Μητέρα και κόρη: Η Λούκα Κατσέλη και η Αμαλία Αρσένη μιλούν για τον τρόπο που βλέπουν τη ζωή αλλά και για τη θέση τους ως γυναίκες

Μάνα και κόρη: Η Λούκα Κατσέλη και η Αμαλία Αρσένη είναι δύο γυναίκες δραστήριες, επαγγελματίες, με βαθιές ρίζες στην έννοια της οικογένειας.

Τόσο η μία όσο και η άλλη μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον που τους επέτρεψε να αναπτύξουν την δική τους προσωπικότητα. Με ισχυρά γυναικεία πρότυπα στα οποία όσο ήθελαν να μοιάσουν άλλο τόσο ήθελαν ν΄αποφύγουν, κατάφεραν να αυτονομηθούν.

Οικονομολόγος, καθηγήτρια, πολιτικός, η Λούκα Κατσέλη, κόρη των σημαντικών θεατρανθρώπων Πέλου και Αλέκας Κατσέλη, μοιράστηκε με τον Γεράσιμο Αρσένη μια σπάνια και εξαιρετικά ισχυρή σχέση από την οποία γεννήθηκε η Αμαλία (καθένας τους είχε προηγούμενο γάμο και παιδιά).

Ηθοποιός, η Αμαλία Αρσένη επέλεξε να κινηθεί εντός της οικογενειακής θεατρικής παράδοσης και διαγράφει την δική της πορεία στον χώρο. Φέτος παίζει για 5^η συνεχή χρονιά, στα «170 τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή (θέατρο Ιλίσια), και παράλληλα διδάσκει και κάνει το διδακτορικό της. Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο 11 μηνών.

Μάνα και κόρη συναντήθηκαν με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας για να μιλήσουν για όλα όσα μοιράζονται μεταξύ τους, για τον τρόπο που βλέπουν την ζωή αλλά και την θέση τους ως γυναίκες στην σύγχρονη κοινωνία.

Πάμε λοιπόν…

Γυναίκα, προσόν ή εμπόδιο;

Λούκα: «Για μένα ήταν όπλο, προτέρημα. Πρώτον, νομίζω ότι λόγω και της μητέρας μου δεν το αισθάνθηκα ποτέ ως εμπόδιο. Δεύτερον, έφυγα, στην Αμερική. Όταν ξεκίνησα να διδάσκω στο Γέιλ, Διεθνές Εμπόριο, ένα αρκετά τεχνικό μάθημα, είχα τρεις γυναίκες και 125 άντρες. Στα δύο χρόνια ήταν 50-50. Γιατί πάρα πολλές νέες φοιτήτριες αισθάνθηκαν ότι εφόσον υπάρχει ένα γυναικείο πρότυπο, σημαίνει ότι μπορώ κι εγώ να το καταλάβω, οπότε και συμμετείχαν. Στις πρώτες μας συναντήσεις με άλλους οικονομολόγους ήμασταν δύο γυναίκες και δεχτήκαμε κι εμείς τον αποκλεισμό. Θυμάμαι τι εντύπωση μας έκανε ότι έπρεπε να πίνουμε καφέ μόνες μας. Γιατί οι άλλοι, οι συνάδελφοι, ήταν όλοι μαζί. Πάντοτε υπήρχαν εμπόδια, αλλά ποτέ δεν το αισθάνθηκα, προσωπικά, ως εμπόδιο ή πηγή άνισης μεταχείρισης. Ούτε στην πολιτική. Η προσωπικότητα του ανθρώπου προσδιορίζει και την συμπεριφορά των άλλων απέναντί σου».

Αμαλία: «Στο θέατρο δεν το ένοιωσα ποτέ ως εμπόδιο. Ο χώρος είναι πιο ανοιχτός, πιο προοδευτικός. Όλοι αισθανόμαστε μέρος μιας ομάδας. Φυσικά έχουν ξεσπάσει κατά καιρούς θέματα, όπως το #metoo, δυσάρεστες αποκαλύψεις, διαφορές από έμφυλες διακρίσεις, παρενοχλήσεις, αλλά σ΄αυτά που έχω ζήσει εγώ δεν έχει υπάρξει κάτι τέτοιο».

