμβαίνει και το πρωί, όχι μόνον την νύχτα. Απλώς στο τραγούδι υπάρχει αυτή η έκθεση. Μετά έγινα λίγο πιο μαζεμένη στην συμπεριφορά, έπαψα να είμαι τόσο κοινωνική.
Τέλειωσα την σχολή αλλά δεν πήγα να πάρω το πτυχίο. Αρχισα να δουλεύω στον χώρο της μουσικής, μπαράκια, μουσικές σκηνές.
Μετά ήρθε ο Πλέσσας. Ημουν πολύ τρακαρισμένη όταν ξεκίνησα με τον Μίμη Πλέσσα. Ετρεμα. Αλλά τελικά από όλα αυτά μαθαίνεις. Μετά πήγα στον Κραουνάκη. Ακολούθησε ο Μικρούτσικος, ο συνθέτης στον οποίο χρωστώ τα πάντα.

Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο χρόνος τρέχει με ταχύτητα, όχι όπως παλιά

Με τον Θάνο Μικρούτσικο γνωριστήκαμε το 2006 μέσω του Γιάννη Κούτρα, τον οποίο είχα γνωρίσει στον Πλέσσα, και με είχε εκτιμήσει. Φεύγοντας από την Σπείρα Σπείρα του Κραουνάκη ήθελα να δουλέψω με τον Μικρούτσικο. Καταλάβαινα ότι ταιριάζω στην μουσική του. Είχα πει στον Κούτρα να του το μεταφέρει. Ετσι κι έγινε. Τον Σεπτέμβριο του 2006 πήγα για ακρόαση. Είπα μισό τραγούδι, με σταμάτησε ο Μικρούτσικος και μου είπε “εντάξει κορίτσι μου, θα συνεργαστούμε”. Αυτό ήταν.

Σαν άνθρωπος είμαι από την μια συμβατική και από την άλλη όχι. Δεν νιώθω πια διχασμένη, ένιωθα επί χρόνια. Νομίζω ότι είμαι κοντά στην ένωση των δύο προσωπικοτήτων μου. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Απλώς νομίζω ότι πάνω στην σκηνή νιώθω μεγάλη απελευθέρωση, δεν σκέφτομαι πως με βλέπουν. Είναι σαν να μου ανοίγεις την πόρτα και να μπορώ να εκφραστώ. Κάτω από την σκηνή το μαζεύω.Σαν να μου πατάς το κουμπί και να μου λες, αφέσου. Για χρόνια έλεγα ότι το τραγούδι είναι η ψυχανάλυσή μου. Ευτυχώς. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και τραγουδούσα.

Στο αυτοκίνητο, οι κασέτες που είχαν οι γονείς μου ήταν Χαρούλα, Νταλάρας, Παπακωνσταντίνου, Γαλάνη, Γλυκερία, Λεονάρδου, Βιτάλη. Τα δικά μου ακούσματα ήταν περισσότερο ξένα και στις πρώτες δουλειές ξένο ροκ τραγουδούσα.
Τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια βρήκα την ταυτότητά μου, την αυτονομία μου και νοιώθω ότι έχω πια κάτι να υπερασπίσω.
Λένε ότι είμαι κανονική και με ρωτάνε πως συμβαδίζω με αυτόν τον χώρο, όπου η εμφάνιση, το ντύσιμο, το σώμα, παίζουν πλέον ρόλο… Δεν με απασχόλησε ποτέ αυτό, γιατί δεν πήγα ποτέ προς τα εκεί. Ηξερα ότι αν κάνω κάτι άλλο, δεν θα μπορούσα να εκφραστώ κι ότι κάποιος άλλος μπορεί να το κάνει πολύ καλύτερα από μένα. Δεν ξεκίνησα να γίνω τραγουδίστρια για να βγάλω λεφτά. Φυσικά και ο χώρος ο δικός μου έχει πολύ λιγότερα λεφτά. Πήρα τις αποφάσεις μου, αφού κατάλαβα πως λειτουργεί το σύστημα. Εκανα τις επιλογές μου κι αυτό συνεχίζω να κάνω, χωρίς εκπτώσεις.

