Νίκη Κάρτσωνα: «Όταν δουλεύεις με τον εαυτό σου, έρχεται και η αποδοχή από τους άλλους»

Η Νίκη Κάρτσωνα είναι ένα από τα λεγόμενα «χρυσά» κορίτσια του ελληνικού μόντελινγκ. Με αμέτρητα εξώφυλλα και αναρίθμητες συνεργασίες με τα πιο γνωστά brands, έζησε την πιο glamorous και πληθωρική εποχή των εγχώριων media, αλλά δεν κοιτάζει πίσω. Όπως, άλλωστε, λέει και η ίδια, οι εποχές έχουν αλλάξει και οφείλουμε να προσαρμοζόμαστε. Πλέον είναι επιχειρηματίας, χαρούμενη μαμά και σύζυγος και μόλις ξεκίνησε την πρωτοβουλία «Fashion For A Reason» που προσφέρει βοήθεια σε κορίτσια που έχουν ανάγκη, ώστε να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμάτα, μέχρι τα 11, όταν ήρθα στην Αθήνα ως μέλος της Εθνικής Ομάδας της ρυθμικής γυμναστικής. Έμενα στους ξενώνες του Ολυμπιακού Σταδίου, όπως έμεναν και όλα τα κορίτσια που ήταν από την επαρχία -και όχι μόνο. Είχα μία στρατιωτική, πειθαρχημένη ζωή μέχρι τα 17 μου. Στο ενδιάμεσο είχα φύγει μια δυο φορές από την ομάδα γιατί δεν άντεχα, αλλά πάντα επέστρεφα εκεί.

Αυτό που ξέρω από τις αδερφές μου είναι ότι, μικρή ήμουν κλόουν! Μπορεί κι αυτό να ήταν μια άμυνα, βέβαια. Πολλές φορές σε μία οικογένεια κάποιο από τα παιδιά παίρνει αυτόν τον ρόλο, να προσπαθήσει να ελαφρύνει την κατάσταση και να κάνει τους άλλους να γελάνε. Μεγαλώνοντας, το κατάλαβα αυτό. Ναι, ήμασταν μία οικογένεια με αρκετά προβλήματα, αλλά και πολύ αγαπημένη. Θα έλεγα ότι ήταν παράλληλα δύσκολα αλλά και ωραία τα παιδικά μου χρόνια. Είχαμε μία πολύ δυναμική μαμά και έναν πολύ καλό μπαμπά.

Κάποια στιγμή, η μητέρα μου παίρνει την απόφαση να χωρίσει, έχοντας τρία παιδιά. Μια πολύ δύσκολη απόφαση και για τις δύο πλευρές. Σκέψου, σε μία επαρχία εκείνες τις εποχές, τι σήμαινε αυτό για μια γυναίκα. Πολύ δύσκολα τότε έλεγες ότι οι γονείς μου έχουν χωρίσει. Ένιωθες την έλλειψη του πατέρα στο σπίτι.

Έτσι, λοιπόν, πιστεύω ότι ήμουν ένα παιδί που εξαιτίας αυτής της άμυνας, έκανα τους άλλους να γελάνε, γιατί ήθελα γύρω μου να είναι όλοι πάντα χαρούμενοι.

Και με τους δυο γονείς μου κράτησα εξαιρετικές σχέσεις. Η μητέρα μου ποτέ δεν μας απομάκρυνε από τον πατέρα μου, αλλά ούτε εκείνος απομακρύνθηκε ποτέ. Τώρα που έχει φύγει από τη ζωή συνειδητοποιώ ακόμα πιο έντονα πόση αγάπη είχε για μας. Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος, η μητέρα μου ήταν μία πολύ δυναμική γυναίκα. Ήταν δύο αταίριαστοι άνθρωποι. Θεωρώ ότι, αν ο ένας είχε βρει το κουμπί του άλλου θα μπορούσαν να είχαν βρει και τη συνταγή για μία ωραία σχέση».

