Νατάσα Εξηνταβελώνη -«Είμαι περήφανη για τη γενιά μου. Τι καλύτερο να κάναμε δηλαδή;»

«Είμαι νέα οδηγός, οδηγώ εδώ και λίγους μήνες. Τετάρτη πήρα το δίπλωμα, Παρασκευή το αμάξι, Σάββατο οδήγησα ως το γύρισμα. Αν έχω «Ν»; Είμαι Περιστεριώτισσα, δεν βάζουμε εκεί «Ν»! Αλλά πάει μια χαρά μέχρι στιγμής».

Η αμεσότητα, το χιούμορ και ο αυθορμητισμός της Νατάσας Εξηνταβελώνη θα ήταν σίγουρα κάποια από τα «όπλα» που την οδήγησαν σε ενδιαφέρουσες επιλογές ρόλων και σε μια ορμητική και διαρκώς εξελισσόμενη πορεία στην υποκριτική, συνδυάζοντας το θέατρο, την τηλεόραση και το σινεμά.

Με το φωτεινό της χαμόγελο, το φιστικί της σακάκι και ένα βιβλίο στην τσάντα της, παραγγέλνει τσάι σε ένα καφέ στην Πλατεία Προσκόπων, ένα δροσερό πρωινό, ξεκλέβοντας χρόνο από το φορτωμένο πρόγραμμά της για την παρακάτω συζήτηση.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Περιστέρι, είμαι Περιστεριώτισσα. Ως παιδί ήμουν όπως είμαι σήμερα, ολόιδια. Οι γονείς μου δεν έχουν καμία σχέση με το θέατρο. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, «φυτάρα» και αγαπούσα πολύ το διάβασμα. Αλλά έβγαινα και πάρα πολύ, ήμουν κοινωνική, είχα μια μεγάλη παρέα. Τώρα έχω γυρίσει και μένω ξανά στο Περιστέρι. Έχω τους ίδιους κολλητούς από το σχολείο που δεν είναι ηθοποιοί και αυτό είναι κάτι που με κρατά γειωμένη.

Όταν σκέφτηκα να δοκιμάσω το θέατρο, σπούδαζα ήδη στο Παιδαγωγικό. Έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό με μια διάθεση πειραματισμού. Σκεφτόμουν «πάμε να το δούμε και αυτό». Και πέρασα. Τα χρόνια του Εθνικού έμαθα πάρα πολλά, ζούσα σε πυρετώδεις ρυθμούς. Τελειώναμε τις πρόβες στις 2 το βράδυ και στις 10 το πρωί είχαμε μάθημα. Μου έδωσαν πάρα πολλά και οι καθηγητές και οι συμφοιτητές μου, πήρα πολλά ερεθίσματα. Ουσιαστικά έγινε ένα ψυχικό «κλικ» εκεί μέσα και έκτοτε δεν γύρισα ποτέ πίσω.

Μετά τη σχολή, έπαιζα στο θέατρο. Ήμουν στην ομάδα του Δημήτρη Λάλου, ανεβάσαμε τη «Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια» και την «Αρρώστια της νιότης». Εκεί έμαθα την έννοια της ομάδας, την αίσθηση του κοινού οράματος αλλά και τη σημασία του να δημιουργείς πράγματα μόνος σου, μέσα στο σύνολο. Βίωσα επίσης την έννοια της σταθερότητας, το να δουλεύεις με τους ίδιους ανθρώπους για τρεις συνεχόμενες χρονιές, να μοιράζεσαι σκέψεις και ανησυχίες. Έχω δουλέψει με συμφοιτητές μου, με τον συμμαθητή μου Τζούλιο Κατσή σε δύο παραστάσεις που σκηνοθέτησε και ήταν υπέροχες εμπειρίες, και δύο χρονιές με την Άντζελα Μπρούσκου στο «Φαίδρας Έρως».