Οταν ένιωσα ότι ήθελα να κάνω ένα παιδί, δεν σκέφτηκα την καριέρα μου

Νομίζω ότι δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστική. Είναι θέμα χαρακτήρα. Ισως να υπάρχει και κάτι ελιτίστικο μέσα σε αυτό. Οφείλω να πω ότι νιώθω πως δεν κάνω την ίδια δουλειά με τους πιο πολλούς συναδέλφους μου. Νιώθω ότι κάνω άλλη δουλειά.
Ναι, ζυγίζω τα πράγματα –Ζυγός είμαι. Χρειάζεται σεβασμός και να καταλαβαίνεις ποια είναι η πρόθεση. Αν είσαι αληθινός, αν ξεκινάς να κάνεις μια παράσταση έντιμη, ειλικρινή, χωρίς να κολακεύεις, θα σου βγάλω το καπέλο. Αν δω δουλειά και αγάπη θα βγάλω το καπέλο. Κι αυτό το αντιλαμβάνεται ο κόσμος.
Εχω αποκτήσει κοινό. Και είμαι ευτυχής για το κοινό μου, για την ποιότητα του κοινού μου. Νιώθω πολύ καλά με αυτό γιατί το έχω καταφέρει με κόπο και ειλικρίνεια, όχι από την μια μέρα στην άλλη.
Ζω με την κόρη μου, είμαι χωρισμένη. Υπάρχουν δυσκολίες με τις απουσίες μου αλλά έχω και πολλή παρουσία. Δεν λείπω όλη μέρα από το σπίτι. Εγώ πάω την κόρη μου σχολείο, την γυρίζω, μαζί τρώμε, την πάω στα εξωσχολικά της. Κι αν λείψω κάποια στιγμή, εντάξει…

Οταν ένιωσα ότι ήθελα να κάνω ένα παιδί, δεν σκέφτηκα την καριέρα μου. Είχα κλείσει συναυλίες μέχρι που ήμουν οκτώ μηνών έγκυος. Αφού γέννησα, με καισαρική, δέκα μέρες μετά είχα συναυλία. Δεν θα τα ξανάκανα όμως αυτά. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα άλλαζα πολλά σε σχέση με το παιδί και τα πρώτα του χρόνια –την θυμάμαι να μου κρατάει μούτρα. Νιώθω ότι έλειψα. Δεν ξέρω εκείνη τι σκέφτεται. Οι μητρικές ενοχές πάντα υπάρχουν.
Η κόρη μου καταλαβαίνει τι δουλειά κάνω σε επίπεδο εγωιστικό. Αν πάμε κάπου και την κεράσουν γιατί είναι μαζί μου, θα το χαρεί. Δεν είναι ότι χαίρεται στις συναυλίες μου –βαριέται κιόλας.
Ο μπαμπάς μου φαντάζομαι ότι έχει μια ικανοποίηση για μένα, αλλά δεν την έχει εκφράσει ποτέ έτσι. Ερχονται οι γονείς μου να με ακούσουν αλλά δεν είναι οι φανατικοί που χειροκροτούν. Μου λένε τα σχόλιά τους. Μ΄αρέσει που ακούω αλήθεια, την δική τους αλήθεια.

Αν έγραφε σήμερα ο Θεοδωράκης το “Αξιον Εστί” μπορεί να μην το μαθαίναμε ποτέ

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, στις πρώτες συναντήσεις με τον Μικρούτσικο, που με ρώτησε τι θα είχα κάνει αν εκείνος μου είχε πει εκείνος “όχι”. Του απάντησα ότι δεν είχα plan B, ότι θα συνέχιζα την πρωινή μου δουλειά, θα ήμουν γραφίστρια και θα κρατούσα το τραγούδι ως χόμπι. Ταράχτηκε, σοκαρίστηκε και μου είπε: “Μην το ξαναπείς αυτό. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Είσαι γεννημένη τραγουδίστρια”. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά, που αν και το ένιωθα μέσα μου, το ότι το άκουσα με αυτόν τον κάθετο τρόπο και μάλιστα από αυτόν τον άνθρωπο, ήταν για μένα απόλυτο. Σαν να πήρα την σφραγίδα.
Ηρεμία, υγεία, ευτυχία. Αυτοί είναι οι στόχοι μου, αλλά όλα αυτά μέσα από την δουλειά μου. Η μουσική είναι προϋπόθεση για την ευτυχία μου. Θέλω να είμαι σε εγρήγορση, να μαθαίνω, να προχωράω.

Εχω φίλους κυρίως μουσικούς, δεν ζω μέσα στο σινάφι μου. Είμαι και λίγο αντικοινωνική. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, προσπαθώ να μην κουράζω την φωνή μου, να μην ξενυχτάω. Αρα είμαι λίγο ξενέρωτη από αυτή την άποψη. Δεν είμαι το παρεάκι σου για να βγούμε… Δεν είμαι αυτής της κοψιάς. Είμαι το άλλο: Να βρεθούμε να τα πούμε, να πάμε θέατρο, ένα κινηματογράφο.