«Ήμουν μια πολύ καλή μαθήτρια. Μου άρεσε να είμαι καλή. Να έχω καλούς βαθμούς. Δεν κατάλαβα ούτε παιδική ούτε εφηβική ηλικία, λόγω του πρωταθλητισμού. Όταν η διαδρομή σου είναι σχολείο-προπόνηση, αυτό σου στερεί όλη την εφηβεία σου. Απέκτησα, όμως, άλλα πράγματα και άλλες αξίες. Δεν θεωρώ ότι είμαι αντιδραστική. Δύσκολος χαρακτήρας ίσως. Ήμουν ένα απαιτητικό παιδί γιατί είχα απαιτήσεις από τον ίδιο μου τον εαυτό. Φάνηκε αυτό στη πορεία.

Τη μεγάλη μου αδερφή, επειδή έχουμε έξι χρόνια διαφορά, τη θεωρούσα σαν δεύτερη μαμά μου. Με τη μεσαία είχα αρκετές κόντρες, παρόλο που είναι πολύ ευαίσθητο και εξαιρετικό πλάσμα. Ζήσαμε για ένα μεγάλο διάστημα στην Αθήνα ως φοιτήτριες και όταν συμβιώνεις με έναν διαφορετικό χαρακτήρα καθημερινά υπάρχουν τριβές. Εγώ πολύ πιο δυναμική, εκείνη πιο ευαίσθητη. Ήμασταν άλλοι χαρακτήρες.

Με τα χρόνια κατάλαβα ότι είναι πολύ ωραία να έχεις αδέρφια, γιατί μοιράζεσαι τα πάντα, γιατί ξέρεις ότι είναι η αληθινή σου οικογένεια. Σε ξέρουν έτσι ακριβώς όπως είσαι. Δεν χρειάζεται να προσποιηθείς.

Γενικότερα, σαν άνθρωπος δεν κρύβομαι. Προτιμώ να ξέρεις ακριβώς ποια είμαι, γιατί κουράζομαι να προσπαθώ μονίμως να δείχνω κάτι άλλο, που αρέσει σε σένα. Αν και πιστεύω πως, όταν δουλεύεις με τον εαυτό σου, έρχεται αυτόματα και η αποδοχή από τους άλλους».

«Όχι, δεν είχα αυτοπεποίθηση. Έχει να το λέει ο μάνατζερ μου. Ακόμα τώρα συζητάμε για τις εποχές που δεν ξέρω κι εγώ πόσα εξώφυλλα είχα κάθε εβδομάδα, έκλεινα τη μία δουλειά μετά την άλλη -μπορεί μέσα στη μέρα να είχα και δύο κλεισμένες δουλειές- και αναρωτιόμουν αν θα συνέχιζα να έχω δουλειά και την επόμενη σεζόν. Δεν είχα αίσθηση του τι είμαι κι αυτό εξαρτάται σαφώς από τα βιώματά μου, αλλά και από τον πρωταθλητισμό, όπου πολύ δύσκολα σηκώνεις κεφάλι. Ποτέ δεν νιώθεις ότι η προσπάθεια είναι αρκετή, γιατί έτσι είναι ο σκληρός ανταγωνισμός, θέλει πολύ σκληρή δουλειά. Οπότε, είναι σαν να κυνηγάς την ουρά σου. Μονίμως θέλει κάτι παραπάνω.

Θεωρούσα πάντα ότι ξεχώριζα γιατί είχα ένα καλό μάνατζερ. Σίγουρα, όμως, ήμουν και πολύ σωστή επαγγελματίας. Δηλαδή, δεν αργούσα στη δουλειά, δεν σου έκανα τη ζωή δύσκολη, ήξερα γιατί δουλεύω, τι πρέπει να κάνω και αυτό βοήθησε στο να έχω ένα καλό όνομα.

Στα 17 μου μπορούσα να περάσω σε όποια σχολή ήθελα λόγω του τρίτου πανευρωπαϊκού, αλλά ήρθε ουρανοκατέβατα το μόντελινγκ. Γενικά, έχω πίστη στο σύμπαν. Η ζωή σε πάει χωρίς εσύ να το αντιλαμβάνεσαι. Αλλά η ψυχή σου, επειδή ξέρει πολύ καλά που θα είναι ευτυχισμένη, σου δείχνει τα σημάδια. Βέβαια, δεν τα αντιλαμβάνεσαι πάντα από την αρχή.

Ξαφνικά, λοιπόν, ήρθε το μόντελινγκ στη ζωή μου, παρόλο που δεν είχα βάλει ποτέ τακούνι ως τότε! Πήγα στα καλλιστεία του Ant1, πήρα τον τίτλο της Μις Φωτογένεια το 1995 και ξεκίνησε μια ονειρική διαδρομή.

