Χρήστος Δημόπουλος: Από τον Παναγιωτάκη με τα ακάρεα, στον Γιωργάκη τον νυχτερίδα, ο δημοσιογράφος γίνεται ένα με τα παιδιά

Με τα παιδιά για τα παιδιά: Αυτή είναι η τηλεόραση που κάνει εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, ο Χρήστος Δημόπουλος. Ξεκίνησε με το «Ουράνιο Τόξο» στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και, μετά από ένα αναγκαστικό διάλειμμα (λόγω μαύρου στην ΕΡΤ), επέστρεψε πέρυσι με άλλο τίτλο: Τα «1000 χρώματα του Χρήστου» αποτελούν πλέον σημείο αναφοράς κερδίζοντας μια δημοφιλία στα social media με ατάκες και στιγμιότυπα που γίνονται viral.
Πατέρας μιας κόρης και παππούς πια, με δύο εγγονές, έντεκα και οκτώ ετών, ο Χρήστος Δημόπουλος συνεχίζει το δικό του ταξίδι στην μικρή οθόνη –ενδιαμέσως έγραψε και βιβλία για τα παιδιά.

«Δεν μπορώ να διευκρινίσω ή να εξηγήσω από που πηγάζει αυτή η επικοινωνία μου με τα παιδιά. Με τα χρόνια απέκτησα την εμπειρία πώς να τα χειρίζομαι, πώς να τους μιλάω. Στην αρχή είχα και την κόρη μου που ήταν μικρή τότε. Με βοήθησε πολύ στην προσέγγιση των παιδιών. Τώρα έχω τις εγγόνες μου, 11 και 8 ετών, οπότε αντλώ από εκεί και συνεχίζω με τα νέα δεδομένα.
Η αλήθεια είναι ότι πάντα τα προσέγγιζα και τα προσεγγίζω με μια σοβαρότητα και όχι με το νιανιαδίστικο ή το δασκαλίστικο. Τους περνάω όμως μηνύματα με τον τρόπο μου –και στους μεγάλους, γιατί κι εκείνοι βλέπουν την εκπομπή».

«Η συνταγή πέτυχε κι αυτό δεν το λέω βασιζόμενος στα νούμερα τηλεθέασης αλλά το βλέπω στον δρόμο, τόσα χρόνια –ποιοι με σταματάνε, πως μου μιλάνε, τι γράμματα και email μου στέλνουν.
Δεν περίμενα αυτή την έκρηξη γύρω από την εκπομπή μέσα από τα social media. Δεν φανταζόμουν ότι θα έπαιρναν αποσπάσματα, θα τα επεξεργάζονταν βάζοντας την δική τους φωνή στα πρόσωπα των παιδιών και θα γινόταν viral με ένα εκατομμύριο θεάσεις. Ολο αυτό είναι πέρα από την δική μου σφαίρα φαντασίας».

«Η επιλογή των παιδιών εμπεριέχει ένα ρίσκο –πάντα. Γιατί δεν κάνουμε οντισιόν στα παιδιά, δεν τα επιλέγουμε, κάτι τέτοιο το θεωρώ λάθος. Πώς μπορώ να πω σε παιδί ότι δεν κάνει για τηλεόραση… Ούτε προετοιμασία κάνουμε. Βλέπω τα παιδιά πέντε λεπτά πριν το γύρισμα, τους καθίζω στις καρεκλίτσες τους και όλο πηγαίνει σαν ζωντανό. Αυτοσχεδιασμός. Δεν κόβουμε τίποτα στο μοντάζ εκτός αν συμβεί κάτι πολύ ακραίο».

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που βλέπω στα παιδιά που έρχονται είναι η μοναξιά

«Υπάρχει ο κίνδυνος, το παιδί που έχω μπροστά μου και με το οποίο πρέπει να μιλήσω για 15 λεπτά είτε να είναι πολύ ντροπαλό είτε να τα έχει χάσει είτε να κατουρηθεί πάνω του –κι αυτό έχει συμβεί… Γιατί υπάρχουν και εκείνα τα παιδιά που τα πιέζουν οι γονείς τους να βγουν στην τηλεόραση, κι αυτό φαίνεται. Δεν έχω την δυνατότητα ούτε τους γονείς να μαλώσω ούτε το παιδί. Πρέπει να χειριστώ έτσι τον χρόνο ώστε και το παιδί να μην φανεί τελείως άσχετο αλλά και να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος και να μην είναι η εκπομπή βαρετή και ανιαρή. Δεν το πετυχαίνω πάντα. Οταν έχω γυρίσει 2.500 εκπομπές, φυσικό δεν είναι 40-50 να μην βλέπονται;

