Η Ελένη έγινε μητέρα δύο παιδιών με σπέρμα δότη
Η Ελένη ήταν έτοιμη να κάνει παιδί και δεν περίμενε να βρει τον ιδανικό σύντροφο. Ήξερε ότι μπορεί να τα καταφέρει και μόνη της. Πράγματι, πλέον με το ίδιο δείγμα από την τράπεζα σπέρματος έχει δύο υπέροχα παιδιά, τον Γιώργο και τον Παναγιώτη και είναι μια περήφανη μαμά. Η ίδια μας αφηγείται την ιστορία της.
«Όταν πήρα την απόφαση να κάνω παιδιά με σπέρμα δότη ήμουν στη φάση που δεν έβρισκα έναν άνθρωπο να μου ταιριάζει και προτιμούσα να είμαι μόνη μου, παρά με τον λάθος σύντροφο. Και παρατήρησα ότι, τελικά, μια χαρά τα καταφέρνω και μόνη μου σε πολλά θέματα. Βέβαια “μόνη μου” σε εισαγωγικά γιατί είχα και συνεχίζω να έχω δίπλα μου εξαιρετικούς φίλους.
Είχα μία σοβαρή σχέση, που όμως δεν ήθελε παιδιά και γενικότερα οι επιλογές μου τύχαινε να είναι άνθρωποι που δεν συμβιβάζονταν στο οικογενειακό πλαίσιο. Επίσης ήμουν και υπογόνιμη, μου είχε πει ο γιατρός ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Εάν θα έκανα, θα ήταν μόνο με εξωσωματική και φαρμακευτική αγωγή. Έχω περάσει και από χειρουργεία, οπότε με είχε πιάσει άγχος, στο μεταξύ πλησίαζα και τα 37-38.
Μέσω internet έμαθα περισσότερα για τις μονογονεϊκές οικογένειες και το σπέρμα δότη. Όχι, δεν το έψαξα με την τεκνοθεσία. Πριν από πέντε-έξι χρόνια σε γυναίκα μόνη δε δίνανε εύκολα παιδιά και θέλει και πολλά λεφτά για να στραφείς σε τεκνοθεσία από από την Αιθιοπία ή την Αφρική. Βασικά, ήθελα να το προσπαθήσω κιόλας -ήθελα να κυοφορήσω. Μου φαινόταν πιο κοντινό όνειρο να πάω σε μία τράπεζα σπέρματος στην Ελλάδα και σε έναν γιατρό εδώ και να τα κάνω εδώ όλα. Βέβαια, αν μπορούσα θα υιοθετούσα και ένα παιδάκι».
«Το πρώτο βήμα που έκανα ήταν να κάνω εξετάσεις -να εξεταστώ στα πάντα. Ακόμα και σε οδοντίατρο πήγα δηλαδή. Ήθελα να είμαι σίγουρη ότι δεν θα χάσω μια πιθανή κύηση για κανένα λόγο. Έκανα πάρα πολλές εξετάσεις, πήρα τις βιταμίνες μου, βρήκα έναν γιατρό που μου ταιριάζει και θα με παρακολουθούσε σε όλη τη διαδικασία, αλλά και το κέντρο εξωσωματικής που ήθελα να με αναλάβει. Ύστερα, πήγα στην τράπεζα σπέρματος και αγόρασα το δείγμα.
Ναι, από τις τράπεζες σπέρματος το αγοράζεις. Αν βρεις από έναν φίλο σου, είναι άλλο. Ο δότης επίσης έχει εξεταστεί, έχει κάνει πολύ αναλυτικές εξετάσεις και έχει αφήσει τα στοιχεία του και κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του, τα οποία αναγράφονται στον φάκελό του. Και πας εσύ και επιλέγεις. Στην Ελλάδα δεν έχεις το δικαίωμα να ξέρεις το όνομά του ούτε να δούμε φωτογραφία. Προσωπικά, προτίμησα ο δότης να είναι κοντά στα δικά μου χαρακτηριστικά, ώστε τα παιδιά να βγουν έτσι λίγο ξανθούλικα. Να μοιάζουν σε μένα -ίσως αυτό να είναι και ματαιόδοξο δεν ξέρω.
