Φώτης Σεργουλόπουλος: Νομίζω ότι θα συγκινηθώ πολύ που θα με δει ο γιος μου στην παράσταση

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι ένας ευγενικός άνθρωπος με πολλά ταλέντα –θέατρο, ραδιόφωνο, τηλεόραση, μπαρ, εστιατόρια. Αμεσος και ειλικρινής, δεν σκέφτηκε ποτέ να κρύψει κάτι ή να κρυφτεί. Μένει στο Παγκράτι. Εχει έναν εξάχρονο γιο τον Γιώργο.

«Μεγάλωσα στην Αθήνα, στο Παγκράτι. Μετά το σχολείο πήγα στην Δραματική Σχολή Βεάκη, έκανα στρατό και μετά πήγα στο Παρίσι στην σχολή του Lecoq.
Ο ηθοποιός ήταν μέσα μου από μικρό παιδί. Φυσικά και με είχε επηρεάσει η θεία μου. Η Κατερίνα (σ.σ. η Κατερίνα Γιουλάκη είναι αδελφή της μητέρας του) ήταν ένα πολύ μεγάλο icon στα παιδικά μου χρόνια. Και παρασκηνιακά. Με έπαιρνε μαζί της τα μεσημέρια στο Κολωνάκι όπου μαζεύονταν οι ηθοποιοί –έκαναν παρέα μόνο μεταξύ τους. Στα μάτια μου όλο αυτό με έκανε να θέλω να γίνω μέλος αυτής της ομάδας, της παρέας που ήταν οι ηθοποιοί. Γενικά μου αρέσει να βρίσκομαι σε ομάδα και έτσι λειτουργώ και επαγγελματικά.

Προσπάθησα πολύ να ακολουθήσω τον δρόμο του θεάτρου, αλλά δεν ήμουν χρήσιμος στο θέατρο εκείνη την περίοδο

Τα πρώτα χρόνια, πριν παντρευτεί η θεία μου, μέναμε στο ίδιο σπίτι και την έβλεπα να ντύνεται και να ετοιμάζεται για το θέατρο. Την ξυπνούσα το απόγευμα πριν την παράσταση και της έλεγα «νες κεκέ ή τούρκικο;». Αυτή ήταν η ατάκα μας. Είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος η Κατερίνα. Οταν ήμουν μικρός, μετά τα αγγλικά μου, πήγαινα στα καμαρίνια της. Αργότερα, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ανακατεύτηκα πολύ με την θεατρική ομάδα του σχολείου –πήγαινα στην Λεόντειο Νέας Σμύρνης, κι αυτό με γαλούχησε και με εκπαίδευσε πολύ. Είχαμε έναν δάσκαλο -μέντορα φιλόλογο που σκηνοθετούσε. Στην πρώτη παράσταση θυμάμαι την μουσική είχε κάνει ο Κραουνάκης (όταν ήταν ακόμα στο Πάντειο), τα σκηνικά ο Κλώνης και τις χορογραφίες της Νέλλης Καρρά… Υπερπαραγωγή.

Για μένα ήταν μια λογική συνέχεια να πάω κατευθείαν στην θεατρική σχολή αμέσως μετά στο Παρίσι. Οι γονείς μου με στήριξαν. Θυμάμαι τότε στην σχολή του Lecoq, με συμφοιτητές από όλο τον κόσμο, μια Αγγλίδα με ρώτησε που βρήκα τα λεφτά για την σχολή. Κι όταν της απάντησα ότι μου τα έδωσε ο μπαμπάς μου, με ρώτησε «πότε θα του τα επιστρέψεις;»…. Ηταν πολύ γενναιόδωρο από την πλευρά του πατέρα μου να με βοηθήσει οικονομικά για να σπουδάσω θέατρο στο εξωτερικό. Εκείνος ήταν πολιτικός μηχανικός, δεν ζει πια, η μητέρα μου ζει.

