Μ.Φ.:
«Ναι, αλλά ήθελε να έρχεται από κάτω
προς τα πάνω. Τον ενδιέφερε να τον
αναγνωρίσει πρώτα ο κόσμος. Ελεγε ότι
όταν ο κόσμος σε αναγνωρίζει και σε
αγαπάει τότε αυτό πηγαίνει και προς τα
πάνω. “Μεγαλύτερη αξία δίνω στον
νταλικιέρη που θα σταματήσει να μου πει
για ένα έργο μου και πόσο του αρέσει,
γιατί ένοιωθε ότι του έμοιαζε”, μου
έλεγε.
»Στο
Μουσείο θέλουμε να συστήσουμε ξανά τον
Φασιανό, έχει τεράστιο εύρος έργων
-πίνακες, αλλά και γλυπτική, έπιπλα,
ρούχα…».
Επεδίωκε αυτή την οικειότητα με τον κόσμο;
Μ.Φ.:
«Ναι, πολύ. Εβγαινε στον κόσμο και το
επιζητούσε. Ηταν προσβάσιμος. Για να
νικήσει και την ανθρωποφοβία του. Ηταν
πολύ προσιτός»
Ηταν δύσκολος στη συνύπαρξη, στην καθημερινότητα;
Μ.Φ.:
«Και ναι, και όχι. Οντας με τον Αλέκο
έπρεπε να ήσουν συνειδητοποιημένος και
ώριμος, να καταλάβεις ότι δεν μπορεί να
είσαι παρεμβατικός ούτε να πεις ότι
μπορώ να τον αλλάξω.
»Στον
γάμο μας ήταν εξαρχής ξεκάθαρο αυτό, ο
καθένας με τις συνήθειές του, χωρίς
καμία καταπίεση. Ηξερα ότι προτεραιότητά
του ήταν η ζωγραφική του, η δημιουργία.
»Αν
δεν έδειχνες κατανόηση σ΄αυτό, ή στην
αισθητική του γινόταν πολύ δύσκολος.
Δηλαδή, για παράδειγμα, ήθελε συγκεκριμένα
αντικείμενα πάνω τραπέζι. Είχε μια
εξάρτηση από τα χρώματα -grand
coloriste
τον έλεγαν οι Γάλλοι. Κι έλεγε ότι τα
πάντα είναι έρωτας στη ζωή, όχι μόνο
προς τα πρόσωπα, αλλά και προς τα
αντικείμενα, προς όλα».
Β.Φ.:
«Ηταν έξυπνος και σε άλλα θέματα,
οικονομικά, real
estate,
σου έλεγε ποια περιοχή θ΄ανέβει…».
Μ.Φ.:
«Ηταν και πολύ διορατικός»
Τι κρατάτε, η κάθε μια ξεχωριστά, από τον Αλέκο Φασιανό;
Β.Φ.:
«Είχε τρομερό χιούμορ. Σαν πατέρας, δεν
ήταν ποτέ παρεμβατικός. Ηταν δηλαδή πιο
πολύ ένα πνεύμα που κυκλοφορούσε μέσα
στο σπίτι. Δεν θα σου έλεγε “κάνε
αυτό, κάνε εκείνο”.
Αλλά ήταν φοβερός στις συμβουλές. Τον
συμβουλευόμουν πάντα, είχε τρομερή
ευφυΐα και κρίση.
»Ελεγε
“να κάνεις λάθη για να μάθεις”, κάτι
που δεν σου έλεγε ποτέ η μαμά. Εκείνη
έλεγε μην κάνεις λάθη, να τα προβλέπεις…
Ο Αλέκος έλεγε κάνε και θα το βρεις.
Σοφές κουβέντες.
»Αργησα
πολύ να καταλάβω ότι ήταν μια ιδιαίτερη
προσωπικότητα. Ηταν πολύ απλός. Κι όταν
μου έλεγαν “είσαι κόρη του Φασιανού”,
εγώ δεν καταλάβαινα τι έλεγαν γιατί
ποτέ δεν με έκανε να καταλάβω ότι είναι
γνωστός. Ηταν πάντα πολύ ταπεινός».
Μ.Φ.:
«Είχε και τρομερό αυτοσαρκασμό».
Β.Φ.: «Του είχα τρομερή αδυναμία και σαν πατέρα αλλά πιο πολύ σαν πνευματική μορφή. Δεν ήταν το τυπικός πατέρας. Εμένα μ΄άρεσε πολύ το χιούμορ του -δείγμα ευφυΐας».