Μαρίνα Σπανού: «Πάντα θα αισθάνομαι μία μονάδα ιδιαίτερη και λίγο ιδιόρρυθμη»

Η Μαρίνα Σπανού, στα απάτητα ακόμα 20, είναι ένα κορίτσι με όνειρα. Σκοπός της είναι μέσα από τη μουσική της να μοιραστεί κάτι από τον εαυτό της, να εξωτερικεύσει τις δικές τις σκέψεις και τα δικά της συναισθήματα και να μας κάνει όλους να ονειρευόμαστε. Ξεκίνησε με μια κιθάρα στην Αρεοπαγίτου. Από τότε μεσολάβησε ένας δίσκος και τώρα ετοιμάζει τον δεύτερο. Μεγαλωμένη σε μια οικογένεια καλλιτεχνών, ήξερε από παιδί τι ήθελε να κάνει στη ζωή της και τώρα ζει το όνειρό της. Προσωπικά, με έκανε να αγαπήσω το ήδη αγαπημένο μου Παγκράτι λίγο περισσότερο.

«Μεγάλωσα στην Αθήνα, στο Χαλάνδρι. Μέχρι μια ηλικία, νομίζω γυμνάσιο πρέπει να ήταν, ήμουν πολύ κοινωνική, πολύ ανοιχτή, είχα πάντοτε μεγάλους κύκλους. Όταν ανακάλυψα ότι θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική, για κάποιον λόγο πήρα έναν δρόμο πιο μοναχικό. Καθόμουν μόνη μου, διάβαζα, προετοιμαζόμουν για το Εθνικό Θέατρο, ασχολούμουν πολύ με τα τραγούδια μου.

Αλλά και ως παιδί δυσκολεύτηκα να κοινωνικοποιηθώ. Δυσκολευόμουν να νιώσω ότι ταιριάζω σε έναν κύκλο, σε μία ομάδα. Πάντα ένιωθα σαν ένα αταίριαστο κομμάτι παζλ, που θα μείνει για λίγο και μετά θα αποχωρήσει. Να σου πω ότι, ακόμα βρίσκομαι σε αυτήν την αναζήτηση... Ακόμη και τώρα, που έχω ανθρώπους κοντά μου που αγαπάω και με αγαπούν -και νιώθω πολύ ευγνώμων που τους έχω. Νομίζω πάντα θα αισθάνομαι μία μονάδα λίγο ιδιαίτερη και λίγο ιδιόρρυθμη».

«Έβγαινα πολύ σαν παιδί έξω, να παίξω. Όταν ήμουν μικρή, έπαιζα πολύ μπάλα, τένις, μπάσκετ. Όλα τα αθλήματα είχαν περάσει από τα χέρια μου. Όλα! Ήμουν πολύ δραστήριο παιδί. Μεγαλώνοντας, όταν τα άλλα κοριτσάκια άρχιζαν να συμπεριφέρονται περισσότερο ως γυναίκες, αφήνοντας πίσω τους τα παιχνίδια, εκεί άρχισα να αισθάνομαι περίεργα, ότι δεν ταιριάζω με αυτό το πρότυπο. Ένιωθα ότι ήμουν πολύ δραστήρια για να παίζω με κούκλες και πολύ θηλυκή για να παίζω με σπαθιά. Ακροβατούσα ανάμεσα σε αυτά τα δύο.

Πέρασα την κλασική εφηβεία με τις αντιδράσεις και τα νεύρα, αλλά πιο έντονα αυτήν τη φάση την πέρασα στην πρώτη καραντίνα -ήμουν 17 στα 18, τελείωνα το σχολείο. Όταν ήταν να ενηλικιωθώ πέρασα την πιο έντονη μετάβαση της ζωής μου, και στο σπίτι και ως προσωπικότητα. Έβρισκα τον εαυτό μου πολύ ευάλωτο σε καταστάσεις που δεν το δικαιολογούσαν. Είχα και αυτές τις μουσικές αναζητήσεις, ερωτεύτηκα πρώτη φορά. Προσπαθούσα να ανεξαρτητοποιηθώ και παράλληλα ζούσα ακόμα στο πατρικό μου -και μάλιστα σε καραντίνα, που ήταν 100 φορές πιο εγκλωβιστικό. Βέβαια, σε μία οικογένεια που λατρεύω και είμαστε σαν φίλοι. Όλο αυτό με μπέρδευε πολύ, με αποτέλεσμα να έχω κάποιες εκρήξεις -μη φανταστείς τώρα τραγικά πράγματα, αλλά μέσα μου γινόταν αναμπουμπούλα.