Η «δασκάλα» προέκυψε από ένα παιχνίδι. Έπαιζα και τα έστελνα σε φίλους μου. Κάπως από τύχη έκανα ένα βίντεο δημόσιο και έγινε το «μπαμ». Ο κόσμος δεν καταλάβαινε στην αρχή αν αυτό είναι ρόλος ή όχι και αυτό ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον για μένα, ήταν σαν κοινωνικό πείραμα. Όλη αυτή η εμπειρία οδήγησε σε μια παράσταση στο six dogs, το κείμενο της οποίας το έγραψα μαζί με την Αθηνά Τσαγκαράκη. Το δουλέψαμε πολύ, το απολαύσαμε, περάσαμε δηλαδή εμείς καλά γράφοντάς το. Είχε επιτυχία και το θυμάμαι όλο σαν ένα όνειρο, μου έχει αφήσει ένα γλυκό συναίσθημα. Είναι αστείο ότι όλο αυτό προέκυψε από μια πλάκα!

Η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση ήταν το «Μάνα X ουρανού», αλλά η πραγματική επαφή με τη δημοσιότητα ήρθε μέσα από το «Ταμάμ». Η τηλεόραση είναι μια πολύ διαφορετική συνθήκη για μένα, κάτι τελείως άλλο. Τώρα παίζω στον «Παράδεισο των κυριών». Έχει καθημερινά γυρίσματα, κάτι που είναι καινούριο για μένα, αλλά έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στους συνεργάτες μου. Πάω με πολύ μεγάλη χαρά στο γύρισμα, και νιώθω ασφαλής. Είναι μία δύσκολη συνθήκη για μένα, πρωτόγνωρη, από την οποία μαθαίνω πάρα πολλά πράγματα -και ακόμη είμαι στην αρχή. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο, έρχεσαι σε επαφή με έναν ρόλο εδώ και τώρα, κάθε μέρα -έχεις μια μεγαλύτερη διαδρομή να διανύσεις και αυτό έχει αξία.

Η γυναίκα που υποδύομαι, η Αμαλία, υφίσταται κακοποίηση από έναν άντρα. Όταν καλείσαι να παίξεις κάτι τέτοιο όπως η κακοποίηση ή ο βιασμός, δεν χρειάζεται απλώς η ευαισθησία σου, αλλά και το να δημιουργήσεις έναν χώρο. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που δεν κάνουμε, επειδή νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πράγματα και έχουμε πολύ εύκολα άποψη για αυτά. Ε λοιπόν όχι, δεν τα ξέρουμε και εγώ από αυτή τη σκοπιά προσεγγίζω το συγκεκριμένο στοιχείο του ρόλου αλλά και αντίστοιχα περιστατικά. Όταν μιλάς για παρενόχληση, κακοποίηση, βιασμό, τα θύματα είναι αυτά που πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο. Όλοι οι υπόλοιποι μιλάμε σε δεύτερο ή τρίτο χρόνο και με την αυτογνωσία ότι ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τις ανάγκες που έχει το εκάστοτε θύμα.

Περιστοιχίζομαι από υπέροχες γυναίκες. Γυναίκες δυναμικές, ευαίσθητες, με ενσυναίσθηση, με ταλέντα και μας πιστεύω, πιστεύω στις ομάδες και στις κοινότητες που φτιάχνουμε σε πείσμα της πατριαρχίας που θέλει τις γυναίκες να ανταγωνίζονται. Μαζί και ενωμένες μπορούμε να διεκδικήσουμε και να καταφέρουμε πολλά πράγματα. Αλλά και από την άλλη, χρειαζόμαστε και στήριξη ε; Όπως, ας πούμε η νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας; Ξέρω ‘γω; Στις πόσες περιμένουμε; Δεν είναι ήδη εμφανές το πρόβλημα;