Λούκα: «Οταν είχαν ξεσπάσει τα διάφορα γεγονότα, γιατί η σεξουαλική παρενόχληση είναι μια πραγματικότητα, δεν υπάρχει αμφιβολία, είχα την ανάγκη και ανάρτησα μια φωτογραφία της μητέρας μου. Για να πω ότι τέτοιες καταστάσεις βιώνει κανείς σε κάθε χώρο δουλειάς, όχι μόνο στο θέατρο. Και εξαρτάται τελικά από τρεις παράγοντες το πως θα το αντιμετωπίσεις. Πρώτον το αξιακό υπόβαθρο κάθε γυναίκας, δεύτερον η προσωπικότητά της και τι σηματοδοτεί προς τα έξω και τρίτον πώς διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις. Ο τρόπος δράσης και διαχείρισης είναι διαφορετικός και η ανοχή. Είναι σημαντικό ν΄αναλύουμε την θέση της γυναίκας, αλλά μην ξεχνάμε και την μεγάλη εικόνα, ότι κάποιες γυναίκες μεγαλώνουν και κάποιους άντρες και το πρόβλημα είναι οι άντρες. Θα πρέπει να μην ξαναφτάσουμε στο σημείο να συζητάμε πώς το διαχειρίζεται μια γυναίκα αλλά να μη συμβαίνει».

Αμαλία: «Όλα ξεκινάνε στο σπίτι».

Λούκα: «Και στο σχολείο».

Αμαλία: «Δευτερευόντως».

Ημέρα της Γυναίκας: Γιορτή ή αναχρονισμός;

Λούκα: «Για μένα είναι σημαντικό να υπάρχει μια ημέρα της γυναίκας, όχι όμως με μια εμπορευματοποίηση, αλλά για έναν αναστοχασμό για τον ρόλο, την θέση, τα δικαιώματά της. Γιατί η γυναίκα ως φορέας ζωής έχει μια ιδιαιτερότητα. Άλλος ο ρόλος του άνδρα, εξίσου σημαντικός. Μακάρι να υπήρχε και μια αντίστοιχη ημέρα του άνδρα, για τον ρόλο του στην σύγχρονη εποχή. Δεν νομίζω ότι μας έχει απασχολήσει όσο θα΄πρεπε.

»Μου΄κανε φοβερή εντύπωση με την γέννηση του τρίτου μου εγγονού, ο γιος μου ο Δημήτρης έχει ήδη δύο αγόρια, πόσο δύσκολο είναι και για τον άντρα η απόκτηση ενός παιδιού. Από εκεί που ήταν το επίκεντρο γίνεται ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Νοιώθει αμηχανία για τον ρόλο που πρέπει να πάρει. Κι όμως δεν συζητιέται η προσαρμογή και ο ρόλος του άντρα μέσα στην σύγχρονη κοινωνία.

»Η προσωπικότητα της κόρης, για παράδειγμα, διαμορφώνεται πάρα πολύ σε σχέση με την προσωπικότητα του πατέρα. Τι πρότυπο πατέρα έχει. Και δεν νομίζω ότι δίνουμε την ίδια προσοχή που θα΄πρεπε».

Αμαλία: «Συμφωνώ, αλλά πιστεύω ότι εν τέλει η σχέση πατέρα-κόρης είναι αυτή που θα της δώσει την μεγαλύτερη συναισθηματική ασφάλεια. Μεγαλώνοντας, εγώ, δυστυχώς ή ευτυχώς νιώθω ότι μοιάζω περισσότερο στη μητέρα μου. Ο πατέρας είναι η σταθερότητα, η ασφάλεια, η αγάπη, η αποδοχή -γιατί είναι το άλλο φύλο.

»Αν ένα κορίτσι δεν έχει πάρει επιβεβαίωση απ΄τον πατέρα του, μετά ψάχνει συνέχεια άνδρες στη ζωή της, οι οποίοι θα τη μειώνουν. Θα συνεχίσει αυτό το μοτίβο το οποίο ήταν, ας το πούμε, απορριπτικο ή κακοποιητικό. Όταν ο πατέρας υπενθυμίζει στην κόρη του την αξία της και σαν γυναίκα και σαν άνθρωπο της κάνει το μεγαλύτερο δώρο. Η μητέρα είναι περισσότερο ένα μοτίβο συμπεριφοράς και προτύπου. Τώρα, όσον αφορά στο να το γιορτάζουμε, θεωρώ ότι, όπως και για πάρα πολλές ημέρες που υπάρχουν, ίσως το πώς γιορτάζονται είναι προβληματικό, όχι το αν γιορτάζονται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία και πώς φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε ότι είμαστε δύο γυναίκες ανεξάρτητες. Γιατί κάποιες άλλες πραγματικά έχουν δώσει την ψυχή, το σώμα, τη ζωή τους. Οπότε καλό είναι που γιορτάζεται».