Με τους γονείς μου ήμασταν πάντοτε πολύ αγαπημένοι. Με καταλαβαίνουν, τους καταλαβαίνω... Δεν έχω γνωρίσει ανθρώπους με περισσότερη κατανόηση, με περισσότερη αγάπη και είναι δίπλα μου σε όλα τα βήματά μου, είτε αυτά αφορούν την προσωπική ζωή είτε την επαγγελματική, γι’ αυτό και συνεργαζόμαστε κιόλας. Ξεκίνησα να συνεργάζομαι με τον πατέρα μου από επιλογή και όχι επειδή έτυχε να είμαστε και οι δύο στον ίδιο κλάδο, της τέχνης. Έχω πολλή στήριξη από το σπίτι και αυτό με έχει κάνει πολύ δυνατή μέσα στα χρόνια».

«Το σχολείο με πίεζε. Με πίεζε, γιατί δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με αυτά που ήθελα. Παρόλο που ήμουν πάρα πολύ καλή μαθήτρια, αριστούχος, σημαιοφόρος και δεν συμμαζεύεται, ήμουν τελειομανής, ήθελα όλα να είναι στην πένα και πίεζα τον εαυτό μου.

Η ιστορία μου με το σχολείο είναι ιδιαίτερη, γιατί δεν ήθελα να δώσω Πανελλήνιες, ήθελα πάντα να ασχοληθώ με την τέχνη. Έλεγα πως θα γίνω τραγουδίστρια, μετά έλεγα πως θα γίνω ηθοποιός, μετά έλεγα πως θα φύγω στο εξωτερικό να σπουδάσω μιούζικαλ που τα συνδυάζει όλα, γιατί χόρευα κιόλας. Κάποια στιγμή, στο Λύκειο φεύγω στο Λονδίνο να κάνω κάποια σεμινάρια πάνω στο μιούζικαλ και επιστρέφω έχοντας διαλύσει την εξιδανικευμένη εικόνα που είχα για το εξωτερικό και για τις σπουδές του. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω ακριβώς τι έγινε. Έχω μεγαλώσει σε μία καλλιτεχνική οικογένεια στην Ελλάδα, το οποίο σημαίνει ότι έχω πάει σε περιοδείες, σε μαζώξεις, σε παρασκήνια, σε παραστάσεις. Τα έχω γευτεί όλα αυτά, ως παιδί μου φαινόντουσαν ακόμη πιο μαγευτικά. Πηγαίνοντας σε μία ξένη χώρα, με εντελώς διαφορετική γλώσσα, κουλτούρα, συνήθειες με ξένισε και αναρωτιόμουν "Πού είναι αυτή η γοητευτική ζωή που φανταζόμουν;". Δεν με τράβηξε».

«Αποφάσισα, λοιπόν, καλοκαίρι από Α' σε Β' Λυκείου, που ήταν και οι περίοδος που απομονώθηκα από τις παρέες μου και από το σχολείο, ότι θα δώσω εξετάσεις για να μπω σε κάποια δραματική σχολή στην Ελλάδα. Στην Β' Λυκείου πήγα στη Θετική Κατεύθυνση, Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία, χαμός... είχα έρωτα με τα Μαθηματικά αλλά μου έλειπε πάρα πολύ η Λογοτεχνία και επειδή στην προετοιμασία μου για τις δραματικές σχολές διάβαζα πολλή ποίηση, ήθελα να έχω περισσότερη επαφή με τη γλώσσα. Στην Γ' Λυκείου αλλάζω κατεύθυνση και πάω Θεωρητική. Ήθελα να το δοκιμάσω. Χωρίς φροντιστήριο, χωρίς ιδιαίτερα μαθήματα, μόνο κάποια βοήθεια προς στο τέλος, στα Αρχαία. Στο παρά πέντε, τον Μάρτιο, αποφασίζω ότι θα δώσω Πανελλήνιες εξετάσεις για να… Βασικά δεν ξέρω γιατί, ίσως ήθελα να προκαλέσω τον εαυτό μου.

Έρχεται η καραντίνα, η οποία ήταν ταμάμ για μένα, γιατί μπορούσα να διαχειριστώ έτσι όπως ήθελα τον χρόνο μου, το διάβασμά μου, τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις. Άλλαξα και το μουσικό μου στιλ εντελώς στην καραντίνα. Τελικά, έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα στη Φιλολογία».