Φέτος ξαναπαίζω στην παράσταση «Η Βίλα: Ο δρόμος που δεν πήραν», που σκηνοθετεί η Λητώ Τριανταφυλλίδου, με τις δύο κολλητές μου φίλες, τη Λίλα Μπακλέση και την Αγγελική Πασπαλιάρη. Στη συγκεκριμένη παραγωγή είμαστε όλες γυναίκες. Είναι τεράστια ανάσα για μένα αυτή η παράσταση, έχει δημιουργηθεί ένα πλαίσιο ασφάλειας, αλληλοσεβασμού και εμπιστοσύνης -αξίες ανεκτίμητες για μένα. Χαίρομαι που παίζουμε ξανά αυτό το κείμενο γιατί αγγίζει θέματα όπως η μνήμη, η ιστορία, τα τραύματα και πώς τα αναδιαπραγματευόμαστε. Παίζουμε τρεις γυναίκες στη Χιλή, που καλούνται να αποφασίσουν τι θα γίνει με τη βίλα Γκριμάλντι, η οποία ήταν τόπος βασανιστηρίων. Το πώς διαχειρίζεται κανείς το τραύμα είναι καμιά φορά σκοτεινό, και το να μιλάς για τα πράγματα και να τα αντιλαμβάνεσαι στο μέγεθός τους είναι τελικά ο μόνος τρόπος να τα συγχωρήσεις και να πας παρακάτω.

Πιστεύω στις γυναίκες και στις κοινότητες που φτιάχνουμε, σε πείσμα της πατριαρχίας που μας θέλει να ανταγωνιζόμαστε

Το χιούμορ για μένα είναι κορυφαίο. Είναι αυτό που ξεδιαλύνει τα πάντα, τα κάνει ενίοτε πιο ανάλαφρα, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα εργαλείο για να σκάβουμε βαθύτερα. Δεν θα ήθελα να χαθεί το χιούμορ, γιατί ανοίγει δρόμους προς τα μέσα και προς τα έξω. Είμαι υπέρ της πολιτικής ορθότητας, πιστεύω όμως ότι πρέπει να έρχεται μαζί με ένα πακέτο εκπαίδευσης, ενημέρωσης και κατανόησης. Αυτό είναι που θα πάει πραγματικά τα πράγματα μπροστά, αλλιώς θα καταλήξουμε απλώς με νέα στεγανά. Το χιούμορ ήταν και θα είναι πάντα στη ζωή μου. Πιστεύω ότι θα πεθαίνω και θα επινοώ ένα αστείο.

Πήρα τον ρόλο μου στο «Dodo» με οντισιόν. Το κάλεσμα ήταν ανοιχτό για δύο χρόνια και εγώ δεν το είχα αντιληφθεί. Όταν το είδα, έστειλα το βιογραφικό μου, πέρασα τις δύο οντισιόν και με πήραν. Έχω τον ρόλο της Σοφίας, της κόρης της οικογένειας, που πρόκειται να παντρευτεί. Η πλοκή εκτυλίσσεται στις δύο ημέρες πριν από τον γάμο, όταν στο σπίτι έχουμε ετοιμασίες και ταυτόχρονα καταφθάνει κόσμος, όλο και περισσότερος κόσμος και άτομα ετερόκλητα μεταξύ τους και δημιουργείται μια ιδιαίτερη συνθήκη. Το dodo είναι ένα προϊστορικό πτηνό, το οποίο εξαφανίστηκε από ανθρώπινη παρέμβαση αλλά είναι και το πτηνό που εμφανίζεται σαν διαιτητής, στην Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Εμφανίζεται στην ταινία σαν από μηχανής θεός.

Ο Πάνος Κούτρας σαν σκηνοθέτης είναι συναισθηματικός και το λέω με την καλή έννοια. Μελετάει προσεκτικά το κάθε τι, αφιερώνει πολύ χρόνο στην προετοιμασία της ταινίας, στην επιλογή της ομάδας του και των συνεργατών του και ξέρει ακριβώς τι θέλει. Είναι μια προσέγγιση που εμένα μου αρέσει πάρα πολύ και δημιουργεί μια συνθήκη ασφάλειας - δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του. Οι Κάννες ήταν τρομερή εμπειρία. Ήταν μεγάλη χαρά για μας το να προβληθεί η ταινία μας εκεί, γιατί δεν είναι μια ταινία πρωταγωνιστών αλλά μια ταινία ομάδας. Πήγαμε όλοι μαζί εκεί, σαν ομάδα εκεί. Τα μεγέθη είναι σίγουρα διαφορετικά, όμως το λέω περισσότερο από την άποψη του καλλιτεχνικού γεγονότος. Είναι ένα φεστιβάλ τόσο δημοφιλές και αγαπητό, μια γιορτή της τέχνης και χάρηκα πολύ το ότι γνώρισα ξένους σκηνοθέτες και κάναμε ωραίες συζητήσεις για την ταινία και το σινεμά γενικότερα.