Δυσκολεύτηκα πολύ στην αρχή, γιατί κανείς δεν πίστευε σε μένα, μέχρι που συνάντησα τον μάνατζερ μου, τον Νίκο Κουμουνδούρο, που μου είπε “Έχεις άστρο και εγώ θα το εκμεταλλευτώ”. Και κάναμε μια πολύ ωραία συνεργασία».

«Σημαντικό ρόλο στην καριέρα μου έπαιξε το γεγονός ότι είχα ένα background που με στήριζε και μια δυναμική μητέρα. Αυτό με βοήθησε να μην υποκύπτω και να μην ξεχνώ τις αξίες που είχα στη ζωή μου. Νιώθω πολύ τυχερή που έζησα όλες αυτές τις ωραίες εμπειρίες, όλες αυτές τις μαγικές στιγμές. Έκανα καταπληκτικές δουλειές, εξαιρετικές συνεργασίες, γνώρισα όμορφους ανθρώπους, έβγαλα χρήματα, είχα αναγνωρισιμότητα, όλα ήταν υπέροχα…

Το εξωτερικό δεν το κυνήγησα. Είχα μια δυο συνεργασίες στην Ιταλία και είχα πάει και πολύ καλά. Αλλά από νωρίς μπήκα στην τηλεόραση, η οποία είναι ένα μεγάλο μέσο προβολής και τα χρήματα ήταν πολύ καλά -και μου άρεσε κιόλας, όπως άρεσα κι εγώ σ' αυτήν. Οπότε, δεν μπορούσα να πηγαινοέρχομαι στο εξωτερικό, ενώ είχα εκπομπή».

«Έχω μιλήσει πολλές φορές για το πρώτο Nitro που έκανα -ήταν το πρώτο μου εξώφυλλο, δεν με ήξερε κανείς μέχρι τότε. Όπως μου είπαν έπειτα, ο Πέτρος Κωστόπουλος σε ένα meeting, ξεφυλλίζοντας το περιοδικό “Big” που έβγαινε τότε, έπεσε πάνω σε μια φωτογραφία μου σε ένα αφιέρωμα για νέα μοντέλα. Με είδε και είπε “Ποια είναι αυτή; Αυτήν θα κάνουμε εξώφυλλο στο Nitro”. Θυμάμαι φωτογράφιζε ο Κώστας Κουτάγιαρ και όταν είσαι άγνωστη και σε παίρνει τηλέφωνο η Imako και σε κάνει εξώφυλλο, δεν πρέπει να έχεις καμιά απαίτηση.

Πάω, λοιπόν, στη φωτογράφιση -μια πολύ άγρια και σέξι φωτογράφιση με δεμένα μάτια και χέρια. Θυμάμαι κάποια στιγμή σταματάω τη φωτογράφιση και με πιάσανε τα κλάματα. Πάω σε μια γωνία, παίρνω τηλέφωνο τον μάνατζέρ μου και του λέω “Νίκο, δεν μπορώ, θα φύγω”. Μου λέει “Εγώ είμαι μαζί σου. Θέλω να είσαι εσύ καλά. Θέλω να σου πω, όμως, τι θα συμβεί. Αν φύγεις, κλείνει η πόρτα της Imako, αν δεν φύγεις, σου υπόσχομαι ότι, σε ένα χρόνο θα κάνεις ξανά εξώφυλλο στο Nitro, όπως το θες και θα πληρωθείς κιόλας. Και όντως, έτσι έγινε. Η Imako, ο Πέτρος, όλος ο όμιλος, όλοι μ’ αγαπούσαν πάρα πολύ».

«Η αλήθεια είναι ότι δεν παρακολουθώ πολύ τηλεόραση σήμερα. Σαφώς, όταν τότε τα μόνα μέσα ήταν τα περιοδικά και η τηλεόραση, υπήρχε περισσότερο ενδιαφέρον για το lifestyle. Δηλαδή, τότε, το “Κάτσε καλά”, σου μετέφερε τι γινόταν στην κοσμική ζωή των διασήμων. Τώρα, όταν ο κάθε διάσημος έχει τον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram και τη δική του επαφή με τον κόσμο, σαφώς δεν λείπει από τηλεόραση μια τέτοια εκπομπή.