Οι γονείς μου με έχουν στηρίξει πολύ στο θέμα της κόρης μου. Μαζί μοιραζόμαστε τα πράγματα. Είναι παρόντες. Αυτό είναι ανεκτίμητο. Εχω ουσιαστική βοήθεια. Εχει βέβαια και τον μπαμπά της, την παίρνει σαββατοκύριακα.
Σήμερα υπάρχει έκπτωση γενικά σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητάς μας. Αναγκαστικά αυτό μεταφέρεται και στην τέχνη. Δεν μπορείς να συγκρίνεις γιατί κάθε έργο έχει την σημασία του στην εποχή του. Αν του αλλάξεις χρονική περίοδο, μπορεί και να μην το είχες μάθει ποτέ. Είναι και θέμα timing. Αν έγραφε σήμερα ο Θεοδωράκης το “Αξιον Εστί” μπορεί να μην το μαθαίναμε ποτέ. Υπήρχε κάτι που τον ενέπνευσε. Τώρα είναι αλλιώς. Πώς να περιμένει κανείς να υπάρξουν τέτοια τραγούδια; Η τέχνη αντικατοπτρίζει την εποχή της. Παντού επικρατεί και βασιλεύει η μετριότητα.
Ο έρωτας; Μα κι αυτός έχει αλλάξει, βαθιά, ριζικά. Δεν υπάρχει το φλερτ, το καρδιοχτύπι. Ο ρομαντικός που υπήρχε κάποτε σήμερα θα ακουστεί παρωχημένος.
Αν η φωνή μου αναγνωρίζεται από το πρώτο άκουσμα; Ναι, ευτυχώς Παναγία μου. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το προσόν, είναι και λίγο τύχη».

Ζωντανά στην Σφίγγα

«Αυτόν τον καιρό βρίσκομαι σε πολύ ωραία φάση. Εχω την δημιουργική αγωνία για αυτό που έχω ετοιμάσει, αν θα έχει την “επιτυχία”, την ανταπόκριση και την αγάπη που θα ήθελα να εισπράξει. Ξεκινάω το Σάββατο τις εμφανίσεις μου στην Σφίγγα και θα είμαι εκεί για πέντε Σάββατα, με μια παράσταση που έχει να κάνει με τον χρόνο.
Ναι, μ΄αρέσει η θεματική στην δουλειά μου γιατί με συγκεντρώνει και μου επιτρέπει να ασχοληθώ με ένα συγκεκριμένο θέμα και να το ψάξω. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι συναυλίες που ήταν το ένα τραγούδι μετά το άλλο, χωρίς κανένα νόημα. Θέλω να εισπράττω κάτι, να υπάρχει επαφή, επικοινωνία και μέσα από την μουσική να έχουμε κάτι να συζητήσουμε. Οχι απαραίτητα να σκεφτούμε και να μελαγχολήσουμε. Κι όταν το πετυχαίνω, νιώθω μεγάλη χαρά. Προερχόμενη από την προηγούμενη παράσταση, με τον Θοδωρή Οικονόμου, που άρεσε πολύ, προσπάθησα να παραμείνω σ΄αυτό το επίπεδο κι αν μπορώ να το ανεβάσω κι άλλο.

Σκέφτομαι συχνά τον χρόνο που περνάει, βλέποντας την κόρη μου να μεγαλώνει, βλέποντας εμένα να μεγαλώνω. Και το καινούργιο μου τραγούδι, που θα βγει, λέγεται “Θα μεγαλώνω”.
Από τα 25 μου και μετά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο χρόνος τρέχει με ταχύτητα, όχι όπως παλιά. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί δεν εστιάζουμε και δεν δίνουμε σημασία σ΄αυτό που συμβαίνει τώρα. Γι΄αυτό προσπαθώ να παρατηρώ αυτό που μου συμβαίνει και κατά κάποιον τρόπο έτσι να εστιάζω, να βγαίνω λίγο απ΄έξω για να πάρω απόσταση. Ετσι είμαι παρούσα, δίνω σημασία και αποκτά βαρύτητα αυτό που συμβαίνει».

Η Ρίτα Αντωνοπούλου ξεκινά εμφανίσεις στην Μουσική Σκηνή Σφίγγα (Ακαδημίας & Ζωοδόχου Πηγής, Πεζόδρομος Κιάφας 13. Παίζουν οι Μιχάλης Ατσάλης, Σταύρος Καβαλιεράτος, Μανώλης Ανδρουλιδάκης.
Από το Σάββατο 9 Νοεμβρίου και κάθε Σάββατο ως και τις 7 Δεκεμβρίου. Ωρα έναρξης: 22.30