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχει πάρει η μία απ΄την άλλη;

Αμαλία: «Για μένα είναι περισσότερο η έννοια της αισιοδοξίας, γιατί νομίζω ότι είναι το χαρακτηριστικό της. Ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, πραγματικά δεν ξέρω πώς το κάνει, αλλά δεν απελπίζεται, δεν το βάζει κάτω. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω κι εγώ. Σ΄όλες τις καταστάσεις, ποτέ δεν την έχω δει να βυθίζεται σε οποιαδήποτε μορφή ψυχικού σκοταδιού. Είναι πάντα στο φως».

Λούκα: «Μέσα απ΄τα μάτια της Αμαλίας και μέσα απ΄τις δύσκολες στιγμές που έχουμε περάσει, αυτό είναι ένα μάθημα αυτογνωσίας δικό μου, μια συνειδητοποίηση πραγμάτων για τη δική μου συμπεριφορά, για τον δικό μου τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων που δεν τα είχα σκεφτεί. Έναν άλλο τρόπο να βλέπεις τα πράγματα, τη ζωή. Γιατί είχαμε και δύσκολες στιγμές στη σχέση μας».

Αμαλία: «Είμαστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά έχουμε και πολλά κοινά. Θα΄λεγα ότι τα θετικά μας είναι κοινά, αλλά έχουμε διαφορετικά αρνητικά, ελαττώματα. Εγώ είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη, αυστηρή, πιο απαιτητική, αγχώδης. Η μητέρα μου δεν είναι καθόλου. Εκτός από μαμά ο άλλος ρόλος της είναι του κόουτς. Η μαμά συνδέεται περισσότερο με ανθρώπους που μπορεί να μιλήσει για επαγγελματικά, για το τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, θέματα πιο πνευματικά. Δεν θα μιλήσει για νύχια και τέτοια.

»Με τον μπαμπά μου ήταν εντελώς συναισθηματική η σχέση. Η μητέρα μου κρατούσε τον ρόλο του μέντορα. Ο πατέρας μου, όχι. Δεν μίλαγε και τόσο πολύ ως χαρακτήρας. Απλώς η παρουσία του ήταν τόσο ισχυρή που δεν χρειαζόταν να μιλά. Ήταν πατέρας, πατρική φιγούρα 100%, αυστηρός, με όρια. Αλλά δεν ήμασταν φίλοι».

Λούκα: «Προέβαλε τις αρχές του και τους κανόνες συμπεριφοράς τόσο πολύ που δεν είχες ανάγκη να πας κοντά του για να τους καταλάβει. Επιβλητική παρουσία».

Αμαλία, ήταν δύσκολο με τόσες γυναίκες-πρότυπα στην οικογένεια;

Αμαλία: «Μεγάλο το βάρος και γι΄αυτό είχα συνέχεια σκαμπανεβάσματα -στην αρχή μ΄απασχολούσε αλλά στιγμιαία. Απ΄τη μεριά του πατέρα μου, ήταν η θεία μου η Κίττυ (Αρσένη), απ΄την μεριά της μητέρας μου, τρεις γενιές γυναικών. Και κυρίως είναι η έννοια της αναγνωρισιμότητας και της έκθεσης που ακόμα και σήμερα με δυσκολεύει. Το δουλεύω, το προσπαθώ. Εχω μια υπερευαισθησία, κάνω το καλύτερο που μπορώ ώστε σιγά σιγά να γίνομαι δυνατότερη.

»Νομίζω έχω πια χαράξει μια αυτόνομη πορεία και νιώθω πολύ καλά με τις επιλογές μου, είναι αυθεντικές, με αντιπροσωπεύουν. Αλλά ο πήχυς είναι ψηλά, οπότε υπάρχει πάντα σύγκριση».