Επίσης, οι ζωές μας έχουν αλλάξει εντελώς. Το ξεπεράσαμε, φύγαμε από αυτό, έχουν απλοποιηθεί τα πάντα. Όλοι θέλουμε λιγότερα πια στη ζωή μας, θέλουμε γαλήνη. Γιατί είναι τόσο γρήγορη η ζωή μας και πάει με τέτοια ταχύτητα, που από μόνη της είναι ανταγωνιστική. Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να έχω και μια έντονη δουλειά και μία έντονη ζωή, θα ήταν εξοντωτικό.

Όταν παντρεύτηκα το 2007, αποφάσισα να παρατήσω το μόντελινγκ. Δεν ξέρω γιατί, δεν γράφει πουθενά “γάμος ίσον απόσυρση” και θα μπορούσα, όντως, να είχα συνεχίσει και να είχα δουλέψει. Βέβαια, είχα δει ότι, σιγά-σιγά, οι δουλειές και ο χώρος άρχισαν να αλλάζουν και είχα ανάγκη ένα νέο challenge.

Άνοιξα ένα μικρό μικρό κατάστημα στην Καλαμάτα με την ξαδερφή μου. Ήταν η πρώτη επαφή με το εμπόριο. Θεώρησα ότι ήταν η στιγμή να κάνω μία επιχειρηματική κίνηση -μια ανάσα πριν ξεσπάσει η κρίση.

Κάποια στιγμή πήρα εξολοκλήρου εγώ το μαγαζί. Ύστερα αποφάσισα να ανοίξω και δεύτερο, ξανά στην Καλαμάτα και λίγο καιρό αργότερα, άνοιξα και το κατάστημα στην Αθήνα, στην Κασσαβέτη. Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα να μιλάμε για τα “Niki Kartsona The Stores”.

Νιώθω μεγάλη ευλογία βέβαια, αλλά έχω ρίξει και πολλή δουλειά. Δεν κάθομαι και μου έρχονται όλα έτοιμα. Νομίζω δεν έχω σταματήσει να δουλεύω από τα 18 μου χρόνια».

«Με τον τον Νίκο γνωριστήκαμε στην Αθήνα το 1995. Δεν υπάρχει μυστικό για μια μακροχρόνια σχέση, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Γιατί αυτό που εγώ μπορεί να θεωρώ ότι κάνει ευτυχισμένο έναν γάμο, στον άλλον μπορεί να μην ταιριάζει, Είναι, όμως, πολύ σημαντικό να σέβεσαι και να αγαπάς τον εαυτό σου, γιατί έτσι αγαπάς και σέβεσαι και τον άλλον. Έχω ταιριάξει με τον Νίκο γιατί είναι αντίθετος από μένα, είναι η ήρεμη δύναμη της ζωής μου. Εγώ είμαι Κριάρι, τρέλα δηλαδή, και έχει καταλάβει ότι, επειδή είμαι έντονη προσωπικότητα και πολύ δυναμική, πρέπει να με αφήσει ελεύθερη να δημιουργώ. Αντιλαμβάνεται ότι η τρέλα αυτή που έχω έχει να κάνει με τη δημιουργία και με τη δουλειά μου. Πουθενά αλλού.

Κάθε μητέρα πιστεύω ότι κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για τα παιδιά της

Κάθε μητέρα πιστεύω ότι κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για τα παιδιά της. Σίγουρα θα κάνει και λάθη, γιατί κουβαλάει και εκείνη τα δικά της βιώματα. Και όσο και να έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου, όσα restart να έχεις κάνει και όσα delete αν προσπαθείς να κάνεις, βλέπεις ότι τα κουβαλάς πάντα μέσα σου.

Πιστεύω ότι είμαι ειλικρινής μαμά και πολύ υποστηρικτική. Το σπουδαιότερο μάθημα που ελπίζω να μάθει ο γιος μου είναι πως, όταν θες κάτι, μπορείς να το πετύχεις. Θέλω να καταλάβει ότι στη ζωή του μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Το πού θα φτάσει εξαρτάται από το πόσο αντέχει η ψυχή του. Και αυτό, βέβαια, ισχύει για όλους.