Είδα 10 φακέλους. Σου δίνουν τους φακέλους και κάθεσαι λίγο και τους μελετάς, όχι στο σπίτι, εκεί στο κέντρο. 10 φακέλους είδα και κατέληξα στον έναν. Δεν είναι εύκολο να επιλέξεις. Πρέπει να ξέρεις πολύ τι θέλεις. Ο δότης μου ήταν 20 χρονών. Οι περισσότεροι είναι μικροί -μπορείς έως 40 ετών να δώσεις. Οι δότες το κάνουν αυτό συνήθως είτε για εθελοντισμό ή για να τσεκαριστούν πλήρως και οι ίδιοι. Γιατί οι εξετάσεις που τους κάνουν εκεί στην τράπεζα σπέρματος είναι πολύ αναλυτικές».
«Το επόμενο βήμα ήταν να πάω στο γιατρό και να ξεκινήσει τη διαδικασία με τις ενέσεις για την εξωσωματική. Στη δική μου περίπτωση, η εξωσωματική πέτυχε με την πρώτη, αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι ήταν εύκολο, γιατί εγώ αφιέρωσα πολύ καιρό στη δική προετοιμασία. Τι να σου πω; Είχα πάει γυμνασμένη, υγιής, ενυδατωμένη, είχα ελέγξει όλα τα δόντια μου, με τις βιταμίνες μου, με τις αποτοξινώσεις μου. Είχα κόψει τσιγάρο, δεν έβγαινα να πιώ, ήμουν ξεκούραστη. Δηλαδή, είχα κάνει τη σωστή προετοιμασία για να δεχτεί το σώμα μου να κυοφορήσει ένα παιδί.
Δεν ήθελα να μου πουν ότι έχασα το έμβρυο επειδή δεν είχα κάνει κάτι εγώ καλά. Στις εξωσωματικές πληρώνεις πολλά, οπότε είναι σημαντικό να πηγαίνεις πολύ σωστά προετοιμασμένη.
Οι γονείς μου χάρηκαν πολύ. Και μου είπαν ότι θα είναι δίπλα μου, όπως και τα αδέρφια μου. Μόνο μια μια θεία μου είπε ότι θα είναι δύσκολο και να μην το κάνω μόνη μου. Δε με άγχωσε ποτέ αυτό -ότι θα ήμουν μόνη, ήξερα ότι μπορώ να τα καταφέρω. Γενικά από μικρό παιδί ήμουν άνθρωπος που μου άρεσε να είμαι μαμά, ακόμα και με τους φίλους μου μού έβγαινε το μητρικό ένστικτο. Πάντα το είχα.
Μετά την εξωσωματική, περιμένεις περίπου 15 μέρες και σε παίρνει ο γιατρός να σου πει πέτυχε, δεν πέτυχε. Είχα τρελή αγωνία. Με καλεί 1:36 το μεσημέρι, στις 10 Οκτωβρίου. Μου λέει “Ελένη είσαι έγκυος”. “Θα σου κάνω άγαλμα” λέω του γιατρού, “σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ”. Χάρηκα πάρα πολύ. Στην αρχή δεν το είπα σε πολλούς, μόνο στους πολύ δικούς μου, μέχρι να γεννήσω.
Η εγκυμοσύνη μου κύλησε ομαλά, χωρίς κανένα πρόβλημα. Ήταν για μένα μία περίοδος πολύ ήρεμη και ευτυχισμένη. Ό,τι χρειάστηκα το είχα από ανθρώπους που έχω δίπλα μου, τους φίλους μου, τους νονούς των παιδιών και από την οικογένειά μου».
«Όταν κράτησα τον γιο μου στην αγκαλιά μου, ένα πολύ περίεργο πράγμα, ένιωσα ότι μου ταίριαζε αυτό το παιδί, ότι ήταν το κομμάτι που μου έλειπε. Πώς είναι το τέτρις; Κάθε φορά που τον είχα αγκαλιά, ένιωθα μία απόλυτη ολοκλήρωση, ένα φοβερό συναίσθημα. Και ήταν και πολύ ήσυχο μωράκι, οπότε περνούσαμε πάρα πολύ ωραία. Ήταν και πριν την πανδημία, οπότε βγαίναμε άνετα βόλτες, κάναμε πολλά πράγματα μαζί.