«Μέχρι την καραντίνα εγώ ήμουν τρελαμένη με αγγλική μουσική indie, παλιές μπαλάντες, πιο ροκ καταστάσεις. Άκουγα Queen, Michael Jackson, Elton John, που ακόμη είναι στα ακούσματά μου, αλλά τότε ήταν αποκλειστικά. Amy Winehouse, Billie Eilish. Στην καραντίνα, λοιπόν, εκεί που είχαμε όλοι πάρα πολύ χρόνο, μου στέλνει ένας φίλος μου ένα τραγούδι και μου λέει “Άκου αυτό”. Μανώλης Χιώτης-Μαίρη Λίντα “Δεν θέλω πια να ξαναρθείς” διασκευή των Ιμάμ Μπαϊλντί. Ενθουσιάστηκα! Και αρχίζω ένα τρελό ψάξιμο. Βέβαια, πρέπει να σου πω ότι δεν ήμουν ξένη σε τέτοια ακούσματα. Για παράδειγμα, Χατζηδάκι ακούγαμε ανέκαθεν στο σπίτι, ο Θεοδωράκης ήταν οικογενειακός μας φίλος, καθώς ο παππούς μου και η γιαγιά μου είναι ποιητές και δημοσιογράφοι στην Κύπρο και είχαν πολλές επαφές με Έλληνες και Κύπριους ποιητές. Οπότε, ήταν σαν να τα ανακαλύπτω ξανά, σε μια συνειδητή ηλικία. Εκεί άρχισα να λατρεύω την έντεχνη ελληνική μουσική. Και ήταν σαν να αγάπησα περισσότερο και τη χώρα μου, και την Αθήνα.

Πώς αποφάσισα να πιάσω την κιθάρα μου και να βγω στον δρόμο; Μόνη μου... Το κάνουν πολλοί στο εξωτερικό. Υπάρχει και λέξη στο Λονδίνο γι’ αυτό. Busking. Και μάλιστα στο Λονδίνο πληρώνονται οι μουσικοί γι’ αυτό, περνούν από διαγωνισμούς για να παίζουν στο μετρό -δηλαδή, είναι επάγγελμα. Μουσικός του δρόμου. Μου την είχε βαρέσει, τώρα ψέματα δεν θα σου πω, η καραντίνα με είχε αποτρελάνει».

«Μέσα στην καραντίνα ερωτεύτηκα για πρώτη φορά και άρχισα να βλέπω την Αθήνα με περισσότερη νοσταλγία. Όταν τελείωσε η καραντίνα άρχισα να περπατάω στην Αθήνα, μόνη μου και με παρέα, και την ερωτευόμουν ξανά. Περπατώντας μία μέρα στην Αρεοπαγίτου άκουσα έναν μουσικό που έπαιζε απέναντι από την Ακρόπολη και μ' άρεσε πάρα πολύ αυτό που άκουγα κι έβλεπα εκείνη τη στιγμή. Και λέω “Αυτό θέλω να κάνω! Θέλω να πάρω την κιθάρα μου και να επικοινωνήσω μουσικά όλα αυτά που έχω ανάγκη και όλα αυτά που με πνίγουν”. Και έτσι έγινε τελείως αυθόρμητα.

Την άλλη μέρα ξυπνάω το πρωί και το λέω στους γονείς μου. Μου λένε "Κάτσε, περίμενε, γιατί δίνεις και Πανελλήνιες... τελειώνεις σε πέντε μέρες, συγκρατήσου!". Μόλις τελείωσα τις Πανελλήνιες, τρέχω με τον μπαμπά μου στον Πειραιά να πάρουμε το τελευταίο ηχείο από ένα μαγαζί που θα έκλεινε σε 10 λεπτά! Δύο μέρες μετά, βγαίνω στον δρόμο με ένα πρόγραμμα που είχα φτιάξει το προηγούμενο βράδυ κακήν κακώς, με πέντε φίλους. Αυτό ήταν. Έγινε τόσο βιαστικά!

Από το πρώτο live θυμάμαι τον κόσμο που σταματούσε και χαμογελούσε. Αυτό για μένα ήταν τρομερά μαγικό, ότι μπορούσα να συνδεθώ με περαστικούς αγνώστους έστω για μία στιγμή. Βέβαια, τώρα καταλαβαίνω ότι η πρώτη φορά ήταν ζόρικη. Είναι ζόρικο να βγεις στον δρόμο μόνος σου, χωρίς υποστήριξη, χωρίς να ξέρεις να παίζεις κιθάρα ιδιαίτερα -γιατί εγώ μάθαινα μόνη μου.