Λούκα: «Αυτό ήταν βάρος και σ΄εμάς, ειδικά σε μένα, γιατί είχα τις ίδιες δυσκολίες λόγω της μητέρας μου. Και η επιλογή που έκανα συνειδητά και για τα δυο μου παιδιά ήταν να φύγουν στο εξωτερικό μετά το σχολείο. Για να αισθανθούν ότι ό,τι πετύχουν θα το χρωστάνε στις δικές τους δυνάμεις κι όχι γιατί η μητέρα ή ο πατέρας σου είναι ο τάδε.

»Η Αμαλία έδειξε από πολύ νωρίς ότι ήθελε να κάνει θέατρο, είναι μέσα στο DNA της οικογένειας.

»Το βάρος των επώνυμων γονιών, ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι είναι εύκολο, αλλά δεν είναι, είναι δύσκολο. Στο παιδί μπαίνει ένα βάρος να διαφοροποιηθεί απ΄τον γονιό του, ν΄αυτονομηθεί».

Αμαλία: «Μου΄λεγαν όλοι να γίνω πολιτικός. Το ν΄ακολουθήσει ένα παιδί το επάγγελμα των γονιών του είναι φυσιολογικό γιατί είναι μια καθημερινότητα με την οποία είναι εξοικειωμένο. Κι εγώ εν μέρει το έχω ακολουθήσει γιατί το θέατρο ήταν στην οικογένεια. Απ΄την άλλη, τελειώνω τώρα το διδακτορικό μου, οπότε η ακαδημαϊκή καριέρα δεν είναι κάτι που θάθελα ακριβώς, αλλά δεν το αποκλείω κιόλας σ΄αυτή την φάση. Ουσιαστικά εμένα μ΄ενδιαφέρει η διδασκαλία. Μ΄αρέσει εξίσου με το να παίζω θέατρο.

»Κι αυτό μου το΄μαθε η μαμά μου και ισχύει, ότι η διδασκαλία είναι μια performance. Εχει να κάνει με το γιατί κάνεις θέατρο και γιατί διδάσκεις. Αν κάνεις θέατρο για την αναγνωρισιμότητα ή για κάτι βαθύτερο -φυσικά και θέλεις να΄χει εμπορικότητα, αλλά δεν είναι το ζητούμενο».

Λούκα: «Δεν είναι τυχαίο ότι και οι πολιτικοί και οι ηθοποιοί ποιούν ήθος, και οι δάσκαλοι -βγαίνουν απ΄την ίδια μήτρα. Και για τον Γεράσιμο και για μένα η πολιτική ήταν ένας τρόπος εφαρμογής των ιδεών».

Αμαλία: «Θέατρο διδάσκω και κάνω διδακτορικό στην φιλολογία. Η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου ήταν πολύ ένθερμη και πίστευε ότι έπρεπε να κάνω ένα διδακτορικό. Πίστευε ότι έχω μεταδοτικότητα…»

Λούκα: «Και μια εξαιρετική δύναμη γραφής…».

Αμαλία: «Οπότε σε μια φάση της ζωής μου, μετά τον θάνατο του πατέρα μου, κι ίσως αυτό να μ΄επηρέασε, θεώρησα ότι θα μου άνοιγε κι άλλους δρόμους πνευματικά».

Λούκα: «Είναι μια εξαιρετική διατριβή».

Αμαλία: «Το θέμα μου είναι οι νεαρές ηρωίδες στην πεζογραφία του μεσοπολέμου και συγκεκριμένα το πέρασμα στην ενηλικίωση. Είναι έργα τα οποία δεν έχουνε μελετηθεί, άγνωστα -εκτός απ΄της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Τα βρήκα μετά από έρευνα. Οι περισσότεροι μου΄λεγαν “τι το θες το διδακτορικό”. Το διδακτορικό, η παιδεία γενικότερα, η συνεχής μόρφωση είναι σαν να μην πρέπει να τα΄χει ένας ηθοποιός. Και γενικότερα το βλέπουμε μ΄αυτή την απαξίωση με τα πτυχία και τις δραματικές σχολές».

Λούκα: «Μέσα στην εμπορευματοποίηση και την αναζήτηση του χρήματος η πνευματική καλλιέργεια έχει μπει σε δεύτερη θέση».