Με τη δουλειά μου είμαι πολύ τυπική, είμαι εκεί, παρουσιάζομαι. Δυσκολεύτηκα στην αρχή. Το πρώτο τρίμηνο ξεχνούσα, είχα λίγο με τη μνήμη μου ένα θέμα, αλλά επανήλθε. Ήταν λίγο και η αϋπνία, ξέρεις στην αρχή που δεν έχεις συνηθίσει να ξενυχτάς. Στην Αθήνα, η ζωή είναι δύσκολη, είναι δύσκολο για εμάς τις μαμάδες να μένουμε μακριά από τις δουλειές μας. Και ειδικά για μια μαμά σαν εμένα, που έχω όλο το βάρος πάνω μου, να πάω τα παιδιά στο σχολείο και να τους πάρω -πρέπει να κάνω ένα μεγάλο αγώνα δρόμου κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι. Να προλάβω να είμαι στη δουλειά μου στην ώρα μου -και να εύχομαι μη γίνει κάτι ενδιάμεσα, όπως να χαλάσει το μετρό, να μη μείνω από μπαταρία με το αυτοκίνητο. Πολλά κομμάτια πρέπει να πάνε καλά, για να βγει η μέρα στην Αθήνα. Αν ήμασταν σε κάποιο χωριό, θα κυλούσε η ζωή πιο εύκολα, πιο ήρεμα, θα πήγαινες παντού με τα πόδια.
Εντάξει, έχω βοήθεια από τη μητέρα και τον πατέρα μου και από φίλους, όμως τα παιδιά θέλουν εμένα να τους πηγαίνω και να τους παίρνω από το σχολείο, έχουν αυτή την ανάγκη σε αυτή τη φάση, που είναι μωράκια ακόμη. Και είναι και θέμα ασφαλείας -έχω και τα καθισματάκια στο αυτοκινήτο. Πέρα από αυτό, θέλουν ακόμα τη μαμά τους. Βέβαια, είμαι και της λογικής ότι θέλω να τα κάνω εγώ. Θέλω να το απολαύσω. Εντάξει, έχει τις δυσκολίες του και το άγχος του, αλλά θέλω να είμαι εκεί συνέχεια, να τα ζήσω όλα».
«Ήθελα δεύτερο παιδί, αλλά με επηρέασαν και οι γύρω μου. Ήταν στην κατάψυξη, ήδη "έτοιμος". Στην εξωσωματική, αν κάνεις αρκετά έμβρυα μπορείς να τα βάλεις στην κατάψυξη, την οποία πληρώνεις. Είχα, λοιπόν, τον Γιώργο δύο ετών, ήταν ένα παιδάκι που δε με δυσκόλεψε σε τίποτα. Έφτασε λοιπόν η στιγμή που έπρεπε ή να κυοφορήσω το έμβρυο που είχα στην κατάψυξη ή να τους πω ότι δεν το θέλω. Εγώ ήμουν σε πάρα πολύ καλή φάση στη ζωή μου, τρομερά ευτυχισμένη με την επιλογή μου. Σκεφτόμουν ότι ο Γιώργος θα χρειαστεί αργά ή γρήγορα ένα συγγενή. Ήθελα να έχει ένα αδερφάκι, να είναι μία δύναμη οι δυο τους. Να μην νιώσει μόνος. Είναι λίγο άδικο αυτό για τον Παναγιώτη βέβαια, αλλά πιστεύω ότι και τα δύο μου παιδιά είναι πολύ ευτυχισμένα που έχουν ο ένας τον άλλον.