Ο γιος μου ήταν ο πρωταρχικός λόγος για να παίξω στην παράσταση

Προσπάθησα πολύ να ακολουθήσω τον δρόμο του θεάτρου, αλλά δεν ήμουν χρήσιμος στο θέατρο εκείνη την περίοδο. Φαινόμουν μικρός, είχα μια σοβαρότητα, δεν ήμουν ούτε όμορφος ούτε άσχημος, ούτε μπρουτάλ, δεν ήμουν πολύ χρήσιμος. Παιδεύτηκα όμως. Αργότερα σκεφτόμουν γιατί δεν με έπαιρναν στις οντισιόν που πήγαινα, αλλά δεν είχα κάτι χαρακτηριστικό. Κι ας είχα πολύ πάθος. Ηθελα να γίνω πρωταγωνιστής. Δεν θα ήθελα να κυνηγάω πολύ την δουλειά, θα ήθελα να με ζητάνε. Αργότερα που έπαιξα σε δύο παραστάσεις ως πρωταγωνιστής, είχα ήδη γίνει όνομα στην τηλεόραση. Οπως στην «Πρισίλα», μια συγκλονιστική δουλειά και με τους Ρέππα-Παπαθανασίου τον «Αη Βασίλη». Αυτό μου άρεσε, αλλά πια ήμουν εγώ.
Και τώρα στην Βυθούπολη που με φώναξε ο Φωκάς Ευαγγελινός πήγα με μεγάλη χαρά. Είναι μια συγκλονιστική παράσταση, ένα μιούζικαλ υψηλών προδιαγραφών.

Ο γιος μου ήταν ο πρωταρχικός λόγος για να παίξω στην παράσταση. Τρελαίνομαι στην ιδέα ότι θα έρθει να με δει. Τον έχω ήδη πάρει σε πρόβα. Τώρα αρχίζει να καταλαβαίνει τι δουλειά κάνω –ηθοποιός λέει.
Εμένα μου πάει πολύ η μεταμόρφωση. Στην σκηνή δεν μου είναι πολύ εύκολο να παρουσιάσω τον εαυτό μου, όσο μου είναι εύκολο να ενδυθώ κάτι. Οταν φοράω το κοστούμι γίνομαι άλλος άνθρωπος.
Στην τηλεόραση ξεκίνησα το 1997, πριν από εικοσιδύο χρόνια, και ουσιαστικά δούλεψα είκοσι συναπτά, χωρίς καμία παύση. Δεν είχα φανταστεί αυτή την διάρκεια, ποτέ. Γενικά δεν σκέφτομαι μακροπρόθεσμα. Εχω όμως πάντα την διάθεση να δω την ευκαιρία, να την προσέξω, να την πάρω. Ηταν ένα πολύ μεγάλο βήμα ότι φύγαμε από τον Αντέννα και πήγαμε στο Mega για να κάνουμε το Πρωινό, ένα μεγάλο σκαλοπάτι.
Στον Αντέννα βρέθηκα όταν με κάλεσαν για μια βραδινή εκπομπή με την Αννα Δρούζα. Εκανα τότε ραδιόφωνο στο Κλικ και με είχαν ακούσει. Τότε το ραδιόφωνο έβγαζε πρόσωπα. Στο Κλικ ξεκίνησα όταν άλλαζε, αφού είχε φύγει πια ο Κωστόπουλος (έφτιαχνε τότε το Nitro). Εκανα ένα demo και το παρουσίασα στον Γιώργο τον Μελισσηνό που τότε αναλάμβανε διευθυντής προγράμματος. Του άρεσε και ξεκίνησα. Πριν το ραδιόφωνο και παράλληλα με αυτό έγραφα -με ζητούσαν. Εγραψα σε μεγάλα περιοδικά –ήμουν τυχερός γιατί ήταν τότε η άνθισή τους. Γενικά ήμουν πολύ τυχερός, αλλά ναι, δέχομαι ότι και λίγο τα προκαλείς τα πράγματα, τα γεννάς…