Ηθοποιός, μάνα, σύζυγος, διδακτορικό. Πολλοί ρόλοι μαζί…

Αμαλία: «Είναι πάρα πολύ εχθρική η κοινωνία -πάντα θα σε κρίνουν για οτιδήποτε κάνεις, είτε κάνεις το ένα είτε κάνεις το άλλο, πάντα θα σου λένε γιατί δουλεύεις και δεν είναι στο σπίτι, ή γιατί είσαι στο σπίτι και δεν δουλεύεις. Πάντοτε κάτι θα κάνεις λάθος. Σημασία έχει να κάνεις αυτό που σε κάνει να νοιώθεις καλύτερα, δημιουργικά. Βρίσκω όμως ακατόρθωτο σ΄αυτή την φάση να τα κάνεις όλα.

»Το μεγαλύτερό μου άγχος είναι απ΄την μια να είμαι παρούσα ψυχή τε και σώματι στην ανατροφή του παιδιού μου και απ΄την άλλη να κάνω αυτό που αγαπώ. Και να τα κάνω και τα δύο καλά -είμαι τελειομανής. Αλλά το γεγονός ότι υπάρχει μια αποδοχή απ΄τη μεριά της οικογένειας, είναι λυτρωτικό. Γιατί σε κατακλύζουν τύψεις -όταν είμαι στο θέατρο και δεν βάζω εγώ το μωρό για ύπνο, νοιώθω άσχημα. Απ΄την άλλη ακούω και τον άντρα μου και την μητέρα μου, που μου λένε να κάνω αυτό που θέλω για να νοιώσω καλά».

Λούκα: «Νομίζω ότι είναι και δύο άλλες διαστάσεις που θάθελα να βάλω στην κουβέντα μας. Το πρώτο είναι ότι έχει αλλάξει κι η εποχή. Η εποχή του ΄80 και του ΄90 ήταν η εποχή μιας ελπίδας -ότι μπορούμε ν΄αλλάξουμε τον κόσμο. Κι αυτό διαμόρφωσε μια γενιά που ήταν εξωστρεφής. Η σημερινή γενιά είναι μια γενιά φόβου, ανησυχιών, αμφισβήτησης, μη προτύπων, εμπορευματοποίησης. Οπότε υπάρχει περισσότερη αγωνία, ανησυχία, αβεβαιότητα. Και νομίζω ότι καθορίζει και τον τρόπο που βλέπουν την ανάγκη εξισορρόπησης πολλαπλών αναγκών που ο καθένας μας κουβαλάει. Και το δεύτερο είναι ότι νομίζω ότι κάθε γυναίκα, ανεξαρτήτως, χρόνου και γενιάς, πρέπει να βρει την εσωτερική της ισορροπία, να μπορέσει να νοηματοδοτήσει την ζωή της».

Αμαλία: «Εχει σημασία ποιας γενιάς παιδιά είμαστε. Για μένα το δύσκολο είναι η φωνή της κοινωνίας. Υπεραναλύουμε τα πάντα -συναισθήματα, αντιδράσεις, αν είμαστε όντως καλά ή αν το νομίζουμε, αν είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Ψάχνουμε τόσο πολύ το πρόβλημα, που δεν ζούμε…

»Εμένα μ΄αρέσει η ησυχία -δεν επιθυμώ τόσο πολύ την έκθεση, τα social. Τηλεόραση κάνω πολύ επιλεκτικά, για δικούς μου λόγους. Κι όμως υπάρχει μια πίεση να κάνω κάτι το οποίο θα με βγάλει πιο έξω. Ο δρόμος που έχω επιλέξει είναι περισσότερο μαραθώνιος, αλλά είναι συνειδητός. Το να κάνω κάτι μόνον για να γίνω διάσημη μέσα απ΄την δουλειά, ξέρω ότι δεν είναι η Αμαλία αυτό. Εχει κόστος αυτό που έχω επιλέξει αλλά μου΄χει δώσει αυτή την εσωτερική ηρεμία».

Λούκα: «Και λέει και όχι. Και το να πεις όχι σ΄αυτή την δουλειά δεν είναι εύκολο».

Αλήθεια, συναντιέστε στην καθημερινότητά σας για καφέ, έτσι όπως εμείς σήμερα;

Λούκα Κατσέλη: «Τώρα τελευταία, αφού η Αμαλία απέκτησε τον μικρό, συναντιόμαστε πιο συχνά, κι είναι πάρα πολύ ωραίο. Όχι τόσο για καφέ. Πηγαίνουμε να φάμε έξω, θέατρο, σινεμά...».