Ναι, όσο πήγαινε τα live μου είχαν και μεγαλύτερη απήχηση. Δεν έχω κάνει πολλά στην Αρεοπαγίτου, συνολικά πρέπει να φτάνουν τα 8 με 10. Είναι κάποιοι υπέροχοι μουσικοί τους οποίους θαυμάζω πολύ, που είναι κάθε μέρα εκεί ή πέντε μέρες την εβδομάδα. Εγώ πήγαινα επιλεκτικά κάποιες μέρες, ανέβαζα στόρι στο Instagram και έλεγα "Θα είμαι εκεί τάδε ώρα, τάδε μέρα ελάτε να περάσουμε ωραία". Αυτό.

Σίγουρα με βοήθησαν τα social media στο να αυξήσω το κοινό μου. Είναι ένα καλό εργαλείο για έναν νέο καλλιτέχνη αλλά και άλλους επαγγελματίες. Μπορούν να σου ανοίξουν πολλές πόρτες, αν τα χρησιμοποιήσεις με τον σωστό τρόπο. Εγώ χρησιμοποιώ το TikTok και το Instagram, μόνο για να προωθήσω ή τις εμφανίσεις μου στην Αρεοπαγίτου ή τη μουσική μου.

Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου, δεν θα σου πω ποτέ ότι έχω ωραία φωνή ή ότι η μουσική μου είναι καλή

Το μικρόβιο της μουσικής μπήκε μέσα μου όταν ήμασταν διακοπές με τους γονείς μου και ήμουν 4 χρονών. H μαμά μου, είναι μουσικός και παίζει πιάνο, ανέβηκε στο πιάνο του μπαρ του ξενοδοχείου και έπαιξε μουσική και μαγεύτηκα. Μαγεύτηκα, τρελάθηκα, νιώθω μουδιασμένη μόνο που σου αναφέρω αυτή τη στιγμή. Εκεί κατάλαβα ότι πρέπει να ακολουθήσω και εγώ αυτόν τον δρόμο. Ήμουν μόλις 4 και ξεκίνησα μαθήματα πιάνου και από τότε δεν σταμάτησε ποτέ η μουσική να είναι κοντά μου. Δεν έλεγα ποτέ ότι θέλω να γίνω τραγουδίστρια, δεν έχω πει ποτέ αυτή τη φράση. Ωστόσο, πάντα ήξερα ότι η μουσική είναι η ζωή μου -όσο γραφικό κι αν ακούγεται.

Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου, δεν θα σου πω ποτέ ότι έχω ωραία φωνή ή η μουσική μου είναι καλή. Απλώς το γουστάρω πολύ όλο αυτό».

«Ο πρώτος μου δίσκος ήταν μία αυτοπρόταση. Την έκανα εγώ στον εαυτό μου και δεχθήκαμε και οι δυο! Δεν είμαι σε κάποια δισκογραφική εταιρία, οπότε τον έγραψα στο δωμάτιό μου, πήγα σε έναν γνωστό μου, πολύ καλό μουσικό και ηχολήπτη, και του είπα "Έχω αυτά τα τραγούδια, έχω αυτή την ιδέα, θα ήθελα να το κάνουμε μαζί". Συνεργαστήκαμε άψογα και βγήκε ο πρώτος δίσκος. Είχε πάρα πολλή πλάκα γιατί εγώ δεν είχα καμία σχέση με το Spotify και όλες τις μουσικές πλατφόρμες, οπότε έπρεπε να τα μάθω όλα αυτά μόνη μου, προκειμένου να κυκλοφορήσω και να γνωστοποιήσω τα κομμάτια μου μέσα σε 10 μέρες! Ήταν μία τρέλα, αλλά είχε τη γοητεία του.

Ο ακροατής μου είναι ο ερωτευμένος, η ερωτευμένη, το ερωτευμένο πλάσμα. Δεν έχω στο μυαλό μου τον ακροατή μου σαν έναν συγκεκριμένο τύπο. Τα τραγούδια μου είναι ιστορίες. Σε όλους αρέσουν τα παραμύθια, υποθέτω, πόσο μάλλον αν αφορούν βιωματικές καταστάσεις».