Η δεύτερη φορά ήταν πολύ πιο απλή, πήγαινες και απλά σου έκανε, εμβρυομεταφορά. Έτσι, έμεινα ξανά έγκυος. Ήταν λίγο πιο δύσκολη αυτή η εγκυμοσύνη γιατί είχα τον Γιώργο δίχρονο, ο οποίος χρειαζόταν πολλή φροντίδα. Ο Παναγιώτης γεννήθηκε Νοέμβριο, μετά από τέσσερις μήνες ξεκίνησε η πανδημία. Ένα από τα δύσκολα κομμάτια αυτής της περιόδου είναι ότι είχα δύο μωρά στο σπίτι και ήμουν μόνη μου, δεν μπορούσα να τα αφήσω λεπτό για να πεταχτώ κάπου, ούτε μπορούσε εύκολα να έρθει κάποιος».
«Τα παιδιά ξέρουν ότι δεν έχουν μπαμπά. Ναι, με ρωτάνε πολύ συχνά, ειδικά ο μεγάλος, “γιατί;”. Και τους λέω “Προτιμώ να είμαι μόνη μου”. Επηρεάζονται γιατί τους ρωτάνε τα άλλα παιδιά στο σχολείο, οπότε θέλω να απαντούν όπως πρέπει. “Η μαμά μου με έκανε μόνη της, πήγε στο γιατρό και με έκανε”. Τα άλλα παιδιά όμως δεν μπορούν να καταλάβουν -είναι λογικό σε αυτήν την ηλικία. Σίγουρα, αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν τα παιδιά μου αυτή τη στιγμή είναι το γιατί η δική μας οικογένεια είναι διαφορετική από άλλες -λίγο μπερδεύονται. Με ρωτάνε “είναι όλοι έτσι, σαν εμάς;”.
Νομίζω δεν θέλει και πάρα πολλές πληροφορίες σε αυτή την ηλικία, είναι πολύ μικρά ακόμα. Θέλει σιγά-σιγά να τους τα φέρνεις. Αλλά η κανονικότητα είναι διαφορετική πια, απ' ό,τι ήταν πριν 50 χρόνια. Είναι πολλές οικογένειες μονογονεϊκές, άλλοι είναι χωρισμένοι, υπάρχουν gay ζευγάρια που έχουν παιδιά. Υπάρχουν πια πολλά παραδείγματα και θα τα δουν όλα αυτά στο μέλλον.
Είμαι σε ένα γκρουπ, τις “Single mothers by choice στην Ελλάδα” και συναντιόμαστε. Ο Γιώργος έχει κάνει έναν φίλο από εκεί, που και αυτός δεν έχει μπαμπά, και μεταξύ τους το συζητάνε. Δηλαδή, έχουν βρει ο ένας τον άλλον και αυτό είναι καλό. Γενικά, πρέπει να κάνεις πολλή δουλειά με τα παιδιά -είτε είστε οικογένεια με δύο γονείς είτε με έναν. Να τους μιλάς, να τους εξηγείς ώστε να καταλαβαίνουν, να είσαι σίγουρος ότι δεν έχουν καταλάβει κάτι λάθος. Πρέπει να μπορείς να βλέπεις πέρα από τις λέξεις και να καλύπτεις οποιαδήποτε ανησυχία τους. Ξέρεις, τα παιδιά δεν θα στο δείξουν κατευθείαν, δεν θα πούνε με ενοχλεί το τάδε, πρέπει να το καταλάβεις αλλιώς, από μόνος σου».