Ναι, του μιλάω για τον σεβασμό απέναντι στις γυναίκες. Του λέω “θέλω να είσαι ευγενικός, να είσαι δοτικός, να μη φοβάσαι να μιλήσεις σε μια κοπέλα”. Τώρα, έχουν γίνει πιο απρόσωπα τα πράγματα. Το να στείλω ένα μήνυμα δεν είναι ωραίο, το να πας να μιλήσεις, όμως, σε κάποιον, αξίζει. Ακόμα και αν “φας” απόρριψη, είναι ωραίο! Και ας στεναχωρηθείς -όλα αυτά είναι βιώματα.

Με τρομάζει η ανημποριά, το να βασίζεσαι σε άλλον, να μην είσαι αυτόνομη… Αυτά με στεναχωρούν αφάνταστα. Με πληγώνει ο θάνατος του πατέρα μου, αλλά αυτό που κρατώ είναι ο τρόπος που “έφυγε”, χωρίς να πονέσει, χωρίς να ταλαιπωρηθεί, χωρίς να ταλαιπωρήσει. Αυτό που λένε “όρθιος”. Πιστεύω στον θεό, πιστεύω στο σύμπαν, στην ενέργεια -όμως, με τον δικό μου τρόπο».

«Οτιδήποτε με ενοχλήσει και δεν μου αρέσει πάνω μου θα το διορθώσω, στα πλαίσια του να μην αλλάξω εντελώς και γίνω κάποια άλλη. Παράλληλα, είναι σημαντικό να έχουμε γνώση ότι τα χρόνια περνάνε και ότι πρέπει να τα αγκαλιάσουμε. Πρέπει να δουλέψουμε με τον εσωτερικό μας κόσμο, γιατί όταν το μέσα μας βγαίνει προς τα έξω, ομορφαίνει αυτόματα την παρουσία μας.

Πιστεύω ότι δεν ήταν τυχαία η στιγμή που έγινε το ελληνικό #MeToo. Θεωρώ ότι τώρα ο κόσμος ήταν έτοιμος να τα ακούσει… Στο παρελθόν μπορεί κάποια να είχε μιλήσει, αλλά εμείς δεν είχαμε ανοίξει τα αυτιά μας. Τώρα ο κόσμος αλλάζει… Στην περίοδο του κορωνοϊού κάποιοι δούλεψαν πάρα πολύ με τον εαυτό τους και πιστεύω ότι καθάρισε η ενέργεια σε πολλά σημεία. Δεν ήταν τυχαίο. Δεν θα κάτσω να σκεφτώ “γιατί τώρα;”. Γιατί απλά τώρα ήταν η στιγμή ο κόσμος και η κοινωνία να το δεχτεί.

Δεν θα κάτσω να σκεφτώ “γιατί τώρα;”. Γιατί απλά τώρα ήταν η στιγμή ο κόσμος και η κοινωνία να το δεχτεί

Επίσης, είναι πάρα πολύ σημαντικό πια να κατανοήσουμε ότι, μόνο και μόνο επειδή η Kάρτσωνα -και η κάθε Κάρτσωνα- είναι μια επιτυχημένη επαγγελματίας, δεν σημαίνει ότι είναι και καλός άνθρωπος. Πλέον, δεν σημαίνει τίποτα αν είσαι πετυχημένος επαγγελματικά. Είσαι καλός άνθρωπος; Αυτό έχει σημασία. Καλός σημαίνει δυναμικός, ευγενικός, γαλήνιος, πλήρης, που δεν τον νοιάζουν μόνο τα λεφτά και η δόξα. Και χαίρομαι που μέσα από το #metoo αλλάζουν τα πρότυπα.

Το «Fashion for A Reason»

«Η ιδέα του “Fashion for A Reason” ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, όταν η κουμπάρα μου, μου είπε για μία οικογένεια η οποία είχε χάσει όλα της τα χρήματα λόγω της κρίσης. Η κόρη τους σπούδαζε στα Γιάννενα, ήταν φοιτήτρια και δυστυχώς δεν υπήρχαν καθόλου χρήματα για να τη στηρίξουν, έμενε στην εστία. Σκέψου, χωρίς ρούχα, χωρίς τίποτα. Εκεί λοιπόν που πίναμε καφέ, της λέω “πάμε”. Και πήγαμε στο μαγαζί μου. Της ζήτησα να μου δείξει φωτογραφίες της κοπέλας και να πάρει τηλέφωνο τη μητέρα της να μας πει τι ανάγκες έχει.