Είμαι πιο ανοιχτή από ποτέ στο να κάνω λάθη και νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να πάρω ρίσκα. Γενικά είμαι πολύ διεκδικητική και έχω υπάρξει σκληρή, μεγαλώνοντας όμως έχουν μαλακώσει κάποιες πλευρές μου. Θέλω να νικάει η ευγένεια, η καλοσύνη, η αποδοχή. Το ευαίσθητο σημείο μου, ωστόσο είναι η αδικία. Είναι πολλές οι φορές που έρχομαι σε μετωπικές συγκρούσεις. Πιστεύω πραγματικά ότι ο λόγος έχει τη δύναμη να αντισταθμίσει την παντοδυναμία της εικόνας και το φαίνεσθαι της εποχής. Γι’ αυτό χαίρομαι όταν βλέπω συναδέλφους μου να μιλούν. Το πώς λειτουργούμε ως πολίτες σχετίζεται άμεσα με το τι τέχνη κάνουμε.

Το Revolution είναι το νέο έργο με το οποίο ασχολούμαι καλλιτεχνικά αυτόν τον καιρό, ένα φουτουριστικό κείμενο των Yael Ronen και Dimitrij Schaad, βασισμένο στον Harari. Η ομάδα των ηθοποιών είναι μεγάλη ευτυχία, γιατί μοιραζόμαστε κοινή αγάπη για το σημαίνει το παιχνίδι και η ανακάλυψη στο θέατρο. Ο Γιάννης, ο σκηνοθέτης μας, όπως και η Ζωή, η βοηθός μας είναι η απόδειξη ότι το θέατρο μπορεί και οφείλει να γίνεται με ευγένεια και χαρά. Αυτό ειδικά το στοιχείο της δουλειάς αυτής μου δίνει τεράστια έμπνευση και το θεωρώ σπουδαίο. Το έργο μιλά κυρίως για ένα μέλλον στο οποίο οι ανθρώπινες σχέσεις αποκτούν μια άλλη ποιότητα από αυτή που ξέραμε. Από την άλλη, πάντα έτσι δεν είναι οι σχέσεις; Πάντα δύσκολες, πάντα συνθέτες, πάντα χρήζουν συζήτησης και παρατήρησης. Για αυτό πιστεύω ότι το έργο αυτό μας αφορά.

Στον έρωτα έβαζα όρια και πλέον δεν θέλω να βάζω. Είναι φωτεινό πράγμα, για αυτόν τον έρωτα μιλάω εγώ. Ο έρωτας έχει μεγάλα μεγέθη - η χαρά φαίνεται τεράστια και η λύπη είναι πτώση, καταστροφή. Αλλά θεωρώ ότι χρειάζεται να αγκαλιάζουμε και αυτά τα μεγέθη, να μπαίνουμε στις καταστάσεις, γιατί τείνουμε να τα μικραίνουμε τα πράγματα, τα αφήνουμε να περνούν έτσι. Αφηνόμαστε να μην μας κάνουν εντύπωση οι καταστάσεις, μέσα σε όλον αυτόν τον καταιγισμό. Στις 20 γυναικοκτονίες, η 20ή γυναικοκτονία πρέπει να μας σοκάρει και να μας ενεργοποιεί το ίδιο. Είναι επικίνδυνο το να «συνηθίσουμε» σε αυτές τις καταστάσεις.