«Ο έρωτας παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και στη δουλειά μου. Τι είναι για μένα ο έρωτας; Ανοίγεις μεγάλη κουβέντα! Φτιάξε καφέ να στα πω! Ο έρωτας για μένα είναι αυτό που αισθάνομαι στο σώμα μου όταν μουδιάζει, πάλλεται, όταν θολώνουν τα μάτια μου, όταν οι αισθήσεις μου είναι πάνω από μένα, όταν παίζω μουσική, όταν ακούω μουσική, όταν χορεύω, όταν έχω μία όμορφη συζήτηση χωρίς ανάσες... Ο έρωτας είναι παντού για μένα. Μου αρέσει να βλέπω ρομαντισμό και έρωτα στη ζωή μου, αλλιώς είναι πολύ βαρετή. Είμαι ερωτευμένη με τον ίδιο τον έρωτα, με την ιδέα του έρωτα.

Εκφράζομαι καλύτερα όταν γράφω ταυτόχρονα και στίχους και μουσική. Εμπνέομαι από τη ζωή μου ή τις ζωές κοντινών μου ανθρώπων. Εμπνέομαι από εικόνες. Έχω ένα σημειωματάριο πάντα μαζί μου -στο μετρό ή όταν οδηγώ ή περπατάω στον δρόμο- και όταν δω κάτι που με εμπνέει το βγάζω και σημειώνω -φράσεις, εικόνες, λέξεις.

Δεν με αγχώνει αν θα μου πει κάποιος πως τα βρήκα όλα έτοιμα λόγω των γονιών μου. Ξέρω ότι θα συμβεί

Δεν με αγχώνει καθόλου αν θα μου πει κάποιος πως τα βρήκα όλα έτοιμα λόγω των γονιών μου, γιατί ξέρω ότι αυτό θα συμβεί. Δεν δίνω σημασία, γιατί δεν χρειάζεται να δώσω σημασία. Το θέμα είναι να περνάω καλά και να περνάει καλά και ο κόσμος, να περνάμε όλοι μαζί καλά. Η αποστολή μου είναι να δώσω την αγάπη που έχω μάθει, έτσι όπως έχω μάθει, τα άλλα είναι πράγματα στην επιφάνεια που δεν χρειάζεται να μας αφορούν.

Μου αρέσει να αισθάνομαι όμορφα και όμορφη, όπως κάθε άνθρωπος φαντάζομαι. Aισθάνομαι όμορφη όταν είμαι άνετη, οπότε αυτό επηρεάζει το στιλ μου, τις επιλογές μου. Έχω τελείως διαφορετικό στιλ τον χειμώνα και το καλοκαίρι. Σίγουρα μου αρέσει η boho κατάσταση όλο τον χρόνο. Το καλοκαίρι είμαι με τα αέρινα τα φορέματά μου, με τις παντελόνες, πιο baggy, για να μη ζεσταίνομαι. Μου αρέσουν πάρα πολύ και τα κοσμήματα, χειμώνα-καλοκαίρι. Θα ήθελα να μάθω να φτιάχνω και εγώ. Τον χειμώνα μου αρέσει το πιο 90s στιλ, τζιν, πουλόβερ, φαρδιά παντελόνια».

«Φυσικά και παρακολουθώ το κίνημα Me Too. Έχω μεγαλώσει σε μία οικογένεια που με κάνει να είμαι και επιφυλακτική και ασφαλής ταυτόχρονα. Ο φόβος σε αυτό το θέμα δεν υπάρχει μέσα μου, χωρίς να σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω την επικινδυνότητα. Είναι τρομακτικό να τα διαβάζεις, είναι τρομακτικό να τα ακούς. Ίσως δεν θέλω να το σκέφτομαι, γι’ αυτό και δεν φοβάμαι. Κάθε άνθρωπος πρέπει να προσέχει.

Έχουμε ακόμη δουλειά για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για μία κοινωνία ισότητας, αλλά έχουν γίνει βήματα. Βλέπω και συναναστρέφομαι κόσμο που με κάνει να νιώθω πολύ αισιόδοξη, γιατί οι αντιλήψεις του με εκφράζουν και με κάνουν να νιώθω καθησυχασμένη. Αλλά ακόμα είναι ριζωμένο το πατριαρχικό στοιχείο σε πολλές κοινωνίες, σε πολλές ομάδες και ανάμεσά σας. Έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά πιστεύω ότι είμαστε σε καλή πορεία.