Με πολλή χαρά και αγωνία έφτιαξα δύο τσάντες με ρούχα που πίστευα ότι θα έφτιαχναν την γκαρνταρόμπα της και την ημέρα της. Και πήρα πίσω πολλή αγάπη. Ήταν το ωραιότερο δώρο που έκανα ποτέ στον εαυτό μου. Και αυτό το δώρο έγινε σκοπός».

«Ήθελα να προσφέρω στον κόσμο, αλλά με ένα οργανωμένο πρότζεκτ, που θα έχει συνέχεια και θα γίνει μεγάλο. Έτσι, λοιπόν, συζήτησα την ιδέα μου με την Πόπη Αναστασοπούλου, με την οποία είμαστε μαζί σε αυτήν την πρωτοβουλία. Φτιάξαμε την παρουσίαση, ξεκινήσαμε δειλά-δειλά, κατοχυρώσαμε το όνομα και αρχίσαμε να ντύνουμε κάποια κορίτσια.

Είναι πολύ σημαντικό για μένα που ο κόσμος έχει αγκαλιάσει αυτήν την πρωτοβουλία -υποστηρικτές, εθελοντές και χορηγοί, που πιστεύουν σε αυτό το πρότζεκτ και στο γεγονός ότι όντως κάνει τα κορίτσια χαρούμενα.

Τα ιδρύματα κάνουν μια τόσο σημαντική δουλειά, για τη στέγαση, την ανατροφή, την ιατρική περίθαλψη, το σχολείο, τις σπουδές. Έχουν τεράστιες αγωνίες και δεν μπορούν να σκεφτούν και το κομμάτι του ρουχισμού. Έρχεται λοιπόν ένας ο οργανισμός το “Fashion for a reason”, που συμβάλλει ακριβώς σε αυτό.

Πιστεύω ότι στα 18 σου παίζει ρόλο και η εικόνα σου -και στο λέω εγώ που έχω δουλέψει 10 χρόνια με τον εσωτερικό μου κόσμο. Όταν σου φτιάχνω την γκαρνταρόμπα και δεν φοράς πια το ίδιο μεταχειρισμένο τζιν -που το έχουν φορέσει άλλοι πέντε- και είναι καινούργιο, για σένα και μόνο για σένα, θα σου φτιάξει και η διάθεση. Θα βγεις με άλλη αυτοπεποίθηση στον κόσμο και θα αρχίσεις να διεκδικείς και να πιστεύεις.

Επίσης, δεν φροντίζουμε μόνο για τον ντύσιμο. Στην ομάδα μας έχουμε και life coach, δερματολόγους, αισθητικούς, make-up artist, φωτογράφο -σκοπός μας είναι σύντομα να έχουμε και γιατρούς και μία εταιρεία που θα φτιάξει το βιογραφικό των κοριτσιών. Θέλουμε να γίνουμε φίλοι τους, το σκαλοπάτι που θα τα βοηθήσει να πετύχουν τα όνειρά τους.

Όποιος θέλει μπορεί να στηρίξει τη δράση μας, με πολλούς τρόπους. Είμαστε ένας μικρός οργανισμός και θέλουμε να πηγαίνουμε βήμα-βήμα, ώστε να μπορούμε να ελέγχουμε την πορεία μας. Σαφώς χρειαζόμαστε χορηγούς και εθελοντές και επαγγελματίες που μπορούν να μας βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν. Αν μπει κανείς στο fashionforareason.gr θα δει όλο το έργο που έχουμε κάνει μέχρι τώρα και ποιες ανάγκες έχουμε.

Φυσικά, υπάρχει και η δυνατότητα δωρεάς, όπως επίσης και της αγοράς του ενός εκ των 100 συλλεκτικών και αριθμημένων t-shirts, με την υπογραφή της Νάντιας Ράπτη. Και πρέπει να πω ότι όλα τα χρήματα πάνε μόνο για τα κορίτσια, όχι μέρος αυτών. Οπότε, θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο!».

Ευχαριστούμε θερμά το Hotel Semiramis για τη φιλοξενία του.