Ηταν σκληρό να αποδεχτώ ότι δεν θα κάνω θέατρο. Αλλά τελικά, όλο αυτό, το θέατρο, η δημοσιογραφία και το ραδιόφωνο, μου έδωσαν την γνώση για να κάνω τηλεόραση. Η τηλεόραση τα έχει όλα μέσα. Και ήξερα ότι απευθύνομαι κάπου.
Η Μαρία (σ.σ. Μαρία Μπακοδήμου) μπήκε στην ζωή μου αμέσως μετά που γύρισα από το Παρίσι. Ηταν αυτονόητο να πορευτούμε μαζί, ο ένας να ακολουθεί τον άλλον. Ανάμεσά μας υπήρχε ένας σεβασμός και ένας θαυμασμός. Αυτό ήταν το μυστικό, νομίζω. Ημασταν συνοδοιπόροι. Τελειώνοντας την εκπομπή στο Star ήθελε ο καθένας μας να κάνει διαφορετικά πράγματα. Εγώ ήθελα να κάνω μια παύση και να ασχοληθώ πολύ με την οικογένειά μου. Εκείνη ήθελε να δοκιμαστεί μόνη της. Ετσι αποφασίστηκε το «Φώτης και Μαρία» να σταματήσει. Σαν ένα trade mark που αποφασίζεις κάποια στιγμή να αποσύρεις και να σταματήσεις την εμπορική του εκμετάλλευση. Ηταν πολύ σοφό αυτό, γιατί έγινε σε μεγάλο πικ. Δεν το αφήσαμε να φθαρεί και να μας φθείρει. Ηταν και των δυο μας το μυαλό κάπου αλλού. Δεν έχω να χωρίσω τίποτα με την Μαρία. Υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν.

Είμαι πολύ ευτυχισμένος που είχα και έχω αυτή την επιτυχία. Οταν έκανα το Πρωινό (1999-2003) μού είχε φανεί περίεργο και το διαχειρίστηκα μεν λογικά, αλλά με έκανε να θέλω να προσέχω. Οχι για πολύ… Την δημοσιότητα την πήρα σαν ένα κομμάτι της δουλειάς μου. Ομολογώ ότι από την οικογένειά μου είχα την άνεση να πηγαίνω από εδώ και από εκεί, να με καλούν. Είχα και από πριν μια ζωή, οπότε δεν ψωνίστηκα. Μένω στο σπίτι που γεννήθηκα. Δεν έφυγα ποτέ από το Παγκράτι. Το σπίτι είναι μικρό. Δεν είχα ανάγκη να αλλάξω status. Αυτό ήταν το status μου και αυτό μου έχει δώσει την ηρεμία που έχω και σήμερα. Πιστεύω ότι η δημοσιότητα ή τα χρήματα, αν σου έρθουν απότομα, είναι το ίδιο με το να πτωχεύσεις απότομα, συναισθηματικά τουλάχιστον. Οταν ήρθε η οικονομική κρίση, κατάλαβα ότι μπορώ να ζήσω με οτιδήποτε. Δεν φτώχυνα, αλλά επειδή δεν είχα ξανοιχτεί, δεν μου κόστισε πολύ.

Δεν φοβήθηκα ποτέ ούτε υποψιάστηκα ότι θα έπρεπε να κρύψω αυτό που συνηθίζαμε να κάνουμε μέσα στην οικογένειά μας

Δεν είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός με το χρήμα. Εχω κάνει μεγάλα έξοδα στην ζωή μου και τα χάρηκα. Σαν τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που διασκέδασε την ζωή του, έβγαλε χρήματα, χόρτασε. Κι αυτό θέλω κι εγώ, να χορτάσω την ζωή μου.
Γι΄αυτό ίσως δεν έκρυψα ποτέ ούτε έκανα πίσω σε κάτι το οποίο δεν θα μου έδινε την ευτυχία που θα ήθελα. Οχι δεν φοβήθηκα ποτέ. Δεν έκρυψα ποτέ τίποτα ούτε από την οικογένειά μου. Μεγάλωσα με σωστές αρχές. Ούτε οι γονείς μου έδιναν ποτέ λογαριασμό τι θα πει η γειτονιά. Κι έμενα σε γειτονιά. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα πει κάποιος κάτι για εμάς…