«Πώς πάει το dating life μου τώρα; Για μένα, αυτή τη στιγμή είναι προτεραιότητα τα παιδιά μου, τα έχω κάνει αυτά. Επίσης, βιώνουμε και μια πανδημία, προσπαθώ να προφυλάξω τα παιδιά μου. Ούτως ή άλλως έχω μια τόσο γεμάτη ζωή, που δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα. Εγώ 8:30-9:00 πέφτω ξερή, για να ξυπνήσω το επόμενο πρωί και να ξεκινήσει η μέρα μας. Αυτό που με νοιάζει είναι τα παιδιά μου κι εγώ να έχουμε την κανονικότητα μας, να πηγαίνω στη δουλειά μου, να πηγαίνουν στο σχολείο τους, να βγαίνουμε, να πηγαίνουμε στις κούνιες μας, στις δραστηριότητές μας, στο κολυμβητήριο. Να μεγαλώσουν, να τους δω υγιείς κι ευτυχισμένους. Αυτούς τους στόχους έχω, τίποτα άλλο. Επειδή λοιπόν έχω αυτούς τους στόχους που αφορούν στο ευτυχισμένο μεγάλωμα των παιδιών σε μία πολύ δύσκολη περίοδο, δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ και να σκεφτώ έναν πιθανό σύντροφο. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δέχομαι βοήθεια και στήριξη από κάποιον -είτε είναι φίλος, είτε είναι σύντροφος. Απλά αυτός ο κάποιος πρέπει να ξέρει ότι μόνο τα παιδιά μου υπάρχουν τώρα για μένα. Γιατί είναι μωρά ακόμα και θέλουν συνέχεια διαπαιδαγώγηση. Έχουν μία ευτυχισμένη μαμά και αυτό έχει μεγάλη σημασία.
Είμαι πολύ χαρούμενη για τα παιδιά μου. Χαίρομαι που τα έχω πάει καλά ως τώρα, αλλά καθημερινά είναι ένας αγώνας. Είναι δύσκολη περίοδος και αν δεν είσαι καλά εσύ μέσα σου, δε βγαίνει. Επίσης, είναι καλό να κάνεις συνεχώς προγραμματισμό. Να μην αφήνεις τα πράγματα στην τύχη, γιατί αν κάνεις μια λάθος επιλογή, την πάτησες. Μπορεί να μείνουν νηστικά τα παιδιά επειδή πήγες από λάθος δρόμο. Βέβαια, και τα λάθη ανθρώπινα είναι, η ζωή έχει και τέτοια δυστυχώς, αλλά πρέπει να είσαι καλά προετοιμασμένη.
Είμαι μόνιμα σε μία μάχη, δεν έχω νιώσει ότι με έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις μου. Όταν νιώθω ότι πάνε να με εγκαταλείψουν, ζητάω πάντα βοήθεια, δεν αφήνω τον εαυτό μου να καταρρεύσει. Πάντα ζητάω βοήθεια από κάποιον ειδικό, δηλαδή θα πάρω κάποιον να μιλήσω, να πω “έχει γίνει αυτό, βοήθησε με να το αντιμετωπίσω”. Εμείς οι μαμάδες έχουμε πολλά να αντιμετωπίσουμε. Και οι παντρεμένες και οι ανύπαντρες -δε νομίζω ότι έχουμε μεγάλη διαφορά. Ειλικρινά δεν το πιστεύω. Βλέπω ότι και οι παντρεμένες αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Δεν νιώθω κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι σε μια παντρεμένη μαμά. Νιώθω ότι και οι δύο, όλες μας, τρέχουμε όλη μέρα. Οι μαμάδες είναι μαμάδες. Είναι σπουδαίες.
Αυτό που θέλω είναι τα παιδιά μου να έχουν εμπειρίες και να τους μάθω ότι η ζωή δεν είναι ρόδινη, έχει και τα καλά της, αλλά έχει και τα δύσκολα, που πρέπει να πολεμήσεις για αυτά. Με απασχολεί πολύ η συμπεριφορά τους, γιατί βλέπω τι γίνεται με τους άντρες και με τις γυναικοκτονίες και τα λοιπά. Θέλω να μάθουν την έννοια του σεβασμού. Προσπαθώ από τώρα να τους τη μάθω, είναι πολύ μικρά, αλλά από τώρα πρέπει. Δεν έχουν ακόμα την ενσυναίσθηση να καταλάβουν ότι ο άλλος μπορεί να πονέσει με αυτό που θα κάνουν ή να στεναχωρηθεί, αλλά αν γίνει κάποια παρεξήγηση με ένα παιδάκι, προσπαθούμε να διορθώσουμε την κατάσταση με μια συμβολική κίνηση -για παράδειγμα, θα του χαρίσουμε μία ζωγραφιά».