Οι γονείς μου δεν χρειάστηκε να μου κάνουν συζήτηση, γιατί ήμουν ήδη προετοιμασμένη για το τι εστί καλλιτεχνικός κλάδος. Δεν μου έκρυβαν ποτέ τίποτα, οπότε έχω γνωρίσει και τον υπόγειο κόσμο του. Τον ήξερα από πολύ νωρίς και αυτό κάνει και την επιλογή μου να ασχοληθώ με την τέχνη, τη μουσική και το θέατρο πιο ισχυρή και συνειδητή.

Πιστεύω πως υπάρχει μία ανώτερη δύναμη, δεν την έχω ονομάσει, δεν θέλω να την ονομάσω. Ξέρω ότι μας προστατεύει, το αισθάνομαι. Όταν έρχονται τα δύσκολα αναζητώ δύναμη παντού, όπου βρω διαφυγή! Στον εαυτό μου τις περισσότερες φορές. “Μαρίνα, συγκεντρώσου!” λέω στον εαυτό μου. Κλείνομαι στο δωμάτιό μου και σκέφτομαι "Ωραία, Τι θα κάνουμε;".

Στο επάγγελμά μου είναι πιο οργανωτική. Δηλαδή έχω βάλει τους στόχους μου, έχω σχεδιάσει την πορεία μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαι ανοιχτή ή δεν πειραματίζομαι ή δεν εκπλήσσομαι, αλλά έχω ένα πρόγραμμα. Στη ζωή μου τώρα... Στις σχέσεις μου είμαι πιο συναισθηματική. Είμαι αρκετά δύσκολη στις επιλογές μου, αλλά όταν δίνομαι, δίνομαι 100% και συνήθως δεν έχω δεύτερες σκέψεις».

«Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι η εγκατάλειψη. Θα έλεγα ο θάνατος, αλλά νομίζω ότι είναι ο φόβος όλων των ανθρώπων και κάπως τον έχουμε αποσιωπήσει, γιατί είναι τελείως άγνωστο πεδίο. Ουσιαστικά, φοβάμαι κάθε είδος πένθους. Όταν αποχωρίζομαι έναν άνθρωπο, όταν αυτός φεύγει από τη ζωή μου -είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά. Είναι σαν να παίρνει μαζί του ένα κομμάτι μου. Ίσως για αυτό είμαι και πολύ επιλεκτική στις σχέσεις μου και στις συναναστροφές μου, γιατί φοβάμαι και την ιδέα του αποχωρισμού.

Τι με κάνει να χαμογελάω; Η μουσική, η τέχνη. Με κάνει πολύ χαρούμενη να είμαι κοντά σε ανθρώπους αγαπημένους, αλλά και πολύ μικρά πράγματα, ένα καλό φαγητό, ένα καλό ποτό, μία ωραία έξοδος, μία ταράτσα, ένα σινεμά, ένα λουλούδι».

Η Μαρίνα Σπανού στο Faliro Summer Theater

«Στις 9 Σεπτεμβρίου στο Faliro Summer Theater θα γίνει χαμός! Στο live αυτό έχω ετοιμάσει ένα πρόγραμμα που το δουλεύω αρκετό καιρό, με νέες προσθήκες, με δικά μου τραγούδια, με όχι δικά μου τραγούδια, γνωστά, όχι γνωστά, πιο παλιά, πιο καινούργια. Δεν θα πω περισσότερα, για να μην κάνω spoil! Είμαι πολύ ενθουσιασμένη για αυτό το live, αλλά και για όλα όσα έρχονται.

Ετοιμάζω και δεύτερο δίσκο! Γενικά, σ’ εμένα οι διακοπές κάνουν πολύ καλό. Κάθομαι και γράφω κομμάτια μόνη μου. Σιγά-σιγά θα μπω στο στούντιο να τα ηχογραφήσω. Θέλω να φτιάξω το σχήμα μου, την μπάντα μου για να αναβαθμιστεί και ο ήχος στη σκηνή. Συζητάω και για κάποια live και είμαι πολύ ανοιχτή και σε καινούργιες προτάσεις».

Η Μαρίνα Σπανού στην εκπνοή του καλοκαιριού παίρνει την κιθάρα της και μας καλεί σε μια αθηναϊκή μουσική περιπλάνηση, 9 Σεπτεμβρίου στο Faliro Summer Theatre στις 21:00.