Τηλεφωνιέστε;

Λούκα: «Με μηνύματα περισσότερο. Η σχέση μας είναι μια σχέση που ουσιαστικά αλλάζει ανάλογα με τις φάσεις της ζωής κάθε μιας. Είναι δύο ζωές παράλληλες. Η σχέση η ίδια αλλάζει καθημερινά, ανάλογα με τις εμπειρίες, τα βιώματα».

Αμαλία Αρσένη: «Ναι, αλλάζει. Εγώ είμαι αρκετά σταθερή γενικά στις απόψεις, στις σχέσεις μου. Οπότε δεν έχει αλλάξει η ουσία της σχέσης μας ή ο τρόπος που συμπεριφέρομαι και δρω. Απλώς υπάρχουν στιγμές που λόγω χρόνου υπάρχει μεγαλύτερη εγγύτητα και άλλες που, κυρίως λόγω δουλειάς, υπάρχει μια απόσταση, φυσιολογική και αναμενόμενη».

Ξέρει η μία τι κάνει η άλλη, που είναι;

Λούκα: «Ναι, περίπου. Γιατί η ροή της πληροφόρησης δεν είναι πάντοτε ίδια».

Αμαλία: «Εγώ ξέρω πάντα, σχεδόν. Η μητέρα μου όχι».

Λούκα: «Με παρακολουθεί !!! Είναι πολύ ιδιαίτερη η σχέση μάνας-κόρης. Κι είναι κάτι που το΄χω σκεφτεί πολλές φορές. Κανένας δεν σου διδάσκει τις ιδιαιτερότητες αυτής της σχέσης και την διαφοροποίηση μεταξύ μάνας-γιου, μάνας-κόρης. Εγώ το είχα αυτό με την μητέρα μου, που ήταν πρότυπο για μένα. Κι αυτό σου δημιουργεί μια κρίση ταυτότητας εσωτερικής. Προσπαθείς στην ενηλικίωση σου να βρεις τη δική σου ταυτότητα, τους δικούς σου ρυθμούς, τις δικές σου ισορροπίες, την δική σου εσωτερική σταθερότητα. Αυτή είναι μια διεργασία που κάθε άνθρωπος την περνάει σε διαφορετική φάση της ζωής του. Στη δική μας εποχή αυτό το περνούσαμε στα 17. Τώρα πιστεύω ότι η νέα γενιά το περνάει αργότερα, στα 20-30. Κι αυτό διαταράσσει την σχέση με τα παιδιά».

Βιώσατε αυτή την διαφορά;

Λούκα: «Ναι. Αλλά ήταν άλλη κι η ηλικία μου. Ημουν 23 με τον γιο μου, και μεγαλώσαμε μαζί ουσιαστικά. Οταν είχα την Αμαλία ήμουν πολύ μεγαλύτερη, άλλες συνθήκες».

Μια, σχεδόν ιδανική σχέση ανάμεσα στους δύο γονείς, είναι δώρο για τα παιδιά ή βάρος;

Λούκα: «Η Αμαλία, όπως έλεγε ο Γεράσιμος, ήταν παιδί του έρωτα. Ο Δημήτρης γεννήθηκε όταν ήμουν περίπου σε διάσταση με τον πατέρα του, τον πρώην σύζυγό μου. Αυτό νομίζω προσωπικά ότι είναι ταυτόχρονα και ευλογία Θεού για ένα παιδί και βάρος. Γιατί δημιουργεί πρότυπα με πολύ υψηλά standards. Κι έχει μια υπόκωφη ζήλια, γιατί τελικά δεν είναι το παιδί το απολύτως επίκεντρο».

Αμαλία: «Συνήθως είναι κι η εξαίρεση. Γιατί με τον ερχομό ενός παιδιού, το παιδί γίνεται το επίκεντρο κι η συζυγική σχέση κάπως φθίνει. Στην περίπτωση όμως των γονιών μου, ήταν τόσο δεμένοι οι δύο τους -επαγγελματικά, προσωπικά, ήταν ο ένας ο καλύτερος φίλος του άλλου, κι αυτό ήταν πολύ ωραίο. Δεν το εξέλαβα ως πίεση για να βρω κάτι αντίστοιχο. Η δική μου σχέση με τον άντρα μου είναι άλλου τύπου, αλλά έχει ως κοινό, την σταθερότητα. Εμείς στην καθημερινότητα έχουμε πιο ζωντανή σχέση, με εντάσεις και διαφωνίες. Τους γονείς μου δεν τους είχα δει να διαφωνούν ποτέ. Στα πάντα συμφωνούσαν».

