Ο Στέφανο Φέρι είναι Ιταλός, δημοσιογράφος, συγγραφέας και σύμβουλος επικοινωνίας. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του «Crossdresser–Stefano e Stefania, le due parti di me» μιλά για τη ζωή του ως crossdresser. Ο ίδιος είναι straight cis άνδρας, πατέρας και νιώθει ο εαυτός του όταν φορά γυναικεία ρούχα. Είναι παντρεμένος και με τη σύζυγό του έχουν μια κόρη.
Για 20 χρόνια καταπίεζε τον εαυτό του και στην ντουλάπα του έβρισκες μόνο ρούχα που κοινωνικά θεωρούνται ανδρικά. Κάποια στιγμή, παραδόθηκε στον πραγματικό του εαυτό και αποφάσισε να σταματήσει να λέει ψέματα στον εαυτό του και να μην αφήσει ανόητα ταμπού να καθορίσουν τη ζωή του. Αυτοπροσδιορίζεται ως crossdresser και η γκαρνταρόμπα του τώρα είναι γεμάτη κομψές φούστες, στιλάτα φορέματα και chic ψηλοτάκουνα. Παρακάτω μας αφηγείται την ιστορία του.
Πότε αποφασίσατε να ντύνεστε και να ζείτε ακριβώς όπως επιθυμείτε;
Δεν ήταν ακριβώς μια απόφαση, αλλά μια σταδιακή «παράδοση» σε κάτι που ήταν αναπόφευκτο. Ήμουν 29 ετών και αισθανόμουν να με ελκύει το γυναικείο ντύσιμο από τότε που ήμουν 9, αλλά δεν μπορούσα να ακολουθήσω την τάση μου, γιατί δεν είχα το θάρρος. Οπότε, μιλάμε για 20 χρόνια καταπίεσης και εσωτερικής απομόνωσης. Μια κόλαση, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να γίνω ένας άνδρας γεμάτος ζήλια, θυμό και άλυτα θέματα. Χαρακτηριστικά που συναντάω σε όσους μου επιτίθενται.
Πώς έγινε η μετάβαση;
Η μετάβαση υπήρξε μακροχρόνια, διήρκησε 14 χρόνια. Από τα 29 έως τα 43 μου χρόνια. Σε μια πρώτη φάση, έκανα πιο θηλυκή την ανδρική μου γκαρνταρόμπα -φορώντας πάντα ανδρικά ρούχα, απλώς πιο θηλυκά. Θα έλεγα ότι ακολουθούσα τη μόδα της εποχής, βρισκόμασταν στα μισά της δεκαετίας του ‘90, όταν οι πασαρέλες ήθελαν τον άντρα λίγο πιο ιδιαίτερο, με λαμέ σακάκια, πουκάμισα με οργάντζα και σατέν παντελόνια. Τέτοια πράγματα. Ύστερα, μια μέρα του Ιούνη το 2002, σε μια βιτρίνα είδα μια ανδρική φούστα. Την παρουσίαζαν ως κιλτ, αλλά δεν είχε κανένα στοιχείο των κιλτ, γιατί ήταν μαύρη, χωρίς τα γνωστά ταρτάν σκωτσέζικα σχέδια. Μια πραγματική φούστα, λοιπόν.
Μου πήρε τρεις μήνες για να το αποφασίσω, αλλά τελικά παραδόθηκα στην αδιαμφισβήτητη επιθυμία μου. Την αγόρασα και από εκείνη τη στιγμή «έγινε το πέρασμα», δηλαδή πέρασα από το ανδρικό στο γυναικείο τμήμα. Σταδιακά άλλαξα γκαρνταρόμπα -απαλλάχθηκα από όλα τα ανδρικά ρούχα, τα οποία σιγά-σιγά τα αντικατέστησα με γυναικεία.
Δεν έκανα κάποια ανακοίνωση. Απλώς ξεκίνησα να εμφανίζομαι δημόσια, αλλά πολύ σταδιακά. Στον επαγγελματικό μου χώρο έκανα δύο χρόνια για να κάνω coming out, ενώ χρειάστηκαν τρία χρόνια πριν αρχίσουν να με βλέπουν οι φίλοι μου. Όσον αφορά στους συγγενείς μου, η μητέρα μου πέθανε χωρίς να το γνωρίζει και ο πατέρας μου το κατάλαβε γιατί κάθε φορά, επί 10 χρόνια, με έβλεπε με το ίδιο τζιν. Κατάλαβε ότι ήταν ένα είδος μεταμφίεσης, ώστε να μην εμφανιστώ με φούστα και τακούνια. Όταν με είδε για πρώτη φορά με γυναικεία ρούχα δεν είπε τίποτα, συμπεριφέρθηκε σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.