Όχι, δεν είναι οκ να δουλεύεις δύο και τρεις δουλειές, βγαίνεις τρελός από αυτό. Αλλά δεν έχεις επιλογή, έτσι είναι αυτή η δουλειά. Προσωπικά προτιμώ τις περιόδους που δεν δουλεύω, που ξεκουράζομαι. Προσπαθώ να μην χάνω την επαφή μου με τη φύση, βγαίνω με τους φίλους μου και κάνω ωραίες συζητήσεις. Μου αρέσει να έχω κύκλους ανθρώπων που νιώθω ότι με εμπνέουν και με πάνε μπροστά.

Διαβάζω πολύ. Τώρα μαζί μου έχω τη «Συνοδεία εγχόρδων» του Τάκη Τζίφα. Μου τη χάρισε η σύζυγός του και φίλη μου, Αλεξάνδρα Παντελάκη που παίζουμε μαζί στη σειρά. Είναι από τα πιο τρυφερά αναγνώσματα που έχω κάνει τον τελευταίο καιρό, είναι ένας τρόπος να καταλάβεις τι μπορεί να σημαίνει η μουσική για έναν άνθρωπο. Παράλληλα, στο σπίτι διαβάζω το «Σύσσημον», του Νίκου Παναγιωτόπουλου από τις εκδόσεις Ροδακιό. Δεν το διαβάζω ακριβώς, είναι ουσιαστικά μια μελέτη: προχωράς αργά, επιστρέφεις. Είμαι εντυπωσιασμένη και γοητευμένη. Διαβάζοντας τέτοια έργα και συζητώντας για λογοτεχνία και ποίηση με συναδέλφους και φίλους μου, συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν τόσα φωτεινά πνεύματα και τόσα πράγματα για να διαβάσεις και να δεις, τα οποία χάνονται μέσα σε όλη αυτή την ταχύτητα. Και είναι πολύ ωραίο και ανακουφιστικό το να επιστρέφεις εκεί. Αυτή την εμβάθυνση τη χρειαζόμαστε οι καλλιτέχνες. Πρέπει και εμείς να ρίχνουμε τη δουλειά και να βαθαίνουμε, να είμαστε σε επαφή με αυτή την πλευρά του εαυτού μας γιατί αλλιώς χάνεται και ο δίαυλος, η επικοινωνία με τους θεατές, γίνεται όλο επιφανειακό.

Σαν άνθρωπος, μπαινοβγαίνω στις τρύπες μου. Και τα τελευταία χρόνια αυτές είναι κυρίως υπαρξιακές και σχετίζονται πολύ με την επικαιρότητα και τη θέση μου μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Το μόνο που με γειώνει και με κάνει να νιώθω καλά μέσα σε αυτό είναι να σκέφτομαι ότι όλες οι εποχές είχαν τις δυσκολίες τους και ότι μάλλον οι νέοι άνθρωποι όπως εμείς, που είμαστε στην ακμή μας και οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές για όσα θέλουμε να κάνουμε, μάλλον όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονταν στην ίδια θέση ανά τους αιώνες κάπως έτσι θα πρέπει να ένιωθαν. Είμαι όμως περήφανη για τη γενιά μας. Κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Τι καλύτερο να κάναμε δηλαδή;

Η Νατάσα Εξηνταβελώνη πρωταγωνιστεί στη σειρά «Ο Παράδεισος των Κυριών» στον Alpha. Η παράσταση «Η Βίλα: Ο δρόμος που δεν πήραν» ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη από τις 28 ως τις 30 Οκτωβρίου στο Θέατρο Metropolitan. Η ταινία «Dodo» του Πάνου Κούτρα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 10 Νοεμβρίου. Παράλληλα, είναι σε πρόβες για τη νέα παράσταση του Γιάννη Παναγόπουλου (Re)volution , που θα κάνει πρεμιέρα τον Νοέμβρη στο θέατρο Φιλίπ.

*Μέρος της φωτογράφισης έγινε στο βιβλιοπωλείο Το Λεξικοπωλείο στο Παγκράτι.