Τι έχω κόψει; Προχθές ήταν ένα παιδάκι που μου είπε ότι τρώω φασόλια και το κακό με τα φασόλια είναι ότι κλ…νω πολύ. Το έκοψα. Θα μπορούσα και να το αφήσω, αλλά ο κόσμος είναι κακός. Τις προάλλες μια μητέρα έστειλε στην ΕΡΤ γράμμα για να παραπονεθεί: Αφορούσε μια κουβέντα μου με ένα παιδί της για το καλοκαίρι και την θάλασσα. Μιλήσαμε για τις βουτιές και το ρώτησα αν ανοίγει τα μάτια του μέσα στο νερό. Μου είπε όχι κι εγώ του είπα “έλα βρε χαζέ είναι δυνατόν να μην τα ανοίγεις” κι αυτό ενόχλησε την μητέρα –λες και είπα το παιδί βλάκα. Προφανώς δεν είναι του χαρακτήρα μου τέτοιοι χαρακτηρισμοί. Αλλά επειδή πρέπει να αντιμετωπίζω και τέτοιες ακραίες περιστάσεις, έκοψα δύο-τρεις φορές κάτι για να μην έχω την αγωνία ότι κάποιος κακόβουλος θα βρεθεί να το σχολιάσει. Μια εκπομπή έκοψα όχι λόγω του παιδιού αλλά γιατί εγώ δεν μπόρεσα να χειριστώ αυτά που μου έλεγε εκείνο. Ενιωσα ανήμπορος. Ρώτησα το παιδί για τον πατέρα του και τι δουλειά κάνει κι εκείνο μου είπε ότι ο πατέρας του έχει πεθάνει κι άρχισε να μου μιλάει για τον θάνατο –τα΄χασα, ειλικρινά».

«Τα παιδιά δεν με φέρνουν σε δύσκολη θέση –ό,τι λένε το λένε με αγάπη και αυθορμητισμό. Οι μεγάλοι μπορεί όμως να με φέρουν σε δύσκολη θέση.
Θυμάμαι, ένα ζευγάρι κοριτσάκια στην αρχή, σκέτα διαμαντάκια. Η μία είχε και ένα πρόβλημα άρθρωσης και δεν μπορούσε να πει καλά το έψιλον κι έλεγε ότι είναι πάντα αντί για πέντε, κι άρχισα κι εγώ να την λέω ότι είμαι εξηνταπάντα… Ηθελε να γίνει γιατρός κι εγώ της έλεγα γιατί να μην γίνει κομμώτρια και μου απάντησε: Δεν θα καταστρέψεις εσύ τα όνειρά μου. Απίστευτο αλλά τόσο ωραίο.
Στο στούντιο στα γυρίσματα είναι φορές που γελάμε μέχρι δακρύων και διακόπτουμε γιατί δεν αντέχουμε εμείς οι ίδιοι».

«Τα κορίτσια είναι πάντα πιο ευαίσθητα και έχουν τα δικά τους προβλήματα, τα αγόρια είναι λιγάκι αλλού. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα παιδιά του “Ουράνιου Τόξου” του προηγούμενου αιώνα και στα παιδιά του 21ου. Οταν τους ρωτούσα τι θέλουν να γίνουν έλεγαν αστυνόμος, δικηγόρος, γιατρός, κτηνίατρος… Τώρα υπάρχουν παιδιά που λένε εγώ θα γίνω youtuber, influencer. Το μόνο σταθερό από το 1986 ως το 2020 είναι τα μακαρόνια με κιμά –δεν αλλάζει με τίποτα. Μπορεί να έχει προστεθεί η καρμπονάρα ή τα μακαρόνια με τρούφα, αλλά τα μακαρόνια με κιμά είναι αχτύπητα».