Στο σπίτι μας διαβάζαμε, βιβλία, περιοδικά, όλοι μας. Τα life style της εποχής ήταν ο Ταχυδρόμος, το Πάνθεον, πιο low το Ρομάντσο και η Γυναίκα. Η Γυναίκα τότε ήταν ένα συγκλονιστικό περιοδικό –το διάβαζα γιατί είχε και εξαιρετικά άρθρα για το θέατρο. Οταν πήγα στον στρατό, ήμουν 21 χρόνων, το πρώτο πράγμα που πήρα μαζί ήταν βιβλία και περιοδικά. Ενα μεσημέρι άνοιξα στον κοιτώνα που ήμασταν να διαβάσω την Γυναίκα. Εγινε ένα σούσουρο δίπλα μου από ανθρώπους που είδαν το εξώφυλλο. Εγώ δεν κατάλαβα γιατί. Ερχεται τότε ένας φίλος μου και μου λέει «ρε μαλάκα, κλείστο, τι διαβάζεις». Εγώ δεν καταλάβαινα και τον ρωτούσα, γιατί, τι έγινε… Δεν φοβήθηκα ποτέ ούτε υποψιάστηκα ότι θα έπρεπε να κρύψω αυτό που συνηθίζαμε να κάνουμε μέσα στην οικογένειά μας. Δεν είχα ποτέ κανέναν φόβο…

Ποια ιδιότητα διαλέγω για μένα; Δεν ξέρω. Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι ο Φώτης Σεργουλόπουλος

Ούτε τώρα που σταμάτησα την τηλεόραση, αυτά τα τρία χρόνια, φοβήθηκα μην με ξεχάσουν. Πέρασα πολύ καλά, ήμουν τόσο γεμάτος. Δεν ζω γι΄αυτό. Ισως αυτό αναγνώρισαν σε μένα τηλεοπτικά και με αγάπησαν σαν τηλεοπτικό πρόσωπο. Αυθεντικός; Ειλικρινής; Ναι, μπορεί. Μπήκα στην τηλεόραση και δεν προσπάθησα να μιμηθώ κάποιον άλλον. Κάναμε και κάποια καινούργια πράγματα, βγήκαμε ζευγάρι και από τότε κοίτα πόσα ζευγάρια βγήκαν στο γυαλί.
Το θέμα «παιδί» δεν με απασχολούσε πάντα. Πέρασα μια μεγάλη προσωπική άνθιση από τα 35 μου και μετά. Στα 20 ήμουν συνετός. Στα 35 μου λοιπόν πέρασα ένα είδος εφηβείας, με τρέλες, ξενύχτια, ταξίδια. Δεν σκεφτόμουν να κάνω οικογένεια. Αφού το ευχαριστήθηκα και το χόρτασα, μπήκα σε μια διαδικασία ενδοσκόπησης, και τότε ήρθε και το παιδί. Από τότε φέρομαι σαν γονιός. Δεν έχω καμία διαφορά από κανέναν άλλον γονιό και δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν. Συμπεριφέρομαι κανονικά και αυτό ο απέναντι το εισπράττει. Βοηθάει ότι είμαι ένα δημόσιο πρόσωπο.

Με τον γιο μου, τον Γιώργο, έχουμε μια σχέση πολύ αγαπημένη, πολύ χαρούμενη. Δεν είμαι αυστηρός αλλά υπάρχουν όρια. Δεν είμαι της νοοτροπίας ότι το παιδί μπορεί να κάνει ό,τι θέλει όποτε το θέλει, αλλά με τον τρόπο που πρέπει. Ο γιος μου έχει κοντά του και την μητέρα μου, την γιαγιά του. Μεγαλώνει φυσικά και φυσιολογικά μέσα σε ένα περιβάλλον που υπάρχουν όλοι οι άνθρωποι. Κάνουμε ταξίδια. Πήγαμε στο Παρίσι, που έχω σπίτι. Θέλω να μορφωθεί, να μάθει πολλά πράγματα.
Νομίζω ότι θα συγκινηθώ πολύ που θα με δει ο γιος μου στην παράσταση. Δεν έχω τρακ, δεν έχω άγχος, αλλά θα με συγκινήσει. Με τα παιδιά γινόμαστε πολύ πιο ευσυγκίνητοι.