Λούκα: «Δεν είχαμε τσακωθεί ποτέ, ποτέ, 30 χρόνια».

Αμαλία: «Εμένα αυτό μου φαίνεται πολύ δύσκολο να συμβεί, δεν ξέρω πώς γίνεται. Εγώ τον έχω απομυθοποιήσει τον τσακωμό, τον θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό. Για μένα το πιο σημαντικό είναι η σταθερότητα κι ότι στο τέλος της ημέρας είμαστε καλά κι αυτό είναι σπάνιο.

»Αλλά ναι, όταν η σχέση των γονιών είναι τόσο στενή, πολλές φορές το παιδί νιώθει ένας τρίτος, ας πούμε, κρίκος. Ακόμα και στο σπίτι προτεραιότητά τους ήταν να είναι μαζί ο ένας με τον άλλον.

Λούκα: «Υπήρχε και μια άλλη διάσταση, η οποία και αυτή είναι δύσκολη για ένα παιδί, ότι ήμασταν και οι δύο δημόσια πρόσωπα. Κι αυτό έβαζε μια πίεση που ήταν ανεξάρτητη απ΄την ποιότητα της σχέσης μας. Και δεν υπήρχε ανταγωνισμός. Επίσης, μια τρίτη διάσταση είχε να κάνει με το γεγονός ότι είχαμε και μια ευρύτερη οικογένεια. Είχαμε και οι δύο μας παιδιά από προηγούμενο γάμο και επομένως υπήρχε μια ιδιαιτερότητα. Αλλά νομίζω ότι κατορθώσαμε κι αυτό είναι το ωραίο μέχρι σήμερα, να αισθάνονται όλοι κομμάτι αυτής της ευρύτερης οικογένειας».

Αμαλία: «Τα παιδιά των αδελφών μου, τα εγγόνια του μπαμπά μου είναι μεγαλύτερα από μένα. Τα παιδιά του μπαμπά είναι κοντά στην ηλικία της μητέρας μου…».

Λούκα: «Πρώτα κάναμε τα εγγόνια, μετά τα παιδιά και μετά μου χρωστούσε κι έναν γάμο ο Γεράσιμος. Εάν ζούσε τώρα θα είχε πέντε δισέγγονα. Έχουμε μια φωτογραφία του γάμου ενός απ΄τα εγγόνια του Γεράσιμου, και είμαστε 17 άτομα».

Αμαλία: «Ο πατέρας μου ήταν ο βασικός συνδετικός κρίκος Αλλά ναι, εγώ αισθανόμουν μέλος αυτής της ευρύτερης οικογένειας. Κάθε καλοκαίρι μαζευόμασταν. Και νομίζω ότι έτσι ξεπέρασα τα δύσκολα της παιδική ηλικίας με την έκθεση…».

Κυρία Κατσέλη, μαγειρεύατε σπίτι;

Λούκα: «Ημουν ανύπαρκτη σ΄αυτόν τον τομέα…».

Αμαλία: «Ασε με να πω εγώ… Ναι, ανύπαρκτη. Αλλά αυτό δεν με πείραξε γιατί υπήρχε παραδοχή και χιούμορ απ΄την πλευρά της. Δεν είμαστε όλοι για όλα. Κι έχει κάνει τόσο πολλά σημαντικά. Δεν πειράζει που δεν έφτιαχνε κέικ…».

Λούκα: «Η Αμαλία είναι πολύ καλή μαγείρισσα

Αμαλία: «Εντάξει, είμαι πολύ καλύτερη. Δεν έχω όσο χρόνο θα΄θελα αλλά μ΄αρέσει, το βρίσκω ψυχοθεραπευτικό. Γενικά εγώ το σπίτι το αγαπώ περισσότερο. Νοιώθω πραγματικά ευτυχισμένη όταν είμαι σπίτι μου».

Λούκα: «Νομίζω ότι όλοι στην οικογένεια είμαστε αυτής της άποψης, ότι το σπίτι είναι λιμάνι».