«Προσπαθώ να έρχονται παιδιά που δεν έχουν ξεπεράσει την Α’-Β’ Δημοτικού. Τα μεγαλύτερα έχουν ήδη επηρεαστεί από το σχολείο κι έχουν αποκτήσει μια αυτοσυγκράτησση, έναν αυτοέλεγχο, μια αυτολογοκρισία και δεν βγάζουν τον αυθορμητισμό των μικρότερων. Εχουν όμως ενδιαφέρον γι΄αυτό και προσπαθώ και κάνω μια ενότητα με τα μεγαλύτερα –τους δίνω ένα θέμα να επεξεργαστούν και το συζητάμε.
Πολλά παιδιά έρχονται με ζωγραφιές, δωράκι για μένα. Κάποια μπορεί να φέρουν καλούδια από την περιοχή τους, γλυκά, τσίπουρο, ρακί. Ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια δεν απέκτησα με κανένα στενή σχέση. Μόνο με τον περίφημο Γιωργάκη, τον Νυχτερίδα που έγινε viral, που μας έσμιξε ξανά ο Αρναούτογλου σε μια βραδυνή εκπομπή. Απογοητεύτηκα… Οταν ήταν μικρός μου είχε πει ότι ήθελε αν γίνει Νυχτερίδας ενώ τώρα θέλει να γίνει Καρδιοχειρουργός –μεγάλη ήττα για για μένα και για το παιδί. Δεν είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να γίνει κανείς Νυχτερίδας;»

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που βλέπω στα παιδιά που έρχονται είναι η μοναξιά –και δεν αναφέρομαι στην περίοδο του Covid, γενικά το λέω. Είτε γιατί οι γονείς δουλεύουν πολύ είτε γιατί οι άνεργοι γονείς φέρνουν στο σπίτι την κατάθλιψή τους. Δεν δίνουν χρόνο στα παιδιά τους. Κι εγώ λέω, ας μην είναι πολύς ο χρόνος, ας είναι όμως ποιοτικός, ας κάνουν μαζί πράγματα, ας τους μάθουν να μαγειρεύουν, έστω ας βλέπουν μαζί κάτι στην τηλεόραση…
Εχω ακούσει και μου έχουν πει πολλές ατάκες. Αυτή που με συγκλόνισε, μου την έστειλε με γράμα ένα παιδί: “Οι γονείς μου έχουν χωρίσει, αλλά όταν σας βλέπω το ξεχνάω”. Συχνά οι γονείς μου λένε “πείτε στα παιδιά να κοιμούνται πιο νωρίς, εμείς τους το λέμε αλλά είναι διαφορετικό να το ακούνε από εσάς”. Κάποια με λένε δάσκαλο».

«Η καθαρή, αμόλυντη ματιά των παιδιών τα κάνει να βλέπουν τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, κάτι που εμείς έχουμε χάσει προ πολλού. Τα παιδιά μας βοηθούν να βλέπουμε τα πράγματα από την σωστή τους μεριά –κι αυτό το πιστεύω ακράδαντα.
Προσωπικά με έχει βοηθήσει πάρα πολύ η επικοινωνία με τα παιδιά και δεν με κουράζει καθόλου –ίσα, ίσα. Το γύρισμα μοιάζει με το γυμναστήριο. Το σκέφτεσαι πριν μπεις κι όταν βγεις νιώθεις μια απίστευτη ευεξία. Το να μιλάω με δέκα-είκοσι παιδιά σε κάθε γύρισμα, μου αφήνει κάτι πολύ έντονο».

«Νομίζω ότι οι γονείς έχουν την μεγάλη ευθύνη. Οταν εμείς έχουμε διαφθαρεί από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, είναι τραγικό να τα περνάμε όλα αυτά στα παιδιά. Ας τα αφήσουμε τουλάχιστον να διατηρήσουν όσο περισσότερο μπορούν αυτό που έχουν μέσα τους».

Από το «Ουράνιο Τόξο» στα «1000 Χρώματα»

«Τα παιδιά στέλνουν ένα email στην εκπομπή κι εγώ απαντάω στο καθένα ξεχωριστά, προσωπικά και τους δίνω οδηγίες σχετικά με την συμμετοχή τους. Μπαίνουν σε μια λίστα προτεραιότητας, κατά αύξοντα αριθμό. Είναι πολύ δύσκολο να τα βγάλουμε όλα στο γυαλί. Παλαιότερα φιλοξενούσα τέσσερα παιδιά ανά εκπομπή, τώρα, λόγω του Κορωνοϊού, ο αριθμός αυτός έχει πέσει στο μισό γιατί τηρούμε τις αποστάσεις. Συνολικά φέτος δήλωσαν συμμετοχή γύρω στα 1200 παιδιά, από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Εχουν έρθει ειδικά από την Αλεξανδρούπολη, την Ορεστιάδα, την Κρήτη, την Κέρκυρα, τον Βόλο και με δικά τους έξοδα. Είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία τους που έρχονται από την άλλη άκρη.

Είχα και έχω την ανάγκη να επικοινωνώ με τα παιδιά. Μέσα από τα γράμματα και τα mail τους αφουγκράζομαι τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τις ανησυχίες τους κι έτσι φτιάχνω την εκπομπή».