Αν με έχει αλλάξει; Εγώ αλλάζω στην ζωή μου με πολλά πράγματα που μου συμβαίνουν, πόσο μάλλον με την έλευση ενός παιδιού. Και καλό είναι να αλλάζουμε. Δεν μπορεί να έχεις την ίδια νοοτροπία. Οι συγκυρίες, τα κοινωνικά φαινόμενα μας αλλάζουν, αλλιώς θα ήταν ύποπτο.
Επιχειρηματίας; Δεν κάνω τίποτα μόνος μου, έχω συνεργάτες, συνέταιρο. Σ΄αυτές τις επιχειρήσεις εγώ έβαλα το πνεύμα μου, το concept μου και να τα λειτουργώ, επιβλέποντάς τα. Είναι ένας συγκλονιστικός τομέας που μου άνοιξε δρόμους.
Πρώτα άνοιξε το Shamone, το 2012, και μετά έγινε το Artisanal στην Κηφισιά. Κι εδώ δουλεύω με ομάδα. Τώρα ξεκινάμε ένα ακόμα, ένα bar, στην οδό Νίκης, στο Σύνταγμα, το Shamonette, την κόρη της Shamone!!!
Ποια ιδιότητα διαλέγω για μένα; Δεν ξέρω. Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι ο Φώτης Σεργουλόπουλος».

Επιστροφή στην τηλεόραση

«Από την αρχή το Divided με κέρδισε ως τηλεθεατή. Το συναίσθημα που μου δημιούργησε με οδήγησε στο να πω «ναι». Αυτό το παιχνίδι δίνει την δυνατότητα στον παίκτη να δείξει τον καλό ή τον κακό του εαυτό, έχει ψυχολογία. Διάβασα ένα άρθρο του Πέτρου Τατσόπουλου στα «Νέα» για το προσφυγικό και με αφορμή το Divided και την φράση «πρέπει να συμφωνήσουν για να κερδίσουν», έλεγε ότι «πρέπει να συνεννοηθούμε γιατί θα είναι καλό για όλους μας». Τι άλλο να πω; Divided σημαίνει «μοίρασε» κι αυτό είναι το πιο δύσκολο. Προς το παρόν δεν με ενοχλεί ότι κάνει χαμηλά νούμερα. Προσωπικά μπορώ να του δώσω χρόνο. Μου άρεσε και το στηρίζω. Το κάνω πάρα πολύ κέφι.
Εχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που το έχουν στήσει, Τους ξέρω από παλιά, από το Mega, έχουν άλλη νοοτροπία. Το Mega είναι σχολή, τηλεοπτική σχολή. Δεν το βλέπω συναισθηματικά. Είμαι τυχερός που θήτευσα σ΄αυτή την σχολή και κάνω μια τηλεόραση που έχει ένα στάνταρ.
Είχα ξανακάνει παιχνίδι, στο Mega, πριν πολλά χρόνια. Ηταν το Show των εκατομμυρίων –κράτησε τρεις μήνες, με τα χρήματα του ΟΠΑΠ. Μ΄αρέσουν πολύ τα τηλεπαιχνίδια και γενικά μου αρέσουν πολύ τα παιχνίδια, γνώσεων… Παίζω στο σπίτι μου, παίζω μόνος μου, παίζω με το κομπιούτερ κουίζ τεστ».

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος παρουσιάζει το τηλεπαιχνίδι «Divided» καθημερινά στον Αlpha που από 4 Νοεμβρίου θα προβάλλεται στις 16.30
Από το Σάββατο 2 Νοεμβρίου παίζει στην παράσταση για παιδιά «Βουτιά στην Βυθούπλη», στο θέατρο Παλλάς