Η μητρότητα είναι πολλά περισσότερα από το ταΐζω και ντύνω ένα παιδί. Η διαπαιδαγώγηση είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Πριν κάνω παιδιά, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είναι τόσο δύσκολο να πείσεις ένα μωρό ότι δεν πρέπει να κάνει κάτι, ότι μία κακή πράξη η μία κακή συμπεριφορά δεν επιτρέπεται.
Περιστατικά bulling δεν έχουν βιώσει τα παιδιά μου, δεν έχει τύχει. Αλλά αυτό που έχω δει είναι ότι τα παιδιά γύρισαν από την πανδημία στο σχολείο πιο ανήσυχα, πιο εκνευρισμένα, πιο αναστατωμένα, αγχωμένα. Σαν να έχουν πάρει πάνω τους όλο αυτό που ζήσαμε, σαν να τους το έχουμε μεταδώσει».
«Τι θα έλεγα σε μια γυναίκα που θέλει να κάνει παιδί με σπέρμα δότη; Είναι υπέροχο να έχεις ένα παιδί μόνη σου, υπέροχο από πολλές πλευρές -παίρνεις όλη την αγάπη εσύ και δίνεις όλη την αγάπη εσύ. Ωστόσο, καλό θα είναι να έχει τουλάχιστον το σπίτι ή τη δουλειά καλυμμένη, δηλαδή να έχει ένα δικό της σπίτι ή μια δουλειά που να της επιτρέπει να νοικιάζει ένα σπίτι για εκείνη και το παιδί της και να μπορεί να καλύψει και τα έξοδά του. Αλλά, η μητρότητα σε κάνει πολύ power και τελικά τα βρίσκεις όλα. Οπότε, να μην αγχώνεται -και να μην έχει τα πάντα, θα τα βρει μετά. Και μία βοήθεια από τη μάνα της σίγουρα χρειάζεται ή ένας δεύτερος άνθρωπος -μπορεί και τρίτος. Να μη φοβάται να ζητήσει βοήθεια, αυτό είναι μεγάλο κομμάτι. Πολλές φίλες μου ζουν με τη μαμά τους για να έχουν τα παιδάκια τους.
Πόσο έχω αλλάξει μετά τα παιδιά; Στη δουλειά πλέον έχω μάθει και τα κάνω όλα γρήγορα, γιατί ξέρω ότι στο σπίτι με περιμένει άλλη δουλειά. Στο κάνει αυτό η μητρότητα. Έχω γίνει πολύ υπεύθυνη, πολύ πιο σίγουρη για τον εαυτό μου. Και πιο δυναμική. Δεν έχω καμία σχέση με το πώς ήμουν πριν -δε χρειαζόταν να κάνω τίποτα από όσα κάνω τώρα. Δεν με ενδιέφερε να έχει στο σπίτι φαγητό για παράδειγμα -αφού ήμουν μόνη, βολευόμουν κάπως. Τώρα πρέπει να τρέξω για όλα.
Η μητρότητα σε κάνει πιο υπεύθυνη, πιο οργανωτική. Σου προσφέρει πολλά. Σου δίνει χρόνια, δυνάμεις που δεν ήξερες ότι έχεις. Όλη αυτή η αγάπη, η αθωότητα των παιδιών σου δίνει ενέργεια. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι είναι και τρομερά δύσκολο. Νομίζεις ότι δεν θα τα καταφέρεις, αλλά πάντα τα καταφέρνεις.
Είσαι κομμάτια συνέχεια, αλλά τελικά τα κάνεις όλα. Η αγάπη για τα παιδιά είναι κινητήριος δύναμη. Θέλω να δείξω το αισιόδοξο πρόσωπο της μητρότητας γιατί μόνο έτσι πρέπει να τη δεις. Δεν τα λέω ιδανικά και τέλεια, όλα είναι στο πρόγραμμα -είμαστε άνθρωποι- αλλά τελικά το μόνο που μένει είναι η ανιδιοτελής αγάπη που σου δίνει το παιδί σου. Είτε το έχεις κάνει με σύντροφο είτε χωρίς.
